Vakantiekampen, we gaan daar eerlijk in zijn, dat is hopelijk geestig voor de kinderen en zo, maar vooral: dat is een gemak voor ouders die moeten werken en geen eindeloze voorraad vrije dagen hebben.
Wij waren er een beetje uit, met vier kinderen die allemaal op zichzelf kunnen passen en die over en weer naar vriendjes en vriendinnetjes kunnen gaan, maar met nieuwe twee kinderen van vier in huis herbegint het hele circus weer.
Een week herfstvakantie, twee weken kerstvakantie, een week krokusvakantie, twee weken paasvakantie en acht weken zomervakantie, plus nog een stuk of twee drie vier facultatieve vrije dagen en pedagogische studiedagen, rekent en telt: dat zijn vele, vele, vele keren meer dagen dan de vakantiedagen van een doorsneewerknemer zoals wij.
Vooral de zomer is miserie, zoals bij ons met twee voltijds werkende mensen. Vakantiekamp dus to the rescue. Vorige week heb ik een week vakantie moeten nemen en volgende week ook, en dan de week daarna weet ik het niet goed. Mischien kunnen we volgende keer al een écht kamp doen, genre deze:
Zo met twee weken wegblijven in een vakantiekolonie ergens aan de kust, en dan nog liefst zonder bezoekdag want serieus, wat in ’s hemelsnaam is het doel daarvan?
…maar deze vakantie is het beperkt gebleven tot één week, deze week. Ideaal, want de twee kinderes waren nog nooit gescheiden geweest van elkaar en het is eens een goede testcase, en ook ideaal wegens schoolachtige situatie en dus voorbereiding op echte school. ’t Waren trouwens ook och here maar vier dagen wegens de 15de vakantiedag.
’s Morgens Z mee met Sandra naar de andere kant van de stad en A op de fiets bij mij naar de Coupure, en ’s avonds ophalen door wie kan ophalen — gelukkig is er opvang vanaf zeer vroeg tot een uur of zes ’s avonds.
Behalve vandaag, dus. Want vandaag is het toonmoment, en het toonmoment is om 15u45.
Gee, thanks. Dat waren vrije uren die ik er zeer graag bijneem, dankuwel.
Om samen met andere ouders van kinderen tussen 3 en 5 die naar hun eerste kamp gaa te staan, telefoon in aanslag in filmmodus, om een groepje bijeengeschurkte kleuters te zien staan met een moni ervoor die de danspasjes voordoet die ze allemaal samen de afgelopen drie dagen geoefend hebben maar die de kleuters ook nu niet gaan doen.
Ik gok op twee of drie die een poging ondernemen, twee of drie die wenen en/of gewoon weglopen, en de rest die gewoon wat ronddrentelen.
Reacties
8 reacties op “Youkaïdi youkaïda”
🙂 De zomers zijn vaak zo moeilijk!
Voor volgend jaar: mijn ouders organiseren geweldige leuke kinderkampen in de Ardennen, waar de kindjes een hele week verblijven, slapen in een oude kasteelhoeve en lekker eten van o.a. de biologische runderen van de boerderij. Zeker een keer een kijkje nemen op hun website: http://www.kinderkampen.be. Ik kan stiekem niet wachten tot mijn eigen dochter oud genoeg is!
Het ziet er fantastisch uit. ’t Is genoteerd voor volgend jaar! (Mits budget. 🙂
Goed dat mensen dat luidop durven te zeggen: opvang zoeken is moeilijk. Kinderen gaan niet per se altijd graag naar kampen, en die bestaan soms dan ook vooral voor de ouders.
Dat gezegd zijnde, en ik werk niet eens voltijds (ik heb wél een thesis geschreven deze zomer, dus opvang it was): ik vind vakantie wel ongelooflijk nodig, en ik word verdrietig elke keer ik die balonnetjes lees om zomerverlof etc. in te korten.
Het is moeilijk, niet perfect, maar ik zie ook dat mijn kind totaal andere dingen leert dan in het jaar en een stuk relaxter is.
Je maakt een denkfout: de danspasjes zullen niet de voorbije drie dagen ingeoefend zijn maar met een beetje geluk twee keer vijf minuten (gisteren en vandaag) :D.
Neenee, er hangt een bord aan de ingang waarop staat wat ze gedaan hebben elke dag. En daar staat al drie dagen “inoefenen toonmoment” op!
Aargghhh die toonmomenten. Als ik voor 4u op het kamp moet zijn, moet ik evengoed een halve dag verlof nemen. Voor een vaak saaie schoolfeestachtige dans die op een of andere manier moet legitimeren dat het daar tof is?. Laat die kinders eens spelen in de plaats van verplichte nummerkes in te oefenen.
En verder is het speelpleinwerk een absolute aanrader: hele en ganse dagen, voor weinig geld, doen waar ze goesting in hebben(meedoen aan de activiteiten of fietsen/kampen bouwen/rondhangen/…) met vaak zotte animatoren met wilde plannen, vaak met deftige uren voor werkende mensen en ge moet niet op voorhand inschrijven. In Gent o.a. de pretfabriek van de stad (ook in de paasvakantie), gewoon eens naar Gentinfo bellen zodat ge niet in de rij staat en dan vollenbak speelplezier.
’t Ambetante is dat ze vier jaar oud zijn. Als ze zes of ouder waren, zou het geen enkel probleem zijn, maar nu: geen speelplein de buurt. 😐
Voor de Pretfabriek moeten ze maar 3 jaar zijn. Dat valt dus goed mee.