Louis heeft gelijk niet echt goed geslapen, ahem. Tussen elf uur en ongeveer vier uur telkens drie kwartier stil, tien minuten kermen van de pijn, drie kwartier stil, tien minuten kermen. En om vier uur was het helemaal om zeep: hij kon het helemaal niet meer houden van de pijn.

Zijn mond en zijn lippen en zijn tong zijn helemaal droog, en waar het niet droog is, is het ontstoken, en waar het niet ontstoken is, is het aan het etteren: whee!

De pijnstillers waren helemaal uitgewerkt rond een uur of vier, blijkbaar: het is géén aangenaam uur geworden. Bijkomende pijnstilling per baxter mocht niet, en een suppo laten steken, dat is niét iets voor Louis, ’t was een beetje van een paniekdrama naast de pijn. Bleek dan ook dat zijn baxterding uit zijn hand was geschoten: plas suikerwater op de vloer, knuffelbeest doorweekt… zucht.

Tegen een uur of vijf is hij, van uitputting vermoed ik, wel gelukkig weer in het patroon drie kwartier-tien minuten gevallen, tot vanmorgen. En dan kreeg hij nieuwe pijnstillers in zijn baxter, en was het weer in orde.

Oh, behalve dat het alarm van de baxtermachine ook regelmatig afging: wegens gestopt met druppen (en dan moeten buizen ontwarren), wegens verstopt (en dan moeten vloeistof inspuiten om vermoed ik de aders weer open te duwen — pijnlijk!), wegens stopcontact uit en batterij op… ook zucht.

Ah, en ik was dat eigenlijk ook helemaal vergeten, dat ik een kapotte rug heb en dat een ziekenhuisuitklapbed niet meteen het beste bed ter wereld is.

Maar bon, we mogen niet klagen: vanmorgen heeft Louis al een soeplepel of zo chocomelk ingeslikt, en een hoekje boterham gegeten. Hij heeft geen koorts meer, en al heeft hij nog enorm veel pijn (sinds gisteren ook aan zijn infuushand, daar komt straks iemand naar kijken), hij doet serieus zijn best.

We zien vanavond wel, vermoed ik. En morgen.