Kijk nu: het is al bijna half februari, en ik weet niet waar de maand januari naartoe is gegaan.

Opstaan, werk, thuiskomen, wakker blijven tot ik in bed kan gaan liggen, een uur of anderhalf uur slapen, wakker worden, een uur of anderhalf uur slapen, wakker worden, een uur of anderhalf uur slapen, opstaan, en herhalen, vijf dagen per week behalve de donderdag wanneer het kookles is. En in het weekend: elk vrij moment overdag in bed gaan liggen slapen, en voor de rest zo ongeveer hetzelfde.

Behalve heel zelden eens, zoals vanmorgen, naar een film gaan kijken en dan in de namiddag in bed gaan liggen.

Het gaat steil bergaf, vrees ik. 😐

Dat belooft voor volgende week: vanaf morgen komt hier een Spaanse juffrouw logeren, terwijl onze oudste zoon in Milaan gaat logeren — uitwisselingsproject met ’t school, weetwel. Zelfs op een goeie dag ben ik bang van andere mensen en heb ik geen moed om met wie dan ook te spreken: ’t zal heel hard van doen alsof worden de volgende paar dagen.

Oh, en dat van die verbouwingen: twee weken geleden ging er misschien die week of de week erna begonnen worden, maar zo ver zijn we nog niet. ’t Is misschien nog een geluk. Die Spaanse juffrouw zal het, vrees ik, zó al raar genoeg vinden hier.