‘t Zijn zo schatjes, mijnheer. Ze waren heel erg rustig aan het spelen op de kamer van Zelie en Louis (die binnenkort de meisjeskamer zal worden).

Ik ging ze halen om te komen eten, en dit is het tafereel dat me begroette:

Zelie en Louis op Zelie’s bed een boekje aan het lezen, en Jan in het poppenbedje ook een boekje aan het lezen!

Toen hij mij zag, kreeg ik direkt zijn tuutje en zijn beer…

…en toen wou hij mij zijn nieuw ontdekking tonen. Onder luid maar helaas onbegrijpelijk gekwater troonde hij mij mee naar een eland die in een verdwaalde stelling hing, en zei hij dat ik een foto moest maken. Bij deze dus:

En kijk, Anna in haar park. Ze begint niet alleen vreselijk uit te zetten in alle richtingen, maar ook meer dan één gelaatsuitdrukking te hebben:

En gebiologeerd dat ze kan zijn van de mobiel in haar park, ‘t is wreed: