We zaten in Duitsland in een operational control center van een Grote Luchtvaartmaatschappij, en ‘t was koekenbak.
Het is allemaal te volgen op de Network Operations Portal van Eurocontrol, dus ‘t is niet alsof ik staatsgeheimen vertel: er waren staffing issues bij air traffic control in België die na verloop van tijd dan industrial action werden, de computer van Deutsche Flugsicherung was on the fritz (heh) waardoor het aantal bewegingen in Frankfurt verlaagd was naar 40 per minuut, en dan was er nog links en rechts wat aan de hand — onder meer een radar kapot waardoor heel Zweden gereguleerd was.
En ons vliegtuig was gepland om te vertrekken om 21u30, maar er is een verbod op nachtvluchten na 22u in Frankfurt en dus aargh spannend. Okay, ons vliegtuig kwam uit Sint-Petersburg dus het kreeg geen regulaties, maar voor het vertrek zag het er niet goed uit.
Het was een beetje spannend, maar we zijn dan alsnog na de curfew opgestegen. Pfoei.
Wat eet een mens in Duitsland? Schnitzels, zeker? Of choucroute? IS het daar nog het seizoen voor?
Wel, nee dus: we zijn toegekomen in Frankfurt, tegen dat we in het hotel waren was het al na negen uur, en dan zijn we maar bij het eerste de beste hoog door Tripadvisor aangeraden ding binnengestapt.
En jazeker: in de roos.
Pizza Paolo. Met drie eten en drinken voor dertig euro in totaal. Twee pizza’s en een spaghetti puttanesca, en dat het allemaal uitstekend was.
Een goed begonnen bezoek, met een restaurant waar de mensen nauwelijks een andere taal dan Italiaans spreken — zelfs op het Duits stond er veel haar. Hoera! We kunnen er tegen voor morgen.
Laat mij misschien beginnen met een welgemeend OH FUCK YOU JAMES TEMPERTON, gij stuk hipster-pseudo-criticus-van-het-zeventiende-knoopsgat. “Problematisch” hier en “problematisch” daar — weet ge wat? Uw fucking hipsterbaard is problematisch. En gij zijt dom en uw opinies zijn verkeerd. En dat geldt voor alle gelijkaardige virtue-signalling kiekens die het onderscheid niet weten tussen de auteur en een personage, en die op hun puriteinse achterste poten staan van misplaatste plaatsvervangende #metoo als er nog maar een blote vrouw getoond wordt.
Nem, nu dat achter de rug is: wat een fijne reeks op Netflix. Achttien verhaaltjes, van horror (Sucker of Souls, Beyond the Aquila Rift) en poëtisch (Zima Blue, Good Hunting) over gorefest (The Secret War, Shape-Shifters) tot just plain silly (Three Robots, When the Yogurt Tool Over). Eigenlijk: de meeste verhalen zijn combinaties van horror en humor en gevoel en geweld, in allerlei verschillende hoeveelheden.
Er zijn er een aantal waarvan ik dacht “gho ja, niet verkeerd” (Shape-Shifters is mij wat te gamerig, Blindspot was over vóór ik gegrepen werd, Ice Age is wat te nadrukkelijk golden age-sciencefiction-achtig), maar er zijn er meer dan veel die ik meteen klassiekers vind. Zima Blue, over een kunstenaar die alsmaar grotere blauwe vlakken schildert, is niet minder dan fantastisch. Sonnie’s Edge, over hoe een vrouw het geweld verwerkt dat haar aangedaan is (so to speak), is het omgekeerde van “problematisch” (fuck you, andermaal, doorgeslagen bende social justice klojo’s op het interwebs). Lucky 13 deed me enorm hard denken aan Keith Laumer’s Bolo-verhalen (en trouwens ook weer een vrouwelijke protagonist). En Good Hunting is Chinese mythologie-cum-steampunk, en een gewoon ouderwets ontroerend mooi verhaal. Three Robots is gewoon hilarisch in zijn absurdinteit. Beyond the Aquila Rift is gewoon griezelig in zijn implicaties.
En dan zijn er nog een aantal die misschien geen meesterwerken zijn, maar toch iets hebben. The Witness is een bevreemdend verhaal tot het einde, en dan wordt het nog meer bevreemdend. Suits is een visueel prachtig frontier-verhaal met aliens. Alternate Histories is gewoon grappig zonder meer.
Er zit geen één slecht verhaal in. Aangeraden, meer dan aangeraden.
MySpace is still active, and accidentally deleted 12 years worth of music – Vox The wonky, pre-Facebook, customizable web page-based social network Myspace has lost all the music uploaded to the platform between 2003 and 2015, totaling more than 50 million songs from 14 million artists, which the company confirmed only after some participants in a technology-focused subreddit pointed it out. “As a result of a server migration project, any photos, videos, and audio files you uploaded more than three years ago may no longer be available on or from Myspace,” the company said in a statement. “We apologize for the inconvenience.”
Wikipedia and the Wisdom of Polarized Crowds – Issue 70: Variables – Nautilus In 2013, James Evans, a University of Chicago sociologist and computational scientist, launched a study to see if science forged a bridge across the political divide. Did conservatives and liberals at least agree on biology and physics and economics? Short answer: No. “We found more polarization than we expected,” Evans told me recently. People were even more polarized over science than sports teams. At the outset, Evans said, “I was hoping to find that science was like a Switzerland. When we have problems, we can appeal to science as a neutral arbiter to produce a solution, or pathway to a solution. That wasn’t the case at all.”
Imgur: The magic of the Internet Boeing’s obfuscation at every turn was pure corporate expediency: fixing the problem would require a massive recall costing hundreds of millions of dollars, not to mention millions more in compensation that would have to be paid out if Boeing admitted responsibility. Even when the flaw began to result in deadly crashes, Boeing stuck by this policy. Had the failure been easier to detect and prove, they might not have been able to get away with it, but—thanks in part to Boeing’s muddying of the waters—they never faced the massive backlash that they should have received.
LLN – Index LLN is a chrome extension that gives you superpowers over Netflix. It makes studying languages with films/series more effective and enjoyable.
Ziet, nog een serie die ze mij aangeraden hebben en die eigenlijk wel meevalt. En begot een serie in het Catalaans!
Het is wel een beetje gelijk Transferts, in de zin dat het een lange aflevering van Black Mirror had kunnen zijn. Enfin ja, ik zeg “een lange aflevering van Black Mirror”, ik bedoel eigenlijk “één van de honderden en honderden sciencefictionkortverhalen die ik in de jaren 80 en 90 aan de meer dan lopende band gelezen heb”.
Concept: Eduard heeft twee kinderen en is gelukkig getrouwd, op een dag neemt zijn vrouw één van de twee auto’s in het gezien om de kinderen naar school te brengen, en ze gaan dood in een autoaccident. Wat later wil hij zelfmoord plegen maar wordt hij gered door een oude mevrouw. Die hem een mogelijkheid geeft om naar een parallelle wereld te gaan, waar hij bijvoorbeeld iets ongedaan kan maken.
Wat hij doet: hij verwisselt de sleutels, zodat vrouw en kinderen met de andere auto vertrekken. Maar, ge voelt het al aankomen, het heeft niet veel effekt. En dan keert hij terug naar zijn eigen universum, en probeert hij het op een andere manier ongedaan te maken. Et cætera. Et cætera.
Ik ga volgende week nog eens op veldstudie naar het buitenland. Naast en achter mensen staan terwijl ze hun werk doen, vragen stellen als er tijd is, en als er echt tijd is, gewoon blijven doorvragen waarom en waarom en waarom.
De vorige keren waren het collega Johan en mezelf die gingen. Collega Johan neemt op mijn zijn telefoon (als het mag van de mensen waar we zijn), en ik neem nota in mijn boekje. Dat wordt dan pagina na pagina van dergelijke notities:
(De tekst is vermomd wegens klanten en alles, maar ge moogt er gerust in zijn, zonder filter is het bijna even moeilijk leesbaar.)
Collega Johan neemt op zijn telefoon op, wegens dat hij een telefoon heeft waarvan de batterij nog werkt. De mijne is op drie uur tijd plat als ik niets doe — ik moet er niet aan denken hoe rap hij leeg zou zijn als ik aan het opnemen zou zijn. En dan combineren we de twee notities met elkaar.
Volgende week is het reis naar Duitsland met Johan erbij, maar de week daarna is het reis naar Engeland zonder Johan en zijn Magische Opnemende Telefoon. Ik was al aan het zoeken naar een oplossing (een grote draagbare accu? een cassetterecorder? in de rapte nog een spoedcurses stenografie vinden en volgen?), tot ik plots dacht aan een ding dat ik ooit eens gekocht had omdat ik dacht dat ik het veel zou gebruiken maar dat ik eigenlijk maar letterlijk één keer heb gebruikt:
Een Zoom H1 begot! Van toen ik nog geen budgettaire discipline had! Die mij nu meer dan goed van pas zal komen! Hoezee! Dankuzeerwel, oude ik!
Jan, onze tuinarchitect, is vandaag langsgekomen met de tuinaannemer. We hebben plannen herbekeken, en het komt alsmaar dichterbij.
We mogen een offerte verwachten binnen tegen pakweg half april, en begin mei beginnen we er aan.
Beslissingen genomen vandaag! De muur links, die afgekapte oude steen is, wordt bespoten met zo’n doorschijnende vochtwerende dinges. De muur rechts, die van aan de vloet tot drie verdiepingen hoger lelijke oranje snelbouwsteen is, wordt in iets bleeks geverfd. Geen wit, maar wel iets bleeks.
En dan is er ook beslist dat er een aantal planten wellicht zullen veranderen. De lavendel die zilveren bladeren had en paarse bloemen, wordt er eentje met zilveren bladeren en witte bloemen, en in plaats van kruipende munt zal het wellicht kruipende thym worden tussen de stapstenen:
Lavandula angustifolia ‘Nana Alba’
Lavandula angustifolia ‘Nana Alba’
Thymus praecox
Thymus serpyllum
Thymus serpyllum
De stapstenen in het midden van de tuin worden dezelfde stenen als wat we op heel het gelijkvloers hebben, zowel in het hoofdhuis als in het achterhuis — als ik een foto neem van in het midden van de laatste verbouwingen in de keuken, geeft het een idee van hoe het er zal uit zien buiten, denk ik:
Het worden de grootste van de stenen die hierboven te zien zijn; ik denk dat er maar drie te zien zijn op de foto, één in het midden onderaan, één rechts boven de leidingen die bloot liggen en één onder de borstel linksboven. Stenen van zestig op veertig centimeter. Ruim groot genoeg dat er veel plaats om te stappen zal zijn. (En natuurlijk ook met veel plaats ertussen voor de kruipende thym.)
Verder komt er nog een strook van 75 centimeter klinkers over de hele breedte tegen de keuken, en dan een kwartcirkel klinkers links aan de keuken en een halve cirkel klinkers achteraan in het midden tegen het achterhuis:
…en daarvoor hebben we vandaag het materiaal ook gekozen! We zijn in de auto gesprongen, we zijn naar Vande Moortel in Oudenaarde gereden, we zijn de showroom binnengestapt, en we hebben zonder al te veel discussie gekozen voor een niet-getrommelde SeptimA Carbon. Op de foto’s op de website ziet het er allemaal zeer donker uit, maar in het echt valt dat helemaal mee:
…en zo zijn we weer een stapje verder. A la bonne heure!
Ik ben zó content van Netflix. Gisteren een serie aangeraden gekregen, Transferts. Geen idee waar het over gaat, maar als het bovenaan mijn aanraders staat, dan kijk ik minstens altijd een half uur.
