We gingen de Ikeazetel in living meegeven met onze verhuizende oudste dochter. Dat wou zeggen dat wij een andere zetel nodig hadden, en ’t was niet evident.

Eisen van de echtgenote: niet te diep (anders zitten wij daar als oude mensen gelijk kleine kinderen in, met bengelende benen), breed genoeg om op het gemak te liggen naar televisie kijken, moet gemakkelijk zitten, iets anders dan beige of wit of gelijk wat neutraals van kleur. Iets in een hoek met een driezit en een chaise longue, dat past in een vierkant van drie op drie meter. We hebben meer plaats, maar we willen er niet meer aan geven.

Eisen van mij: moet gemakkelijk zitten en mag niet lelijk zijn.

Er was een ahem mindere ervaring, die keer dat Sandra na lang zoeken een zetel gevonden had maar dat ik die (a) ongemakkelijk zitten en (b) schijtelelijk vond, en dat minder dan diplomatisch had gezegd, niet wetende dat er een lange zoektocht was geweest.

Maar hey, we zijn dan naar een zetelwinkel geweest en het heeft geen half uur geduurd voor we het eens waren over een model en een configuratie en een kleur. Het wordt iets blinkend petroleumblauwgroencyaanachtig dat schimmert en verandert van kleur in het licht.

Begin december hebben we hem. Hoezee!