Ziet, nog een serie die ze mij aangeraden hebben en die eigenlijk wel meevalt. En begot een serie in het Catalaans!
Het is wel een beetje gelijk Transferts, in de zin dat het een lange aflevering van Black Mirror had kunnen zijn. Enfin ja, ik zeg “een lange aflevering van Black Mirror”, ik bedoel eigenlijk “één van de honderden en honderden sciencefictionkortverhalen die ik in de jaren 80 en 90 aan de meer dan lopende band gelezen heb”.
Concept: Eduard heeft twee kinderen en is gelukkig getrouwd, op een dag neemt zijn vrouw één van de twee auto’s in het gezien om de kinderen naar school te brengen, en ze gaan dood in een autoaccident. Wat later wil hij zelfmoord plegen maar wordt hij gered door een oude mevrouw. Die hem een mogelijkheid geeft om naar een parallelle wereld te gaan, waar hij bijvoorbeeld iets ongedaan kan maken.
Wat hij doet: hij verwisselt de sleutels, zodat vrouw en kinderen met de andere auto vertrekken. Maar, ge voelt het al aankomen, het heeft niet veel effekt. En dan keert hij terug naar zijn eigen universum, en probeert hij het op een andere manier ongedaan te maken. Et cætera. Et cætera.
Ik ga volgende week nog eens op veldstudie naar het buitenland. Naast en achter mensen staan terwijl ze hun werk doen, vragen stellen als er tijd is, en als er echt tijd is, gewoon blijven doorvragen waarom en waarom en waarom.
De vorige keren waren het collega Johan en mezelf die gingen. Collega Johan neemt op mijn zijn telefoon (als het mag van de mensen waar we zijn), en ik neem nota in mijn boekje. Dat wordt dan pagina na pagina van dergelijke notities:
(De tekst is vermomd wegens klanten en alles, maar ge moogt er gerust in zijn, zonder filter is het bijna even moeilijk leesbaar.)
Collega Johan neemt op zijn telefoon op, wegens dat hij een telefoon heeft waarvan de batterij nog werkt. De mijne is op drie uur tijd plat als ik niets doe — ik moet er niet aan denken hoe rap hij leeg zou zijn als ik aan het opnemen zou zijn. En dan combineren we de twee notities met elkaar.
Volgende week is het reis naar Duitsland met Johan erbij, maar de week daarna is het reis naar Engeland zonder Johan en zijn Magische Opnemende Telefoon. Ik was al aan het zoeken naar een oplossing (een grote draagbare accu? een cassetterecorder? in de rapte nog een spoedcurses stenografie vinden en volgen?), tot ik plots dacht aan een ding dat ik ooit eens gekocht had omdat ik dacht dat ik het veel zou gebruiken maar dat ik eigenlijk maar letterlijk één keer heb gebruikt:
Een Zoom H1 begot! Van toen ik nog geen budgettaire discipline had! Die mij nu meer dan goed van pas zal komen! Hoezee! Dankuzeerwel, oude ik!
Jan, onze tuinarchitect, is vandaag langsgekomen met de tuinaannemer. We hebben plannen herbekeken, en het komt alsmaar dichterbij.
We mogen een offerte verwachten binnen tegen pakweg half april, en begin mei beginnen we er aan.
Beslissingen genomen vandaag! De muur links, die afgekapte oude steen is, wordt bespoten met zo’n doorschijnende vochtwerende dinges. De muur rechts, die van aan de vloet tot drie verdiepingen hoger lelijke oranje snelbouwsteen is, wordt in iets bleeks geverfd. Geen wit, maar wel iets bleeks.
