Mijn werk is zo ongelooflijk wijs, ge kunt u dat niet inbeelden.
Eén van de klanten waar ik voor werk tegenwoordig is EUROCONTROL. (Het moet in hoofdletters, leerde ik nadat ik al maanden aan een stuk Eurocontrol schreef in alles.)
Als iemand mij anderhalf jaar geleden zou gezegd hebben dat ik zou begrijpen wat het wil zeggen dat twee ANSP’s de impact van FRA tot FL095 willen inschatten, of dat ik een measure en een restriction en een scenario zou uit elkaar kunnen houden, of een een EOBT en CTOT en een TSAT, of dat ik een opinie zou hebben over de verdiensten van de meest gangbare CFSP’s: ik zou u niet geloofd hebben.
Maar kijk, dit is het soort werk waar ik mij mag bezig houden:
En dat is maar één klant. En elke klant heeft wel iéts waar we van bijleren. Vandaag, bijvoorbeeld, ging het ook over het luchtwezen, maar dan van een volledig andere kant.
American Gods is één van die boeken die nog beter zijn bij de tweede keer lezen, als ge weet hoe het afloopt.
En de serie is tot nog toe (ik zit aan de eerste aflevering van het tweede seizoen, House on the Rock) eigenlijk wel goed. Het is niet het boek, maar ze doen hun best. Uitstekende acteurs ook — leve Chernobog en Odin en Mad Sweeney en al!
En de “coming to America”-vignetten die in het boek ook al zo goed waren, zijn hier ook door de band zeer uitstekend.
Oh, en de muziek is ook uitstekend — zoals dit, bijvoorbeeld:
Én het is hernieuwd voor een derde seizoen. A la bonne heure!
Ik heb mij de teleurstelling van mijn familie op de nek gehaald door maandagochtend eerste ding in den duik naar de tweede aflevering van Game of Thrones te kijken.
Hajakijkja. Soms is het zo.
Het was, het moet gezegd, al veel beter dan de eerste aflevering (serieus, wie schreef die dialogen?). Nog altijd geen GRRM, maar alla.
Het doe wel raar te beseffen dat een groot deel van de mensen die we gezien hebben, volgende week dood zullen zijn. 🙂
Er lagen eieren op de tafel vanmorgen, en dat is het dan voor wat Pasen betreft.
Jaar na jaar heb ik hetzelfde gevoel bij die grote kerkelijke feesten: hoe die vroeger mijn leven bepaalden, en hoe dat nu gewoon niét meer is.
Lang geleden zat ik op een katholieke peuter- en kleuterschool en werden er werkjes gemaakt in de aanloop naar Kerst en Pasen. De lagere school was niet-confessioneel, maar zelfs daar werd er naar de grote feesten gewerkt. De middelbare school was weer katholiek, en daar was het weer van dat. In het decor op school een beetje, maar als we daar eerlijk in zijn vooral in de vakanties, dat die rond Kerst en Pasen vielen.
Het vervaagde wat op de universiteit — Pasen was dat misselijkvoelend moment dat het helemaal duidelijk werd dat ik niet genoeg gestudeerd had en niet genoeg zou gestudeerd hebben.
Met kinderen was het even weer terug, omdat zijn dan op hun beurt thuis kwamen met werkjes. En dan wat later, dat ze vakantie hadden en dat we daar rond moesten plannen en zelf ook vakantie nemen.
Maar tegenwoordig is het zelfs dat niet eens. De kinderen zijn groot genoeg dat ze gewoon alleen thuis kunnen blijven tijdens hun schoolvakanties — en Zelie heeft zelfs dat niet meer. En zodus heb ik dit jaar zelfs geen één dag vakantie genomen.
Jordan Peterson’s Bullshit Peterson does not speak for what is “normal.” His jargon of authenticity — that he is just a simple academic fighting for truth amid so much political correctness and censorship — masks his authoritarian ideas. He calls Marxism a “murderous ideology,” but his paranoid and conspiratorial politics are hard to distinguish from the alt-right’s denunciations of cultural Marxism. Indeed, the line between Peterson’s authoritarianism and Richard Spencer’s paleo-Nazism is a blurry one. In their appeal to middle-class liberals, the reactionary’s best alibi has always been militant anti-communism.
Chinese Scientists Gene-Hacked Super Smart Human-Monkey Hybrids Vandaag in "dingen die als ge ze in een rampenfilm zoudt zien op een tv in de achtergrond dat ze meteen de toon voor de film zouden zetten": "For the first time, scientists have used gene-editing techniques to make monkey brains more humanlike."
