The European capital cobbled with Jewish gravestones – BBC News Each year millions of visitors walk through the cobbled streets of Prague's Old Town – without realising, most likely, that many of the stones below their feet have been looted from what was meant to be sacred ground. The BBC's Rob Cameron only recently learned their secret.
Designing the Flexbox Inspector – Mozilla Hacks – the Web developer blog The UX challenges of this tool have been both frustrating and a lot of fun for our team. Built on the basic concepts of the CSS Grid Inspector, we sought to expand on the possibilities of what a design tool could be.
What Europeans Talk about when They Talk about Brexit · LRB 3 January 2019 I was in Brussels recently, taking my son to watch Anderlecht play, when I heard some English people in a café asking the waiter why no one liked the English. They were nice people asking a genuine question, but often it’s the wrong people who ask the right questions. The waiter replied, politely and in perfect English: ‘We can read your newspapers and watch your television; we hear what your politicians and your journalists say about us.’ That summed it up: all this time we Brits thought we were talking to ourselves, and we were, but everyone else was listening in. Belgians are not surprised by Brexit: it’s just the coagulation as policy of what’s been flowing as attitude for decades.
Miss België is gekend. Het is een juffrouw uit Antwerpen. Hoera, vermoed ik?
Ik was benieuwd hoe ze er uitzag, en ik kwam op de website van Miss België terecht, alwaar een heel rooster van dames mij aanstaarde:
De winnares is de voorlaatste in de rij. Ze ziet mooi uit.
Maar toen keek ik naar wat endere meisjes, en zelfs op de minuscule versie van de foto’s viel me op dat er, euh, gelijk toch redelijk wat plastiek aan te pas kwam?
Ik had weinig hoop op grotere versies van de beelden, maar schets mijn verbazing! er zaten zowaar serieus degelijke resolutie-foto’s achter de thumbnails. En daar werd meteen redelijk pijnlijk duidelijk wat er aan de hand was. Neem nummer 13, Elea Evrard. Dit is hoe haar borstkas er uitziet:
Allemaal textuur in het midden, behalve op de rand van het kleed — zou het kunnen dat daar een stukje BH doorpiepte en dat dat weggekloond? Waarom dat ene kleine stukje wit in de decolleté dan ook niet wegdoen?
En kijk naar haar gezicht:
Waarom is alles dat ook maar érgens naar karakter in het gezicht weggehaald en is er geen enkele rimpel? De ogen en de tanden zijn overduidelijk witter gemaakt, maar waarom zit er nog een zwart vlekje op haar rechter laterale snijtand?
Aargh. Zo ongeveer elke foto heeft ervan: de standaard Photoshop-voor-beginners-gezichtsbewerking, die in honderd slechte tutorials op het internet te vinden is.
Nog een paar voorbeelden, en klik vooral door om ze in hun volledige gruwelijke resolutie te zien:
Soms is het niet zo, of beter, soms is het niet echt zichtbaar of er aan de details van het gezicht geprutst is, omdat het gezicht gewoon te wazig is. Zoals hier bijvoorbeeld (gefocust op de oorbellen):
of hier, bij de uiteindelijke winnares:
Gefocust op het puntje van de neus. En al de rest wazig.
Dat is dus een mens die betaald wordt om foto’s te nemen. Grr. En ja, ik versta ook wel dat er waarschijnlijk 30 foto’s moesten genomen worden in de rapte, en dat er wel eens een kan tussen zitten die niet hyperscherp is. Maar niéts verontschuldigt die afgrijselijke Photoshop.
Had ik al eens gezegd dat Youtube echt vol interessante dingen staat?
Deze mens maakte gisteren een video waar hij van gereconstrueerd Proto-Indo-Europeaans over oud Latijn en modern Latijn en oud en steeds moderner Frans tot het Frans van nu gaat. Wijs!
Dezelfde mens doet meer van die dingen, zoals hier, tellen van één tot zeven in Proto-Indo-Europeaans, pre-Germaans, vroeg Protogermaans, Middelprotogermaans, Laatprotogermaans, Westgermaans, archaïsch Oud-Engels, Oud-Engels > laat Oud-Engels, Middle English, laat Middle English, vroeg modern Engels, en modern Engels.
