Jamaar jamaar, een moment van zwakte en het is alsof ik niet graag op de trein zit!

Nee, ik zit enorm graag op de trein, en ik luister enorm graag mee naar de conversaties rondom mij. Ik zou echt graag hele dagen op café zitten, Carmiggeltgewijs naar de mensen kijken.

En wat die scholieren betreft: ze worden eignelijk pas echt akelig als ze de trein afgestapt zijn en in het station in Brugge de verzamelde peer group moeten overtuigen van hoe cool ze wel zijn. In de Dampoort stappen er alle dagen zowat dezelfde mensen op, en als ze er niet zijn, mís ik ze zowaar.

Er is het gemengde groepje, met twee wel bijzonder Gentse juffrouwen die ik—zonder énig disrespect whatsoever—zó op een middeleeuwse markt of in een negentiende-eeuwse fabriek de plak had zien zwaaien, allebei met een enorm grote mond, de ene met een doorbrave vriend en allebei met onder hun oppervlak ongetwijfeld een fantastische inborst.

Er is het ander groepje met toekomstige koks en patissiers, sympathieke kerels in mijn verbeelding al van kindsbeen af samen zijn en nu binnen een jaar of zo de wijde wereld in gaan stappen.

Er is de juffrouw met het uiterlijk van een leader of the pack die altijd bijzonder ernstig en afschrikwekkend kijkt, met een sigaret in de mond en haar handen diep in haar jeansbroek—maar die helemaal openbloeit als haar vrienden er in Sint-Pieter bij komen.

En dan zijn er nog de vele scholieren die zich elke dag door de Metro worstelen. Hoe mooi is dat niet? De jeugd van tegenwoordig, die zogezegd alleen nog maar naar televisie zou kijken en chatten, die, weliswaar térgend traag, maar toch, de krant leest, van begin tot einde? En die daar, weliswaar vooral over de sport en het entertainment, maar toch, over discussieert op de trein?

En zelfs op het perron toegekomen, om iets vóór acht in de drukte, de vele random acts of kindness voor de talloze blinden die Brugge rijk blijkt te zijn. De aandoenlijke gezelligheid van groepjes doven en slechthorenden, enorm geconcentreerd diep in gebarentaalgesprek, als ze even vergeten dat anderen ze wél kunnen horen. De toeristen zelfs, waarvan we eigenlijk allemaal beter zouden leren dat we wat meer moeten rondkijken alsof we ons land nog nooit gezien hadden.

En dat we dan zouden beseffen, eigenlijk, als we heel eerlijk zijn met onszelf, dat we zoniet letterlijk in Thunder-ten-Tronckh leven, dat we dan toch allemaal samen in quasi-ideale omstandigheden in een quasi-ideaal land een quasi-ideaal bestaan leiden.

Ik ben geen misantroop hoor. Ik kan me enorm nijdig maken op de mensen en de dingen in het algemeen, en ik kan allerlei veralgemenende dingen zeggen over allerlei groepen (de hollanders! de duitsers! agalev!) en dingen (franse films! nederlandstalige boeken! steve jobs-groupies!), maar eigenlijk (fluistert) méén ik dat niet echt.

Geschreven al luisterend naar: Nick Cave and the Bad Seeds – Abattoir Blues/The Lyre Of Orpheus [UK] – Let the Bells Ring