Het zijn rare dagen, tegenwoordig. Ik heb al iets langer dan een paar dagen vakantie, en bij mij wil dat dan zeggen dat mijn slaappatroon helemaal opschuift.

Ik ga slapen ergens als het licht wordt, en ik word wakker als het al donker aan het worden is.

Het enige is: de overgang naar weer gaan werken. Ik had even gedacht dat ik nog een week bij congé zou pakken, maar ik heb uiteindelijk toch maar niet gedaan. Het zou toch maar een week worden van nog meer van hetzelfde.

Maandag weer werk dus. Het plan is, denk ik: zaterdagavond opstaan, zondagochtend gaan slapen, zondagavond opstaan, en dan de dag doordoen maandag.

‘t Wordt interessant, wegens ook nog eens quiz ‘s avonds. Met een beetje geluk geraak ik dinsdag op tijd wakker. 🙂

De allereerste keer dat mij dát overkomt: in een serie op Netflix, terwijl ik persoonlijk gekozen had om ze in het Engels te bekijken, worden stukken van het beeld vertaald.

En alsof dat nog niet erg genoeg was: het is niet alleen vertaald, maar ook nog eens vertaald naar het Hollands:

Dat is méér dan afgrijselijk hatelijk. Er is weinig zo slecht voor de suspension of disbelief als dat.

Bah. Bah. Bah.

Ergens in december had onze verwarming het opgegeven. Dat was nog al eens gebeurd, en dan moesten we ze weer in gang stampen en was het weer goed voor een tijd.

Maar het werd moeilijker om dat te doen, en nu ging het niet meer. We hebben een chauffagemens gebeld, die is komen kijken, er was een probleem met een onderdeel dat waarschijnlijk moeilijk te vinden zou zijn omdat onze ketel en dingen van een zeer vreemd merk was dat tegenwoordig niet meer in die branche zit.

Uiteindelijk was het stuk onvindbaar en moest er dus een volledig nieuwe installatie geplaatst worden. Zo gezegd, zo gedaan. Nieuwe thermostaat en alles ook.

En zie! We zijn twee januari en dit is wat de nieuwe thermostaat ons vandaag vertelt:

“Storing Verwarmingstoestel”. Holadiejee! ‘t Is kapot!

Maar wel beleefd om het ons te vertellen, dat wel.

Haha, die Tom Heremans, het is me d’er eentje. Hij vind Bird Box “een snotvervelende snertfilm”, hohoho. Wat gedurfd.

Nee, ‘t was geen uitstekende film, en nee, ‘t is niet voortdurend even boeiend. En ja, het einde is ook niet naar mijn zin. Het is inderdaad een dertien-in-een-dozijn film. Painting by numbers, veel gekeken naar andere films die het beter gedaan hebben, absoluut.

Maar om te schrijven “Het is zo spannend als de onderbroek van Kim Kardashian rond de billen van Hanne Decoutere”? Nee, niet echt, en och here, die zielige Humo-anno-1986-omschrijving, hoe enorm veel grappiger moet die geweest zijn in Heremans’ hoofd dan ze overkomt op de lezer.

Net zoals de afsluiter trouens: “Wel hebben we de film intussen een tweede keer bekeken, ditmaal met een blinddoek om. Hij scheen ons al veel beter toe.” Ik durf te wedden dat dat gelogen is.

Een mens ontsnapt er niet aan, op 31 december: het was de Tijdloze Dinges op Studio Brussel. En serieus: een groot deel van die nummer is niet tijdloos.

Case in point, The End, van The Doors. Jim Morrisson, van de eenzaame hoogte van zijn vierentwintig jaar, schrijft een tekst waar alleen een tiener niet beschaamd over zou zijn.

Ook dat is ouder worden, vermoed ik. Dingen die vroeger diepzinnig en interessant leken, blijken gewoon zielige meligheid te zijn. :/

Mijn eerste PC:

Ik heb het boek gelezen, ik weet dat er een film aankomt, ik dacht: ik kijk eens naar een paar voorfilmpjes.

Eén van de hoofdpersonages in de boeken van Philip Reeve is Hester Shaw. Ik haal er bij hoe ze in het boek omschreven wordt.

De allereerste keer dat we ze zien:

a girl, Tom thought, although he could not be sure because she wore a black scarf wrapped across her face like the turban of a desert nomad

En dan gebeurt er een paar pagina’s later iets, en trekt Tom het ding van haar gezicht weg:

She was no older than Tom, and she was hideous. A terrible scar ran down her face from forehead to jaw, making it look like a portrait that had been furiously crossed out. Her mouth was wrenched sideways in a permanent sneer, her nose was a smashed stump and her single eye stared at him out of the wreckage, as grey and chill as a winter sea.

De auteur, geïnterviewd over waarom hij van zijn hoofdpersonage iemand lelijk wou maken:

Women warriors are a bit of a cliche in Science Fiction and Fantasy, and they tend to be very glamorous or at least good looking.

But it struck me that people who live by their wits in wastelands tend not to be that glamorous or good-looking, and who cares about beautiful people anyway?

So I decided right from the start to make Hester ugly, and I liked the idea that the hero would slowly fall in love with her anyway, which is far more interesting than having two gorgeous people seeing each other across a crowded room and falling in love.

Then it seemed to make sense to give Hester a scar, which she’s received at the hands of the villain, so there’s her initial motivation – revenge – right there on her face; she’s like Captain Ahab with his missing leg!

