Het inchecken was gisteren laat gebeurd, en het was al allemaal in kannen en kruiken: vertrekken rond een uur of twee of zo, toekomen in de luchthaven ruim op tijd, en dan om 17u05 de vlieger opstappen.
Tot mijn collega Johan belt, iets voor de middag, om te zeggen dat hij een SMS gekregen heeft dat de vlucht afgezegd was. Ik kijk in mijn telefoon: geen SMS. Ik kijk in mijn mail: geen boodschap. Ik ga naar de checkinwebsite: vlucht niet gevonden. Hrm.
Johan belt naar de maatschappij, ze stellen hem een vlucht om 15u voor via Frankfurt, dat is redelijk nipt voor iedereen, en na nog een belling is het een vlucht om 19u geworden. Rond 19u. Denk ik. Want ik heb nog niet kunnen inchecken.
Wat een interessante documentaire op Netflix: Behind the Curve, over de mensen die denken dat de Aarde plat is.
Ik was enorm gecharmeerd. Verre van met die mensen lachen, is het helemaal gevuld van mededogen. Zoals één van de mensen aan de “andere kant” die geïnterviewd werden het verwoordt:
I think what flat-Earthers can offer us is a way that 99.9 percent of people can say: “Well that‘s ridiculous. Imagine believing that.” And then to turn it around and say: “How are you a flat-Earther? Where are you and your people the protagonists in a Disney movie? Where are you constructing your reality?”
Tim Urban
Schoon. Een beetje zoals deze xkcd, waar ik mij probeer aan te houden:
The Woman Who Successfully Performed Her Own C-Section | Reader’s Digest Perez took several swigs from a bottle of hard liquor to dull the pain and grabbed a knife with a six-inch blade. She had no medical expertise, but she relied on her experience butchering animals to operate on herself. Instead of making the customary horizontal cut along the bikini line, she made three separate incisions in her abdomen, cutting vertically next to her belly button while squatting. Later, doctors would later show that this technique kept her from damaging any of her internal organs—and likely kept her alive. After about an hour of grueling work, she was able to pull the baby boy out of her own womb. The baby began breathing immediately, and Perez grabbed a pair of scissors to cut his umbilical cord before falling unconscious.
A #100DaysOfCode Timeboxed Front-End Development Curriculum This is a somewhat opinionated curriculum for learning front-end development during #100DaysOfCode. As it covers a wide range of front-end development topics, it can be thought of as more of a “survey” style course rather than a deep dive into any one area. Ideally, your takeaway from completing this curriculum will be some familiarity with each topic and the ability to easily dive deeper in any area in the future when necessary.
Het was een fijne maar op haar eigen manier vermoeiende week, tot nog toe. Kijk, ik heb alvast vrijdag ook ingevuld, want ik weet precies hoe die zal verlopen:
Boeiend en interessant werk gehad, maar vier landen en vier luchthavens op vier dagen tijd: het is al minder hectisch geweest.
(Volgende week nog eens van dat, helaas. Te beginnen zondagnamiddag deze keer.)
(Schiphol met voorsprong de minst goeie luchthaven dit ik recent meegemaakt heb trouwens, van begin tot einde.)
Gisteren Kopenhagen, vandaag Leeds. Bit of a different vibe.
Het hotel in Kopenhagen was redelijk basic, maar het hotel hier is, euh, ahem.
Een lobby vol zatte Engelsmans die tegen middernacht luid zitten te kakellachen en te roepen naar mekaar, elk met lauwe schuimloze pints in verscheidene stadia van volheid.
Een hotel waar er geen stekkers van Europees naar UK zijn (okay, we hadden er moeten aan denken, maar toch: een hotel bij een luchthaven dat daar niet op voorzien is?).
Een hotel ook zonder wifi. Of beter: met wifi, maar met vouchers aan te kopen. Gah!
En dan kom ik mijn kamer binnen, en is het er 35 graden celsius. Gelukkig dat ik een raam open kon zetten. Wel vervelend dat ik daarvoor het halve meubilair moest verslepen.
Afijn. ‘t Is maar één nacht. Het enig lastige zal zijn: morgen wakker geraken. Want mijn telefoon houdt het gemiddeld nog een uur of drie uit, zelfs als ik niets doe (planned obsolescence, joechei, een telefoon van vier vijf jaar oud, wie gebruikt dat ook nog?).
Eens kijken of ik wakker word van het alarm op mijn horloge. Spannend!
update 1u08: …en een zat ruziemakend mannelijk koppel in de kamer aan de andere kant van een bordkartonnen deur. Yay.
Zoals fijne collega Johan het verwoordde: wat we vandaag gedaan hebben is het dichtst dat ons werk bij journalistiek komt.
We zijn naar ergens gereisd, we hebben er met mensen gesproken, we hebben gekeken hoe ze werken, en we proberen te achterhalen wat ze nodig hebben. Dat is niet noodzakelijk wat ze zeggen dat ze nodig hebben, maar de hoop en de verwachting is dat als we genoeg mensen zien met voldoende verschillende profielen in een breed palet aan mogelijke omstandigheden, dat we het dan wel patronen gaan beginnen herkennen.
En dat we noden en verzuchtingen zullen ontdekken die we niet noodzakelijk hadden kunnen verwachten als we gewoon in ons bureau in Brussel waren blijven zitten en alleen met analysten en specialisten-ter-zake en ontwikkelaars zouden gesproken hebben. Dat het, met andere woorden, eigenlijk wel opbrengt als men vóór te beginnen programmeren eens zijn oor te luisteren legt bij de mensen voor wié we eigenlijk programmeren.
Klinkt allemaal voor de hand liggend, maar een mens moet er maar het recent-achtige rapport van McKinsey op nalezen om meteen te zien dat het allemaal niet zo is voor iedereen. Die mensen hebben wereldwijd een paar honderd (zeer) grote bedrijven onderzocht die (zeer) veel omzet hadden, en zelfs daar komen ze tot griezelige vaststellingen. Zoals deze, bijvoorbeeld:
De helft van de grote (gróte!) bedrijven heeft geen idee hoe ze een design objectief kunnen evalueren (een eenvoudige gebruikerstest bijvoorbeeld, dat kan toch al objectief zijn? objectieve metingen of mensen taken gedaan krijgen?). Vier van de tien spreken zelfs niet met eindgebruikers tot ze hun ding (product, dienst) ontwikkeld hebben! Die gaan van “hier, we smijten iets naar de mensen toe en we zien wel wat er gebeurt” of zo, denk ik dan.
Enfin bon ja. Goed nieuws voor ons, vermoed ik: dat wil zeggen dat er nog veel mensen zijn waar we voor kunnen werken. 🙂
Te beginnen deze en volgende weken, wat ons betreft, hoezee!
Er zijn zo een aantal plaatsen in mijn stamboom waar het dood bloedt.
Philomena Van de Rostyne is de grootmoeder van mijn grootvader aan moederszijde. Ik weet waar en wanneer ze overleden is (15/2/1921 in Sint-Niklaas) en geboren (9/9/1841 in Lembeke). Ik weet wie haar ouders zijn, maar veel meer dan dat weet ik niet.
Haar vader is Pieter Bernard Van De Rostijne, geboren op 17 Nivôse VIII (7 januari 1800) in Lembeke, nog in leven bij de geboorte van Philomena, maar datum van overlijden onbekend. Haar moeder is Marie Thérèse De Backer, ergens in de buurt van 1812 geboren in Lembeke, datum van overlijden onbekend. Ik weet niet of Philomena broers of zussen had, en ik was met mijn hoofd tegen de muur gelopen toen ik zocht naar meer informatie over haar ouders.
Maar bij nader nadenken klopt er iets niet: als ik de geboortedatum zo exact weet, en die is van het begin van de Burgerlijke Stand (die Franse Revolutionaire datum), dan zou ik toch zéker ook de ouders moeten hebben? Die akten waren namelijk meestal zeer enthousiast uitgebreid.
Ik dus op zoek, en jawel. Ik vind niet alleen zijn ouders, maar blijkt ook dat zijn naam anders is dan ik dacht: Bernardus Francies Vande Rostijne. En dat zijn vader gewoon Judocus van de Rostijne was, een wever, en zijn moeder Joanna Verweire. En ik kan weer een eind verder.
Een heel eind, zo blijkt. Dit is wat ik had:
En als ik gewoon in rechte vaderlijke lijn naar boven ga, van document naar document, kom ik nu op dit uit:
Euh ja. Zeven generaties erbij. Ahem. Zeven redelijk zeer honkvaste generaties, ook. 🙂
En met een beetje zoeken over en weer heb ik dit voorlopig — nog te bevestigen met bronnen, maar ‘t is al een serieus begin. En dus op drie namen na had ik geen enkele van deze mensen staan. Zot.
