Had ik al ooit eens gezegd dat ik een ongelukkige mens ben als de zaken niet op hun normale plaats liggen?

Voorgeschiedenis: mijn portefeuille is weg. Verloren, gegauwdiefd, geen idee.

Eigenlijk kan het haast niet anders dan gegauwdiefd zijn, want ik weet dat ik hem dán had, en dán niet meer. En ik heb hem zéker niet laten liggen, dus hij moét wel uit mijn rugzak gediefd zijn.

Misschien terwijl ik op mijn aaitotsj naar aflevering drie van John Adams (van harte aangeraden trouwens, historische reeks over één van de founding fathers van den Ameriek) aan het kijken was op het perron van Gent-Sint-Pieters. Ik zou niet weten waar en hoe anders.

Dus dan maar na een uur of zo zoeken aangifte gedaan bij de NMBS, CardStop gebeld en al mijn kaarten (euh, twee, dus) laten blokkeren), plannen gemaakt om aangifte te gaan doen bij de plietsie.

…en dan blijkt dat mijn portefeuille wel degelijk in mijn rugzak zat toen ik thuiskwam, maar zich in de loop van gisteren laffelijk onder de laptoptas van Sandra had zien te migreren.

Op ongeveer vijftien centimeter van de rugzak die ik wel tien keer binnenste buiten gekeerd had.

Daar zit ongetwijfeld een les in, die ongetwijfeld verhaald kan worden op interfacedesign — iets van “als de mensen overtuigd zijn dat iets op één bepaalde plaats ligt en het er niet vinden, dan gaan ze overal gaan zoeken behalve op de plaats waar het misschien wel zou kunnen zitten”, of zo.

Of misschien wel een andere les, die ik mijn vader zo ongeveer om de andere dag hoorde zeggen toen ik klein was: dat het tijd wordt dat ik eens leer zoeken (de elventachtigste keer dat ik mijn schoolagenda niet vond terwijl hij gewoon onder een stapel papier lag). (Of die andere klassieker: dat als ik een beetje zou opkuisen dat ik de dingen wél zou terugvinden en wanneer gaat g’uw kamer nu eindelijk eens opruimen.)

Zucht. Plus ça change, plus ça reste la même chose.

Op het internet en zo zoeken, dat lukt mij ondertussen wel al hoor. En informatie organiseren in het abstract en in mijn hoofd en zo ook. ‘t Is dat voortecht zoeken en opruimen en zo dat niet altijd wilt gaan. (Waar ik dan ook gek van word, want in mijn hoofd is alles gerangschikt en geordend en heeft alles een plaats, maar in het echt is dat niet zo, aaaargh!)

Ah well.

Ondertussen is mijn kredietkaart en mijn bankkaart geblokkeerd. De bankkaart makt niet echt uit, de kredietkaart… Ach ja. Ik kende net mijn nummer ongeveer van buiten, na tien jaar of zo.

Er zit ook een positieve kant aan: zo vallen er ongetwijfeld een aantal verdoken permanente internetbetalingsopdrachten weg. Zoals die maandelijkse World of Warcraft-rekening, terwijl het al zeker zes maand geleden is dat ik er nog een voet gezet heb.

Elk nadeel hep zun voordeel.

(De titel, overigens, is de standaardreactie van Anna als er haar eventueel, mogelijks, misschien, wie weet, ook maar iets te verwijten zou kunnen zijn. Zoals: kinderen samen in de zetel, plots luid geroep omdat de zender van de televisie verzet is. Anna: “Ik heb dat niet gedaan!” Of zoals: Anna zit alleen aan tafel, niemand anders in de buurt, plots schervengerinkel en een bord op de grond. “Ik heb dat niet gedaan!”)