Adrian Tchaikovsky
Orbit, 2023, 608 blz.

Bon ja, ’t is dan gedaan hé. Het was een degelijk einde. Niet fantastisch, wel zeer degelijk. Elk van de vele personages heeft zijn einde gekregen, en alles is proper afgewerkt.

Ik kan niet anders dan het laatste boek goed vinden, maar ik kan toch niet zeggen dat ik de hele reeks zou aanraden. Raar, dat een reeks van drie boeken die ik individueel zo ongeveer 7.5/10, 6.5/10 en 8/10 zou quoteren, in totaal maar aan 6/10 geraakt — iets met de som van de delen, denk ik.

Misschien is het gewoon dat ik het allemaal een beetje té veel painting by numbers vond. Heel veel ideeën gepikkendiefd van elders, geen echt memorabele karakters, en al bij al op elk moment redelijk voorspelbaar. Dat gebrek aan memorabele karakters is waarschijnlijk omdat er voor een reeks met drie boeken wellicht te veel POV’s waren, waardoor ze niet genoeg uitgediept konden raken.

Misschien ben ik ook gewoon oud en te veeleisend.

Als boeken schlock zijn, heb ik geen probleem met inconsistentie en voorspelbaarheid en dergelijke, maar dit was gelijk meer dan schlock, en dan heb ik het er moeilijk mee.

Zo is er een personage dat redenen heeft om nijdig te zijn op een hele groep: zij is zwaar fysiek gehandicapt, de groep zijn de postergirls van eugenetica, gemaakt om perfect te zijn. Ik dacht dat dat allemaal zoniet over dan toch wel zwaar gemitigeerd was in boek 1 en 2, maar neen: héél de eerste helft van het laatste boek is min of meer dat personage dat plots een soort wraakexpeditie gaat doen. En dan even plots ermee stopt en sorry zegt. En dan superkrachten krijgt van aliens. En dan zo ongeveer almachtig wordt.

En op geen enkel moment heb ik het gevoel gekregen dat we de gedachten van dat personage hoorden. De daden, ja. Maar overwegingen, twijfels, beslissingen, second-guessing, spijt, dat soort zaken? Nope.

Nee dus: niet aangeraden. Ondanks dat het niet slecht is.