Niet dat alle vragen daarmee opgelost zijn, want er is iets met de echtgenotes van Bernard aan de hand. In de geboorteakte van Philomena uit 1841 staat duidelijk dat haar moeder Marie Thérèse De Backer is:
…maar in de overlijdensakte van Bernard in 1846 staat dat zijn vrouw Joanna Theresia Van Holderbeke hem overleeft:
Op vijf jaar tijd kan een vrouw natuurlijk doodgaan en kan hij hertrouwen, maar toch vreemd dat er niet staat dat hij weduwnaar was. Op zoek dus naar huwelijksakten en een overlijdensakte van zijn eerste vrouw.
Ik was toevalligerwijs door de Burgerlijke Stand van Turnhout aan het bladeren toen ik een ver familielid ontdekte dat ik nog niet in mijn boom had zitten: Hypolitus Jacobus Maria Dehouwer, de broer van mijn betovergrootmoeder Marie Dehouwer (mijn vader, zijn vader, zijn vader, zijn moeder, en daar de broer van).
Tot nog toe dacht ik dat er maar drie kinderen waren in het gezin Henri De Houwer – Adriana Van Hove: Maria Francisca Adriana (1858-1925), Josephina Maria Joanna (1856-1940) en Clementina Maria Antonia (1860-?). Blijkt er dus een vierde te zijn. Geen idee of hij het overleefd heeft en of hij zelf kinderen heeft gehad, dan wel of hij jong gestorven is. (Ik zet het op de lijst van “te zoeken dan eens”).
Maar de geboorteaaangifte is wel grappig:
De vader is, volgens de akte, “Cornelius Dehouwer, schoenmaker”, en de moeder “Dymphna Maria Verreet zijne huisvrouw, oud zes en veertig jaren, geboren te Vosselaer”. En in de marge staat er bij het eerste “zegge Henricus Dehouwer, meubelmaker” en bij het tweede “zegge Adriana Van Hove zijne huisvrouw, oud veertig jaren geboren en wonende te Turnhout”.
Hm.
Weird.
Hoe zou dat komen, vraag ik mij af? Cornelius De Houwer is een naam die in de familie al voorkomt: er is een Cornelius Dehouwer geboren in 1742, en die heeft een zoon Cornelius Franciscus geboren in 1770. Namen worden regelmatig gerecycleerd, en een Cornelius geboren in 1821-22, dat zou wel eens één of twee generaties verder kunnen zijn — meer nog, dat zou wel eens kunnen passen in de rij van broers en zussen van Henricus Dehouwer: Maria Dehouwer (1816) – Henricus Dehouwer (1819) – Hypolitus Jacobus Dehouwer (1829) (wat zei ik, van die recyclage van namen?).
En jawel, enig opzoekwerk later:
In het groen de nieuwe Hypolitus die ik vond, in het blauw de andere Corneliussen, in het rood de Cornelius die ik uiteindelijk op zijn juiste plaats kon zetten.
Maar waarom stond zijn naam in die akte? Hij is geen getuige of niets zelfs. En waar komt die Dymphna Maria Verreet uit Vosselaer vandaan? Zou dat zijn vrouw kunnen zijn? Spannend allemaal!
(Daar helemaal naast: dat gezin van Cornelius De Houwer en Anna Catharina Geerts! Elf kinderen, waarvan zeker vier en misschien zelfs tien jong gestorven? Brr.)
Update: tadam! Hierzie, Cornelius is geboren op 9 december 1821, en hij is inderdaad getrouwd met Dymphna Maria Verreet uit Vosselaer.
En moet ge het raarste van al weten? Cornelius Dehouwer is met zijn Dymphna getrouwd op 26 september 1855. Twee keer raden wie er ook op 26 september 1855 getrouwd is? Henricus Dehouwer en Adriana Vanhove, mijn rechtstreekse voorouders. Had ik tien jaar geleden naar het volgende blad gekeken in het register van de burgerlijke stand, had ik ze al lang gevonden. Tsk.
Hij zal wellicht de eeuwigheid ingaan als Adolf Hitler in Der Untergang (of meme fame), maar voor mij is hij voor eeuwig en altijd de engel Damiel.
Ik heb Der Himmel über Berlin in Londen gezien. In 1990, denk ik, dus da’s al bijna dertig jaar geleden. En hij is altijd bij mij gebleven. Om de paar jaar herbekijk ik de film, en hij blijft zo immens goed (en hoeveel mensen zouden samen met mij Nick Cave ontdekt hebben dankzij Wim Wenders?).
Misschien probeer ik eens om Zelie zo ver te krijgen dat ze meekijkt. Ze studeert tenslotte Duits, ‘t is meteen een goede oefening.
En nu ik toch aan denk: bij wijze van verlate gedichtendag, Peter Handke’s Lied vom Kindsein:
Als das Kind Kind war, ging es mit hängenden Armen, wollte der Bach sei ein Fluß, der Fluß sei ein Strom, und diese Pfütze das Meer.
Als das Kind Kind war, wußte es nicht, daß es Kind war, alles war ihm beseelt, und alle Seelen waren eins.
Als das Kind Kind war, hatte es von nichts eine Meinung, hatte keine Gewohnheit, saß oft im Schneidersitz, lief aus dem Stand, hatte einen Wirbel im Haar und machte kein Gesicht beim fotografieren.
Als das Kind Kind war, war es die Zeit der folgenden Fragen: Warum bin ich ich und warum nicht du? Warum bin ich hier und warum nicht dort? Wann begann die Zeit und wo endet der Raum? Ist das Leben unter der Sonne nicht bloß ein Traum? Ist was ich sehe und höre und rieche nicht bloß der Schein einer Welt vor der Welt? Gibt es tatsächlich das Böse und Leute, die wirklich die Bösen sind? Wie kann es sein, daß ich, der ich bin, bevor ich wurde, nicht war, und daß einmal ich, der ich bin, nicht mehr der ich bin, sein werde?
Als das Kind Kind war, würgte es am Spinat, an den Erbsen, am Milchreis, und am gedünsteten Blumenkohl. und ißt jetzt das alles und nicht nur zur Not.
Als das Kind Kind war, erwachte es einmal in einem fremden Bett und jetzt immer wieder, erschienen ihm viele Menschen schön und jetzt nur noch im Glücksfall, stellte es sich klar ein Paradies vor und kann es jetzt höchstens ahnen, konnte es sich Nichts nicht denken und schaudert heute davor.
Als das Kind Kind war, spielte es mit Begeisterung und jetzt, so ganz bei der Sache wie damals, nur noch, wenn diese Sache seine Arbeit ist.
Als das Kind Kind war, genügten ihm als Nahrung Apfel, Brot, und so ist es immer noch.
Als das Kind Kind war, fielen ihm die Beeren wie nur Beeren in die Hand und jetzt immer noch, machten ihm die frischen Walnüsse eine rauhe Zunge und jetzt immer noch, hatte es auf jedem Berg die Sehnsucht nach dem immer höheren Berg, und in jeder Stadt die Sehnsucht nach der noch größeren Stadt, und das ist immer noch so, griff im Wipfel eines Baums nach dem Kirschen in einem Hochgefühl wie auch heute noch, eine Scheu vor jedem Fremden und hat sie immer noch, wartete es auf den ersten Schnee, und wartet so immer noch.
Als das Kind Kind war, warf es einen Stock als Lanze gegen den Baum, und sie zittert da heute noch.
Er zijn van die films die iedereen moet gezien hebben. Top Secret hoort in die rij thuis.
Ik heb hem al gezien, maar ik was hem jarenlang uit het oog verloren. Tot ik er een re:view van zag op Red Letter Media:
En dus heb ik besloten om te proberen de rest van het gezin er verplicht naar te doen kijken. Het is half gelukt: Louis en Sandra hebben hem helemaal gezien, Zelie een stuk. Anna en Jan hadden geen zin.
De velo heeft batterijproblemen. En dus doe ik er geen afstanden meer mee.
In plaats van over en weer naar het Sint-Pietersstation te gaan ‘s morgens (het huis uit om 6u30 om ruim op tijd te zijn voor de trein van 6u55), ga ik nu naar Gent-Dampoort (vertrek om 6u20 om de trein van 6u35 te halen die toekomt om 6u45 om te trein te halen van 6u55).
Want dan ben ik rond pakweg 7u40 aan Brussel-Centraal (normaal gezien zou het 7u32 zijn, maaar ha! ha! ha! 7u32! ha! ha!), en kan ik de bus pakken naar het werk om 7u45 dat ik daar ben rond 8u35.
