We zijn vanmorgen naar de bank gegaan en haja, onze lening loopt af en we gaan dan maar een nieuwe lening aangaan.

‘t Is gelijk een steen die tegelijkertijd van onze rug afrolt, en er meteen weer oprolt: nog twee maand en we waren af van de lening van 1998, maar nu komt er een gelijkaardig bedrag gewoon weer bij.

Aan de andere kant: dat wil ook zeggen dat we nu voor ‘t echt gaan werken aan het huis.

Het dak (na twintig jaar eindelijk geen lekken meer als het hard regent). De voorgevel (na twintig jaar eindelijk geen vleeskleurige gevel meer met stukken die naar beneden vallen). De badkamer (na twintig jaar eindelijk een douche). Onze slaapkamer (na twintig jaar eindelijk een kleerkast).

En als we toch bezig zijn, het toilet beneden afwerken. Het toilet boven afwerken. De douche boven installeren. De vloer in de kinderkamers leggen. Het plafond in het achterhuis pleisteren. Chauffage in de keuken en in de slaapkamer installeren. Licht in de veranda.

En de tuin, natuurlijk. Al zal dat niet in de lening zitten wegens niet mogelijk, ‘t schijnt. Tenzij misschien als het harde harde werken zijn, zoals riolering en dergelijke.

Ik begin alvast te dromen van een huis dat pakweg eind volgend jaar helemaal in orde is. Ik kan het mij niet inbeelden, eigenlijk.

Morgen komt de meneer van de leidingen en zijne maat een nieuwe verwarmingsketel installeren.

En oh ja, onze stoomoven gaat stukken van mensen kosten om te repareren.

Bah.

Soms lijkt het alsof ik alleen maar in het verleden leef, maar hey, qua blast from the past: ja, inderdaad, waarom spreekt niemand meer over Julian May?

Ze is gestorven in 2017, maar als ik haar bibliografie lees, heb ik blijkbaar al de boeken gelezen die ze tussen 1981 en 1991 geschreven heeft: de Pliocene Exile-trilogie (mensen uit de toekomst keren terug naar een paar miljoen jaar geleden), de twee eerste boeken van de Galactic Milieu-serie (de prequel van de vorige), en Black Trillium (het eerste deel van de Trillium-trilogie).

Wat bijzonder vreemd. Echt elk boek gelezen (enfin ja, zes boeken dus), en dan nooit meer een boek, en nooit meer van gehoord.

De theorie op Reddit, daar is iets van aan, denk ik:

I’ve actually pondered this, specifically because it seems to me that she gets mentioned much less often than she deserves, but when she is mentioned, pretty much everyone who registers an opinion agrees that both the Pliocene Exile and the Galactic Milieu are quality series. Then she goes back to generally not being mentioned.

My theory is that the “problem” is that she’s a solid writer all around.

Most of the most noteworthy writers are such because they’re stunning 10/10s in some aspect of writing and/or because they created some stunning 10/10 book. One reads them and just can’t help but note the extraordinary quality of their prose or their plotting or their characterizations or their worldbuilding or whatever, because it stands out so much above the crowd. And actually, it’s often the case that they might only be mediocre at some other aspect of writing, but that’s sort of noted and forgiven, just because they’re so incredible at whatever they’re so incredible at.

The “problem” with May, IMO, is that it’s more as if she’s a solid 7/10 across the board. And that’s both the reason that she’s rarely mentioned and the reason that the opinions are almost exclusively positive when she is. She has no really noteworthy flaws in her writing, but she has no really noteworthy strengths either. It’s just quality, all across the board. And the same goes for her books. There’s no specific one people can point to and say, “Oh my god – that’s one of the most incredible things I’ve ever read.” Instead, just like her writing in general, they’re just consistent quality across the board. And that means that pretty much everything people have to say about her writing is positive, but it’s (unfortunately and undeservedly) rare for anyone to go out of their way to say it.

That’s my Julian May theory.

Crimes of Grindelwald? Crimes of scenarioschrijven more like!

Maar jongens toch. Er is zo enorm veel aan de hand, en niets maakt ook maar de minste emotionele connectie. Een betere schrijver had er misschien een goede film van kunnen maken, maar ‘t was een aaneenschakeling van clichés en subplots en plot twists en ongrappige humor en aargh.

