Al was het maar om te pauzeren om de paar tiental jaar en namen op te zoeken op het internet: ik zou hier uren naar kunnen kijken.

Het was al even geleden dat het mij overkomen was: om twee uur of zo beginnen werken aan iets, en gewoon uren aan een stuk doorgedaan, tot ik mijn trein had gemist.

Als ik tegen het einde uiteindelijk niet op iets uit was gekomen waar het niet zo straightforward designen was als bij de vorige elf schermen die ik op die drie uur getekend had, zat ik er nog. 

In de zone, als het ware.

Maar het twaalfde scherm was iets anders, met meer en andere informatie dan de vorige, en vooral: een lastiger concept van in elkaar draaiende gegevens. En dus was het even overleggen onder collega’s, en toen keek ik op mijn horloge, en lap, trein gemist.

Het probleem, trouwens: als een heel concept opgebouwd is op search > overview > detail, en ge probeert het allemaal zo helder mogelijk te houden, is het lastig als er binnen dat detail plots nog een overview > overview > detail is. Want een monstrositeit als search > overview > detail > overview > overview > detail op één scherm, daar passen wij voor. En dus gaan we eens met de gebruikers moeten overleggen over wat het daar allemaal écht betekent, en ook met de product owners, en met de ontwikkelaars, 
en dan met elkaar, en wellicht nog eens een tweede ronde langs iedereen. 

Dertien objecten. Zes in de steigers. Nog zeven te gaan. Spannend.

Ik vond het ook een fantastische film, way back in the jaren 1990.

Seizoen één van Twin Peaks, Fire Walk With Me, en dan Seizoen drie. Allemaal uitstekend.

Het advies van Mark Kermode: bekijk de film als een film op zich, en niet in het kader van de hele Twin Peaks-saga.

Ik zou de film graag nog eens zien, en dan heel seizoen drie.

Ik zag nog wat blaadjes opduiken, en dus ik de tuin weer in om wortels uit te trekken.

Het is ongelooflijk hoeveel wormen er in de grond zitten, kijk:

Ik vermoed dat als we ze nog een paar eeuw geven, het allemaal min of meer gezonde grond word, zeker?

 

Zelie gaat na het eerste semester een paar dagen naar Berlijn.

Met de auto zou het dit zijn, zegt Google mij:

Maar Zelie heeft geen auto, dus zou het met de trein kunnen. Dit is wat Google daarvan zegt:

Ongeveer acht uur. En de kostprijs? Heen en terug, met de goedkoopste prijs die ik kon vinden:

Hm.

Wat zou het geven als we met het Vliegtuig zouden gaan, zoals de écht rijke mensen?

Een uur en 20 minuten, en 133 euro voor de heenreis alleen. Ahem ja.

Behalve, natuurlijk, dat er ook nog De Goedkope Vluchten Op Het Internet zijn:

Inderdaad. Twintig euro, voor een vlucht heen en terug naar Berlijn. En dan denkt ge, op het laatste moment komen daar wel nog allemaal taksen en dergelijke bij — wel, Zelie heeft uiteindelijk haar vlucht voor negentien euro gekocht.

Negentien euro plus een beetje schuldgevoel, misschien. Maar géén vijftien uur en 160 euro schuldgevoel.

DUS.

De stand van zaken: ik had allemaal planten afgeslacht in den hof, alles op stapels gelegd en in zakken gestoken.

Gisteren is Sandra met Jan met de zakken naar het containe rpark gegaan.

Vandaag dacht ik, ik ga nog eens den hof in en ik probeer zoveel mogelijk wortels en andere dingen die zouden kunnen terug opschieten, weg te halen.

Rommel zoals deze zuring-achtige, die na een week kleine kleine blaadjes begint te schieten, waaraan ik kan zien dat er een wortel onder zit:

Dus ik steek er een schop naast, probeer die door de stenen te wrikken, en duw dan de grond wat naar boven, zodat ik de wortel uit de grond kan trekken. De grootste wortelstokken had ik vorige week al uitgegraven, nu bleven er nog een paar kleintjes over hier en daar.

Spade erin:

En hop:

Op het einde van de tuin, tegen het achterhuis, stond er een plantje dat gelijk helemaal omringd was door steen.

Ik kreeg er de schop niet tussen of onder, en net toen ik  het opgeven had en een mes ging halen om het vantussen de stenen te snijden, hoorde ik achter mij een zachte plons, en was dit gebeurd:

Ayep.

Een put van iets meer dan een meter diep.

Altijd leutig, verrassingen als ge verbouwt. Zelfs in zoiets stoms als een koer/tuin.

Zo ziet ons huis er nu ongeveer uit. (Filmpje gemaakt om te kunnen vergelijken met hoe het zal zijn als den hof in orde zal zijn.)

We volgen met een paar collega’s een opleiding van circulaire economie en systemic design. Da’s wel wijs, eigenlijk: elke week wat voorbereiding en zelfstudie, dan een uur of twee workshop, en dan iets produceren om in te dienen.

Vandaag moest er een life cycle assessment gedaan worden en dan daarin wat opportunities for circular design in vinden.

‘t Is grappig hoe zo’n schema een soort eigen leven begint te leiden als ge er op begint te tekenen:

Op het werk komen er verbouwingen aan. Er zijn een aantal architectenfirma’s gecontacteerd, en die krijgen geld om een voorstel te maken. (Gratis werk, daar doen we niet aan mee.)

Ik weet de exacte details niet, maar het komt er denk ik op neer dat ze een bepaald budget krijgen om ons een idee te geven dat concreet genoeg is om al dan niet met hen in zee te gaan.

We hebben al mensen gehad die vroegen om een dag op het werk te mogen rondlopen; gisteren was er een korte workshop met twee architecten die een hele vragenlijst hadden opgesteld. Zo van “hoeveel gebruikt ge deze ruimte? hoe voelt ge u? wat ontbreekt er?”

‘t Was wel grappig om eens het onderwerp van zo’n workshop te zijn in plaats van hem te geven.

(Ik ben trouwens over het algemeen content van mijn werkplek. In het ideaal wat meer whiteboards in mijn eigen bureau, betere afkoeling/opwarming in de winter/zomer, een printer in de buurt in plaats van een half huis verder, wat betere stroomvoorziening in de designstudio, en een grotere binnentuin — maar ik klaag niet echt hard.)

‘t Is niet in orde geraakt, met den hof.

Maar het is wel genoeg in orde geraakt om volgend weekend dingen in grote zakken te steken en naar het containerpark te brengen.

Én het is genoeg opgekuist om het allemaal nauwkeurig op te meten, zodat er een plan van gemaakt kan worden.

Hoezee!