Heh, een mens leert alle dagen bij:

Besonders schnell hilft Optalidon wenn man die Tabletten mit einem heißen Getränk einnimmt. [Dooyoo.de]

Dat weten we dan voor het vervolg: twee pillen met oplospreisoep in plaats van Cola Light.

Ik zou mij niet druk mogen maken over osteopathie en homeopathie en dingen. Placebo-effekten zijn prachtig. Ik vraag mij alleen af of iemand die ervan afweet er nog deugd van kan hebben.

Is het zoals sommige optische illusies, waar we met geen moeite de illusie kunnen doorbreken? Zoals de onomkeerbare polariteit van een masker?

Of is het zoals de wet van Murphy, “de auto wassen om het te doen regenen lukt niet”?

Als ik hoofdpijn heb, pak ik Optalidon. Ik las een review op Dooyoo.de:

Als schwer arbeitender Computeruser sind Kopfschmerzen schon fast mein Hobby geworden. Ich nehme meistens Optalidon, da ich die Tablette sehr gut vertrage, gut schlucken kann (Pillen ohne Überzug hängen meist irgendwo im Hals fest oder zerkrümeln gleich im Mund) und bei ganz harten Fällen auch zwei nehmen kann, ohne mich gleich wie ein zugekiffter Junkie zu fühlen. Als störend empfinde ich nur die Farbe. Das klingt vielleicht ein bißchen albern, aber die Dinger sind derart grell pink, daß sie schon ungesund aussehen.

Ik pak Optalidon om dezelfde redenen (veel hoofdpijn wegens computer waarschijnlijk, en de pillen gemakkelijk te slikken–alhoewel ik ze toch liefst met vloeistof pak en per twee). Maar beseft die brave mens dat het wetenschappelijk aangetoond is dat roze medikamenten een hogere placebo-factor hebben? Dat het wellicht is omdat het er zo onnatuurlijk uitziet dat ze “beter” werken? Ik weet dat nu, en toch heb ik nog de indruk dat het met Optalidon beter gaat dan met andere dingen.

Ik weet het niet.

Verdorie, kunnen ze niet gewoon een medicament uitvinden dat het placebo-effect teweegbrengt?

Zo vliegen dat de tijd doet. En op alle mogelijke schalen: het is nu al halfdrie. Het is nu al 2 november. Het is binnenkort 2003. Zelie is straks vier jaar oud, en Louis twee. Binnen een paar jaar zijn mijn ouders bijna zestig. En een paar jaar daarna zijn Sandra en ik veertig.

Zucht.

Kerstmis komt echt wel dichterbij. En het ziet er naar uit dat er (een beetje) schot komt in onze financiële situatie, dus het zou wel eens kunnen zijn dat we binnenkort een nieuwe vloer hebben op het eerste verdiep. En een nieuwe trap naar de keuken. En misschien wel een glazen schuifdeur aan de keuken ook.

WHAT THE FUCK?!?

Sharon zou Bibi Netanyahu minister van buitenlandse zaken maken? Aaaaaa!!!

Machtig goed! Kanaaltwee zendt nog eens The Green Slime uit! Dat was geleden van één van Jan Verheyen’s Nachten Van De Slechte Film. Het is dan ook een ongelooflijk slechte film.

The Green Slime aka After the Destruction of Space Station Gamma: Big Military Operation aka Battle Beyond the Stars aka The Battle of Space Station Gamma aka Death and the Green Slime aka Gamma #3 Big Military Space Operation aka Gamma sango uchu daisakusen. Verenigt het beste van Japan (Godzalliafilms, enfin, het rubber en de regie ervan toch) met het beste van Italië (Luciana Paluzzi! uit Thunderball!) met het beste van Amerikaanse b-films.

Om een idee te geven: de monsters leven op energie, en groeien in een mum van tijd van groen slijm (of groene vloeistof, groene shampoo, hangt een beetje af van de scène) uit tot een soort bruingroene obus met tentakels die aan nylondraad naar boven gehouden wordt. In het midden vanvoor vanboven zich een soort horizontale gleuf waarin rode verf en en ditto oog zitten:

Voor de rest is het standaard b-movie-fare. Monsters, proberen doodschieten, neen! niet schieten, ze groeien met de energie!, etc. etc.

Er zit ook nog een liefdesdriehoek in, en een wetenschapper die zijn hybris (uiteraard) met de dood bekoopt, maar het meest gedenkwaardige is voor mij de manier waarop Robert Horton zijn kapsel de hele film lang gewoon gebeiteld houdt:

En dat kapsel is in de loop van de film geen haar verlegd geraakt. Tsss. De glimlach ook trouwens, gewoon spooky hoe die zelfs in de meest dramatische omstandigheden bleef staan. Wellicht medicatie.

Kijk hier voor een fragment van de film, làchen!

Ik bedenk juist iets. Ik weiger al een hele tijd ook maar iets van reactie te geven op spam, in de overtuiging dat àls ik iets laat weten, de spammers weten wie ik ben.

Maar nu ik erover denk: ik moet helemaal niet antwoorden opdat ze zouden weten dat mijn adres nog bestaat en gelezen wordt! Van zodra ik een spam opendoe, of via de auto-preview van Outlook lees, kunnen ze weten dat ik het ben! Het is voldoende dat ze een code aan hun beelden toevoegen, die toch van op hun eigen servers gehaald worden, om te weten wie wanneer de mail leest.

Eikes bah, ik voel me helemaal gebruikt. En, erger, ik voel mij achterlijk dat ik daar nu pas op kom.

Man geeft borst aan dochter. Met foto.

The Rotten Apple: case-mod with a difference. Een PC in een G4. Grappig.

En van modding gesproken, crazymodders is een Belgische site voor geïnteresseerden.

It’s Michel Vuijlsteke, not Michael Vijlsteke.

Tee hee. Via Rene ontdekt:

Michael Vijlsteke writes something in a foreign language. I don?t think that it?s a real language because random phrases like ?A Beautiful Mind? and ?The Powers That Be? keep popping up. Maybe he?s got a friggin’ computer virus.

Wel geen slecht gedacht van die brave mens: alle Salon blogs afgaan en commentaar op geven, zelfs als hij er overduidelijk niets van snapt.

Doet me denken aan John Naughten, een Ierse-via-Bosto-via-Londen-vriend die we gek van paranoia konden maken door gewoon nederlands te praten en dan om de paar zinnen “John” te zeggen. What? Nothing, nothing. No really, you were talking about me there weren’t you? Erm… nope? Stop messing with my mind!!

Nieuwe opdracht: touwstjepringen, en ze moeten vier tricks doen tegen zaterdag.

Carpetland is nu CarpetRight geworden. Yuck! Waar dénken die mensen aan? Wat was er in ’s hemelsnaam verkeerd met Carpetland? En het nieuwe logo is ook al zo’n goedkoop, vulgair ding.

Zeg nu zelf. Dit is het originele logo: een paar rolletjes in verschillende kleuren, en “carpetland” in GillSans Ultrabold.

En dit is het nieuwe logo:

Om te beginnen oerend lelijke kleuren, en die combinatie van twee fonts, een vieze schaduw, zo’n cliché-checkmark, gewoon slécht.

En jawel, de opdracht is afgelopen. Sabrina kan het niet meer aan!

Sabrina is aan het instorten. Eigenlijk wel wijs om zien, zo bijna-live op TV. Ik denk dat ze het niet volhoudt.

Toch maar vreemd nu moeten de meisjes een graf graven, waar de jongens een hele hoop slachtafval in verborgen hebben. Vreemd genoeg maken ze daar zo geen groot probleem van…