Hoho segregatie en travel ban en oo la la Dumbledore en Grindelwald waren gay lovers.

Gah.

Veel ooggerol in onze rij, vrees ik. En ook links en rechts gehoord van de mensen die de zaal aan het verlaten waren: “oyo zo ne slechte film maat”.

Zucht. Wanner zou de volgende zijn? Nog drie en we zijn er van af, dacht ik.

In mijn tijd, zeg ik dan tegen de kinderen, waren wij blij met een doos wasknijpers om mee te spelen, en om de twee weken eens vijf minuten met de slazwierder.

Maar ‘t is niet waar, natuurlijk. Of niet helemaal. Ik herinner mij dat ik graag met wasknijpers speelde, en dat ik inderdaad om de zoveel tijd eens aan de slazwierder mocht draaien, en dat ik uren met een grote doos knopen bezig kon blijven, maar daarnaast hadden wij een berg speelgoed.

Waaronder lego’s, ‘t zal wel zijn.

Mijn favoriet zelfgemaakt model eind de jaren 1970 was dit klein ruimteschip:

Ik had er allemaal variaties van, met bevoorrading, en met dingen met wieltjes, en dan langere versies.

En nu heb ik geen flauw idee waar die lego’s allemaal naartoe gegaan zijn. Het staat mij bij dat we ze ooit aan iemand cadeau gedaan hebben. Damned.

Dit is op zoveel verschillende manieren en niveaus fantastisch.

Achtergrond, sort of:

Ik denk dat we binnen een jaar of tien twintig een ongelooflijk fijne autobiografie van Kim Jong Un gaan lezen, en ik vind Laibach al van in de jaren 80 fantastisch, for the record.

https://youtu.be/hS78vyLezkc

Laibach en Kim, heel het land en heel de wereld trollen. Heerlijk.

Ik was eergisteren in de winkel om de hoek en ik zag in de rayon een klein doosje semoule de riz / rijstgriesmeel.

FLASHBACK NAAR 1976!!!

Op de lagere school kregen we om de zoveel tijd een dessert dat niemand graag at behalve ik, zo leek het wel. Smoelpap: een soort behangerslijm met rozijnen in. Ik heb mijn laatste potje gegeten in 1982, en ik was het helemaal vergeten tot ik dat pakje zag staan.

Ik heb het gisterenavond klaargemaakt. In principe, zegt het pakje, is het gewoon een liter melk koken en dan daar 75 gram in doen en doorblijven roeren en hopla klaar. Ik heb er wat vanillesuiker bijgedaan tijdens het koken, en dan in de frigo en ik vind het ongelooflijk lekker.

De kinderen vinden het goed van smaak, maar ze vinden de consistentie blèergh.

Weten zij veel. Mmmm.

Axure heeft een gemakkelijk ding dat een repeater heet. Ge steekt daar gegevens in, gelijk zo:

en ge definieert hoe het herhalend element er moet uitzien, gelijk zo:

en hey presto, een zichzelf herhalend ding (let niet op het groen, dat is Axure zijn manier om te zeggen dat het een repeater is):

Dat kan vertikaal onder mekaar zoals hierboven, of horizontaal naast mekaar, met wat tussenruimte, met wrapping (begin een nieuwe kolom/rij  om de x items), etc. etc.

En die tekst komt in de repeater door een “interactie” die Axure er automatisch bijzet: vul de tekst op het element in met de tekst die in de eerste kolom van de data staat:

Het moet niet beperkt blijven tot één kolom, natuurlijk. Dit is bijvoorbeeld met drie kolommen:

en hoe dat er dan uitziet:

Helaas, het loopt allemaal een beetje in het honderd als de inhoud van de velden variabel kan zijn. Neem deze, bijvoorbeeld, die ik daarnet had:

Dat komt er zo uit:

Oh noes! Die lijn die begint met POSTAL, die zou hoger moeten zijn dan de andere lijnen, maar repeaters zijn allemaal dingen die gewoon zichzelf herhalen en die zien er allemaal hetzelfde uit en dus is het kapot!!

Wel, nee dus: vuile truken van de foor to the rescue.

