Voilà zie: het laatste rechte stuk is ingezet, wat 2018 betreft.

Een project afgesloten vandaag, en mijn planning tot het einde van het jaar ingevuld in de availablility-spreadsheet.

Bijna niet te bevatten hoe snel de tijd gaat: volgende week begint de laatste volle maand van het jaar.

Mijn werk is raar werk, soms. Mijn visitekaartje zegt dat ik designer ben.

In het geval van de klant waar ik nu al een paar maanden een groot deel van mijn tijd doorbreng, is dat samen met mijn fijne collega Johan kijken naar dingen die bestaan, rapporten lezen, spreken met mensen, tekenen in onze respectievelijke boekjes, schrijven, tekenen op de computer, spreken met mensen die de eindgebruikers vertegenwoordigen, spreken met developers, spreken met analysten, spreken met architecten, nog tekenen, bijschaven, de dingen wat laten rusten, de dag erna met een nieuw oog kijken en herbeginnen.

Tot er iets uit de bus komt waar we allemaal achter staan, en dan zeggen we zo nauwkeurig mogelijk hoe we dat graag zouden ontwikkeld zien. Soms kan dat niet wegens redenen van tijd of middelen, en dan zoeken we samen naar een compromis. Of soms wordt het dan toch niet ontwikkeld zoals het had gemoeten, en dan kijken we hoe het anders is dan ontworpen, en hoe we het zouden kunnen aanpassen met zo weinig mogelijk last voor de ontwikkelaars.

En dan kijkt ge na een aantal maanden naar uw werk van de afgelopen maanden, en bedenkt ge “is het maar dit?”. Kijkt ge naar de schermen en de specificatie en ziet het er allemaal zo simpel en vanzelfsprekend uit.

Of begint ge aan een groot nieuw hoofdstuk, en is het eigenlijk op minder dan een uur beklonken hoe we het daar gaan oplossen. En bedenkt ge opnieuw “is dit echt niet verdacht snel gedaan?”

Maar neen dus: als het er eenvoudig uitziet, als het vanzelfsprekend lijkt, dan is dat teken dat we goed werk gedaan hebben.

Vandaag was een goede dag. We hebben getoond waar we mee bezig waren, en het is allemaal zonder veel opmerkingen goed bevonden. Zo van “ah ja, inderdaad, logisch, jaja, geen vragen”.

Heerlijk.

En vanaf ergens volgende week gaan we een nieuwe fase van het werk in: het polijsten van wat er gemaakt is. Gelijk in: tot de laatste pixel en de laatste micro-interactie juist zetten en consistent maken en alles. Ge kunt u moeilijk inbeeld hoe hard ik daar naar uitkijk: front-end werk doen in samenwerkingen met een échte frontender.

Fitbit Ionic 1:

• gekocht begin september 2017
• kapotgegaan 25 juni 2018
• symptoom: batterij houdt het geen twaalf uur uit
• verdict: wordt vervangen

Fitbit Ionic 2:

• ontvangen 1 augustus 2018
• kapotgegaan 5 oktober 2018
• symptoom: Bluetooth kapot
• verdict: wordt vervangen

Fitbit Ionic 3:

• ontvangen 11 oktober 2018
• kapotgegaan 24 oktober 2018
• symptoom: batterij houdt het geen 30 uur uit, en scherm kapot
• verdict: wordt vervangen

Aan dat tempo gaat mijn volgende Fitbit Ionic minder dan een dag meegaan, denk ik.

Bon goed.

De server die niet werkte, maandag en dinsdag, dat was eigenlijk omdat ik met Internet Explorer (de standaardbrowser op de werkcomputer) naar de applicatie aan het gaan was. En dat de applicatie niet werkt in Internet Explorer. En dat er geen boodschapje bij stond van “dit werkt niet in deze browser” GRRRRR.

Twee dagen om het kwartier of zo refreshen in de hoop dat “de server” ondertussen weer zou werken GAH.

En ook, dit is wat mijn horloge deed deze middag:

Dat is dus nog iets anders dan de batterij die het geen dertig uur uithoudt, da’s gewoon het scherm dat kapot is.

Ik heb zo’n vermoeden dat Fitbit er mij een nieuw zal opsturen. Dat zal dan het vierde van het zelfde merk en hetzelfde type zijn.

Ik heb een nieuwe computer gekregen op het werk.

‘t Is te zeggen: vorige week donderdagmiddag gingen er bij een klant waar ik zit en waar we met onze eigen computers niet op het netwerk kunnen, een aantal computers van collega’s ververst worden.

Daarbij werd de vraag gesteld of het azerty of qwerty moest zijn. Ik had een qwerty en ik haat qwerty, dus vroeg ik of ik soms mijn qwerty voor een azerty kon omruilen.

“Zeer zeker,” aarzelde de meneer van support, “maar staan er op uw computer geen belangrijke dingen die ge dan kwijt zoudt zijn? ”

“Welnee beste man,” kreet ik overmoedig, “alles van belang staat in de klaawd of op de gedeelde schijf!”

“Okay,” glimlachte de IT-man, “dan neem ik uw computer mee en kom ik zometeen met een nieuwe terug!”

Dat “zometeen” bleek niet echt “zometeen” maar eerder “een paar uur later, meer bepaald op een moment dat gij niet meer aanwezig zijt” te zijn, maar niet getreurd. Toen ik maandagochtend toekwam, stond er een nieuwe (identieke) computer (maar met een azerty-klavier) op mijn tafel.

Al mijn documenten waren nog beschikbaar, maar dat van die programma’s, dat was blijkbaar toch niet zóóóó eenvoudig. Ik heb geen admin-rechten, en installatie gebeurt met een soort self-service-ding, en Firefox geraakte wel geïnstalleerd, maar Chrome niet. Het stond er op, zei de computer, maar het stond er eigenlijk niét op, bleek na inspectie.

En dus zat ik een beetje in een patstelling van afwachten wat support zou doen.

Maar ondertussen had ik wel allerlei dingen te testen, en zoals ik zei: de server wilde niet meewerken. De fonts waren niet ingeladen, de URLs leidden naar nergens, bah, bah, bah.

Een dag min of meer verloren — niet dat ik geen andere dingen heb kunnen doen, maar ik wou dat ene ding doen, en dat kon niet.

Vandaag heb ik remote gewerkt, en is het nog niet in orde. Grr.

En tot overmaat van miserie: mijn nieuwe horloge, dat ondertussen al het derde exemplaar is dat Fitbit mij opstuurt na hardware-miserie, heeft opnieuw hardware-miserie. De batterij wil weer niet mee.

Als het tegenzit, zit het echt tegen.

‘t Was al begonnen vanmorgen met een trein die niet reed en dan een trein die stampvol zat en dat ik moest rechtstaan bleh.

En dan kwam ik op het werk en ik wou dingen testen maar de server wou niet meewerken.

En dan dacht ik, ik ontwerp wat dingen, maar daar wilde het client-programma op mijn computer niet meewerken.

En mijn collega was ziek, en mijn nieuwe collega was niet niet in het Systeem gestoken. Een slechte dag vandaag.

Bah.

Ik voel mijn handen niet meer.

Vier uur aan een stuk gewerkt om den hof te beginnen opkuisen. Een hele koer vlinderstruiken: één voor één de takken in stukken van maximaal 30 centimeter breken.

Met de hand, wegens secateur kapot. En de grotere stammen met een mes afsnijden, wegens geen zaag.

Dit was de toestand toen de ene helft gedaan was:

En hier kon ik mijn handen bijna niet meer open en toe doen:

Volgend weekend gaat alles naar het containerpark. En dan kan een echte tuinmens de wortels komen opgraven, want dat kan ik niet.

En ook iets doen met de rozenstruik in de hoek: daar begin ik echt niet aan zonder handschoenen. Hij is het laatste jaar ongeveer twee en een halve meter hoog geworden, en ik had hem nochtans enorm hard gesnoeid de laatste keer.

Dit, trouwens, is wat er overgebleven is van een hele hof vol planten tot ver boven mijn hoofd:

En dit is dus het canvas waar de tuinarchitect mee aan de slag kan gaan:

De linkermuur zal waarschijnlijk blijven zoals hij is, de rechtermuur effen gezet en wit of licht geverfd. In een vorige versie van onze Wilde Plannen waren we van plan daar iets Russisch-achtigs op te laten zetten, genre constructivisme of suprematisme:

…maar daar is geen geld voor. Wit, dus. Misschien iets dat de muur niet kapot maakt en toch leutig is. Hangende planten. Iets met licht. Een schap misschien. Een bijenhotel. Iets.

Dat zien we dan wel, denk ik.

Envoor de rest: plaats om te zitten, iets van bodembedekker dat geen gras is, iets van verhoogde plantendingen met iets van bloemen en iets van kruiden in. En verlichting ergens. Of zo.

We zien ook wel.

De voorlopige timing dus nog altijd: lente alles klaar. Volgende week alles naar containerpark.

De kat is helemaal verward ook, trouwens:

Jaha, ‘t is weer van dat, we beginnen nog eens aan verbouwingen. Den hof, meer bepaald.

Eerste stap: alles opkuisen. En dat zal dus enorm veel werk zijn.

Wat vooraf ging:

• we hadden een koer met een remise erop
• ik heb de remise afgebroken
• ik heb de helft van de koer opgebroken
• ik heb gras gezaaid op de helft van de koer en een roos geplant en clematissen en andere klimdingen tegen de muur gezet
• drie winters later was de ene helft van het gras overwoekerd door niet weg te krijgen woekerene kruipende boterbloem, en de andere helft van het gras door wegens te drassig en nooit zon
• en was de clematis ook dood wegens te weinig zon en dingen
• de klimplanten hadden wel de hele muur overgenomen
• RIP tuin

Dan hebben we verbouwd en was het de bedoeling om ook meteen de “tuin” te doen, maar dat is blijven steken in de fase “we schrapen al de grond af”, net vóór de fase “en nu doen we er nieuwe grond op en beginnen we aan het werk.

Met als gevolg: een hele koer overwoekerd door vlinderstruiken en zuring. Miserie! Niet weg te krijgen! Vooral omdat de ondergrond die er nu nog ligt eigenlijk voornamelijk stenen met een beetje zand tussen is!

Maar bon. Het plan is: dit weekend en volgend weekend probeer ik alles af te snijden en af te zagen. Volgend weekend en het weekend daarna proberen we alles naar het containerpark te krijgen.

En dan wordt alles opgemeten in detail.

En dan wordt er contact opgenomen met een Hovenier om de rest (wortels en alles) uit de grond te krijgen. In het slechtste geval wil dat zeggen: zoveel mogelijk uitgraven en dan een worteldoek op de rest leggen en daarboven nieuwe grond.

En dan kijken we naar een ontwerp. En dan wordt dat ontwerp uitgevoerd.

En tegen dan is het het einde van de winter, en in de lente worden er planten geplant. En hebben we een tuin.

Vingers gekruist!

Ik heb geen onoverkomelijke problemen met het werken in Brussel, maar ‘t is toch geestig als ik van tijd tot tijd eens in Gent kan werken.

Vandaag was het weer van dat: in de voormiddag en namiddag aan de Ghelamco-arena (zeer fijne fietsroute langs het water), en dan in de late namiddag naar de oogmeester voor mijn jaarlijkse controle.

Jaarlijkse controle wegens Genetisch Behept Met Allerlei Risicoots, en dat het twee controles geleden even wenkbrauwfronsen was bij de staat van mijn netvlies (véél te dun) en van mijn optische zenuws (ook niet wat het zou moeten zijn).

Onderzoeken met blazen in het oog, en camera’s en lasers en lichten in mijn oog en druppels om mijn pupillen open te sperren:

(foto enorm moeilijk te nemen: met zo wijde pupillen in de volle zon staan is niét gemakkelijk)

En kijk, het is nu al voor de derde controle op rij min of meer stabiel, ‘t is toch altijd dat.

Ik zal voorlopig nog niet blind worden.

Ik ben naar een machtig slechte serie aan het kijken op Netflix. Maar echt serieus, beláchelijk slecht.

Premisse: er is een grote rots op weg naar de Aarde, en er moet geprobeerd worden om te vermijden dat de mensheid uitsterft. Het zou allemaal een zekere sense of urgency moeten hebben, maar het verhaal sleept zich moeiiiiizzzzaaaaaaammmmm voort. En in zo ongeveer elke aflevering slingeren de hoofdpersonages van irrationele beslissing naar irrationele beslissing. De acteerprestaties zijn bijna uniform beneden alle peil. De wetenschap trekt op niets. Mensen zijn rabiaat tegen allerlei dingen, tot ze na een speech van anderhalve minuut helemaal enthousiast pro zijn, tot ze na een belachelijk event weer helemaal tegen zijn.

Aaargh.

MAAR. Ik was dat allemaal vergeten. 

Ik had vorig jaar ergens al een volledig seizoen van dertien afleveringen achter de kiezen, en toen kreeg ik dit te zien in Netflix:

Omdat ik al vergeten was waar het eerste seizoen over ging of wat het eigenlijk zelfs was, en het er wel leutig uitzag aan het afbeeldinkje, en omdat Netflix mij zei dat ik het goed zou vinden, ben ik beginnen kijken.

DAMNED.

Ik zit nu aan aflevering zes van de dertien van het tweede seizoen. Over mijn lijk dat ik nu stop. Ik houd vol. Grrr.

JA ik weet dat het belachelijk is van mij.

Een coalitie met vier, begot?

‘t Zijn nog maar gesprekken, en niets is zeker. Wachten, dus. Met een toepasselijk muziekje van een kiekens rovende in België geboren gehandicapte Roma.

Langzamerhand, moeizaam stukje bij pijnlijk beetje, kruipt het vooruit, Adobe XD.

Ooit zal het helemaal bruikbaar zijn.

En gelijk de laatste beta’s van Axure op niets trekken, wordt het gedomme tijd dat er eens iets beters komt.

Of anders moet ik binnenkort al mijn prototypes in huistuinkeuken-html doen. En dat is toch een beetje helemaal van de pot gerukt, vind ik.

‘t Was met protest van de jongste kinders, maar zoals Sandra zei: “papa kijkt maar één keer om de zoveel jaar naar tv, laat hem nu eens doen”.

Heel de namiddag en avond naar VRT gekeken (te leeg om over en weer te zappen). Mij steendood geërgerd aan sommige journalisten, met helemaal bovenaan mijn ergenislijst het transparant gechoreografeerde gedoe met Riadh Bahri, het ademloze onprofessionele gedoe voortdurend van Linda De Win en wie het ook was die de testudo van Bart De Wever en zijn ‘schild en vrienden’ absoluut minutenlang in beeld wou houden.

Ook voor een groot aantal maanden genoeg Carl Devos gezien. Ongetwijfeld een aimabel man met veel kennis van zaken, maar genoeg is genoeg.

En Gent, tja.

Ik had getekend voor wat meer OpenVLD en wat minder sp.a-Groen, en vooral een niet te grote N-VA. Het is een veel grotere OpenVLD geworden en een veel kleinere sp.a-Groen. Of zoals ik vermoed: een zéér veel kleinere sp.a en een zeker status quo maar wellicht veel groter Groen.

Als we er van uitgaan dat de lijst niet uit elkaar gaat — alle betrokken zweren al maanden en ook vanavond dure eden dat het niet zal gebeuren — dan is er op dit moment één realistische mogelijkheid (met Coddens als waarschijnlijke burgemeester of met Matchas als misschien burgemeester):

en één wiskundige mogelijkheid:

Matchas van OpenVLD had de burgemeester al opgeëist (heel de campagne lang, trouwens), en tijdens zijn speech zijn we eindelijk allemaal te weten gekomen waarom hij burgemeester wou worden: in 1976 hebben ze zijn bompa, Willy De Clercq, een historisch onrecht aangedaan door achter zijn rug, ondanks zijn grootste aantal voorkeurstemmen, een coalitie zonder hem te vormen.

En ‘t was Matchas’ manifest destiny om dat recht te zetten. (Nadat een generatie geleden zeer pijnlijk duidelijk was geworden dat het Waaidiecie nooit zou lukken.)

Ter herinnering: in 1976 won de CVP de verkiezingen en verloor de BSP ze. En besloot CVP-er Placide De Paepe (hij van het raarste burgemeesterstandbeeld in het stadhuis) om toch met de BSP in zee te gaan en niet met de PVV. Terwijl de socialisten toen bijna 9% verloren ten opzicht van de vorige keer, en de liberalen (bijna een half percentje) wonnen.

In zetels gaf het dit: CVP 19 zetels (was 12), de PVV 14 zetels (was ook 12) en de BSP 13 zetels (was 15). Oh, en er was ook nog de Volksunie, die van 4 naar 7 zetels ging. Hoe? hoor ik u denken, veertien zetels méér en twee zetels minder? Hoe zit dat ineen?

Ha, wel: het was de tijd van de grote fusies van gemeentes. Ik herinner mij dat omdat Sint-Denijs-Westrem plots geen eigen burgemeester meer had, dedju!

En dus was dat verlies van twee zetels nog veel dramatischer dan het leek, omdat de gemeenteraad toen uitgebreid werd van 41 naar 53 zetels. En was het resultaat van CVP ook minder spectaculair, want er werden een paar landelijke traditionele CVP-gemeenten opgeslorpt door Gent, en was het resultaat van de PVV wél spectaculair.

En in voorkeurstemmen was het helemaal erg: bompa Willy haalde meer dan 21.000 voorkeurstemmen, Placide De Paepe bijna 11.000, en de sos Gilbert Temmerman och here geen 6000.

Maar hey, in 1970 hadden de socialisten met de christendemocraten afgesproken dat ze gingen verder gaan als het mogelijk zou zijn, het wás mogelijk, en zoals De Wever zou zeggen: pacta sunt servanda, en ze zijn verder gegaan.

Dáár is Matchas dus nog altijd kwaad over. Het was gedomme vijf jaar vóór zijn geboorte, de snotneus.

Maar ze moeten niet klagen, de liberalen! Bij de volgende verkiezingen hebben ze de socialisten hetzelfde gelapt! In 1982 waren de verliezers CVP (-3.5%, -2 zetels) en PVV (-4.5%, -3 zetels), en waren de sossen de winnaars (+2.4%, +2 zetels), maar hebben die snoodaards van Tsjeven achter de rug van de sossen een CVP-PVV-coalitie gesmeed!

Ze hadden een voorakkoord, zo bleek, en nog veel erger: het was gedomme bompa Willy die er voor verantwoordelijk was. Achteraf is gebleken dat hij alleen maar wou meedoen aan de regering Martens-V als hem kon gegarandeerd worden dat de liberalen en de christendemocraten zowel in de Provincie Oost-Vlaanderen als in Gent ook aan de macht zouden komen in 1982. Awoert! Aanfluiting van de democratie! Awoert bompa Willy!

Afijn, de verkiezingen van 1982 zijn dan moeten opnieuw gedaan worden, om twee redenen:

1. Omdat de Groen (niét het latere Groen!) deed alsof ze Agalev (wél het latere Groen!) waren in de campagne terwijl Agalev eigenlijk voor de lijst Stad Voor De Mens was en niet voor Groen, en dat de zetel die Groen haalde redelijkerwijs naar Stad Voor De Mens zou gegaan zijn.
2. Omdat de liberaal André Vanhove een reis naar Tenerife cadeau gaf in een wedstrijd, en dat dat oneerlijke campagnevoering was.

Ten opzichte van 1982, waar ze al gewonnen waren, hebben de sossen in 1983 nóg twee extra zetels binnengehaald, en is de CVP er nog eentje bij kwijtgeraakt.

En voilà, SP winnaar, met 17 zetels en 15.000 voorkeurstemmen voor Gilbert Temmerman. CVP met Jacques Monsaert tweedes met 16 zetels, PVV derdes met 11 zetels.

Maar wat graadt gij? Juist: CVP en PVV, die twee keer op rij verloren hadden, hebben gewoon een kabinet gevormd met Monsaert als burgemeester. Gewoon zonder spreken met de grote winnaar, juist gelijk in 1976, en om dezelfde reden: bestuursakkoord.

Zo gaan die dingen nu eenmaal.

En in 1988 was het niet anders: de christendemocraten en de socialisten verloren één zetel terwijl de liberalen er één wonnen, maar dat maakte allemaal niet zo uit. Luc Van den Bossche (de papa van Freya) had al in 1987 proberen afspreken met bompa Willy dat ze samen zouden gaan, en toen Wilfried Martens (Gentenaar, remember) in 1987 de liberalen in de regering had vervangen door de socialisten, was Guy Verhofstadt (ook Gentenaar, natch) zó kwaad op de tsjeven dat hij nog liever met de sossen wou samenwerken.

