De afgelopen dagen eindigden twee mensen een mail met een welgemeende paaswens.

Dat gebeurt elk jaar wel eens, en elk jaar opnieuw bedenk ik hoe vreemd ik dat vind, leven op het tempo van kerkelijke feestdagen.

Lang geleden toen ik nog met mijn grootouders naar de kerk moest, leek het soms alsof heel het jaar in de liturgie paste, van advent en kerst naar vasten en pasen en terug. Tegenwoordig: not so much.

Wat vage irritatie als blijkt dat Goede Vrijdag tóch geen vrije dag is, meer dan vage irritatie bij het vermoeden dat op Paasmaandag de winkeld wellicht zullen dicht zijn. En dat is het dan zowat.

We doen tegenwoordig al een paar jaar eigenlijk niets veel meer dan wat chocoladen eieren op tafel smijten ’s morgens. ’t Is misschien wel spijtig van de tradities en zo, maar ik mis het niet. Nem.