Tales of Drudgery & Boredom.
Wat een vreemde serie, op Netflix:
Het waar gebeurde verhaal van een encyclopedieverkoper die in porno begint.
De toon van de serie gaat enorm op en neer, op manieren dat ge’t soms niet verwacht: het gaat van sex in pure slapstickstijl naar een vernietigd leven op dertig seconden.
Maar wel leutig om zien. En veel blote Japanse borsten, dat ook. Aangeraden.
⁂
Er waren nieuwe schoenen en die zaten wel goed, maar aan mijn linkervoet was er een plaats waar een plooi in de bovenkant wreef tegen de bovenkant van mijn voet, juist achter mijn grote teen.
Gevolg na een dag rondlopen: open wonde, strompelen op straat.
Ik heb dat een paar dagen volgehouden (maandag tot woensdag), en dan ging het min of meer over, maar kreeg ik pijn aan mijn linkervoet, een beetje gelijk dat ik mijn voet had omgeslaan.
Dat werd serieus erger in de loop van donderdag, en tegen dat ik thuis kwam, kon ik niet meer stappen. Ik dacht aan vanalles: toch verstuikt? Of misschien iets met een ontsteking die raar deed? Vleesetende bacterie, dat mijn voet zou moeten geamputeerd worden?
Ik heb bijna de hele nacht wakker gelegen van de pijn, en dan iets vóór vier uur Sandra gevraagd om mij toch wat zware pijnstillers te gaan halen. Zelf lukt edat niet, omdat ik nauwelijks kon bewegen, laat staan rechtstaan, laat staan stappen.
En dan werd het duidelijk, vanmorgen, als ik keek naar mijn enkel: ’t is gewoon jicht. Kak. Drat. Fuck.
En dat doet dus serieus pijn. Serieus pijn. Ik hoop van ganser harte dat het tegen maandag over is. Ik ben bang van niet, maar ik hoop het echt.
⁂
Heerlijk.
⁂
Moeilijk is het niet: er moeten regelmatig CV’s van collega’s doorgestuurd worden voor offertes. Die CV’s zijn niet one size fits all, dat zou een beetje raar zijn (zie, dit schreef ik er veertien jaar geleden over, en het is gelijk nog altijd relevant). Als het een project is waar er service design gedaan wordt, dan stellen we een aantal mensen voor, en in het CV van die mensen staan dan pakweg drie relevante recente cases rond service design, met specifiek wat die persoon gedaan heeft in het project. (Niets zo vervelend als “Ons bedrijf heet XYZ gedaan voor klant ABC” — als ge mij een of twee mensen voorstelt in een offerte, dan wil ik wil weten wat die mensen gedaan hebben, niet wat “het bedrijf” gedaan heeft.)
Maar bon, de structuur can zo’n CV is dus snel opgesteld:
Met de bedoeling dat dat op maximaal anderhalve A4 staat.
Het lastige is: pak dat er 20 mensen zijn, en een stuk of vijf grote types werk met telkens tot een stuk of drie cases, dan zou het wel eens kunnen dat er door de tweehonderd omschrijvingen zijn van “ik heb dit gedaan in dat project”, en dat er vele vele tientallen projecten zijn, die gedeeld zijn over allerlei verschillende CV’s.
Komt daar nog bij dat die teksten geschreven en voortdurend aangepast worden door de mensen zelf, maar dat ze best allemaal een zekere consistente uitstraling hebben en dat ze zeker moeten correct zijn qua taal en dus dat er eindredactie aan te pas komt, en het begint al leutig te worden — met mogelijk versies en dat het mogelijk moet zijn om te zien wat er veranderd is en wat er eventueel nog niet nagelezen is, en alles.
Enfin bon, lang verhaal kort: ik heb op geen tijd iets in elkaar gestoken in WordPress (degelijk versiebeheer, gebruiksvriendelijk te editeren), en dan in Access (iedereen heeft het staan, degelijke input en wijziging, eenvoudig om te zoeken en rapporten te maken), en vanavond nog eens in Django (degelijke database en alles zelf gemaakt dus alles is mogelijk), maar de nadelen wegens telkens niet op tegen de voordelen: WordPress moet gehosted worden en onderhouden, en elke functie moet erbij gemaakt worden, Access is lastig met een Mac en de rapporten zijn niet zo evident proper in Word te krijgen, Django is weer een hosting-ding en moet onderhouden worden.