Ik heb daarjuist, met ruim twee weken vertraging, het budget in orde gebracht voor deze maand.
Er moeten nog een aantal grote kosten gedaan worden die we nog niet weten (loodgieter, tuinaanleg) die zwaar in ons spaargeld zullen hakken, maar voorlopig ziet het er min of meer okay uit.
Het is dubbel, natuurlijk, dat budgetteren: enerzijds komt er elke maand geld bij, in tegenstelling tot vroeger. Vroeger was er namelijk elke maand op het einde van de maand een gat geslagen dat maar net opgevuld kon worden met het loon van de volgende maand.
Maar anderzijds: dat geld dat er staat, op de spaarrekening bijvoorbeeld, dat is eigenlijk geen spaargeld waar we in geval van nood op kunnen terugvallen, maar geld dat opzij gezet is voor kosten waarvan we weten dat ze zullen komen. Dergelijke dingen bijvoorbeeld:
In 2022 komt er een kost van 8000 euro op ons af, onvermijdelijk. En dus moeten we daar nu elke maand voor sparen. En dus staat er nu bij de 2000 euro op de bank waar we nooit aan mogen komen. Griezelig, eigenlijk.
Een ander voordeel van budgetteren, trouwens: ge hebt al uw uitgaven en inkomsten proper gecategoriseerd. Wat bijvoorbeeld wil zeggen dat het helemaal doenbaar is om daar tekeningen van te maken (klik voor detail):
Ik had een aangetekende zending gekregen tien dagen geleden.
Aangetekende zendingen, ik ben daar niet zo voor. Meestal is dat slecht nieuws, genre een rekening vergeten, of een boete van ‘t één of ‘t ander. Niet dat het recent nog veel voorgekomen is, maar het blijft een beetje een trauma.
Ik had papier het dus laten liggen, en elke dag keek het een beetje nijdiger naar mij. Tot ik vandaag thuis was en het beu was en net na de middag op de fiets sprong.
Het postkantoor is hier praktisch om de hoek, geen moeite dus eigenlijk.
Blijkt gedomme dat de poowst daar niet meer zit. Ze zijn verhuisd. Naar een beetje verder:
En ik had mijn telefoon mee maar geen koptelefoon en dus moest ik met de luidspreker naar mijn boek luisteren.
En het was al middag, en dus was mijn batterij natuurlijk leeg vijf minuten nadat ik van thuis vertrok.
Maar hey, op de terugweg heb ik voor het eerst de fietsbrug van de Nieuwevaart over het kanaal en tot aan de Minus One gepakt. Zo heb ik dat ook eens meegemaakt.
En de aangetekende brief bleek verdomme een aangetekend pakje te zijn dat ik besteld had en waarvan Amazon Duitsland eerst dure eden had gezworen dat het op tijd in Belgien zou zijn.
De koer, dat is zó een processie van Echternach, ge kunt het u niet inbeelden. Even in een paar schemaatjes.
Onderaan is ons huis, bovenaan is ons achterhuis. In het midden de koer/tuin.
A. Toen we het huis de eerste keer zagen, was er een betegelde koer waar een stevige remise op gebouwd was, en stond er ook nog een buitentoilet slash kolenkot.
B. Toen was alles op de koer afgebroken en was het een gewone koer met gewone betonnen tegels.
C. Daarna heb ik alle tegels één voor één losgewrikteaan de rechterkant, en er gras gezaaid. We zijn ook een rozenstruik gaan halen, er zijn clematissen geplant, potten gezet, the works.
Dat ging een tijdje goed, maar elke winter ging het gras dood, en de clematissen wilden ook niet mee, en uiteindelijk gingen we dan toch verbouwen en was het plan dat er een echte tuin zou komen.