En jazeker: een uitstekende serie. Frans, maar met een Belgische hoofdacteur en gedraaid in België. Over ergens in de nabije toekomst waar mensen in andere lichamen kunnen gestoken worden, maar laat dat u niet afschrikken: ‘t is echt zeer goed gedaan. De beste manier om het te omschrijven, denk ik, is alsof het een aflevering van Black Mirror zou zijn, maar dan zes afleveringen van een uur.
Brune Renault (Béatrice) en Arieh Worthalter (Sylvain/Florian)
En zeer goed geacteerd en geschreven en geregisseerd.
Ik heb ze op een avond en een ochtend dan maar helemaal uitgekeken.
Nooit vanzeleven zou ik die serie gezien hebben als ze niet op Netflix had gestaan: ergens in 2017 was ze op Arte te zien, maar serieus: wie kijkt er nog naar TV, en wie gaat tergenwoordig nog ergens in een programmaboekje kijken of er iets bezienswaardig is ergens op een specifieke zender?
Maar op Netflix maakt het allemaal niet uit of het Spaans of Amerikaans of Turks of Frans of Braziliaans of watdanook is. Leve de globalisatie! Leve het Werelddorp!
Ik blijf mijn best doen om genoeg te slapen, maar ‘t is niet gemakkelijk.
Pak deze week:
Maandagavond quiz, en dan nog wat dingen te doen en dus na middernacht gaan slapen en vroeg op moeten staan de dinsdag en dus een dag te weinig geslapen, maar behalve dat is het toch gelukt om op tijd te gaan slapen en alles. De lastigheid is vooral dat het aantal uur in bed niet altijd wil zeggen dat het allemaal slaapuren zijn — mijn uurwerk houdt mij daarvan op de hoogte:
En dus kan het zijn dat ik “slaap” van 22u26 tot 7u13, maar dat ik daarvan maar 7u46 echt geslapen heb, en volgens mijn horloge iets meer dan een uur wakker heb gelegen.
Niet dat dat juist is, natuurlijk, ‘t is niet alsof ik in een slaaplaboratorium lig ‘s nachts.
Maar hey. Ik doe mijn best om mijn leven te beteren.
Ik ben een grote fan van Ian Blackford geworden. Vandaag, over de stemming waar Labour zich schaamtelijk onthouden heeft:
On a day like today, Mr. Speaker, we expect the so-called official opposition to get behind that amenment. But you know what’s happened? A shiver has run along the front benches of the Labour Party looking for a spine to crawl up, and it hasn’t been able to find one!
En dit was twee dagen geleden, over Europa en Schotland. Ik kreeg er zowaar wat tranen in de ogen van, zo schoon:
De hele familie behalve mij is naar Twenty One Pilots.
Tss. In het midden van de week. ‘t Is proper.
En mijn kalender zegt mij dat ik nu op het vliegtuig zou moeten zitten van Frankfurt naar Brussel. Maar ik zit gewoon thuis.
De afspraak die normaal gezien 12 en 13 maart in Frankfurt zou geweest zijn, is verzet naar volgende week. Is al sinds een week of drie geleden verzet. Maar hey: het vliegtuigticket kon niet afgezegd worden, en de hotelovernachting ook niet. ‘t Zal dus ook de laatste keer zijn dat we geen annulleerbare tickets en hotels kopen.
Het moet een paar jaar geleden zijn, want het was toen ik nog op mijn vorige werk werkte, dat een collega (ex-collega Jan misschien?) mij Matthew Walker’s boek Why We Sleep aanraadde.
Omdat ik soms (zéér soms) een nogal kop-in-het-zand-persoon ben, heb ik het wel op de lijst van te lezen boeken gezet, maar ergens helemaal achteraan. En niet op mijn “officiële” lijst ook.
Uiteindelijk ben ik er aan beginnen lezen op het vliegtuig op weg naar Hannover.
Kijk, een grafiekje van hoeveel uur ik slaap per nacht tijdens de werkweek. Ge moogt eens raden wanneer ik Why We Sleep gelezen heb:
