We zaten op het plankier voor de deur: tafeltje van de kinderen buiten, kinderen aan het spelen op straat, klapzetels en stoeltjes rond de tafel.

Plots: een grijze bliksemschicht!

Nephthys, om de een of andere reden geroepen door de natuur, was in één tijd van binnen in de gang naar boven in de boom geraakt. Zoals alleen katten dat kunnen: hop slik klap plets, en dan vast in de boom, bien étonnée de s’y retrouver.

En ‘t is dus niet alsof het een échte boom is, nee, ‘t is zo’n och here minkunkeltje van een net geplant vernepelingsken:

Ze heeft er een minuut of twee ongemakkelijk over en weer gewiebeld, en dan is ze weer naar beneden gesprongen en is ze naar binnen gerend, net als Anna aanstalten maakte om haar tot in de boom te achtervolgen.

Ik was er nét te laat bij om ze te hebben: ze liep zo snel dat Anna ze in eerste instantie niet eens had zien voorbijvliegen.

Aardig beest. (Wat er mij aan doet denken: lang geleden dat er nog eens één van de kinderen is komen aan zetten met Minneke poes, minneke poes, ááááááááárdige kat! Muisjes vangen, hoe doe jij dat? Met mijn pootjes sapperlootjes, want mijn staart is toch niets waard!)