But I didn’t want it to be a little cosmetic scar – the Hollywood way of dealing with facial disfigurement is always to have somebody who’s a bit messed up seen from one angle but is still gorgeous from most others.

So Hester’s scar is really grotesque; I didn’t want her to be pretty from any angle!

En dan nu even zien hoe ze er in het voorfilmpje van Mortal Engines, de film, uitziet:

Gah!

Maar bon, te verwachten, zoas de auteur trouwens zelf zegt in de boeken. En het is waar wat dit artikel zegt:

I’m going to guess that Mortal Engines has sold say 400,000 copies. I really have no idea.

Let’s say 10,000 of those readers REALLY CARE about the scar.

OK?

Those 10,000 are going to bitch and moan like those Star Wars fans did about The Last Jedi. No matter what.

But if Peter Jackson and Christen Rivers want to make 500 million bank on this film, they gotta get bums on seats and those bums will not have read the book, they will not care about a scar they never knew existed and they will simply enjoy a film where the city of London runs around trying to eat other cities.

Maar toch.

In tijden van examens (geweest voor 3/4 van onze kinders, te komen voor 1/4) denk ik soms nog eens terug aan mijn eigen examens.

Ik herinner er mijn eigenlijk niet zo enorm veel van, besefte ik vandaag. Noch van het studeren, noch van het afleggen, noch van de resultaten.

Niet veel meer dan een soort algemeen gevoel van “ik had er vroeger aan moeten beginnen” bij het studeren, een gevoel van “haja, ‘t was te peizen” bij het afleggen en een gevoel van “kak” bij de resultaten.

Hier en daar blijven er wel wat dingen hangen. De laatste 48 uur vóór het examen studeren met een grafiek van aantal pagina’s en aantal uur te gaan. Examens waar ik van ver noch van dicht wist waar de vraag zelfs over ging. Die ene keer dat ik aan een meneer de weg vroeg naar het bureau van de prof voor het mondeling examen en dat die meneer de prof bleek te zijn.

Of die paar keer dat ik een examen echt zéér goed kon, omdat de leerstof mij gewoon boeide (een mens kan zich alleen maar inbeelden wat het zou geweest zijn als ik aan de universiteit een richting zou gevolgd hebben die ik wou volgen).

Het allerbeste voorbeeld daarvan was in het zesde middelbaar, bij het examen godsdienst. Van het examen zelf weet ik niets meer, alleen dat het echt niet eenvoudig kan geweest zijn. De aftermath daarentegen, die zal mij altijd bijblijven.

Het was op de proclamatie, waar we ons diploma kregen. Die proclamatie was overdag, en alleen mijn vader kon komen. We waren wat aan het ronddrentelen en bijna naar huis aan het trekken, toen de leraar godsdienst mij in de stampvolle refter waar het ding gebeurde, tegenhield.

(Dezelfde leraar godsdienst die drie jaar eerder, op zijn eerste lesdag in onze klas, de namen van de leerlingen afliep, en bij Luk Rotman aangekomen meende te moeten witzen “Ik hoop dat je niet zo’n rot mannetje bent als je naam doet vermoeden”. Akelige kerel.)

De man was helemaal wit vertrokken, en met een heel lichaam vol machteloze woede siste hij mij toe “Ge hebt geluk, (sneert) Vuijlsteke, dat uw examen zo uitstekend was, anders had ik u met plezier gebuisd.”

Mijn vader heeft hem in zijn gezicht uitgelachen.

Good times.

Op de Reddits stelde iemand de vraag wat het volwassenenequivalenet is van ontdekken dat Sinterklaas niet bestaat. Een aantal van de antwoorden doen soms een beetje pijn. 🙂

• There are terrible awful people in the world that get away with all of it and die peacefully in their sleep with no repercussions.
  There are people with hearts of gold who get continually fucked by life for no god damn reason.
  The adult version of ‘there’s no santa’ is ‘the universe doesn’t care’.
• Somebody you know hates you. For no reason. They probably dont even know why themselves. And no matter how hard you try, no matter what you do in life you will never, ever change that.
• “My life will really begin when X happens. Right now is just a phase.”
• When they hire you on the spot, it’s not because you’re an amazing person with so many credentials. It’s because it’s a really shitty job, and they desperately need to fill it for the third time this month.
• Lots of people were the smartest kid in their high school.
• You aren’t getting paid based on how good you are. You are paid based on how hard you are to replace.

Tsja.

Iets om u altijd af te vragen als er ergens nadruk op gelegd wordt, in het nieuws bijvoorbeeld. Wie wordt hier beter van? 

Waarom staat dit als nummer één artikel in de krant? De koning heeft –och here och God — een open haard in de achtergrond. Ik ga er niet van uit dat hij daar afvalhout vol zware metalen in verbrandde, of dat hij dat dagelijks doet.

Maar een paar mensen hebben er op Twitter iets over gezegd, in het journalistees vertaald wil dat dan zeggen “Twitter stond in brand!!”, en ergens heeft iemand beslist om dat, hoe tijdelijk ook, helemaal bovenaan de krant te zetten.

En ik vraag mij dan af wat de relevantie daarvan is. En of daar iets achter zit. Waarschijnlijk niet, wegens dat ik niet altijd zó een overdreven hoog gedacht heb van de mensen die de online krant volschrijvelen, maar hey. Het stoort mij toch.

Terry Davis: schizofreen genie. Prachtige documentaire. Enfin ja, het kon beter van documentaire, maar ‘t is zo een fascinerende mens.