Ik heb ook gekeken naar een reeks “as a service” en andere online zooi (Airtable onder meer, en Caspio en zo), maar ik heb negatief twaalf goesting om mijn lot te verbinden aan nog maar eens een extern bedrijf dat in het beste geval volgend jaar overgkocht wordt door Google of Microsoft of Amazon, en in het slechtste geval binnenkort failliet gaat, en waar ge geen moment 100% zeker zijt dat ge de data er ooit nog uitkrijgt. Om nog niet te spreken van de miserie dat bedrijfsgegevens op den duur versnipperd geraken over vijftig plaatsen en dat niemand meer weet waar wat precies staat.
En dus wordt het, jawel: één grote Word-file voor alle case-informatie. Een file die gewoon centraal op SharePoint staat en waar iedereen met track changes in zal editeren. Ge zijt er voor of ge zijt er tegen, maar het werkt wel.
Wat meer manueel copypastewerk om individuele CV’s te maken, maar hey. Kosten versus baten, en alles.
⁂
Ik kan er blijven naar kijken.
⁂
Ik dacht dat ik er van af was, maar neen: sinds vandaag mag ik weer met Confluence werken!
Zijn dat diepe zuchten die ik tot hier hoor? Ha, ik dacht het wel. Maar wacht, het wordt nog beter: het is Confluence én Jira én HP-ALM. 🙂
En toch ben ik er content mee: alles dat helpt om beter te communiceren met de mensen die de ontwikkeling doen, is meegenomen. Dit zal vele keren beter zijn dan documenten produceren die dan naar PDF omgezet worden en ergens op een SharePoint of een BitBucket gedumpt worden om zeer zelden nog eens naar te kijken.
En het heeft wel iets, een document waar mensen van analyse over product over design tot ontwikkeling en testers op samen werken. 🙂
⁂
Ik heb mijn rugzak teruggevonden. Hij stond in de gang, waar ik hem gezet had toen ik van mijn werk thuiskwam. Ik heb hem nog niet open gedaan, maar ik ga ervan uit dat mijn werklaptops er nog in zitten.
Ik heb wat hemden in de was gesmeten, een verse onderbroek uitgepakt, en ongetwijfeld is er ergens nog wel een vers paar kousen te vinden.
Ik heb een nieuw paar schoenen.
Straks nog mijn bank-, identiteits- en andere kaarten terugvinden, en dan kan ik er weer tegen.
Benieuwd wat ik allemaal tegen zal komen morgen op het werk. 🙂
⁂
Ik zat er al mee in: hoe ga ik in godsnaam weer een degelijk slaappatroon ontwikkelen?
Tijdens de vakantie schuift dat op naar later en later en later, en dan houd ik mezelf voor dat ik het in de laatste dagen van de vakantie wel recht zal trekken, maar meestal komt dat er niet van, waardoor ik de eerste week van het werk zo voos als een raap rondloop.
Maar kijk: gisteren was ik rond een uur of tien zeer moe, ben ik mijn bed gaan liggen, en tot bijna negen vanmorgen blijven liggen. Mijn uurwerk meet dat nauwkeurig, en het zegt mij dat ik van 21u44 tot 8u56 heb geslapen, waarvan 1u31 wakker, 1u34 REM-slaap, 6u11 lichte slaap en 1u56 diepe slaap.
Hoera! Ik ben redelijk uitgeslapen wakker geworden, en het ziet er naar uit dat ik dus vanavond ook redelijk vroeg in mijn bed zal liggen en dus zondag ook en dus maandag redelijk wakker zal zijn.
Hoera!
⁂
Maandag ga ik weer werken. Het is zal dan al meer dan twee weken geleden zijn, en meteen ook (in combinatie met een paar dagen Frankrijk van net ervoor) het langst in zeer lang dat ik vakantie genomen heb.
