Een ver familielid emigreerde uit Rusland, enfin ‘t is te zeggen uit Polen maar tegen dan was het Rusland. Eerst naar België en van daaruit naar New York en van daaruit naar Rio de Janeiro.
Ik kan er mij niet genoeg bij voorstellen, zo juist getrouwd en met een kind van 11 maand begin de 20ste eeuw op weg van Hol Van Pluto naar België en dan de boot op. Laat staan dat allemaal nog eens opnieuw doen een paar maand later om naar nog een nieuw land te gaan.
Een nog veel verder familielid dat afstamt van een broer van die mens (ik stam af van de schoonzus van een derde broer) contacteerde mij een tijd geleden en dat zet mij dan op weg om zelf ook wat te zoeken in de archieven.
En zo zat ik vanavond een beetje in de archieven van Rio te zoeken. Blijkt dat cursief lezen niet evident is als ge de taal niet spreekt en u moet behelpen met hier en daar een herkenbaar woord en namen:
…maar wat daar dus blijkbaar nog veel moeilijker is: vreemde namen opschrijven door mensen die normaal Portugees schrijven.
Victor Fischpan was getrouwd met Beile, zegt de boot in New York mij:
“Beile” is de echte naam, daar ben ik zeker van. Maar ik ben er ook zeker van dat ze het op den duur moet opgegeven hebben om het uit te leggen hoe het écht uitgesproken wordt, want op haar graf staat er “Malvina”:
En in andere akten staat er, kzweer het, gelijk wat. Ik heb staan:
Andermaal. Een minofmeer degelijke vervangfiets deze keer: een Gazelle Orange C330 met traploze versnellingen en hydraulische remmen en verend zadel en voorvork.
Mijn eigen fiets is op een vreemde manier kapot: in de winkel is vastgesteld dat hij zonder duwen vooruitrijdt tot voorbij 30 per uur, en mét duwen geen ondersteuning geeft en de motor afremt tot 25 per uur.
Het was even spannend toen de fietscomputer niet meer aan de winkelcomputer wou koppelen — dat zou wellicht willen zeggen dat het onherroepelijk om zeep zou zijn — maar toen bleek dat het de computer van de winkel was die raar deed.
Wat voorafging. Ergens in februari weigerde mijn fiets op te laden. Er waren ook nog wat andere dingen aan de hand: het stuur en het zadel stonden los, de versnellingen haperden, de remmen remden niet, het voorspatbord/koplamp was kapot, en zowel de tandwielen als de ketting waren versleten.
Eigenlijk was het niet de moeite om het ding helemaal te repareren, zei de mens, wegens te duur voor wat de velo eigenlijk nog waard was. Een nieuwe kopen was ook niet aan de orde, wegens te duur en ook wegens te groot risico op diefstal (elke dag aan het station laten staan? een nieuwe elektrieken velo? I don’t think so).
Het stuur bleek niet repareerbaar en de computer en het voorspatbord te duur, en dn dus was er besloten om naast het electrische probleem alleen de remblokken, de ketting en de tandwielen te doen.
Een week of drie later was het allemaal in orde. Sandra was de velo gaan halen en toen hij thuiskwam, inderdaad: hij was nog altijd kapot. Nieuwe ketting en nieuwe tandwielen, maar hij laadde niet op, en de computer ging niet aan.
Terug naar de winkel, en dan was het lang wachten.
Gelijk, zeer lang wachten. Een klein beetje te lang wachten naar mijn goesting.
Vandaag dan toch eens gebeld. Na een keer of drie terugbellen uiteindelijk lang genoeg aan de lijn kunnen blijven om het hele geval uit te leggen (de lijn werd voortdurend onderbroken, ik vrees dat mijn GSM ook zijn laatste maanden aan het meemaken is na vijf zes jaar).
Interessante interactie, dat wel:
Een fiets op naam van Vuijlsteke? En hoe schrijft ge dat? Euh nee, geen fiets op naam van Vuijlsteke.
En wanneer zou die binnen gedaan zijn? In februari en dan nog eens in maart? Nee, niet dat ik zie.
En wat voor merk is dat? Een Koga? Nee, zo hebben we er geen staan in reparatie.
Uiteindelijk (zéér uiteindelijk) bleek iemand te weten dat hij er wel degelijk stond, en dat hij al lang klaar was, maar dat er geen bonnetje bij was en dat ze dus niet meer wisten wie ze moesten waarschuwen.
* * *
Ik naar de winkel. Vóór mij in de winkel een aantal mensen die stuk voor stuk hetzelfde probleem hadden: ze hadden een afspraak gemaakt om hun fiets te repareren (zo’n afspraak is vaak meer dan een maand op voorhand te maken), maar hun fiets was na een tijd wachten tóch niet gerepareerd.
Het was een beetje zoeken om mijn fiets voor de tweede keer die dag terug te vinden, maar uiteindelijk, nadat ik hem omschreven had (koplamp met plakband vastgeplakt en computer met duct tape), bleek hij gewoon in derij aan de ingang van de winkel te staan. Wellicht al twee maand of zo.
Ik moest niets bijbetalen (geen bonnetje, dus niemand had een idee van welk werk er aan gedaan was, vermoed ik), en twee minuten voor sluitingstijd rijd ik met mijn opgelapte velo buiten.
* * *
Eind goed, al goed? Weeeeellllll…
Ik had de afgelopen maanden op een niet-elektrische fiets gereden met een enorm laag zadel. Mijn fiets heeft een zeer hoog zadel. Voeg daaraan toe dat zowel het stuur als het zadel helemaal los staan, en dat de banden niet opgepompt waren, en dat de remblokjes dan toch niet vervangen waren, en ik was de eerste minuten toch een beetje wiebelachtig op de fiets.
En dan is er een stukje dat bergop gaat, en tiens, ik krijg gelijk toch niet echt ondersteuning van de elektrische motor?
En dan is er een plat stuk, en tiens, wat is dat? Als ik trap met de trappers dan vertraagt mijn fiets in plaats van te versnellen?
Hu wat? Als ik niet trap, dan versnelt de fiets gewoon van zichzelf?
Als ik redelijk stijl bergop ga, en ik doe niets met de pedalen, gaat mijn fiets aan 15.5 kilometer per uur?
Als ik stil sta op een plat stuk ga en ik trap één keer, dan blijft mijn fiets vanzelf versnellen? Waar hij normaal gezien stop met ondersteunen aan 25 km/uur, gaat hij nu zonder trappen loos voorbij 25 per uur en vlotjes tot 32 per uur?(Meer dan dat heb ik niet geprobeerd wegens vlak naast tramsporen en een voorligger waardoor ik moest remmen en toch een beetje precair met dat losstaand stuur en zadel.)
Zeer vreemd. Ik heb een kapotte fiets binnengebracht, en nu heb ik een kapotte moto teruggekregen.
Ik heb drie of vier keer getrapt, en behalve dat heb ik vijf kilometer gefietst zonder mijn benen of voeten te bewegen. Mijn batterij stond op 78% toen ik vertrok, en op 38% toen ik toekwam, dat wel.
Gah. Wat moet ik nu doen? Als ik niets doe, riskeer ik dat mijn motor het begeeft, en dan zijn we nog verder van huis.
Maar als ik bel voor een afspraak, zal dat binnen een maand of meer zijn, met geen enkel idee hoe lang het zal duren, en geen enkele garantie dat hij zelfs gerepareerd raakt.
Normaal gezien gebeurt er zeer weinig in mijn leven en is het allemaal redelijk voorspelbaar: werken, weekend, werken, weekend, werken.
Maar kijk nu: er zijn zowaar plannings in de toekomst, tegenwoordig!
Opleidingen en congres en, wait for it: samen (!) met Sandra (!) alleen (!) zonder kinders (!) op vakantie (!) naar het buitenland (!).
Dat is dus geleden van die keer dat we naar Ierland zijn geweest samen, meer dan twintig (!) jaar geleden.
We gaan een paar dagen naar een AirBNB aan het strand in de buurt van Brest. Waarom? Geen idee. Omdat het mij wel wijs leek om daar eens naartoe te gaan wegens ik ben nog nooit aan die kant van Frankrijk geweest.
Mijn werk is zo ongelooflijk wijs, ge kunt u dat niet inbeelden.
Eén van de klanten waar ik voor werk tegenwoordig is EUROCONTROL. (Het moet in hoofdletters, leerde ik nadat ik al maanden aan een stuk Eurocontrol schreef in alles.)
