Extraordinary Attorney Woo op Netflix is bijzonder zeer goed. Hoofdpersonage Woo Young-woo is een geniale advocate met autismespectrumstoornis. Haar sociale vaardigheden trekken op niets, ze werkt hard aan strategieën om een modicum aan emotionele intelligentie te kunnen simuleren, maar dat lukt maar moeilijk.

De serie loopt op een slap koord tussen drama en humor, en ik dacht dat het redelijk typisch zou zijn: karikaturale personages, rechtszaak-van-de-week waar Woo telkens een Columbo-achtige ingeving zou krijgen om ter elfder uren en totaal onverwacht de rechtszaak winnen, en ondertussen het tergend langzaam verliefd worden van twee koppels waaronder het hoofdpersonage, die dan rond aflevering 12 van de 20 voor het eerst een zedige kus op de wang doen.

Neen dus. Niet helemaal.

Een case of the week, ja, maar ze wint niet alles. En zelfs als ze wint, is niet altijd goed dat ze wint — serieuze are we the baddies-vibes.

Degelijke verhalen, interessante evoluties, fijne personages, een grote plot twist die ik niét in de allereerste aflevering zag afkomen, maar vooral: wat een acteerprestatie van Park Eun-bin.

Probeer hier maar eens naar te kijken en niet op haar acteren verliefd te worden: