Wij hebben een probleem met voedsel, thuis, soms.

Dan maken we eten voor zes en bleek dat eerder eten voor acht te zijn. Of maken we eten voor zes maar hebben er twee “geen goesting”. Of had er één al gegeten bij een vriendin, en was een andere plots gaan logeren.

Of, nog erger: koopt er iemand iets om te eten, en vergeet iemand anders dat dat gekocht was, en blijft het in de frigo zitten.

Dat was het geval twee dagen geleden: ik had Zelie carte blanche gegeven om vlees te kopen voor de volgende twee dagen. Ze had voor dag 1 valse cordon bleus gekocht, en voor dag 2 twee pakken kippengyros. (Ja, ‘t is niet alle dagen kermis bij ons.)

De valse cordon bleus heb ik gemaakt met gebakken patatten en boontjes; de dag erna was ik al vergeten dat er nog kippengyros was, en had ik al een verzoek gekregen van Jan om pasta met kaassaus en hesp te maken.

Ik dus om kaas en verse bloem wegens dat ze op was, en dan keek ik in de frigo om boter te pakken — en viel ik op die kippengyros. Die dié dag op moest wegens niet langer houdbaar.

Maar niemand had echt zin in kippengyros, en dus heb ik iets geprobeerd: kippengyros klaargemaakt tot min of meer gereed, en dan kruiden en een paar blikken tomaat bijgedaan: hopla presto, spaghettisaus! Goéd was het niet, maar het was ook niet oneetbaar.

En de overschot, wegens twee kinderen niet aanwezig, ging de frigo in.

Vandaag, twee dagen later, zag ik de pot in de frigo staan, en ik had geen enkele zin om hem weg te smijten. In een pot op het vuur, wat melk erbij om het wat vloeibaarder te maken, een vette scheut sriracha om alle eventuele slechtvleesverschijnselen te verdoezelen, en dan op het einde nog een pootje kaas:

Dat was eigenlijk helemaal niet zo slecht.

Net zoals gisteren de overschot van de pasta met kaassaus en hesp (die ik dan alsnog gemaakt had, belofte maakt schuld), met wat extra melk en een vette scheut sriracha, trouwens. 😀

Ik ben zo hard verliefd op Claire Saffitz.

Ze maakt allemaal dingen na, en ‘t is altijd spannend of het zal lukken of niet:

Ik had vannacht één van die episch lange dromen, met een begin, een midden en een einde, met allemaal personages en situaties en achtergrond en emotionele lading en alles.

Maar dus echt zware emotie.

Ik was ergens begin de twintig. Het was oorlog en er was een aanslag gepleegd en ik liep met iemand van mijn familie waar ik samen mee in een klein huis leefde door de stad. We kwamen aan een huis dat een grijze ruïne was, en in het koude puin lag een klein meisje van pakweg vier vijf jaar.

We hebben ze meegenomen naar huis, en dan was het gelijk een enorm lange filmmontage van hoe ze eerst helemaal niets zei, en ook bijna niets wou eten, en dan hoe ze dan in de loop van weken en maanden helemaal openbloeide maar nog altijd niets zei, en hoe ze dan uiteindelijk lachte en meer en meer ‘normaal’ werd, en dan helemaal op het einde voor het eerst zei dat ze ons graag zag, maar dan ook voor het eerst haar naam op een stuk papier schreef.

En dat we dan beseften dat we ze niet konden houden, en toch besloten om eens naar de politie te gaan en te vragen of er niemand een meisje kwijtgeraakt was.

En dan was het jaren later en was het duidelijk dat we we allemaal — kind en ouders en wij — goede vrienden geworden waren.

Hm.

Zot. Totaal zot.

En dan vooral hoe hij keer op keer van gedacht verandert. 🙂

Ik heb negen uur aan een stuk gewerkt vandaag.

Of nee, eigenlijk vier en een half uur en dan koken voor de kinders en eten, en dan nog eens vier en een half.

En het resultaat is: 90 bladzijden documentatie. In sneltreinvaart.

Sandra heeft mij laffelijk verlaten om naar het Verre Oosten te gaan, awoert!

(Het is haar enorm gegund natuurlijk, ze zouden er mij geen plezier mee kunnen doen, twee weken Singapore.)

En dat wil dus zeggen dat ik allerlei dingen moet doen die ik anders nooit doe, en allerlei dingen moet weten die ik anders nooit weet.

Het was vorige week al meteen volledig fout begonnen, met een oudercontact gemist wegens treinperikelen en een belangrijke voetbalvergadering wegens zowel Jan als ik vergeten. (En, zei Anna, wegens “jamaar mama had toch wel dezelfde dag moeten een berichtje sturen dat ge het niet mocht vergeten”. Ze heeft een punt.)

Dingen die ik heb moeten (her)ontdekken:

• wanneer krijgt de kat eten? en wie doet dat eigenlijk? (‘s morgens, Anna als ze het niet vergeet)
• wanneer komen de vuilbakken nu ook alweer? (donderdag, voor GFT en PMD en papier: geen idee, er is wellicht een kalender online te vinden)
• zou ik zaterdag grote inkopen doen, of elke dag? (een mengeling: Zelie heeft wat vlees gekocht voor twee dagen, en voor de rest stuur ik kinderen om vlees en koop ik de rest)
• moet ik op voorhand plannen wat we gaan eten? (nee, duh)
• is het een goed idee om de kalender religieus in het oog te houden? (ja, getuige oudercontact en voetbal)

Er is eigenlijk denk ik maar één ding dat ik nog niet heb gedaan: de was. Ja, ik weet hoe het moet, maar wanneer zou ik die doen? Als alle wasmanden vol zitten? Of op een vaste dag?

Voor de rest gaat alles eigenlijk verbazend vlot.

Allez jong.

Het is met koken soms zoals met veel andere dingen: als ge niet weet waar ge mee bezig zijt, is het heel moeilijk, maar als ge weet waar ge mee bezig zijt, is het eigenlijk niet zo moeilijk.

Het heeft ergens iets met mentale modellen te maken. Het klassieke voorbeeld: geef iemand een doos met een zwengel, twee draaiknoppen en een schuifknop, en zeg hem dat hij die in één welbepaalde volgorde moet op één bepaalde manier manipuleren om een lamp aan te krijgen, en dat loopt gegarandeerd fout omdat niemand dat allemaal perfekt kan onthouden.

Maak van de doos een doorschijnende doos waar duidelijk wordt hoe al die onderdelen eigenlijk op elkaar inhaken, en niemand maakt nog fouten.

Idem met koken, vaak.

Case in point: cacio e pepe. Mijn collega Alessandra, een Italiaanse van Italië, zei dat dat moeilijk is om te maken. En dat aglio, olio e peperoncini wél gemakkelijk is.

Terwijl het eigenlijk min of meer dezelfde recepten zijn, met dezelfde moeilijkheid: er moet vet en water gecombineerd worden. Bij de cacio e pepe is het kaas en water, bij de aglio e olio is het olijfolie en water, en vet en water, dat combineert eigenlijk niet.

En waarom is het ene dan moeilijk en het andere niet zo moeilijk? Omdat cacio e pepe die mislukt is, vies is: ofwel iets waterachtig met hier en daar wat kaasglobulen in, ofwel droge plakkerige kaas — in plaats van smeuïge kaas die de pasta omarmt. En omdat aglio e olio die mislukt eigenlijk best wel eetbaar is: gewoon pasta die verdrinkt in stapels en stapels olijfolie.

Maar vet en water met elkaar doen samengaan, dat lukt wél als er een bindmiddel gebruikt wordt. En laat nu eenmaal het zetmeel in de pasta een uitstekend bindmiddel zijn. Dus, dat wetende: zorg er gewoon voor dat er bij het koken voldoende zetmeel in het water zit.

En dat kan door bijvoorbeeld de pasta in zeer weinig water te koken. In plaats van in liters en liters en liters in een hoge pot, in een lage pot en net bedekt met water. En dan de pasta uithalen, en het water not wat laten inkoken.

En daar dan de kaas bij doen (cacio e pepe), of dat water bij de olie doen (aglio e olio) — hopla! binding en smeuïgheid, en altijd prijs, altijd gewonnen.

Als ge begrijpt wat ge aan het doen zijt, dan is het gelijk mayonaise, niet toevallig dat het eens lukt, maar gegarandeerd dat het 99 keer op 100 lukt. Die ene keer is dan een mysterieuze “ik weet niet wat er aan de hand was, normaal gezien lukt het altijd”. 🙂

Eerste week zonder Sandra. Alles is goed verlopen. Nog een week. 🙂

Ergens eind 2016, dat is wanneer het bij mij gebeurde: dat ik eigenlijk vaak liever vertikale video bekijk dan horizontale.

Natuurlijk omdat ik veel op mijn telefoon kijk, maar ook omdat ik een vertikale monitor staan heb die ik graag nuttig gebruik.

Netflix is al een tijdje bezig met vertikale trailers en previews:

…maar wat mij betreft mogen ze eigenlijk ook wel eens beginnen met dingen helemaal vertikaal. Voorlopig zie ik het alleen maar op de social mediats, zoals in Jorge Ramos’ fijne interviews — extracten alhier, en uiteraard best vertikaal te bekijken:

Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik vind dat dus fris en vernieuwend. En het opent allerlei nieuwe manieren om aan beeldregie te doen.

Op mijn bureau thuis ziet dat er dan zo uit:

Niet duidelijk te zien wegens donker, maar dat is dus monitor 1 links met landscape Netflix, monitor 2 in het midden met landscape interwebs en monitor 3 rechts ùet portrait Facebook (video).

Ik dacht, ik kijk eens hoe gemakkelijk het tegenwoordig is om een API te maken.

