Het was onlangs nog eens zo’n debat op televisie. Nu ja, “debat”, dus, want echte debatten worden tegenwoordig niet meer gevoerd heb ik de indruk, daar is onze aandachtsspanne te kort voor geworden.

Deze keer ging het tussen Frank Vandenbroucke en Danny Pieters, over onder meer de sociale zekerheid en watnog in een Brussel dat al dan niet nog een gewest zou zijn, en wat de N-VA voor zou stellen.

Ik ben geen specialist ter zake. Ik kan me inbeelden dat er afspraken mogelijk zijn of watdanook: als er een oplossing moet gevonden en de wil is er, dan wordt een oplossing meestal wel gevonden.

Vandenbroucke leek het goed te doen – voor één keer stoorde zijn monkellachend-superieur-overkomen me niet zo. Ik zag er geen “kipkap maken” in, ik herinner me vooral een gehaaide debater (VDB), een mens die duidelijk minder beslagen is als het op gevatte oneliners aankomt en teveel wafelt (Pieters), en een zoveelste journalist die haar publiek voor idioten houdt en de mensen geen volledige zin laat afmaken (Phara, en ik ben normaal een fan).

Maar goed, dat is persoonlijke inschatting.

Voor inzicht ga ik bij de betere geschreven pers. En dus las ik vandaag een stuk in Apache.

Aargh! Verkeerde zet! Ik werd er zowaar nijdig van. Het begon al dat er “door de redactie” stond en niet “door de heer of mevrouw X”: ik weet graag wie de auteur is van iets, namelijk. Vooral als er onder het artikel een reclamebanner staat met "De auteur van bovenstaande tekst doet dat goed. Geef die mens 10 euro van me!".

Afijn. Het begint zo:

In Phara maakte Frank Vandenbroucke (sp.a) gisterenavond kipkap van professor Danny Pieters, expert sociale zekerheid van N-VA.

Ik ben helemaal voor geëngageerde journalistiek, daar niet van. Okay, “maakte kipkap” is wel heel kort door de bocht, maar goed.

Nee, waar figuurlijk een rode waas voor mijn ogen van kwam, was dit:

Rioolkranten doen dat, van die ‘”subtiele” fotomanipulaties, en ik kan daar hoegenaamd niet tegen.

Het is een kwestie van een minuut werk, een screenshot uit het interview nemen:

En dan Photoshop opentrekken, wat duwen en trekken met Liquify, een maskertje erop, een filtertje, en hopla:

 

Zijn oren wat groter, zijn hoofd wat waterhoofdachtiger, zijn schouders wat schlemielachtiger, en ha-ha-ha, hébben we gelachen!

Hetzelfde is gebeurd met de afbeelding van Pieters, vergelijk de screenshot en wat online staat, waarbij ‘s mans gezicht in elkaar gepinched werd – de  scheelkijkende-varkensoogjes-bewerking dat ze zeggen:

Ik lees er misschien teveel in, en ja, ik weet dat het niet alleen bij Pieters gedaan werd maar ook bij Thyssen, Reynders, Dewever, en toch.

Ik vind het de geloofwaardigheid van een publicatie aantasten.

En het is raar, natuurlijk: was het een getekende karikatuur, dan zou ik er waarschijnlijk geen moment bij stil staan. Zou het zijn omdat het Photoshop is en dat de mensen daar tegenwoordig nogal gevoelig aan zijn?

Nah: ik word warm noch koud van veel andere photoshopgemanipuleerde dingen. Waarom krijg ik een totaal onbehaaglijk gevoel bij die gephotoshopte Pieters en niet bij pakweg een cartoon van GAL, die het nog veel erger zou gedaan hebben? 

Misschien is het wel omdat een goede cartoon tot nadenken kan aanzetten, of kritisch of grappig zijn:

…en dat ik de indruk kreeg dat die Photoshop-Pieters gewoon om te kwetsen gemaakt was, zonder enig mededogen?

I dunno. Ik vind het in ieder geval een vieze illustratie.

En het is een goed punt voor Apache, vermoed ik, dat mijn tweede idee, meteen na “aaargh! eikes!”, iets was als “maar allez, hoe is dat nu mogelijk, dat is iets dat ik op ex-Zatte Vrienden zou verwacht hebben, nooit vanzeleven bij de mannen van Apache.”