Het kan niet op, het kan niet op.

Ik heb nog altijd geen nieuws van het dak, maar er is wél een schrijnwerker langsgekomen, voor deuren en kasten en alles. Ik wéét dat het niet zou mogen, maar ik heb er gelijk toch een positief gevoel bij. Het is iemand die ik gelijk zo op het eerste zicht vertrouw dat hij niet met de noorderzon zal verdwijnen.

Gematigd optimistisch, dus.

Het was wel slecht nieuws toen hij langskwam: muren die niet recht zijn, scharnieren die niet de juiste zijn, deuren die scheef hangen, ‘t zal allemaal maatwerk bovenop maatwerk zijn en dus maar zeer (zeer) bij benadering met een richtprijs, en voor de rest per uur te betalen. Maar bon. Them’s the breaks.

Ik heb ook een aantal hangijzers in het vuur voor de voordeur. Nog niets specifieks, laat staan offertes met euro’s en leverdatums, maar toch een aantal aanknopingspunten. Daar helpt het wel dat we precies weten wat we willen, maar aan de andere kant schrikt dat blijkbaar al jaren aan een stuk mensen af. Go figure.

Verder had ik vandaag een meeting die eigenlijk maandag was maar naar vandaag verzet was, en ik was dus lichamelijk naar het werk getogen voor de meeting maar de meeting bleek gedimme online te zijn.

En ook verder heb ik nieuwe sletsen gekocht, maar ik denk dat ze te klein zijn.

En ook ook verder ben ik een handschoen kwijt en zal ik dus nieuwe handschoenen moeten kopen. ‘t Waren gelukkig absoluut goedkope handschoenen (anders dan de sletsen, grrr), en de ene handschoen die ik kwijt ben, was eigenlijk ook al een beetje kapot, maar toch. Bah.

Morgen ga ik naar de oogmeester. Benieuwd of dit jaar het jaar van de bifocalen wordt. Ik heb nog altijd geen last van computerschermleesmoeheid, en ik heb niet echt nood aan van ver zien: het dus zou wel eens kunnen dat het andermaal het jaar wordt van geen verandering in voorschrift.

Ik ga die sletsen een paar dagen dragen en zien of ze losser worden. Zelfs al spannen ze serieus aan mijn wreef, en al geraak ik er moeilijk in, en ak heb ik de indruk dat ze gelijk te smal zijn van zool. ‘t Is de eerste keer in jaren dat ik denk dat ik een miskoop gedaan heb van schoengerief, en ik denk dat het gewoon karmische zooi is: het is ondertussen al jaren geleden dat ik nog eens schoenen gepast heb voor ik ze gekocht heb. Mijn laatste paar schoenen is Sandra zelfs een jaar of drie geleden gewoon zonder mij gaan kiezen en gaan kopen in de winkel, zo hard dat ik er mee in zit.