En dan is er ook beslist dat er een aantal planten wellicht zullen veranderen. De lavendel die zilveren bladeren had en paarse bloemen, wordt er eentje met zilveren bladeren en witte bloemen, en in plaats van kruipende munt zal het wellicht kruipende thym worden tussen de stapstenen:
Lavandula angustifolia ‘Nana Alba’
Lavandula angustifolia ‘Nana Alba’
Thymus praecox
Thymus serpyllum
Thymus serpyllum
De stapstenen in het midden van de tuin worden dezelfde stenen als wat we op heel het gelijkvloers hebben, zowel in het hoofdhuis als in het achterhuis — als ik een foto neem van in het midden van de laatste verbouwingen in de keuken, geeft het een idee van hoe het er zal uit zien buiten, denk ik:
Het worden de grootste van de stenen die hierboven te zien zijn; ik denk dat er maar drie te zien zijn op de foto, één in het midden onderaan, één rechts boven de leidingen die bloot liggen en één onder de borstel linksboven. Stenen van zestig op veertig centimeter. Ruim groot genoeg dat er veel plaats om te stappen zal zijn. (En natuurlijk ook met veel plaats ertussen voor de kruipende thym.)
Verder komt er nog een strook van 75 centimeter klinkers over de hele breedte tegen de keuken, en dan een kwartcirkel klinkers links aan de keuken en een halve cirkel klinkers achteraan in het midden tegen het achterhuis:
…en daarvoor hebben we vandaag het materiaal ook gekozen! We zijn in de auto gesprongen, we zijn naar Vande Moortel in Oudenaarde gereden, we zijn de showroom binnengestapt, en we hebben zonder al te veel discussie gekozen voor een niet-getrommelde SeptimA Carbon. Op de foto’s op de website ziet het er allemaal zeer donker uit, maar in het echt valt dat helemaal mee:
…en zo zijn we weer een stapje verder. A la bonne heure!
Ik ben zó content van Netflix. Gisteren een serie aangeraden gekregen, Transferts. Geen idee waar het over gaat, maar als het bovenaan mijn aanraders staat, dan kijk ik minstens altijd een half uur.
En jazeker: een uitstekende serie. Frans, maar met een Belgische hoofdacteur en gedraaid in België. Over ergens in de nabije toekomst waar mensen in andere lichamen kunnen gestoken worden, maar laat dat u niet afschrikken: ‘t is echt zeer goed gedaan. De beste manier om het te omschrijven, denk ik, is alsof het een aflevering van Black Mirror zou zijn, maar dan zes afleveringen van een uur.
Brune Renault (Béatrice) en Arieh Worthalter (Sylvain/Florian)
En zeer goed geacteerd en geschreven en geregisseerd.
Ik heb ze op een avond en een ochtend dan maar helemaal uitgekeken.
Nooit vanzeleven zou ik die serie gezien hebben als ze niet op Netflix had gestaan: ergens in 2017 was ze op Arte te zien, maar serieus: wie kijkt er nog naar TV, en wie gaat tergenwoordig nog ergens in een programmaboekje kijken of er iets bezienswaardig is ergens op een specifieke zender?
Maar op Netflix maakt het allemaal niet uit of het Spaans of Amerikaans of Turks of Frans of Braziliaans of watdanook is. Leve de globalisatie! Leve het Werelddorp!
Ik blijf mijn best doen om genoeg te slapen, maar ‘t is niet gemakkelijk.
Pak deze week:
Maandagavond quiz, en dan nog wat dingen te doen en dus na middernacht gaan slapen en vroeg op moeten staan de dinsdag en dus een dag te weinig geslapen, maar behalve dat is het toch gelukt om op tijd te gaan slapen en alles. De lastigheid is vooral dat het aantal uur in bed niet altijd wil zeggen dat het allemaal slaapuren zijn — mijn uurwerk houdt mij daarvan op de hoogte:
En dus kan het zijn dat ik “slaap” van 22u26 tot 7u13, maar dat ik daarvan maar 7u46 echt geslapen heb, en volgens mijn horloge iets meer dan een uur wakker heb gelegen.
Niet dat dat juist is, natuurlijk, ‘t is niet alsof ik in een slaaplaboratorium lig ‘s nachts.
Maar hey. Ik doe mijn best om mijn leven te beteren.
Ik ben een grote fan van Ian Blackford geworden. Vandaag, over de stemming waar Labour zich schaamtelijk onthouden heeft:
On a day like today, Mr. Speaker, we expect the so-called official opposition to get behind that amenment. But you know what’s happened? A shiver has run along the front benches of the Labour Party looking for a spine to crawl up, and it hasn’t been able to find one!
En dit was twee dagen geleden, over Europa en Schotland. Ik kreeg er zowaar wat tranen in de ogen van, zo schoon:
De hele familie behalve mij is naar Twenty One Pilots.
Tss. In het midden van de week. ‘t Is proper.
En mijn kalender zegt mij dat ik nu op het vliegtuig zou moeten zitten van Frankfurt naar Brussel. Maar ik zit gewoon thuis.
De afspraak die normaal gezien 12 en 13 maart in Frankfurt zou geweest zijn, is verzet naar volgende week. Is al sinds een week of drie geleden verzet. Maar hey: het vliegtuigticket kon niet afgezegd worden, en de hotelovernachting ook niet. ‘t Zal dus ook de laatste keer zijn dat we geen annulleerbare tickets en hotels kopen.
Het moet een paar jaar geleden zijn, want het was toen ik nog op mijn vorige werk werkte, dat een collega (ex-collega Jan misschien?) mij Matthew Walker’s boek Why We Sleep aanraadde.
Omdat ik soms (zéér soms) een nogal kop-in-het-zand-persoon ben, heb ik het wel op de lijst van te lezen boeken gezet, maar ergens helemaal achteraan. En niet op mijn “officiële” lijst ook.
Uiteindelijk ben ik er aan beginnen lezen op het vliegtuig op weg naar Hannover.
Kijk, een grafiekje van hoeveel uur ik slaap per nacht tijdens de werkweek. Ge moogt eens raden wanneer ik Why We Sleep gelezen heb:
Om Aquaman een beetje door te spoelen zijn we met het gezin naar Captain Marvel gaan kijken.
Ik heb op de één of andere manier alle mogelijk spoilers en controverse kunnen vermijden op het internet, en ik was dus oprecht verbaasd toen het niét Kamala Khan was maar wel Carol Danvers.
Maar bon, hey, geen groot probleem, ‘t is allemaal in het verleden (de jaren 90! Dertig jaar geleden! Dat is minder lang geleden dan de jaren 50 in de jaren 70 waren!), en het is een onderhoudende film, dus alla.
En dan kwam ik thuis en las ik de controverse. Ho boy. Content dat ik het niet op voorhand wist, anders had ik helemaal anders naar de film gekeken.
Met enige voorsprong de meest dwaze film van de afgelopen zeer veel tijd gezien. Ik ben het, zoals vaker, helemaal eens met Mike en Jay van RedLetterMedia:
Wat voorafging: fiets kapot wegens batterij dood en stuur scheef en ketting en tandwielen op laatste benen. Stuurkolom blijkt onherstelbaar. Fietscomputer en voorspatbord zou te duur zijn om te herstellen. Besloten: nieuwe batterij en klaar.
Vervangfiets gekregen. Vervangfiets werkt niet meer, na drie keer rijden. Velomaker gebeld, handleiding gekregen hoe ketting er weer op te leggen (‘t was zo’n afgesloten ketting). De week erna telefoon van velomaker: batterij wordt niet meer gemaakt, en is niet meer te kopen. Gezegd dat ze maar moeten zoeken en als het een duurdere wordt, dan wordt het maar een duurdere (maar ik heb nog garantie, dus ‘t is mijn probleem niet).
Vandaag uiteindelijk het omhulsel van de ketting van de vervangfiets gehaald: blijkt de ketting er nog op te zitten, maar trappen levert niets op.
Sandra met die fiets terug naar de winkel. Blijkt, toen duidelijk was dat hij al van het begin haperde, dat de motor gewoon naar de zak was. De vorige berijder had hem waarschijnlijk laten vallen ergens of zo, en niets gezegd.
Maar! Ondertussen had de winkel een batterij van hetzelfde type gevonden in een andere winkel, en er in gestoken. En was mijn fiets dus gerepareerd, hoera!
Thuisgekomen, fiets uit koffer gehesen, de tien meter naar huis proberen fietsen: Error E-0099 CONTACT YOUR DEALER.
I’m so happy.
De meneer van de winkel gebeld, die helemaal verbaasd was, en ah ja, dat ik hem weer zal moeten binnen steken dus. Ik vraag mij af of ze mij nu een vervangfiets gaan geven ook, als hij niet meteen gerepareerd geraakt.
Het werk was gedaan en ik zat tussen treins om naar huis te gaan. Ik kreeg ineens een steek in mijn schouder.
En dat is al het verschil tussen jong zijn en oud zijn: bij elk ding dat ge hebt, of het nu in uw teen of uw knie of uw schouder is, u afvragen of dit nu voor altijd zal zijn. Is dit nu mijn leven, met een steek in mijn schouder? Met een voet die pijn doet? Met hoofdpijn ‘s avonds?
Of gaat het toch nog over? En als het over is, komt het dan nog terug? Is het een teken van iets anders dan “oud worden” maar van iets dieper liggend? En wanneer moet ik mij eigenlijk zorgen maken? “Voortdurend” en “nooit” zijn geen goede antwoorden, vermoed ik. Ergens tussenin dan maar?
Voortdurend minstens low key ongerustheid, dat is oud worden, denk ik.
We hebben de afgelopen weken een redelijk aantal grote luchtvaartmaatschappijen bezocht — charter, general purpose, cargo, low cost — en morgen komt er nog een type bij: privéjets.
Ik ben bijzonder benieuwd hoe het daar in zijn werk gaat. Hoe maken ze flight plans? Wat drijft daar beslissingen in? Hoe worden flight plans gefiled? Moet er aan flow management gedaan worden? Hoe gaan ze om met, ik zeg maar iets, EAUP/UUP? Welke mapping-oplossingen gebruiken ze? Wat voor post-ops wordt er gedaan?
Ik had geen goesting om naar Brussel te vertrekken. Ik had twee dagen recup genomen maandag en dinsdag, en het viel mij zeer zwaar om dinsdagavond naar Brussel te trekken met de trein om naar het optreden van Laiback in de Botanique te gaan.
Maar aan de andere kant: Laibach! Waar ik al naar luister van toen ik ze in de middelbare school ontdekte in de plaatototheek! Dat is gedomme al meer dan dertig jaar geleden! Helden!
Ik ben dan toch maar aangezet, met lange tanden. Ruim op tijd, wegens geen zin om een slechte plaats te hebben wegens geen genummerde plaatsen en moeten staan en dat ik een slechte rug heb en alles.
Bij de eerste binnengegaan, en postgevat op de eerste rij — ik zat zowat aan de voeten van Milan Fras, zo bleek.
Ik had soms de indruk dat ik de enige was die (op Arirang na) alles aan het meezingen was — de deelverzameling fans van Laibach en fans van musicals bleek gelijk kleiner dan verwacht.
En dan was het tijd voor bisnummers. En dan maakten ze er alsnog een feestje van. Sympathy for the Devil natuurlijk, misschien wel hun meest bekende nummer (of het zou het redelijk atypische Across the Universe moeten zijn, dat in 1989 niet van MTV weg te branden was, maar dat ik niet denk dat er veel mensen dat meteen met Laibach associëren). Volgde The Coming Race, het titelmuziekje van de derde Iron Sky-film. Ongetwijfeld zeer slechte film, maar hey, Iron Sky is Iron Sky.
En dan het laatste nummer, waarvoor Milan Fras zowaar een witte cowboyhoed opzette, Surfing Through the Galaxy.
Als er nog één persoon is die denkt dat ze zichzelf niet kunnen relativeren bij Laibach: bij dezen dus. 🙂
Ik ben zeer content dat ik ze eens live heb meegemaakt. ‘t Was leutig. Oh, en Marina Mårtensson zong ook zeer schoon. En de projectiebeelden waren ook on point (die The Pit and the Pendulum-beelden bij Sixteen Going on Seventeen!).
