De situatie: drie vrouwen en een man, afgezakt naar de speeltuin met kinderen. Een tiener, een meisje van pakweg anderhalf of twee jaar, een meisje van denk ik vier, een jongetje met metserdecolleté en zonnebril van ik schat een jaar of zeven, een jongetje van schat ik drie jaar oud.

De oudere mensen aan één kant van de zandbak, de kinderen in de zandbak. Begeleiding: alle vijf voet instructies kelen naar de kinderen. Niet op de schommel! Laat uw zus meedoen! Blijf weg van die schommel! NIET op die schommel zeg ik! NIET!! AAN!!! DIE!! SCHOMMEL!!!! Laat uw zus meedoen! NEEE BLIJF VAN DIE OP DE SCHOMMEL!

Getier van letterlijk aan de zijkant, geen moment ook maar aanstalten doen om op te staan.

Nee, ik lieg: één van de eerste actie van de jongen van drie was met zand beginnen smijten en een meisje van een jaar of vijf dat daar ook aan het spelen was, een serieuze klop geven. Waarop één van de vrouwen hem een ranseling gegeven heeft, en hem gedwongen heeft om zich te gaan verontschuldigen.

Dat was dan ook de laatste keer dat dat kind iets negatiefs te horen kreeg. Hij probeerde op één van die springveerachtige paarden te klimmen en het lukte niet: bleiting. Luide bleiting. Volwassene van de andere kant van de zandbak: geen reactie. Hij probeerde op het klimtuig te klimmen — dit klimtuig:

— specifiek, de gedraaide ladder linksonderaan. En hij botste met zijn borstkas tegen de onderste sport. Cue bleiting. Hij was er niet afgevallen hé, hij geraakte zelfs niet op de eerste sport. Hij stond op een meter of zo van de oudere mensen, die niet anders konden dan reageren.

(For the record, mijn houding bij dergelijke klimtuigen is iets als: als g’er op geraakt, is het dat het in orde is voor uw leeftijd, en als het er naar uitziet dat het verkeerd zou kunnen aflopen, dan kom ik wel in de buurt staan, maar meer om te zeggen “no worries, ik vang u wel op als het zou mis lopen”, niét om hun handle vast te houden.)

Reactie bij deze kleinen: “o! stout klimtoestel! stout klimtoestel! geef het maar een klop! sout klimtoestel”, gevolgd door “kom hier jongen dat ik u troost och here jongen hier een spek”, gevolgd meteen door nog meer bleiting omdat hij niet op een ander toestel geraakte, gevolgd door een beetje later een ijscrème.

En ondertussen voortdurend het kleine meisje dat zeer graag bij haar broer in de schommel zou willen zitten maar die akelige broer wou dat niet en bleef met zijn metsersdecolleté en op zijn pannus liggen wiebelen. En dan wou het meisje uit armoe maar een beetje duwen, die dat helemaal niet slecht deed, maar telkens een oudere persoon het zag, om de dertig minuten, werd er gekrijst dat het te gevaarlijk was en dat ze van die schommel weg moest.

Ik had zin om dat adipeus ettertje een lap te geven, dat kleine meisje op de schommel te zetten samen met Z en A die erop stonden te kijken, die stomme bleitende kleine ergens in een hoek te zetten tot hij stopte met bleiten, en die ouders ook een stamp te geven.

Voor de rest was de dag redelijk zen. Vriend van Louis blijven slapen, vriend van Jan blijven slapen, vriendin Anna blijven slapen. Boodschappen gedaan in de Lidl. TV gekeken. Lego gespeeld. Jan en Louis met hun vrienden naar Komaf, Anna naar haar vriendin gaan slapen, Zelie eerst wat in het park gezeten met Jan en Louis en iedereen van Komaf (de activiteit was “picnic in het Baudelopark en dan allemaal samen hipsterpetanque spelen”) en daarna naar monitoractiviteit van Freetime.

Volgende week is het hier ook redelijk volzet: twee vriendinnen van Zelie blijven de week logeren, en een collega uit Polen blijft ook logeren. Elf man in huis — we gaan we moeten reorganisatie doen van slaapkamers, maar het lukt nog.