En zo kwam paars aan de macht in Gent. Gilbert Temmerman (SP) burgemeester in 1989, Raoul Wijnakker (PVV) eerste schepen. Frank Beke (SP) schepen van Openbare Werken, Ruimtelijke Ordening, Stedenbouw, en nog wat.

1994: SP onder leiding van Frank Beke, ondertussen VLD in plaats van PVV onder leiding van Sas Van Rouveroij. Nek aan nek-race, SP zwaar verlies, maar uiteindelijk SP juiiiiisssssttttt groter dan PVV (serieus: 137 stemmen heeft het gescheeld of Sas was niet de geschiedenis ingegaan als eeuwige Poulidor).

De meerderheid was enorm nipt (één zetel), en dus zochten ze nog wat extra gewicht. Agalev was logisch geweest, maar die kregen ineens manieren — allemaal dingen gaan eisen en al, en akkoord, ze hadden vijf zetels en ze hadden er twee bijgewonnen, maar ze moeten ook hun plaats kennen — en dus heeft paars er toen nog de ene zetel die Volkunie gehaald had bijgenomen in de meerderheid, en zo is Lieven Decaluwé schepen geworden.

‘t Was toen trouwens dat het eerste mobiliteitsplan er gekomen is (merci Sas merci Sas merci), dat VLD in 2000 misschien wel twee zetels gekost heeft (dat, en de rariteit dat Edmond Cocquyt, zware tegenstander van het mobiliteitsplan, ook bij de VLD opkwam, trrr). CVP verloor in 2000 wéér, SP won één zeteltje bij, Vlaams Blok kwam op (brrr) 11 zetels.

De meerderheid was in 2000 weer wat te klein, en omdat Agalev toen (in volle crisis van De Fascisten Komen Opzetten) nationaal niet in kartel wou gaan met de socialisten, zijn ze in Gent ook niet gevraagd en was het weer Lieven Decaluwé (ondertussen VU-ID) die schepen mocht worden.

Resultaat: weer Frank Beke burgemeester, en Sas eerste schepen. Oh, en Daniël Termont schepen van Haven, Economie en Feestelijkheden.

En yep: in 2006 was het +3 zetels naar 17 voor sp.a-Spirit (Spirit slokte alle oud-VU-ers op) en gelijkgebleven 11 zetels voor VLD-Vivant, was het verrassend goed voor Groen! (+2 zetels naar 5), déconfiture voor het kartel CD&V/N-VA (-2 zetels naar 8), uniek in Vlaanderen verlies voor Vlaams Belang (-2 naar 9) en werd het uiteindelijk weer paars, Sp.a-Spirit/VLD-Vivant onder burgemeester Termont.

Fast forward naar 2012 en de grote winnaar waren N-VA (9 zetels uit het quasi niets), en het “Groen” in sp.a-Groen (+5 zetels). Grote verliezers waren Vlaams Belang (-6 zetels naar 3), en —sic transit gloria mundi– CD&V (-4 zetels, nog 4 over). OpenVLD verloor twee zetels en kwam op 9.

Termont, trouwens, haalde in 2012 dubbel zoveel voorkeurstemmen als bompa Willy in 1976: 44.561. En Matchas haalde een degelijke score: iets meer dan elfduizend. (YDC zat toen al sinds jaar en dag als regeringscommissaris bij de Universiteit geparkeerd.)

Wiskundig moest het niet want ze hadden een absolute meerderheid, maar om comfortabel te zijn, hebben sp.a-Groen de OpenVLD erbij gevraagd. Die hebben serieus moeten toegeven op hun programma (vooral mobiliteit, dus), maar zijn er uiteindelijk toch bijgekomen.

En zo was het paarsgroen, onder Termont. Met Rudy Coddens op OCMW.

En zo zijn we in 2018 en zie we waar we zullen staan binnen een paar uur of een paar dagen, vermoed ik.

Update 2u ‘s nachts: 89 van 91 stembureaus geteld. Zou het nog veel veranderen?

Wie alleen naar de grafiekjes kijkt, concludeert dat sp.a-Groen de grootste is en dus aan zet. Maar Rudy Coddens zal minder voorkeurstemmen gehaald hebben dan Matchas. En Matchas wil burgemeester worden. En sp.a-Groen heeft véél verloren en OpenVLD véél gewonnen.

En dan binnen sp.a-Groen. Vorige keer, met die monsterscore voor Termont, was het al zo dat Groen in totaal eigenlijk voor de stemmenwinst zorgde. En nu zal het nog veel erger zijn; dit is iets dat ik vanavond zag rondfladderen op de Twitters:

14 zetels Groen, 7 zetels socialisten. Slik. Hartelijke gesprekken, denk ik zo.

Trouwens, als Matchas denkt dat hij aan zet is omdat zijn partij veel gewonnen heeft en burgemeester moet worden omdat hij veel voorkeurstemmen heeft: waarom zou er dan geen Groene burgemeester zijn? Die hebben veel voorkeurstemmen én ze hebben veel gewonnen én ze zitten in de lijst met de meeste stemmen.

Burgemeester Elke Decruynaere? Ik zie niet waarom niet, eigenlijk.

Afijn. We zien wel. Ik kruip in mijn nest.

update 15/10 12u55: 

zozozo zozo zozozo

Morgen verkiezingen.

Het wordt voor het eerst sinds lang spannend in Gent, lees ik in de gazet — ik herinner mij nochtans dat het twee keer geleden ook spannend was. En hoe content Termont en Van Rouveroij waren toen ze de uitslag hoorden.

Normaal gezien, als de peilingen gelijk krijgen, kan overmorgen de huidige coalitie gewoon verder doen: sp.a-Groen wat verzwakt, OpenVLD wat versterkt, N-VA niet groot genoeg om aan zet te zijn, CD&V tegen de verwachtingen van een paar maand geleden in helemaal niet groot genoeg om wat dan ook te zeggen en wie weet zelfs onder de kiesdrempel, PVDA één of twee zetels.

Ik zou tekenen voor dat resultaat.

Maar ik kan mij ook inbeelden dat het anders wordt: een resem dwergpartijtjes die het allemaal versplinteren, de Turkse stem die volgens mensen die het zeggen te weten eigenlijk vooral tegen het Watteeuw en vóór Erdoğan is, het effect van de onophoudelijke stemmingmakerij in de media, en voor ge het weet zijn er 15.000 stemmen verschoven en hebben OpenVLD en N-VA de meerderheid.

Neen, ik ben er niet gerust in.

Maar alla.

Ik ga morgen met veel plezier stemmen voor mensen waar ik in geloof. Ik kom al sinds jaar en dag bij dezelfde uit als ik stemtesten doe, daar is na lezing van alle partijprogramma’s en voorstellen niets aan veranderd, en dus heb ik geen enkel probleem mee om voor sp.a-Groen te stemmen. Omdat ik zie wat ze gedaan hebben met Gent, onder niet altijd gemakkelijke omstandigheden. En omdat ik geloof in waar ze voor staan.

En ja, ik vond het ook stom dat sp.a-Groen op voorhand heeft uitgesloten dat ze met PVDA in een coalitie zouden stappen, maar de realist in mij beseft ook dat als ze dat niet gedaan hadden, N-VA en (vooral) OpenVLD dáár een centraal thema van de verkiezingen zou gemaakt hebben.

Ik was vaak gecharmeerd door PVDA, maar dan kwamen ze bij momenten met té gemakkelijke oplossingen aan, of deden ze wat té transparant Man Van Het Volk (serieus, Tom, dat Gents: doe dat niet, chaiseloeng nog aan toe!).

Ondanks dat, vind ik wel dat ze moéten in de Gemeenteraad zitten, al was het maar om de meerderheid op hun qui-vive te houden. Ze hebben dat uitstekend gedaan toen ze geen verkozenen hadden, dat zal ongetwijfeld nog beter gaan met een paar zetels.

Het programma voor morgen: gaan stemmen, onvermijdelijk mensen uit de buurt tegen komen, en dan voor de tv en voor het internet gaan zitten. Met alle mogelijke ledematen gekruisd.