Het is erg om zeggen, maar ik ben Louis kwijt.
Zelie was ik al kwijt, een hele tijd al, maar dat Louis nu ook moet gaan… ‘t is erg.
Ik kwam vanavond thuis, ik ging naar de slaapkamer, ik deed mijn peignoir aan, en ik kwam terug in de living.
Louis vroeg hoe het kwam dat ik zo snel mijn peignoir kon aandoen. Ik zei hem dat dat was omdat ik mijn peignoir onder mijn gewone kleren aanhad.
En dan!
En dan!
In plaats van te lachen, zoals hij al heel zijn leven doet – houd u vast – in plaats van te lachen, rolde hij met zijn ogen.
Rolde hij met zijn ogen!
Net zoals Zelie ook al jaren doet!
Ik ben mijn zoon kwijt!
Ik hem afvallige genoemd en slechte zoon.
Daar moest hij dan wel, zei het een heel klein beetje, om lachen.
Reacties
10 reacties op “Ik ben hem kwijt”
😀
Maar Michel, ge zijt hem niet kwijt. Hij is er nog, maar anders dan vroeger.
’t Is nu kwestie van het te accepteren, en mee te veranderen, natuurlijk.
Vader zijn is prachtig.
(Knock on wood…)
Ik vond het anders wel een goeie, dat van die peignoir onder uw gewone kleren 😀
Ik vind dat ook niet normaal, hoor, zo’n peignoir aandoen onder zijn gewone kleren. Ik zou ook met mijn ogen rollen.
Och Michel, dat doe ik al jaren. En geloof me, ik zie die oude man enorm graag! Dat zeg ik hem uiteraard nooit. Stel u voor…
Is it a bird, is it a plane? No, it’s Peignoirman! 🙂
Binnen een jaar of 5 is het aan jou om af en toe met de ogen te rollen, als de zoon binnenkomt. 🙂
Het lachen met de papa is hier niet zo heel erg lang weggeweest. Hij was me kwijt, maar ik kwam vanzelf terug.
Als lachen om de papa plaats maakt voor lachen met de papa…
Mooie post, Michel.