Starting at zero, what is the best way to get into and truly appreciate Frank Zappa? I mean, I could try and put into words what it is that I get from listening to Zappa flogging a Stratocaster, or why his utter refusal to tolerate sentimentality sometimes feels like a good and healthy thing, but isn’t the best explanation that I am simply dead inside? An empty husk, incapable of awe and reverence, a brutalised parody of a human, insensitive to kittens, hugs and gladioli. Yeah, that looks like it’ll work. Let’s go with that.
Ik heb al een eeuw WSL op mijn Windowsmachines staan. Om, ge weet nooit, dingen te draaien die alleen in Linux draaien.
Daarjuist bijvoorbeeld wou ik iets wou doen met gezichtsherkenning en OpenCV en al maar dat wilde niet echt meewerken in gewone Windows wegens dat dlib dat niet geïnstalleerd raakte, en ik zag het niet zitten om er veel op te zitten zoeken. WSL (en Xming voor de grafieken) to the rescue, en ’t was meteen gepiept.
De nostalgie naar DOS is één ding, maar het is zó aangenaam om in een degelijk werkende character-based omgeving te werken in de 21ste eeuw.
Neem teksten schrijven. Ik schrijf gewoon graag in Wordgrinder. Het doet zeer weinig van functionaliteit — als het echt moet, kan ik er vet en italiek en onderlijnd mee schrijven, en het doet ook wel lijsten en headings en zo, maar dat doe ik er nauwelijks mee.
Het is geen vim of emacs of zo, integendeel. Het werkt zoals een idioot verwacht dat het werkt: ctrl-pijltjes gaat per woord vooruit en achteruit, ctrl-shift-pijltjes doet hetzelfde en selecteert, ctrl-C en ctrl-X en ctrl-V doen wat ge ervan verwacht. En het exporteert naar tex en html en alles, als het echt nodig zou zijn om iets ergens anders in te steken.
Het meet beperkende eraan is dat er maar één niveau van indent is — dus geen twee niveaus in lijsten, bijvoorbeeld. Maar hey, een mens leeft ermee.
Al mijn documenten staan trouwens in een docs-folder, die over en weer gesynct wordt naar Github zodat ik alles op al mijn computers heb staan. En aangezien Wordgrinder gewoon tekst is, zijn diffs helemaal nuttig en alles.
Of neem files bepotelen. Explorer al wat ge wilt, maar soms is het gewoon wijs om nog eens Norton, erm Midnight Commander boven te halen. Vooral als het gaat om snel aan de ene kant een folder en aan de andere kan een ftp-site te zetten.
Nee, echt leutig. Windows 10, WSL, een degelijke terminal emulator (ik heb deze gekozen), een degelijk kleurschema (ik heb Solarized graag), een eenvoudige powerline (voor de snelheid pakte ik er eentje zonder python), en hopla gereed.
Ik moest deze namiddag een PowerPointpresentatie maken.
Jaja, ’t is al goed, ik heb u gehoord, daar vanachter: powerpoint sucks, yada yada.
Neen, PowerPoint suckt niet. Ge zijt dom en ge stinkt: alle tools sucken als ge ze slecht gebruikt, en ik kan er ook niets aan doen dat veel mensen lelijke PowerPoints maken.
Ik ga niet zeggen dat mijn presentatie fantastisch was — ge zijt ook een beetje gebonden aan de template van het bedrijf en alles — maar het helpt als ge toepasselijke beelden kiest, en als ge op de details let en alles.
Ik zag een link in mijn mail over een meisje dat al een maand verdwenen was, en ik klikte erop en toen zag ik hetzelfde meisje maar anoniem gemaakt. Haha, dacht ik, zo raar.
Maar toen las ik het korte artikel onder de foto. De mama van het meisje overleed toen zij en haar tweelingzus twaalf waren, en sindsdien “gaat het niet zo goed” met hen, en werden ze allebei geplaatst.
En dan, koudweg, dit:
Child Focus werd ingeschakeld bij de verdwijning van het meisje. “Ze mochten nooit uit elkaar gehaald worden. Ze wou alleen maar terug naar huis en samen zijn met haar zus.”
Serieus? Ergens heeft iemand het een goed idee gevonden om een tweeling van twaalf uit elkaar te halen en apart te plaatsen? What the actual fuck, gasten.
Op het scherp van de snee: De Standaard doet een poll bij lezers. Eén vraag, en ja/nee, want nuance is voor kleuters (vermoed ik toch).
Ho, te vroeg gesproken, er zijn zowaar nog zes vragen:
Zeer neutraal en al van vraagstelling, zoals het hoort.
Oh, en geen idee wat ze met de zeer persoonlijke data gaan doen die ze in het vervolg vragen:
Jaja, ik weet het ook wel. De bedoeling was om lezers te koppelen aan mensen uit de buurt die precies het omgekeerde hadden geantwoorde, en daar dan een gesprek mee te doen of zo. Pff.
Ik had net het eerste seizoen van Black Summer, de prequel van Z Nation, achter de kiezen (mja, niet verkeerd, ik had er meer van verwacht, en ik had het ook graag zes weken eerder zien beginnen bij het echte échte begin) toen ik Huge in France aangeraden kreeg.
Met starring als zichzelf, Gad Elmaleh. Die in de serie net zoals in het echt een superster is in Frankrijk, maar quasi onbekend daarbuiten. En die het allemaal wat beu is, en naar Amerika trekt om bij zijn zoon te zijn die hij normaal gezien maar één SMS per jaar stuurt.
De zoon blijkt een model te zijn, en shenanigans rond borstimplantaten voor mannen, shenanigans met de mislukte acteur slash model die al tien jaar de vaderfiguur is voor de zoon, shenanigans met de moeder die dank zij het geld van Gad rijk kan leven en dabblen in bloggen en life coaching en juwelen ontwerpen.
Wat een vreemde, vreemde serie. Ik kan zó zien hoe het uitstekend had kunnen zijn, maar zoals het is, blijft het bij glimpsen van uitstekendheid. En te veel momenten waarbij de toon helemaal verkeerd zit: het kon ernstig zijn, het kon ook grappig zijn, maar vooral de zoon doet heel rare dingen. De acteur is geen enkel moment iets anders dan een mengeling van onuitstaanbare verwende etter en zielig personage. Wat spijtig is.
Gemiste kans. Maar hey, als het meezit, is Gad Elmaleh niet meer enkel de “Seinfeld van Frankrijk”. Want wat een magnetisch boeiende acteur en mens.
Dit jaar doen we met CirQ tijdens de Gentse Feesten niets met computers, integendeel: het wordt iets helemaal analoogs!
We gaan stunts doen! En records verbreken! Een groot feest tien dagen lang met allemaal onverwachte dingen en artiesten en recordpogingen en alles. Alles kan! Wie weet zelfs verbreken we zelfs het wereldrecord Wereldrecords Verbreken!
We hebben al stapels mensen die fantastische dingen kunnen — het wereldrecord bitterballen eten, om maar iets te zeggen, dat kunnen we elke dag verbreken gewoon. Of het wereldrecord draaiende grasmachine balanceren op uw kin! Het Europees record zo ver mogelijk water tussen uw voortanden spuiten! Het wereldrecord grootste croque monsieur (het wordt er één van minstens 20 vierkante meter)!
Maar! We zoeken nog véél mensen met een speciaal talent! Hebt ge de langste nagels van Vlaanderen? Kent ge iemand die in zijn familie de grootste dwerg van Europa heeft? Kan uw nonkel zó goed met een grijpkraan om dat hij er tien soutiens mee open kan doen op een kwartier? Of loopt ge met zotte ideeën rond voor een stunt rond, die niet eens een wereldrecord is maar wel enorm wijs?
Eén adres: [email protected]. Ons team office managers en gerechtsdeurwaarders staat klaar om u op te vangen!
De eerste aflevering van Black Summer stond onlangs op. Die begint met het geluid van een sirene van de civiele bescherming.
Op de internets vind ik terug dat er tegenwoordig één keer per kwartaal een test is, maar ik heb de indruk dat het toen ik klein was, om de zoveel tijd eens was, sirenes. De eerste of tweede donderdag van de maand of zo? Elke maand?
Of misschien was het omdat we naast de luchthaven van Sint-Denijs-Westrem woonden?
Doe uzelf een plezier, koop een stuk of drie kippen bij de beehouwer en oefen het ook eens. Het is in het echt inderdaad maar zo moeilijk als hij het zegt. Life skills, kippen kunnen ontbenen. En als het lukt voor kippen, lukt het voor alle vogels, want die eigenlijk zeer hard op mekaar.
