Toen ik op de lagere school zat, en nog wat jaren later, ging ik regelmatig logeren bij mijn beste vriend.

De herinneringen! Rijstpap uit blik, met bruine suiker! Zijn oudere zus en zijn jongere zus! Achtervolgingen rond de traphal op het eerste! Belletje trek doen in de straat! Zijn grootvader, die daar ook woonde, en die bijna honderd jaar was! De tuin, met de velden erachter! De inwonende meid, en hoe het over en weer pesten was! De auto — een Volga met wel vier rijen zitbanken! De koelkast — enorm, en met twee deuren! De hond, Pitou — een grijs bobtailachtig overenthousiast uit zijn bek stinkend monster! De tv-kamer met de zitzak! Het Bontempi-orgel! 

Bij de aller-allergelukkigste momenten van mijn leven, dat ik daar gespendeerd heb. 

Er is maar één negatief iets dat ik eraan overgehouden heb. Zijn vader was wat ouder dan mijn ouders. Prof aan de universiteit, een prachtige, zachte, lieve, rechtvaardige man. Maar meer dan eens als ik er was, zagen we hem niet. Dan was hij op zijn kamer en kwam hij er –soms dagen, leek het– niet uit. 

Heel soms kwam hij voorbij geschuifeld, in de traphal: een lijkbleek wrak in een zijden kamerjas, getrokken, aan het afzien. 

Migraine, fluisterde iedereen, en we moesten heel stil zijn. 

Het moet een goeie dertig jaar geleden zijn dat ik daar het laatste was, maar ik heb nog altijd een heilige schrik van migraine. En nu denk ik dat ik vanmorgen iets migraine-achtig had.

‘t Was al even dat ik een stijve nek had, maar ik werd vannacht misselijk wakker met vreselijk kloppende hoofdpijn. Die niet over ging. En vanmorgen werd ik ziek van rond te lopen. En moest ik overgeven. En deed alles pijn: licht, geluid, nadenken, alles. Ik ben miserabel in bed gaan liggen met een laken over mijn hoofd, en nu voel ik mij alsof ik een paar flessen malibu gedronken heb. 

Fuck. Kunnen we misschien even een moratorium op ziek zijn afspreken, wereld?