Natuurlijk was het vanmorgen weer prijs: de trein stond een kwartier of zo stil in Brussel-Zuid, eerst aan het wachten op iemand die hem zou door laten, en dan op de reparateur. Het is dus de volgende trein geworden, waardoor het ook de volgende bus geworden is, waardoor het 9u15 was.
De missie: kijken of het nog de moeite is om de velo te repareren, dan wel dat er een nieuwe zou moeten komen.
Geschatte reparatiekosten voor koplamp (of beter het hele voorspatbord omdat er twee kleine plastieken stukjes afgebroken zijn en dus de lamp niet meer werkt), computer en computerhouder, versnellingsmechanisme rechts (moet helemaal vervangen worden omdat ze dat type niet meer maken), tandwielen vanvoor en vanachter en ketting (tot op de draad versleten allemaal): 900 euro. Als de batterij er bij zou moeten vervangen worden: nog eens 750 euro.
Belachelijk, natuurlijk, voor een stokoude velo.
Dus een nieuwe? Ik keek naar die schone nieuwe velo’s die er stonden, en dan dacht ik aan een situatie waar ik mijn toestel elke dag van de week ongeveer twaalf uur in een fietsenstalling aan Gent-Dampoort of Gent-Sint-Pieters zou moeten laten staan.
Ik ben er redelijk van overtuigd dat zo’n ding van meer dan 2000 euro er geen halve dag blijft staan.
En dus dilemma: nieuw kopen is eigenlijk nog minder verantwoord.
De batterij, zei de technieker, is nog 100% in orde. De foutboodschap die ik kreeg, was iets dat er alleen maar gekomen was omdat het zeer koud was geweest en dat er iets ontgereld was geraakt, en dat hij het met één druk op een knop kon wissen en dat het allemaal weer in orde zou zijn.
En dus maar besloten om de lamp niét te repareren maar gewoon met plakband er aan te laten hangen. En de computer ook niet te repareren maar gewoon met duct tape vast te laten plakken. En alleen de tandwielen en de ketting te vervangen.
En dus op een wrak verder te blijven rijden. Maar een wrak dat tenminste wat minder kans heeft om gestolen te worden.
Allemaal goed en wel, tot ik thuiskwam van de velomaker en de draad in de batterij stak om op te laden. Wat graadt ge? Inderdaad: ERROR-0048.
Ik heb dan maar gebeld naar de meneer om het hem te laten weten. Als het de batterij is, is er nog garantie wegens geen jaar oud. Allez ju.
Fijne ex-collega Jan liet mij weten dat het misschien wel iets voor mij zou zijn, en bijna tien uur spelen later: zucht, ja, ‘t is iets voor mij.
Cultist Simulator is iets tussen een kaartspel en een roguelike en een incremental game (op papier is het eigenlijk voortdurend grinden en hopen dat de randomgetallengoden u welgezind zijn), met die proviso dat het ook nog eens helemaal in de occulte en lovecraftiaanse en negentiende-eeuwse sfeer zit.
Om een idee te geven, een aantal achievements die ik haalde:
Het begint met een tafel waarop een of meer kaarten en een dingetje waar een kaart kan ingesmeten worden, zoals hier als ik net herbegin als “Bright Young Thing” (‘t is te zeggen: jonge nietsnut die leeft van zijn ouders):
…en met de tijd komen er meer en meer kaarten bij, en meer en meer van die hoopjes, voor Werk en Droom en Onderzoek en Spreken en Tijd en allerlei.
Tot de tafel begint vol te liggen, en ge in uw eigen hoofd een heel verhaal opgebouwd hebt, zoals hieronder, waar ik een dokter was die een hele occulte bibliotheek aan het aanleggen was maar voor de rest voornamelijk onder de radar aan het het proberen blijven was:
(En toen ging ik dood, want ik wist nog niet duidelijk hoe Dread in elkaar zat, en dat ik onvermijdelijk dood ging als ik drie Dread naast elkaar had — ik had het kunnen vermijden door wat opium te kopen en mezelf in slaap te dromen met als enig risico dat er zeer misschien iets nóg erger zou gebeuren, maar dat weet ik nu pas.)
