Ik laat soms wel eens een paar dagen mijn gezicht ongeschoren, in het weekend bijvoorbeeld. En ik constateer tegenwoordig met eigenlijk veel contentement dat mijn baard praktisch helemaal grijs geworden is.
En mijn gezicht begint helemaal te verzakken. Mijn vel begint los te hangen. Ik krijg diepere en diepere rimpels. Wijs!
Ook groots: ik verlies mijn haar op mijn hoofd, en ik krijg meer en meer haar op plaatsen waar er eigenlijk geen haar hoort te groeien—mijn neus! begod mijn rug!
Zo naar de school terugkeren waar ik (good heavens) bijna zeventien jaar geleden afstudeerde, het doet soms raar. Sommige mensen zijn namelijk echt wel geen haar veranderd op al die jaren—Pierre Vinck, Walter De Gryze, Guido Story, en pakweg deze Albert:
Allemaal een beetje grijzer, of een beetje meer gekromd, of wat haar verloren, maar by and large zou je op geen tien jaar kunnen zeggen hoeveel ouder ze zijn geworden.
Et puis y’en a d’autres, qui ont pris un sérieux coup de vieux… Mijn oude leraar Frans bijvoorbeeld, die ik nog zó hoor zeggen dat hij 33 jaar geworden was, de leeftijd van Christus toen hij stierf (en die er nu dus in de 50 is). Of Pater De Moerloose, die jàren aan een stuk de onveranderlijke genius loci van het College was, maar nu bijna breekbaar leek:
Fugit interea / fugit irreparabile tempus.
Reacties
6 reacties op “Ouder worden”
Albert! Nondekuzeg, leef die mens nog?! Ik herinner me nog levendig dat ik een vreselijke bloedneus had tijdens het speeluurtje en Albert me naar het kuiskot bracht waar hij met een spons (waarschijnlijk de spons waarmee hij de wc’s eventjes ervoor had zitten spoelen) mijn gezicht afveegde. (Met Albert en de hele klas gaan zwemmen was ook zo’n pretje…)
Maar die moet al 80 jaar zijn , ofzo?
Gij waart het dus wél!!!
Ik zat daar in het orkest (ook als oudgediende) (sorry voor de misschien niet echt hoogstaande opvoering), zag daar plots zo een fotograaf, en ik dacht echt van “He, das precies Michel”. Niet dat ik u persoonlijk ken (wel via via), mr toch dacht ik je te herkennen.
Albert en vooral Poepke, ‘t blijven toch kastaars 🙂
Het moet zijn, maar hij verandert dus niets.
“En hoe was ‘t met uw rapport? Een beetje beter dan verleden jaar toch? Ja? Allez, gij verdient een speksksen!”
Ja. Albert. Die kende ik ook. 😛
och god, wel een post van zes jaar geleden maar dat deed deugd om een foto van Albert en Poepke tegen te komen. Ik ben sinds 1992 niet meer bij St Barbara langsgeweest (alhoewel we nu blijkblaar onze 20jaar reunie aan het organiseren zijn…)