Meer dan dat: het is het langst in ik kan mij niet herinneren hoe lang dat ik mij niets, maar dan ook niets van het werk aangetrokken heb tijdens de vakantie.
Ik weet begot mijn werkcomputer niet eens liggen, zo erg is het. Hij zit in een rugzak, dat weet ik, maar waar die rugzak precies ligt: geen flauw idee.
Zo moet het, denk ik. 🙂
⁂
Ik heb lang geleden ooit eens zo twee testtubes speeksel doorgestuurd naar Amerika om te zien wat ze mij konden vertellen over mijn voorouders. (Jaja, ik weet het, privacy en alles, yada yada.)
Niet zo lang geleden kreeg ik een mail dat ze met de niet-geanaliseerde tube speeksel konden kijken of ik aanleg had om alleleri ziektes en dingen op te doen.
Spannend! Ik heb direkt wat extra geld betaald wegens benieuwd.
En ziet, een week of zes zeven acht later, en de resultaten zijn binnen! Er zijn geen pathogene varianten gedetecteerd voor de volgende dingen (en dus heb ik daar een gemiddeld risico op):
Bon okay, dat is allemaal ho-hum, op BRCA na waren het dingen waar ik zelden of nooit van gehoord had.
De volgende resultaten zijn zo delicaat, dat ze op voorhand vragen of ze het wel mogen tonen (wegens als het slecht is, dan is er niets aan te doen en deprimerend en alles).
Ik heb dus niet meer dan een gemiddeld risico om die dingen te krijgen. Nog altijd niet leutig (1-2% Parkinson, 11-14% Alzheimer), maar hey: geen verhoogd risico.
En het goede nieuws eindigt daar niet:
En behalve dat ben ik géén drager van de volgende aandoeningen:
Allez ju. ’t Is toch altijd dat.
⁂
Ik heb net meer dan een half uur gekeken naar een compilatie van Jay Bauman (van RedLetterMedia) met honderden stukjes filmtrivia.
Er zijn zeer veel dingen waar ik spijt van heb, maar terwijl ik aan het kijken was, besefte ik dat ik een meerderheid van de films waar hij het over had ook gezien had. De films tot en met begin de jaren 1990, voornamelijk dan.
Begin de jaren 1980 kwam mijn vader op een dag thuis met een videospeler. We gingen samen naar Roxy Center, de videotheek, waar toen honderden films stonden in rekken, met telkens een plastieken kaartje van VHS en/of Betamax, en waar klanten een afgeprinte catalogus van alle honderden films meekregen.
De eerste films ooit die we huurden, waren de meesterwerken Alien en Excalibur, en daarmee was de toon gezet.
Ik overdrijf niet als ik zeg dat mijn broer en ik alle horror- sciencefiction- en fantasyfilms gezien heb die op video verschenen zijn tussen pakweg 1982 en 1990. En vanaf mijn pakweg 14-15 jaar ging ik elke week minstens één keer naar de cinema, vaak om twee films te zien.
En dan was er een periode dat ik films vooral op televisie zag — met vooral dank aan het ongelooflijk fantastische Moviedrome, waar ik denk ik bijna elke film van gezien heb. En ongeveer tegelijkertijd en tot wat erna, was er een periode dat ik massaal DVD’s kocht, en zelfs tweedehands VHS-cassettes, op het interweb: er staan er hier in huis nog honderden en honderden.
En toen werd dat minder en minder, met dat er internet en series waren. Ik had stapels harde schijven, terabytes en terabyts vol met euh decentrale backups staan, tot er uiteindelijk Netflix en streaming was, en het gemakkelijker was om legaal te kijken.
Nu is dat allemaal wat voorbij. Ik kijk nog altijd, daar niet van — sinds januari dit jaar 58 films en 871 afleveringen van tv-series, zegt mijn gekeken-spreadsheet mij — maar ik volg de actualiteit niet meer, ik kijk minder en minder naar niche-dingen, en ik heb de echt weirde zaken min of meer helemaal losgelaten.
Ik heb daar enorm veel spijt van. Sommige dingen zijn gewoon niet meer in te halen.