D. Alle tegels zijn uitgebroken, en eventjes zag het er naar uit dat die tuin er binnenkort echt zou zijn. Er was een tuinontwerper, er waren vergaderingen over en weer, er was een ontwerp, maar omwege van redenen is het ontwerp niet uitgevoerd, en kwamen we zeer snel tot…
E. Er staat een veranda aan de keuken, die uit zou moeten kijken op een tuin, maar die in de praktijk een paar jaar uitgeken heeft op een woestenij, met in het midden een paar planken op stenen zodat Zelie zonder in de modder te lopen naar haar achterhuis kon gaan.
Maar dus nu is er vooruitgang!
Fantastische buur Jan, die jaren aan een stuk tuinen ontworpen heeft, heeft ons een voorstel getekend. Hij is komen luisteren naar wat we wilden, hij heeft gekeken naar onze Pinterest, hij heeft de tuin opgemeten, ik heb hem een schema gegeven van waar de zon wanneer is:
(Vóór ge het vraagt: het tuinplan is getekend door Jan, ik heb ons huis, achterhuis en de buren links en rechts in 3D getekend en dan de zonneschijn gesimuleerd met Sketchup.)
En dan hebben we vanavond een eerste voorstel gezien. En we vinden er ons allebei in, en dus wil dat zeggen dat het reekst wellicht op deze manier afgesloten wordt:
Het is iets met niveauverschillen en tegelijkertijd strakke lijnen en wilde natuur, en plaats om te zitten en planten en beesten.
Om het wat aanschouwelijk te maken, heb ik het in de rapte eens in 3D gezet (de texturen en kleuren en zo zijn afgrijselijk, de gratis versie van SketchUp kan bijna niets meer tegenwoordig).
Dit is hoe het er vanuit de keuken uitziet op een lenteochtend (de blauwe bijna-horizontale lijn is de bovenkant van de ramen):
Het achterhuis staat bijna een halve meter hoger dan de keuken, dus er moet niveau overbrugd worden. Dat gebeurt in twee stappen, met muren en daarachter planten en dingen.
Vooraan zijn er klinkers waar we een tafel op kunnen zetten om buiten te eten; het groene veld in het midden is geen grasveld maar zijn allemaal bodembedekkers genre bergtijm, met een paar grote arduinen tegels in (dezelfde die we overal binnen hebben), zodat we zonder in de planten te stappen van voor naar achter kunnen en omgekeerd. Géén tuinpad, wel een paar grote tegels in een eenvoudig patroon.
De op de afbeelding gele muren zouden in tufsteen gemaakt worden. Dat ziet er in het begin raar uit:
maar op den duur zit dat vol mos, en het is ook ideaal voor allerlei rotsplanten en dergelijke:
Achteraan de tuin gaat het in twee stappen naar boven, naar de ingang van het achterhuis. Daar kunnen we bijvoorbeeld ook een ligzetel zetten om een boek te lezen in de zon en zo.
Zicht van achteraan naar de keuken (ik heb het schuine dak van de veranda niet getekend wegens geen goesting):
Dat donkergroen, daar komen planten in. Ik weet nog niet wat precies. Zeker ook kruiden en dingen waar bijen en zo naartoe komen. En in het lichtgroene gedeelte denk ik wel dat er ook hier en daar struikachtige dingen gaan staan.
Jan maakt zich sterk dat dat allemaal op een kleine week klaar kan zijn, en nog vóór de lente.
It’s Nice That | Mingoo Yoon designs bi-scriptual typefaces in aid of cultural harmony
After designing his first bitmap typeface for web at just the age of 13, Mingoo Yoon now works between Seoul and Lausanne, two cities known for design excellence. His current interests lie in bi-scriptual type design, particularly Hangul (the Korean alphabet) and the Latin alphabet used in much of the Western world. His typefaces are both thoughtful and considered befitting the unique qualities of the two written languages. Mingoo is a designer who respects typography as if it were a living thing in itself.