Als iemand mij anderhalf jaar geleden zou gezegd hebben dat ik zou begrijpen wat het wil zeggen dat twee ANSP’s de impact van FRA tot FL095 willen inschatten, of dat ik een measure en een restriction en een scenario zou uit elkaar kunnen houden, of een een EOBT en CTOT en een TSAT, of dat ik een opinie zou hebben over de verdiensten van de meest gangbare CFSP’s: ik zou u niet geloofd hebben.
Maar kijk, dit is het soort werk waar ik mij mag bezig houden:
En dat is maar één klant. En elke klant heeft wel iéts waar we van bijleren. Vandaag, bijvoorbeeld, ging het ook over het luchtwezen, maar dan van een volledig andere kant.
American Gods is één van die boeken die nog beter zijn bij de tweede keer lezen, als ge weet hoe het afloopt.
En de serie is tot nog toe (ik zit aan de eerste aflevering van het tweede seizoen, House on the Rock) eigenlijk wel goed. Het is niet het boek, maar ze doen hun best. Uitstekende acteurs ook — leve Chernobog en Odin en Mad Sweeney en al!
En de “coming to America”-vignetten die in het boek ook al zo goed waren, zijn hier ook door de band zeer uitstekend.
Oh, en de muziek is ook uitstekend — zoals dit, bijvoorbeeld:
Én het is hernieuwd voor een derde seizoen. A la bonne heure!
Ik heb mij de teleurstelling van mijn familie op de nek gehaald door maandagochtend eerste ding in den duik naar de tweede aflevering van Game of Thrones te kijken.
Hajakijkja. Soms is het zo.
Het was, het moet gezegd, al veel beter dan de eerste aflevering (serieus, wie schreef die dialogen?). Nog altijd geen GRRM, maar alla.
Het doe wel raar te beseffen dat een groot deel van de mensen die we gezien hebben, volgende week dood zullen zijn. 🙂
Er lagen eieren op de tafel vanmorgen, en dat is het dan voor wat Pasen betreft.
Jaar na jaar heb ik hetzelfde gevoel bij die grote kerkelijke feesten: hoe die vroeger mijn leven bepaalden, en hoe dat nu gewoon niét meer is.
Lang geleden zat ik op een katholieke peuter- en kleuterschool en werden er werkjes gemaakt in de aanloop naar Kerst en Pasen. De lagere school was niet-confessioneel, maar zelfs daar werd er naar de grote feesten gewerkt. De middelbare school was weer katholiek, en daar was het weer van dat. In het decor op school een beetje, maar als we daar eerlijk in zijn vooral in de vakanties, dat die rond Kerst en Pasen vielen.
Het vervaagde wat op de universiteit — Pasen was dat misselijkvoelend moment dat het helemaal duidelijk werd dat ik niet genoeg gestudeerd had en niet genoeg zou gestudeerd hebben.
Met kinderen was het even weer terug, omdat zijn dan op hun beurt thuis kwamen met werkjes. En dan wat later, dat ze vakantie hadden en dat we daar rond moesten plannen en zelf ook vakantie nemen.
Maar tegenwoordig is het zelfs dat niet eens. De kinderen zijn groot genoeg dat ze gewoon alleen thuis kunnen blijven tijdens hun schoolvakanties — en Zelie heeft zelfs dat niet meer. En zodus heb ik dit jaar zelfs geen één dag vakantie genomen.
Jordan Peterson’s Bullshit Peterson does not speak for what is “normal.” His jargon of authenticity — that he is just a simple academic fighting for truth amid so much political correctness and censorship — masks his authoritarian ideas. He calls Marxism a “murderous ideology,” but his paranoid and conspiratorial politics are hard to distinguish from the alt-right’s denunciations of cultural Marxism. Indeed, the line between Peterson’s authoritarianism and Richard Spencer’s paleo-Nazism is a blurry one. In their appeal to middle-class liberals, the reactionary’s best alibi has always been militant anti-communism.
Chinese Scientists Gene-Hacked Super Smart Human-Monkey Hybrids Vandaag in "dingen die als ge ze in een rampenfilm zoudt zien op een tv in de achtergrond dat ze meteen de toon voor de film zouden zetten": "For the first time, scientists have used gene-editing techniques to make monkey brains more humanlike."
