Het regent voorziene en onvoorziene kosten, het is een beetje om moedeloos van te worden.

Medische kosten links en rechts, huiskosten links en rechts, gestolen kinderfietsen en kapotte kindertelefoons om de zoveel tijd, en dan nu, wat er al een tijd zat aan te komen: mijn velo die het aan het opgeven is.

Ik wil niet berekenen hoeveel kosten ik al aan dat kreng heb gedaan — met het geld dat er in zit, had ik ondertussen al een nieuwe kunnen kopen. Maar hey, de mensen in de velowinkel en overal blijven mij zeggen dat het zó een goeie elektrische velo is dat ik er beter de kosten aan doe dan een nieuwe te kopen.

Ondertussen begint hij er echt wel zielig uit te zien.

De koplamp is al negen jaar kapot: de hele voorbumper is in een soort raar plastiek gemaakt, met maar twee kleine plastieken lipjes om de lamp in vast te houden. Natuurlijk is de lamp bijna meteen afgebroken toen er iemand ergens in een fietsstalplaats tegen gebotst was. Ik heb de lamp nog een paar jaar vast kunnen lijmen aan de rest van het plastiek, maar ook dat is sinds een paar jaar niet meer het geval, en ’t is dus plakband om de lamp vast te houden.

Vorige zomer, bij de afbraak van Batacratie, had ik mijn fiets op het plein geparkeerd terwijl ik dingen aan het uit elkaar vijzen was, en dan moet er denk ik een metalen stang van het podium op gevallen zijn, want toen ik een paar dagen later met mijn fiets aan het rijden was, bleek dat mijn computer op het stuur niet meer vast bleef zitten, en dat de versnellingsbak rechts niet meer werkte. Haal boven de duct tape:

• 

• 

Oh, wat? Is dat een foutboodschap hierboven dat de computer toont? Jawel! De gevreesde E-0048 Contact your dealer, of met andere woorden: uw batterij is kapot, er moet een nieuwe in.

Het is verdomme nauwelijks een jaar geleden dat ik een nieuwe batterij gekocht heb!

Fucking fuck. Dat zal dus weer bij de duizend euro of zo zijn. Kak, kak, kak.