In de tabel van de gegevens steek ik één kolom bij, waarin ik de hoogte van de rij zet. Ja, dat is vies, en ja, dat is manueel werk.

…en dan voeg ik in de interacties een reeks dingen toe om de hoogte van elke rechthoek te zetten op de waarde in die kolom:

En hey presto, het ziet er helemaal uit zoals een mens graag had gehad dat het er uit had gezien:

Er is geen beleefde manier om te zeggen dat het niet allemaal OK is in uw darmstelsel.

“Buikgriep” is denk ik het meest sociaal aanvaard, maar dan nog.

Iets verkeerd gegeten, iets van ziekte, ik zou het niet weten, het gevolg is dat ik liever niet te ver van een toilet ben. ‘t Is begonnen vanochtend, en ‘t is er niet beter op geworden.

Morgen van thuis werken dus, vrees ik. Er is veel werk te doen, en ‘t kan van thuis, dus ‘t is nog dat gemak.

Het is koud in huis, wegens alsdat de chauffage het perfecte moment van het jaar gekozen heeft om in panne te gaan.

Het is lastig om dat het koud is en mijn vingers zijn gelijk fishsticks, maar aan de positieve kant: ik kan mijn drank gewoon in de living laten staan en ik heb geen ijsblokken nodig om hem koud te houden.

Omdat het alles bij elkaar toch niet echt ideaal is, is de meneer van de loodgieterij langsgeweest vandaag. Het verslag van Sandra: de meneer van de loodgieterij denkt dat er een stukje kapot is, en hij gaat proberen dat stukje te vinden. Probleem is dat ons spel 19 jaar oud is, en van een merk waar de meneer van de loodgieterij nog nooit van gehoord had.

Als het stuk niet kan gevonden worden, wordt het wellicht 3 à 4000 euro kosten. Kak.

Volgende week komt Miele kijken naar onze stoomoven, die al een jaar kapot is.

En ergens in de komende dagen/weken (‘t is niet geheel duidelijk) komt de meneer van de electriciteit langs, wans er zijn lichten die aan en uit gaan terwijl ze eigenlijk niet aan of uit zouden mogen gaan.

Zucht.

Zo, Sandra is terug uit het Verre Oosten.

Louis en Jan en Anna moesten naar school deze ochtend, Zelie en ik gingen Sandra verrassen aan de vlieghaven.

Dachten we.

Om te beginnen: stress met de trein. Overstap gemist wegens negen minuten vertraging en de aansluiting op tijd, en dan tweede overstap bijna gemist, of ‘t is te zeggen: we zouden hem gemist hebben als de trein van de aansluiting ook maar in de buurt van op tijd was geweest.

Afijn. Wij op min of meer tijd in Zaventem, en dan wachten op de vlieger.

Die maar niet kwam. Na een uur wachten, toch maar gaan kijken naar het aankondigingsbord: bleek dat de vlieger bijne 40 minuten vertraagd was. Wij dus maar nog wat gaan wachten.

Nóg een uur later zijn we dan maar weer weggegaan, wegens Zelie naar les en ik naar werk moeten gaan.

Sandra is een uur later of zo toegekomen, met een vliegtuig later dat zelf ook een uur vertraging had.

Kch.

Maar hey, alles is weer in orde nu. Iedereen is thuis. Het leven is weer zoals altijd. 🙂

Sandra is een kleine twee weken op reis naar het buitenland. En, lukt dat een beetje thuis, zo een man alleen met vier kinderen?

Euh, wel, ja, eigenlijk.

Ik heb een aantal dingen geleerd:

1. Kalenders zijn zeer belangrijk. Op tijd kijken is nog meer belangrijk. De eerste twee dagen dat ik alleen was, heb ik twee belangrijke gemist (één niet mijn schuld, één wel mijn schuld).
2. Ik zou zeer graag een huisman zijn, en dat zou eigenlijk echt wel lukken.
3. Het zou een heel ander verhaal geweest zijn als als de kinderen pakweg vijf jaar jonger waren geweest. Vier tieners, daar is bijna geen onderhoud aan.

Humor! Over clamshell thoracotomies, waarbij de borstkas opengelaakt wordt gelijk een grote schelp.