De dag vandaag is gisteren begonnen. ‘t Is te zeggen, het was maandag quiz (derde geworden, poule gewonnen, relatief goed dus), en dan ben ik blijven zitten babbelen en voor ge het wist, was het twintig voor vijf ‘s ochtends voor ik in slaap viel.

Het deed een béétje pijn, vanmorgen opstaan en de trein naar het werk pakken.

MAAR!

Schets mijn verbazing toen ik het stampvolle metrostel betrad!

Voor de allereerste keer in mijn leven!

Ik stond recht wegens dus stampensvol, en toen deed een jong meisje met een hoofddoek dat neerzat naar mij van “zet u maar meneer”. Ik natuurlijk “neenee, ‘t is in orde, blijf maar zitten”, maar zij “neenee, zet u maar meneer, ziet ik sta al recht”. (Ze is nog vijf haltes blijven rechtstaan, de vriendelijke dutsin.)

Ouder worden meneer, ik kan het iedereen aanraden.

En dan was het babbelen over informatiearchitectuur en dan dan eten en dan werken en dan naar huis gaan. De examens waren vandaag goed, verzekeren de kinders mij. Zelie heeft iets geprobeerd met paars in haar haar. En Louis heeft zijn Kindle kapot gemaakt, en ik ga er hem géén nieuwe kopen, het zal van zijn spaargeld mogen komen.

En dan besefte ik dat ik gedimme eten moest maken voor de kinders die hier rondhingen wegens Sandra naar de kookles in Brugge.

Toevalligerwijs had ik subzero goesting maar MEESTARPLAAN! ! Ik ben de diepvries ingedoken en ik heb er vier hespenrollen uitgehaald en een portie lasagna en een dubbele portie ballen in tomatensaus, die ik aangelengd heb met de overschot van de passata van de pizza van dit weekend en wat room en sriracha wegens sriracha.

En zo heeft iedereen gegeten en zijn we weer een dag verder hoezee. Ik denk dat ik eens naar mijn bed trek.

Einde.

(Maar eerst nog wat tjoetjoep kijken.)

Ik maak er gelijk een sport van: mij slecht beginnen voelen op donderdag, en dan tegen vrijdagmiddag instuiken, en de hele zaterdag en zondag zo ziek als een hond rondlopen.

Twee weken geleden had ik al eens prijs, en nu dus weer.

Misschien ben ik er morgen wel door.

Gah!

Ik hoop dat de regering ook echt officieel valt.

Zucht. Maar serieus, waar zijn ze mee bezig?

Pakje één:

Pakje twee:

Ik begrijp dat het allemaal niet zo gemakkelijk is, maar serieus. Serieus. (Nee, ‘t zijn geen dingen die ik zou kunnen kopen in een lokale winkel hier.)

Tijd voor een streepje Ariana Grande en Miley Cyrus!

Ha, wel, ja dus. Het gerief dat de Sint via de Belgische Posterijen zou versturen, is niet toegekomen. Ondanks dat het beloofd was voor maandag.

Het is ondertussen al twee keer gesorteerd, en met wat geluk komt het morgen toe, maar dat is dan natuurlijk ná het eigenlijke officiële bezoek.

Bovendien was het traditionele cadeau — Just Dance — niet meer te kopen voor de antediluviaanse spelconsoles die we hier staan hebben.

En dus is er (zucht) een nieuwe spelconsole gekocht gevraagd aan de Goedheilig Man.

Stukken van mensen, dat dat allemaal kost. Euh, aan de Sint en zo natuurlijk.

Maar aan de positieve kant: ik zal dan ook eens Breath of the Wild kunnen spelen. ‘t Schijn dat dat goed is.

‘t Is niet alleen bij ons, vrees ik: stakingen en acties bij bPoowst, Post.nl dat nog altijd last heeft van Black Friday en nu van Sinterklaas, bestellingen die voorzien waren voor één datum, en dan plots voor een andere datum give or take een paar dagen gepland worden.

Ik voorzie traantjes.

Zie nu:

Meer info alhier: nieuwe iconen voor Microsoft, zowaar.

Na al die jaren: ik doe natuurlijk van tijd tot tijd eens iets in Javascript, maar ik ben eigenlijk echt niet meer dan een bronselaar.

Dus dacht ik, ik doe eens wat zelfstudie om bij te leren, met Wes Bos’ JavaScript30:

How do you get better? Build things. Lots of things. Build 1,000 things. Keep it up and don’t stop. Seriously. This has always been my advice. Just put in the work and you will get better.

Niéts is zo goed om iets te leren als vertrekken met een doel voor ogen. En het logische vervolg van hierboven:

But Wes, what should I build? I have no ideas! Please don’t make me do another todo app. Ideas, Eh? I’ve got lots! This is JavaScript30 — let’s build 30 things together.

Yes! ‘t Is waar wat de mens zegt: het zijn leutige kleine projectjes. Ik heb gisteren en vandaag al een drumkit gemaakt en een analoge klok, geleerd dat zowaar iets is en ik heb eindelijk eens in het echt map en reduce in de praktijk gebruikt.

Wat ik doe: ik kijk naar de eerste paar seconden van het filmpje, dan maak ik zelf iets hoe ik denk dat het zou kunnen, dan kijk ik verder om te ontdekken wat er allemaal had moeten gemaakt worden, pas ik eventueel aan, en dan maak ik het af zoals ik zou willen dat het afgemaakt zou worden.

Zoals hier, een klok die drie gelijke zwarte lijnen had, aangepast om er iets van te maken dat er meer gelijk een Zwitserse stationsklok uitziet:

Dag één en een beetje, en ik ben vijf van dertig lessen ver. Eens benieuwd hoe lang ik het uithoud. 🙂

Trouwen en kindjes krijgen, die dan weer trouwen en kindjes krijgen, die dan weer trouwen en kindjes krijgen. Geboren worden, eten, doodgaan. Allemaal in ‘t donker. Generaties aan een stuk. Hoe zou dat zijn?

Wel, deze kerels weten hoe het is:

Die zaten achteraan één van de lades in de keuken.

Smakelijk!

Deze doos is trouwens één keer open geweest en dan meteen weer dichtgedaan en vergeten. Het kan dus bijna niet anders dan dat er al eitjes op zaten.

En het zijn dus verschrikkelijk degoutante beesten, die motten.

Eens om de zoveel tijd kom ik een artikel tegen waar een foto in staat zoals de volgende:

En ik word daar gewoon nijdig van. Waarom maken mensen een perfect goede foto zo helemaal kapot? Is dat omdat het op papier moet gedrukt worden en dat het er anders niet goed uitziet? Of is het écht zo bedoeld, en is er echt iemand betaald om de ene helft van die foto, die in de schaduw zat, helemaal tot in het onrealistische te sleuren?

Dat is gelijk deze foto (bron) bekijken en zeggen “ho, tiens, toch wat donker, die ene kant”:

…en dan Lightroom open te doen, en het beeld te mismeesteren tot er dit uitkomt:

Bah. Bah. Bah, bah, bah.

Dan doe ik dus mijn best om zo veel mogelijk buiten mijn persoonlijke filterbubbel te komen. En ‘t is niet gemakkelijk, ze maken het u niet gemakkelijk, maar ik vind dat ge het wel moet blijven doen.

Ik voel er mij onconfortabel bij, slécht zelfs. Ge wilt geen uur blijven rondhangen op the_donald of het Vlaamse Facebookequivalent ervan. Maar toch om de zoveel tijd eens even.

De discussie, of wat daar dan voor door moet gaan, daar houd ik mij meestal ver van. Dat helpt toch niet. Gij windt u op, zij winden zich op, en op het einde verandert niemand van gedacht, integendeel.

Soms lukt het niet. En dan kom ik onvermijdelijk in het vaarwater van mensen die andere mensen reduceren tot één ding (Waal zijn, of socialist, of moslim, pakweg). Die alles in zwart en wit zien. Die plots afkomen met “jamaar ‘t is toch waar, de nazi’s wáren socialisten en vice versa”, of een hoofddoek gelijkstellen met een SS-uniform. En die het dan plots allemaal zeer op de man gaan spelen.

Het leven is te kort om mij met zo’n mensen bezig te houden. Ik ga het gewoon radikaler beginnen doen: blokkeren. Ik haal mijn portie andersdenken dan wel elders. Er blijft een half internet over.

Gaan kijken hoeveel ik precies aan wat uitgegeven heb op mijn kredietkaart, dat is iets dat ik op het einde van elke maand religieus doe. Om de dingen te consolideren in het budget, en alles.

Maar vorige maand kon ik dat niet doen, omdat Belfius besloten had om mijn Visa-kaart, die nog tot 2020 geldig was, te vervangen door een nieuwe Mastercard.

En dus weet ik wel hoeveel ik betaald heb aan de kredietkaartmaatschappij, maar heb ik geen exact idee idee waar het precies aan uitgegeven is. Wat dus wil zeggen dat ik nu op een aantal budgetposten een overschot heb.

Hm. Het wordt een rare budgetmaand volgende maand, met eindejaarsdingen en betalingen die totaal onvoorzien waren. Bah.