Om de zoveel tijd kuis ik mijn “te lezen” lijst uit, en herpriotiseer ik zaken. De miserie is dat er om de zoveel tijd boeken bijkomen die net nieuw zijn en die ik ook wil lezen, en dat er nooit genoeg tijd zal zijn om alle boeken te lezen die ik wil lezen.
Er staan 75 boeken op na vanavond. Uit principe, denk ik, ga ik de lijst nooit langer dan 75 boeken laten worden.
Dit zijn de eerste tien op de lijst, in volgorde:
De meerderheid zijn boeken van de laatste zes maand, onder meer een nieuwe Guy Gavriel Kay, in de wereld van Sailing to Sarantium en Lord of Emperors! En een nieuwe Ann Leckie, geen SF maar fantasy!
Stephen Baxter staat er uit nostalgie tussen. Ik herinner mij dat ik dat zeer graag las, maar ’t is ondertussen al een eeuw geleden. Benieuwd wat Ultima wordt. De rest is mij allemaal aangeraden door mensen die ik vertrouw. Ook benieuwd.
Ik zou het bijzonder fijn vinden als ik door deze tien boeken zou raken deze zomer. Minder podcasts luisteren, vrees ik, zal de enige manier zijn om dat gedaan te krijgen.
Het had allemaal veel beter kunnen zijn, wat zeg ik, moeten zijn.
Maar ze zijn dus wel allemaal geslaagd. No use crying over spilt milk, en al dat. Volgend jaar is er nog een jaar. Maar dan gaan ze wel serieus uit hun pijp moeten komen, want als ze voortdoen gelijk het dit jaar was, blijven ze ten eeuwigen dagen in hun jaar van volgend jaar zitten.
We moeten een gedetailleerd ontwerp maken van een conceptueel ontwerp dat we gemaakt hebben na workshops die er kwamen na scenario’s die er kwamen na veldstudies.
De conceptuele dingen, dat doen we in Axure. Axure is een beetje “goh ja”, maar het doet zijn werk.
Ik zou er zeer graag hetzelfde systeem van assets in zien dat Figma bijvoorbeeld heeft, waarbij ge een ding definieert en dat dat ding dan kan hergebruikt worden maar ook gewijzigd — dus dat ge bijvoorbeeld een knop-asset definieert met alles erop en eraan van uitzicht en alles, en dat die knop kan hergebruikt worden met telkens andere tekst erin. En als ik dan iets verander aan pakweg de kleur in de asset, dan verandert de kleur in alle knoppen mee, maar blijft de gewijzigde tekst gewijzigd.
In Axure is het een master en een master is niet wijzigbaar, of beter, als de master aangepast wordt, wordt hij overal aangepast. Vervelend.
Maar! Axure heeft wel een veel en veel betere manier om met gedrag en data om te gaan: een tabel maken met 100 rijen erin die allemaal individueel uitgeklapt kunnen worden, en als ze uitgeklapt zijn staat er een rij met 15 kolommen en een tweede rij met meer grafisch gelayoute tekst, dat is perfect proper mogelijk in Axure. In Figma? Not so much, peisk.
Aan de andere kant: Figma is veel exacter dan Axure als het op lijndiktes en typografie aankomt. Axure is en blijft een ding dat een slag slaat in het vertalen naar iets html-achtig, en daarbij door elkaar gegenereerde png en svg en ‘echte’ html gebruikt. En Figma heeft proper gerief dat het voor html-mensen gemakkelijker maakt, genre inspecteer dit en zie precies hoe groot en welke kleur het heeft en spatiëring en alles. Update: Axure heeft dat ook, blijkt. Niet gemakkelijk te vinden: het zit niet in de locale preview, het zit ook niet in de bladiebla.axshare.com-previewn het zit enkel in de preview op app.axure.cloud. Hm.
Maar alla. Na een dag intensief bronselen in Figma beslist dat het niet zou lukken om een degelijk interactief prototype te maken, en dan maar overgestapt op Axure voor het gedetailleerd design. Wat een mens normaal gezien misschien niet zou doen, wegens voormelde redenen. Maar er valt wel mee te leven, dacht ik.
Tot ik dit tegenkwam:
Links hoe het er uitziet in Axure, rechts wat de gegenereerde file toont. Grr.
Wat bleek, na serieus zoeken?
De hoogte van die velden met radio buttons en checkboxen stond vast, maar ze hadden ook een padding. In Axure zelf wordt die padding niet getoond wegens geen ruimte om padding toe te voegen aan een ding met een vast hoogte, maar eens gegenereerd, werd die padding wel toegevoegd aan de html.
Of nee, beter dan dat: de padding wordt enkel aan het label gegeven, niet aan de radio button:
Serieus: grr.
Maar bon, als een mens het weet, kan hij er rekening mee houden.
Ik heb dat eigenlijk altijd al graag gedaan, spreekbeurten geven. Ik doe op het werk nu al twee weken na mekaar een spreekbeurt, volgende week doe ik er nog een, en dan zeker nog een.
Als het van mij afhangt, zou ik hele dagen spreekbeurten geven.
Ik weet niet wat ik er mij van had voorgesteld, van een aantal stenen in het midden van een stuk met bodembedekker. In ieder geval niet dit:
Eigenlijk achteraf bekeken is het de enige logische manier dat het moet: anders worden die stenen door de kwelm naar beneden gezogen natuurlijk.
(Wat een prachtig woord, trouwens, kwelm.)
Van wat ik zie, liggen die stenen vast voor de eeuwigheid. Alle tufsteen is ook gelegd, en ’t ziet er echt wel wijs uit:
Morgen, in principe, de laatste dag. Zand op de stenen, aarde in het midden en aan de rand, planten in de aarde, en klaar.
Misschien ook nog een hondenkattenhok metselen om de kattenbak onder te zetten. En dan is het klaar. Hebben we een hof. Het zal twintig jaar geduurd hebben.
(En dan nog een paar jaar om de planten te laten groeien en alles natuurlijk.)
update: het zal niet morgen zijn maar volgende week — het moet allemaal nog uitharden en alles.
Is het echt nog maar dag 3? (Of eigenlijk, dag 2.25?) Ja, dus. En de grove structuur van den hof staat er. Vandaag is het stuk plankier vóór de keuken er gelegd, met de stenen in een hoek van 45°, en ’t ziet er meer dan OK uit:
Er ligt al één reeks tufsteen voorlopig klaar om morgen vast te zetten. We hadden gedacht dat die tufsteen boven de grond zou uitsteken, in een soort muurtje, maar dat zal niet zo zijn wegens niet genoeg ruimte in de hoogte.
Van boven ziet het er zo uit, voorlopig:
Het stuk in het midden wordt bodembedekker met één boom erin. De rand worden planten.
Ik ben nog altijd niet gerust in het onkruid, en ik weet eigenlijk nog altijd niet of er wel iets preventiefs aan zal gedaan worden, maar bon. Dat zien we dan wel, zeker? In het allerslechtste geval is het dagelijks onkruid wieden voor de rest van mijn natuurlijke leven.
Aan de positieve kant: er zit nu al mos op de tufsteen. Wat uitstekend is.
Oh en on an unrelated note: het regent dat het geen naam meer heeft, maar toch blijft het droog in de living. Ik ben daar meer dan content mee.
Dat is aan de ingang van het achterhuis, en dit is aan de ingang van het keuken:
Aan de rechterkant komt er een grote kwartcirkel ook in steen. Wellicht morgen. Morgen nog stenen, dus.
We gaan dan ook iets moeten vinden om met die kraan te doen, daar rechts bovenaan die blauwe tube. Eens met een loodgieter spreken.