Reviews liegen er dan ook niet om, zoals deze die de auteur grijnzend tweette:
Ik ben aan mijn vierde keer doorspelen door, denk ik, en ik begin het nu wel te snappen. Dit is wat me de laatste keer (daarnet) overkwam:
Ik had een Senior Position bij de firma Glover & Glover, ik verdiende goed mijn geld, had twee keer een acoliet van mij op pad gestuurd om de jongere meneer Glover te vermoorden, maar ze waren er allebei niet in geslaagd — en de politie begon mij op de hielen te zitten. Ik heb dan maar besloten in mijn lot te berusten en het occulte voor het occulte te laten, en me met al mijn passie op mijn werk toe te leggen.
Waardoor ik het spel “gewonnen” heb.
En nu wil ik gewoon opnieuw beginnen, en zien hoe ver ik in welke richting deze keer geraak.
This Old Tony: schandalig dat de mens maar een half miljoen subscribers heeft. Uitstekend gemaakt en interessant en bijzonder grappig. Ik kijk naar elke seconde die hij produceert.
AvE: een sympathieke Canadese meneer die puttert in zijn garage. En die ook denk ik schatten verdient in zijn echte day job als troubleshooter van ingewikkelde dingen genre boorplatformen en electriciteitscentrales en dergelijke. Oh, en die de James Joyce van Youtube is, vocabulariumgewijs.
Bad Obsession Motorsport: onnoemelijk machtig. Twee gasten die al een eeuwigheid bezig zijn (maar het begint te komen, écht waar) om een rally-motor in een oude Mini Cooper te steken. Vakmanschap en een combinatie van Engelse en Police Squad humor. Yay!
Primitive Technology: zotte mens bijna naakt in jungle, maakt vanalles met alleen de dingen die hij rond zich vindt. Na veel geprobeer heeft hij ondertussen ook gewoon echt ijzer. Het is nu alleen nog wachten op de industriële revolutie.
Adam Savage’s Tested: lang niet alles is even interessant, er zit wat filler bij, maar als Savage een one day build doet, kijk ik er naar. En zijn recente reeks met het harnas van Koning Arthur uit Excalibur is zeer wijs.
Corning Museum of Glass: soms heel lange neerslagen van livestreams, soms kortere how to’s, maar meestal zeer boeiend. Allerlei dingen in glas gemaakt, en ik ben enorm jaloers op Bill Gudenrath.
Frank Howarth: maakt dingen in hout. Ik ga daar eerlijk in zijn, het is niet meer zo groundbreaking als het vroeger was, maar ik blijf naar elke video kijken.
Glam & Gore: hyello zombaes! ‘t Is make-up, en soms is het glamoureus en soms is het gore. As described on the tin. Plus, hoe kan iemand niét verliefd worden op Mykie?
Matthias Wandel: zotte Duitser maakt wijze dingen. What’s not to like?
The 8-Bit Guy: kerel restaureert oude computers (beter en beter, met de jaren), en maakt zelf dingen op oude computers.
Film en TV
Alt Shift X: de eerste plaats waar ik na de aflevering naar de analyse van Game of Thrones ga kijken. En Westworld, als dat speelt.
Ideas of Ice and Fire: zeer goede analyses van Song of Ice and Fire, maar tegenwoordig ook een bijzonder gewaardeerde stem in de Dune-wereld (met de nieuwe film die er aan komt en alles!).
RedLetterMedia: gewoonweg fantastische reviews en dingen van soms goeie maar vaak zeer slechte films.
Gaming en dingen
Arumba: als ik genoeg tijd heb, kan ik dagen aan een stuk naar Arumba kijken terwijl hij Europa Universalis IV of Crusader Kings speelt. Maar alleen als ik echt genoeg tijd heb. Dat is al even geleden.
Quill18: nog een Canadees, die elke dag uren content produceert. En als ik tijd heb, kijk ik graag naar een reeks van een paar uur — nog het liefst naar Dwarf Fortress of Rimworld. Zijn zusterkanaal, quill18creates, waar hij allerlei dingen programmeert, is ook zer genietbaar, zo in de achtergrond van iets anders.
Demise. Het kanaal is denk ik meer dan drie jaar oud, hij post soms dagelijk drie kwartier of meer, en de mens heeft nauwelijk 1700 subscribers. Zijn niche is dan ook minuscuul klein: hij speelt enkelDCSS. Zeer boeiend, maar alleen als ik genoeg tijd heb.
AI and Games: wat het zegt. Over artificiële intelligentie in games.