COMMUNITY-BASED, HUMAN-CENTERED DESIGN
We propose a radical change in design from experts designing for people to people designing for themselves. In the traditional approach, experts study, design, and implement solutions for the people of the world. Instead, we propose that we leverage the creativity within the communities of the world to solve their own problems: This is community-driven design, taking full advantage of the fact that it is the people in communities who best understand their problems and the impediments and affordances that impede and support change. Experts become facilitators, by mentoring and providing tools, toolkits, workshops, and support.
Als ze mij laten doen, dan ga ik elke dag wat later slapen en sta ik elke dag wat later op, en op den duur maak ik dan een volledige cyclus.
De maanden dat Sandra op Erasmus zat in Finland en ik alleen op kot, heb ik zo een paar cyclussen na mekaar gedaan, maar tegenwoordig gebeurt dat niet meer wegens kinderen en andere mensen en vakanties te kort en alles.
Deze vakantie was het de eerste keer in lang dat het weer die richting uitging (klik voor detail):
Ik heb deze vakantie Netflix het heft grotendeels in handen gegeven om te kiezen waar ik naar keek.
De oogst:
Travelers, seizoen drie (10 afleveringen). Seizoen één was een (zeer goede) traditionele tv-serie zoals ze vroeger gemaakt werden, waar elke aflevering min of meer op zichzelf kon staan. Seizoen twee was een (zeer goede) tv-serie zoals ze tegenwoordig zijn: eigenlijk één lange film in afleveringen. Seizoen drie is ergens iets tussen de twee. Maar het blijft zeer goed.
Tidelands (8 afl.). Euh ja, ‘t is zeer Australisch. En ‘t is zeer voor tienermeisjes, denk ik. Allemaal mooie mensen en iets met zeemeerminnen. Als er een tweede seizoen zou komen (ik betwijfel het enorm hard), kijk ik er zeker niet meer naar.
Residue (3 afl.). Ergens in een niet al te verre toekomst, er ontploft iets in de stad en heel het centrum wordt afgesloten van de buitenwereld. Een fotografe (Natalia Tena van Game of Thrones) ziet rare dingen op haar foto’s, mensen aan de rand van de quarantainezone doen raar en vermoorden geliefden en zichzelf, de man van de fotografe (Iwan Rheon van Game of Thrones) werkt als woordvoerder van de overheid en krijgt het alsmaar moeilijker om te doen alsof er niets aan de hand is. Drie afleveringen, ik heb ze na elkaar bekeken eind december en ik had het nog geen twee weken later moeilijk om me te herinneren waar het over ging. Geen goed teken, denk ik.
The Final Table (10 afl.): denk Masterchef, maar dan met allemaal chefs van over de hele wereld die ook al allemaal prijzen gehaald hebben en Michelinsterren hebben, en met meer dan hyperberoemde chefs als juryleden. Niet slecht, daar niet van, maar ook niet echt om omver van te vallen.
Somewhere Between (10 afl.). Intrigerend begin, iets Groundhog Day-achtig, maar serieus ongeloofwaardig geschreven. Niet slécht, maar ook niet echt de moeite van de tijd, denk ik.
Luther (6+4+4+2 afl.): in de reeks series van “laat het hoofdpersonage alle mogelijk pech van de hele werld hebben en in een zo lastig mogelijk parket brengen” is Luther een uitstekende reeks. Er kwam in elk van de vier reeksen (de laatste is té kort, vind ik) telkens een moment waarbij het echt totaal onmogelijk leek voor het hoofdpersonage om nog uit de diepe miserie te raken, maar wat graadt gij? Yup, het lukt hem elke keer weer. Om dan het volgende seizoen gewoon weer opnieuw in de shit te zitten. ‘t Schijnt komt er ooit nog wel eens een seizoen. Ik kijk er naar uit.
