De spatiebalk had het begeven, en toen was hij helemaal los gekomen en bleek dat er een stukje rubber zomaar los onder zat, maar dat dat stukje rubber op zijn zijkant lag in plaats van recht te staan.
En als dat stukje rubber weer recht stond en de toets weer vastgeklikt was (twee metalen pinnetjes, twee plastieken drukknopjes), ging het weer een tijdje goed, maar na nog geen uur ging het weer verkeerd: alleen het exacte midden van de spatiebalk werkte nog, en de zijkantendedenhetniet.
Qu’à cela ne tienne: naar Pieter, de Man Aan De IT gegaan, en keyboards geswitched. Zo dùn dat die dingen zijn, laptopkeyboards! Nauwelijks zo hoog als de toetsen zelf, weird!
Maar nu werkt het ding wel weer. Alhoewel: ik heb de indruk dat hij soms bepaalde letters niet doet. Of misschien ligt het wel aan mezelf. Grmbl.
Als een zo voor de hand liggende techniek als een keyboard u in de steek laat, dan is dat een traumatische ervaring. Vroeger was een mens daar nog een beetje aan gewoon, dat de muis steken liet vallen en dat de muisbal moest gekuist worden en de crud van de muiswieltjes geschraapt, maar tegenwoordig met die optische muizen is dat niet meer aan de orde.
En dus nu loop ik helemaal nerveus: alle woorden nakijken of alle letters er wel in staan en zo. Kweetniethoe vervelend. Eens zien of het morgen over is: ik heb een stapel rapportering te typen.
Het werkt, maar misschien ook niet. En misschien ligt het aan mij. Ik denk dat het ook zoiets moet zijn om oud te worden. Ik weet het, of nee, ik wist het… maar is dat wel zo? En ben ik het gewoon vergeten, of zijn het mijn hersenen die mij in de steek laten?