Starting at zero, what is the best way to get into and truly appreciate Frank Zappa? I mean, I could try and put into words what it is that I get from listening to Zappa flogging a Stratocaster, or why his utter refusal to tolerate sentimentality sometimes feels like a good and healthy thing, but isn’t the best explanation that I am simply dead inside? An empty husk, incapable of awe and reverence, a brutalised parody of a human, insensitive to kittens, hugs and gladioli. Yeah, that looks like it’ll work. Let’s go with that.
Ik heb al een eeuw WSL op mijn Windowsmachines staan. Om, ge weet nooit, dingen te draaien die alleen in Linux draaien.
Daarjuist bijvoorbeeld wou ik iets wou doen met gezichtsherkenning en OpenCV en al maar dat wilde niet echt meewerken in gewone Windows wegens dat dlib dat niet geïnstalleerd raakte, en ik zag het niet zitten om er veel op te zitten zoeken. WSL (en Xming voor de grafieken) to the rescue, en ‘t was meteen gepiept.
De nostalgie naar DOS is één ding, maar het is zó aangenaam om in een degelijk werkende character-based omgeving te werken in de 21ste eeuw.
Neem teksten schrijven. Ik schrijf gewoon graag in Wordgrinder. Het doet zeer weinig van functionaliteit — als het echt moet, kan ik er vet en italiek en onderlijnd mee schrijven, en het doet ook wel lijsten en headings en zo, maar dat doe ik er nauwelijks mee.
Het is geen vim of emacs of zo, integendeel. Het werkt zoals een idioot verwacht dat het werkt: ctrl-pijltjes gaat per woord vooruit en achteruit, ctrl-shift-pijltjes doet hetzelfde en selecteert, ctrl-C en ctrl-X en ctrl-V doen wat ge ervan verwacht. En het exporteert naar tex en html en alles, als het echt nodig zou zijn om iets ergens anders in te steken.
Het meet beperkende eraan is dat er maar één niveau van indent is — dus geen twee niveaus in lijsten, bijvoorbeeld. Maar hey, een mens leeft ermee.
Al mijn documenten staan trouwens in een docs-folder, die over en weer gesynct wordt naar Github zodat ik alles op al mijn computers heb staan. En aangezien Wordgrinder gewoon tekst is, zijn diffs helemaal nuttig en alles.
Of neem files bepotelen. Explorer al wat ge wilt, maar soms is het gewoon wijs om nog eens Norton, erm Midnight Commander boven te halen. Vooral als het gaat om snel aan de ene kant een folder en aan de andere kan een ftp-site te zetten.
Nee, echt leutig. Windows 10, WSL, een degelijke terminal emulator (ik heb deze gekozen), een degelijk kleurschema (ik heb Solarized graag), een eenvoudige powerline (voor de snelheid pakte ik er eentje zonder python), en hopla gereed.
Ik moest deze namiddag een PowerPointpresentatie maken.
Jaja, ‘t is al goed, ik heb u gehoord, daar vanachter: powerpoint sucks, yada yada.
Neen, PowerPoint suckt niet. Ge zijt dom en ge stinkt: alle tools sucken als ge ze slecht gebruikt, en ik kan er ook niets aan doen dat veel mensen lelijke PowerPoints maken.
Ik ga niet zeggen dat mijn presentatie fantastisch was — ge zijt ook een beetje gebonden aan de template van het bedrijf en alles — maar het helpt als ge toepasselijke beelden kiest, en als ge op de details let en alles.
Ik zag een link in mijn mail over een meisje dat al een maand verdwenen was, en ik klikte erop en toen zag ik hetzelfde meisje maar anoniem gemaakt. Haha, dacht ik, zo raar.
Maar toen las ik het korte artikel onder de foto. De mama van het meisje overleed toen zij en haar tweelingzus twaalf waren, en sindsdien “gaat het niet zo goed” met hen, en werden ze allebei geplaatst.
En dan, koudweg, dit:
Child Focus werd ingeschakeld bij de verdwijning van het meisje. “Ze mochten nooit uit elkaar gehaald worden. Ze wou alleen maar terug naar huis en samen zijn met haar zus.”
Serieus? Ergens heeft iemand het een goed idee gevonden om een tweeling van twaalf uit elkaar te halen en apart te plaatsen? What the actual fuck, gasten.