Zeer gemakkelijk, zo blijkt. Loopback installeren en ‘t is gepiept, in essentie. Voor een zeer eenvoudig ding zoals ik nodig had, was het letterlijk tien minuten “werk” om alles in orde te krijgen.

Eén stap daarin was om de gegevens in een database te steken, as opposed to enkel in het geheugen. Ik had niet veel zin om ergens een aparte database te laten draaien, dus besloot ik om het in sqlite3 te steken, da’s gewoon een file die ergens kan staan.

Dat was ook géén werk: de SQLite3-connector installeren en hop.

Eén stapje daarin is dat er een lege file moet gemaakt worden. In Linux of gelijkaardige is dat simpel: touch db.sqlite en er wordt een file van lengte 0 bytes gemaakt. Maar met Windows?

Ha. Ik moest er geen seconde over nadenken, zelfs al is het misschien wel 25 of meer jaar gelden dat ik het nooit nog heb moeten doen: copy con db.sqlite en dan ctrl-Z. Zoals in:

Copiëren van de console naar een file. Tee hee.

Ik was beginnen kijken naar het laatste seizoen van House of Cards.

Het was eerst wat verwarrend, want Kevin Spacey deed nog mee — bleek dat ik bij seizoen vijf blijkbaar gestopt was op twee afleveringen van het einde, dus eigenlijk nog wel goed, want zo was ik meteen weer helemaal mee met het verhaal.

En dan kwam seizoen zes er aan, en was het helemaal anders, wegens Princess Buttercup president van de Estados Unidos en geen spoor meer van Keyser Söze.

Het is allemaal wat bij het haar getrokken soms, met redelijk wat gemiste kansen, vond ik, maar bon, dacht ik, we zullen wel zien hoe het allemaal rechtgetrokken wordt op het einde, nee?

Vanavond zat ik op de bus met Fijne Collega Johan die ook aan seizoen zes begonnen was. Hij had nog maar de eerste aflevering gezien, en ik zei dat ik er al een aantal gezien had, ik wist niet meer hoeveel precies.

Ik komt thuis, ik maak eten voor de kinders (cordon bleus en bloemkool in kaassaus, yum), we eten samen, de kinders gaan studeren, ik zet mijn Netflix op om verder te kijken naar de aflevering waar ik gisteren ergens in het midden mee gestopt was.

Een paar seconden oriëntatie, zo van “hang on, wat was er weer aan de hand? ah ja, juist, ze zitten in het Oval Office en ze zijn dáár over aan het discussiëren”.

Ik was rond minuut 48 gestopt, ergens in het midden van een redelijk intense scène. En dan was het plots minuut 52, en was de aflevering gedaan!

Nog weirder: in plaats van het einde van ergens een aflevering in het midden van de laatste reeks, was het het einde van aflevering 8, de 73ste en allerlaatste aflevering van House of Cards!

Wtf. Ik was op letterlijk vier minuten van het einde gestopt, en ik had geen flauw idee dat ik ook maar in de buurt van het einde zat.

Het was een ahem minder dan ideale verkeersdag vandaag.

Mijn normale timing is:

• 6u30 opstaan
• met de fiets tegen 7u aan Sint-Pietersstation
• met de trein tegen 8u aan Brussel-Centraal
• met de shuttlebus tegen 9u op het werk

De timing vandaag was:

• 6u30 opstaan
• met de fiets tegen 7u aan Sint-Pietersstation
• met de trein tegen 8u aan Brussel-Centraal
• met de shuttlebus om 11u45 op het werk

Uren stilgestaan in het verkeer. En ja, ik had kunnen uitstappen en die tien kilometer te voet gedaan hebben, maar daar had ik geen zin in.

In het naar huis komen was het minder erg, maar toch nog prijs: drie kwartier later dan anders thuis, waardoor ik het oudercontact van Anna gemist heb.

Kak.

Voilà zie: een nieuw basisrecept aan het vaste repertorium toegevoegd.

Het kan moeilijk nog eenvoudiger dan dit (excuus voor de foto):

Ingrediënten:

• pasta
• zwarte peper
• kaas (normaliter pecorino, maar ik had alleen Comté)

En dat is het. Ja, nog water om de paste in te koken en wat zout in het water, maar dat is echt alles. Geen room, geen olie, geen boter, geen niets.

Werkwijze:

• zwarte peper wat roosteren in een pan en dan vermoezelen in een vijzel
• kaas raspen
• pasta net onder water zetten en bijna al dente koken.
• paste uit het water halen
• voor het gemak van het mengen: een beetje kookwater bij de geraspte kaas doen en een papje maken
• het water nog wat laten inkoken
• peper in het water
• pasta in het water
• kaas in het water
• roeren tot alles smeuïg wordt
• klaar!

Maar serieus: zo goed.

Met dank aan Alex op de Youtubes voor de inspiratie — al heb ik zijn ‘verbeterd en foolproof’ recept niet gevolgd, ‘t zag er te lastig uit en het lukte zo ook wel. 🙂