A Series of Unfortunate Events, seizoen 3 (7 afl.). Hoera! Het einde van de serie! En het is zeer goed! Veel beter dan seizoen twee! Er is vanalles veranderd in vergelijking met de boeken, maar het maakt niet echt uit. De belangrijke dingen zijn helemaal gebleven (zoals bijvoorbeeld dat een personage in een serie die toch wel voor kinderen is de volgende vraag stelt: “Is a personal philosophy of moral relativism the only way to survive in an ethically complex world, or is it an excuse we use to justify doing bad things?”, mwaha. Wat wél iets uitmaakt, is dat zo ongeveer alle hangende eindjes op het einde van de reeks boeken proper vastgeknoopt zijn. Alle vragen zijn op een meer dan voldoening schenkende wijze beantwoorden. Dankuwel, Daniel Handler!
Paranoid (8 afl.): tgoja. Acht afleveringen was veel te lang voor zo’n dun verhaal. En ik snap ook niet waarom er over en weer moest gegaan worden van Engeland naar Duitsland, of het moet zijn dat er iets met subsidies en tax shelters aan de gang was. Indira Varma (van Game of Thrones) speelt een ouder wordende politieagente met een jongere partner, en dingen met big pharma en moorden en alles, maar ‘t is gelijk nooit echt zeer overtuigend. Robert Glenister (de broer van Philip Glenister van Life on Mars en Ashes to Ashes, méér dan hard aangeraden by the way) is weliswaar karikaturaal maar wel onderhoudend. Er zat meer in.
You (10 afl.). Na twintig minuten en een klacht op Twitter vroeg Kenny wat ik ervan vond, en zei ik: “Ik heb geen flauw idee waar het naartoe gaat — iets romantisch, een seriemoordenaar, sciencefiction, psychologisch drama, softporno? — maar ik ben nog niet gestopt met kijken, dus “goed tot nog toe”, zeker?”
Wel, ‘t is dus precies wat ik dacht, op die sciencefiction na. En eigenlijk wel goed, ja.
De dag (12 afl.): welja. Een goede reeks. Ik vroeg mij, samen met wellicht alle andere kijkers, na een aflevering of zes af wat er nóg bij zou kunnen komen, maar uiteindelijk waren die twaalf afleveringen juist gepast. Misschien dat er nog wat af kon, ongetwijfeld kon de manier waarop de pers voorgesteld werd minder karikaturaal, verzeker waren er acteurs die het minder overtuigend deden dan anderen, maar hey: ik ga niet klagen. Goede reeks.
River (6 afl.): save the best for last. Maar zó een goede serie. En wat een machtige acteerprestatie van Stellan Skarsgård. De partner van een politieagent met waanbeelden (Skarsgård) wordt doodgeschoten, en hij gaat er achter. Hoe de man acteert — en hoe iederéén acteert — in deze reeks: buitengewoon. En een ijzersterk verhaal, en spannend. Hard aangeraden.
Ah, en ik ben net begonnen aan Secret City. Geen idee waar het naartoe gaat.
Ik heb ook nog wat films en documentaires gezien. En veel Youtube.
Het zijn rare dagen, tegenwoordig. Ik heb al iets langer dan een paar dagen vakantie, en bij mij wil dat dan zeggen dat mijn slaappatroon helemaal opschuift.
Ik ga slapen ergens als het licht wordt, en ik word wakker als het al donker aan het worden is.
Het enige is: de overgang naar weer gaan werken. Ik had even gedacht dat ik nog een week bij congé zou pakken, maar ik heb uiteindelijk toch maar niet gedaan. Het zou toch maar een week worden van nog meer van hetzelfde.
Maandag weer werk dus. Het plan is, denk ik: zaterdagavond opstaan, zondagochtend gaan slapen, zondagavond opstaan, en dan de dag doordoen maandag.
‘t Wordt interessant, wegens ook nog eens quiz ‘s avonds. Met een beetje geluk geraak ik dinsdag op tijd wakker. 🙂
De allereerste keer dat mij dát overkomt: in een serie op Netflix, terwijl ik persoonlijk gekozen had om ze in het Engels te bekijken, worden stukken van het beeld vertaald.
En alsof dat nog niet erg genoeg was: het is niet alleen vertaald, maar ook nog eens vertaald naar het Hollands:
Dat is méér dan afgrijselijk hatelijk. Er is weinig zo slecht voor de suspension of disbelief als dat.
