Om de zoveel tijd brengen de Youtubesalgoritmen mij een compilatie van Office-bloopers. ’t Was vandaag niet anders, tussen de wiskunde-examens van Tom de Naakte Wiskundige door, die al een hele tijd als achtergrondgeluid opstaan.

Ik ben vanavond dan maar nog eens beginnen kijken naar de serie. Bij seizoen twee natuurlijk, want seizoen één is veel te Brits en dus veel te doordrongen van fatalisme en negativiteit en zieligheid.

Seizoen twee is het eerste écht goede seizoen van The Office, omdat ze beseften dat Amerika, ergens in de grond, niet zo is. En waar David Brent eigenlijk een bijna verachtelijk personage is dat hopeloos gedoemd is te mislukken in alles, is Michael Scott iemand die het altijd goed meent en altijd blijft hopen en geloven dat het goed komt.

Wat een uitstekende serie toch. (Ik ga mijn neus dicht moeten knijpen als ik Andy Bernard zie, want ik heb het moeilijk met Ed Helms, maar alla. Dat moment in de allerlaatste aflevering is alle miserie van de paar voorgaande seizoenen waard.)