Smeerlappeken.

Euh. Maar wij zullen tenminste geen jetlag hebben. Eum. Of zo.

Nee: ‘t is hartverwarmend. Ik moet op de één of andere manier denken aan Jan de Wilde’s Westvlaamsche leeuw, maar dan alleen de positieve kanten ervan. 🙂

En ik ben effektief wel jaloers, natuurlijk.

Later als ik groot ben en veel geld heb, wil ik mijn tijd nemen om op mijn dooie gemak de Joenaaited Staats door te rijden. Met een mobilhome. Vrouw en kinderen mee, fototoestel, computer, internet.

En ‘t is waar wat Steven zegt: dat tinternet een héél raar ding is. Ik ben al heel de reis mee aan het genieten, en vanavond bleek dat dat voor Sandra ook het geval moet geweest zijn: het eerste waar we het in de auto over hadden, was speculatie over wanneer hij zijn vliegtuig zou nemen, en wanneer hij dan zou terug zijn.

De wereld is soms zelfs geen dorp meer maar gewoon een groot huis, waar we over twee continenten en een oceaan heen blikkentelefoon spelen.