Vrijdag was mijn laatste dag Adhese. Het was tegelijkertijd ook mijn eerste dag Namahn. En eigenlijk ook niet, wegens denk ik bijna de helft van de nieuwe collega’s (10 van de 21) waren acht jaar geleden ook al collega’s.

Acht. Jaar. Geleden.

Maar serieus, hoe rap gaat het leven? En tegelijkertijd, hoe weinig verandert er? Dag op dag acht jaar geleden had ik een kapotte computer. Niet de eerste keer, en absoluut niet de laatste keer, en wat ik toen schreef, geldt nog altijd onverminderd: ik kan nog altijd alle computers kapot krijgen. 🙂

Maar hey, ik ga terug werken aan de andere kant van het land. Elke dag trein en metro. ’t Morgens de rechtstreekse trein Dampoort-Brussel, ’s avonds met wat geluk de rechtstreekse terug, en anders via Sint-Pieters.

Van en naar de trein podcast en/of audioboek, op de trein werk of boek. Eindelijk weer tijd voor boeken!