Morgenavond zullen we waarschijnlijk een vergruizelaar in onze pompbak hebben.

En misschien hangt heel ons huis onder het bouwstof en kunnen we niet naar boven wegens dat de trap afgebroken is en een muur ingesmeten.

Misschien is het pas donderdag of vrijdag dat dat gebeurt. En misschien gebeurt het maar in schuifjes en niet in één keer.

Ik zit er vreemd genoeg helemaal niet mee in: het is dat ik mij helemaal veilig voel bij de mensen die onze keuken doen en bij de architect en dat ik ervan overtuigd ben dat het allemaal in orde komt.

Maar misschien dat we het dan toch eens vragen. Al was het maar om te weten of we in de loop van deze of volgende week één of meer dagen bij mijn ouders doorbrengen of niet.

’t Is altijd dat gemak, als we dat weten. En zij ook, natuurlijk.

Oh ja, en voor de rest: elke dag komen er meer deurtjes aan de kasten in de keuken. En langzamerhand krijgen de dingen hun plaats. Zeer langzamerhand.

De volgende grote stappen in de keuken, eens de muur ingesmeten is en er een nieuwe trap in zit: kasten tegen de muur, electriciteit, dampkap, uitkisting venster, chauffage, verlichting aan het plafond en de werkbladen en de vloer. En afwerking, muren, plafond, balken.

He he.