Snif. Ik had zo graag meer van mijn leven gemaakt.
Iets met films. Of iets met paleontologie. Of iets academisch met geschiedenis.
Zucht.
⁂
Ik ben er een beetje ongemakkelijk van, zoveel geld dat we juist uitgegeven hebben.
En ’t zal nog niet gedaan zijn, urgh.
Onze matrassen zijn veel jaar oud, en tot op de draad versleten. De matrassenwinkel om de hoek had solden en bovendien korting wegens verhuis, en dus zijn we nieuwe matrassen gaan kopen. Slik. De eerste optie was, mét 50% reductie, 1800 euro per matras (en we hebben er twee nodig). De tweede optie was een derde van die prijs, maar dus wel nog altijd veel geld.
Ze worden half september geleverd, en er is nog wat bijkomende reductie omdat ze de oude matrassen meenemen voor 50 euro elk, maar, toch: veel geld.
En omdat ik dan toch buiten was, zijn we naar de schoenwinkel gegaan. De eerste had niets dat mij aanstond, de tweede wel. Op de valreep een paar schoenen gekocht, en ook daar omver gevallen van de prijs. Maar hey: nieuwe schoenen in da house, en mijn voeten zullen niet meer kapot zijn op het einde van de dag. (En mijn andere kunnen dan eens per okkasie naar de schoenlapper gaan om ze te laten repareren.)
Maar ’t is echt nog niet gedaan, dus.
Want ik stond in de schoenwinkel en ik keek naar mijn kostuumvest, en toen zag ik dit:
Oh, I’m so happy.
Fucking motten in onze kleren. Dat wil dus zeggen, wat? alles uithalen, leegstofzuigen, en zakken vol bollen naftaline in huis halen?
Dammit.
⁂
Magisch. Ik heb nog nooit, denk ik, zo’n combinatie van slechte smaak en vakmanschap gezien.
Heel die mensen hun Youtubekanaal staat vol met het ene lelijke ding na het andere. Ongelooflijk.
⁂
De allerbeste beslissing van de afgelopen zeer lange tijd? Dat ik een week extra vakantie genomen heb na de Gentse Feesten.
Want serieus, ge kunt u niet inbeelden hoe kapot ik ben. Ik ben op te schrapen met een vuilblik, mijn rug wil niet mee, en mijn voeten zijn nog altijd kapot zelfs na een dag geen schoenen aan te hebben.
Ik heb er een vergadering op het stadhuis voor afgezegd en een hospitaalbezoek verzet. Ik hoop dat ik morgen wél in mijn schoenen geraak.
Vandaag: uitgeslapen tot ver na de middag. Netflix gekeken. Den hof water gegeven. Weer naar boven gestrompeld en nog Netflix gekeken.
Ontdekt dat Zelie niet thuis was, wegens naar Parijs voor een concert (ik was dat vergeten, trr).
Nog eens naar den hof gestrompeld, enorm veel onkruid gezien en uitgetrokken (misschien wacht ik beter tot het meer dan twee minuskule blaadjes zijn?), en weer naar boven gekropen.
Vanavond voor het eerst in tien dagen thuis gegeten, ook.
En dan weer naar boven en nog wat Netflix.
Nog zes dagen niets doen. Heh.
⁂
Het was dit jaar fan-tas-tisch.
Wij hebben ons allemaal enorm hard geamuseerd, en ik denk dat het publiek dat ook gedaan heeft.
Er waren stapels en stapels records. Ik heb ze nooit in een spreadsheet gezet of zo, maar als het echt zou moeten, zou ik ze kunnen reconstrueren wegens van alles foto’s genomen en bijgehouden, met een bordje met de naam erop en het record en alles, en ook met elke dag een lijstje op een aantal grote borden:
Er was weer vanalles en nog wat, vandaag. Zoveel mogelijk jaar in een auto krijgen, bijvoorbeeld!
Of hakken zonder drugs:
Of Steve Knievel, onze ongelooflijke slow motion stuntman!
Maar hey, foto’s of films kunnen het niet vatten. ’t Was magisch wijs.
En ook met blote venten.
⁂