Ah, en we hebben ook een kattenbak. Dat wordt een ervaring voor Nephthys — ik denk dat het al een jaar of negen of zo geleden is dat ze nog een kattenbak heeft gehad. Laat staan een kattenbak die buiten zal staan onder een afdak. Ahem ja.
Ik zeg “dag 1”, ik bedoel eigenlijk “uur 1 tot en met ongeveer 2.5”. Er is nog niet zo enorm veel gebeurd de eerste dag, omdat de mensen er ook niet zo enorm lang geweest zijn.
De stenen zijn toegekomen en ze zien er precies zo goed uit als toen we ze voor het eerst zagen:
Voor de rest: alle vlinderstruiken zijn uit de grond gehaald. De put die we ontdekt hadden is grofweg gedempt met steenpuin. De halve cirkel waar een platform komt tegen het achterhuis, is uitgezet.
Dat zal er dan ongeveer zo uitzien, dus:
Enfin ’t is te zeggen: dit is de tweede trap, er komt nog een eerste trap rond en dan komen we op het “gelijkvloers”. En de eerste trap is niet helemaal rond want er komen dingen op de hoogte van de ingang van het achterhuis, maar bon, details, details.
Er was een kort gesprek over het onkruid. De tuinaannemer zei dat hij dacht dat de stabilisé het onkruid wel zou tegenhouden, maar in het midden van de tuin, het grootste deel, komen er eigenlijk niet eens zoveel extra centimeter grond boven wat er nu is, en ik heb er zéér weinig vertrouwen in dat die zevenbladachtige rotzooi er niet door gaat groeien. Ik heb dan maar gevraagd om er toch een worteldoek op te leggen.
De meest hardnekkige vlinderstruik is er één die in de muur zat, en die ik niet gezien had tot recent, omdat er al jaren dingen vóór stonden. Dit is de muur met nog een stuk wortel, en het stuk wortel dat er afgehakt is, met een dessertlepel voor schaal.
Ik moest deze namiddag naar het hospitaal. Niets ergs, mijn zeswekelijkse operatie aan de Loodgieterijen en Kanalisaties.
Niets ergs, maar ’t blijft wel een heelkundige ingreep natuurlijk. Ik om tien minuten vóór ik een afspraak had in de wachtzaal. Nog geen minuut later, één van mijn mede-wachtenden: “jamaar ’t is bijna het uur en ik had om twintig vóór een afspraak”. Waarop de mevrouw naast hem dat ze een afspraak had een uur geleden en dat ze nog zit te wachten. En de mevrouw rechttegenover dat haar man nu binnen is maar dat hij veel vroeger een afspraak had en dat het een uur zou duren, ha ja, dat is een hospitaal hé meneer ge weet het nooit.
Ahem ja, enige vertraging. Ik was aan het twijfelen of ik mijn zou innestelen voor een lange wachttijd dan wel of ik naar de balie zou gaan om te vragen of het wel de moeite was dat ik bleef — ik zou zeker niet willen verantwoordelijk zijn voor eventuele overuren — toen plots mijn naam weerklonk.
Mijn operatie kan namelijk ook door een niet-dokter gedaan worden en door één persoon in plaats van twee.
Wat dan ook gebeurde.
En toen was ik klaar en zat iedereen nog in de wachtzaal.
Normaal gezien beginnen de werken aan den hof morgen. Dit is de omvang van de catastrofe vandaag:
Dat rood ding is een barbecue die nog in het achterhuis zal geplaatste worden. De twee springballen gaan ook naar het achterhuis. De rest zou eigenlijk weg moeten maar we zijn niet naar het containerpark geraakt. Ik hoop dat dat geen groot probleem zal zijn.
De vlinderstruiken aan de rechterkant zijn niet uit te krijgen. Hopelijk komt dat ook nog in orde. Dat, en de vlinderstruik die in de muur gegroeid is en niet weg te krijgen. :/
Het ziet er allemaal niet veel werk uit, maar het was dus wel degelijk veel werk, om van dit:
