Om Aquaman een beetje door te spoelen zijn we met het gezin naar Captain Marvel gaan kijken.
Ik heb op de één of andere manier alle mogelijk spoilers en controverse kunnen vermijden op het internet, en ik was dus oprecht verbaasd toen het niét Kamala Khan was maar wel Carol Danvers.
Maar bon, hey, geen groot probleem, ‘t is allemaal in het verleden (de jaren 90! Dertig jaar geleden! Dat is minder lang geleden dan de jaren 50 in de jaren 70 waren!), en het is een onderhoudende film, dus alla.
En dan kwam ik thuis en las ik de controverse. Ho boy. Content dat ik het niet op voorhand wist, anders had ik helemaal anders naar de film gekeken.
Met enige voorsprong de meest dwaze film van de afgelopen zeer veel tijd gezien. Ik ben het, zoals vaker, helemaal eens met Mike en Jay van RedLetterMedia:
Wat voorafging: fiets kapot wegens batterij dood en stuur scheef en ketting en tandwielen op laatste benen. Stuurkolom blijkt onherstelbaar. Fietscomputer en voorspatbord zou te duur zijn om te herstellen. Besloten: nieuwe batterij en klaar.
Vervangfiets gekregen. Vervangfiets werkt niet meer, na drie keer rijden. Velomaker gebeld, handleiding gekregen hoe ketting er weer op te leggen (‘t was zo’n afgesloten ketting). De week erna telefoon van velomaker: batterij wordt niet meer gemaakt, en is niet meer te kopen. Gezegd dat ze maar moeten zoeken en als het een duurdere wordt, dan wordt het maar een duurdere (maar ik heb nog garantie, dus ‘t is mijn probleem niet).
Vandaag uiteindelijk het omhulsel van de ketting van de vervangfiets gehaald: blijkt de ketting er nog op te zitten, maar trappen levert niets op.
Sandra met die fiets terug naar de winkel. Blijkt, toen duidelijk was dat hij al van het begin haperde, dat de motor gewoon naar de zak was. De vorige berijder had hem waarschijnlijk laten vallen ergens of zo, en niets gezegd.
Maar! Ondertussen had de winkel een batterij van hetzelfde type gevonden in een andere winkel, en er in gestoken. En was mijn fiets dus gerepareerd, hoera!
Thuisgekomen, fiets uit koffer gehesen, de tien meter naar huis proberen fietsen: Error E-0099 CONTACT YOUR DEALER.
I’m so happy.
De meneer van de winkel gebeld, die helemaal verbaasd was, en ah ja, dat ik hem weer zal moeten binnen steken dus. Ik vraag mij af of ze mij nu een vervangfiets gaan geven ook, als hij niet meteen gerepareerd geraakt.
Het werk was gedaan en ik zat tussen treins om naar huis te gaan. Ik kreeg ineens een steek in mijn schouder.
En dat is al het verschil tussen jong zijn en oud zijn: bij elk ding dat ge hebt, of het nu in uw teen of uw knie of uw schouder is, u afvragen of dit nu voor altijd zal zijn. Is dit nu mijn leven, met een steek in mijn schouder? Met een voet die pijn doet? Met hoofdpijn ‘s avonds?
Of gaat het toch nog over? En als het over is, komt het dan nog terug? Is het een teken van iets anders dan “oud worden” maar van iets dieper liggend? En wanneer moet ik mij eigenlijk zorgen maken? “Voortdurend” en “nooit” zijn geen goede antwoorden, vermoed ik. Ergens tussenin dan maar?
Voortdurend minstens low key ongerustheid, dat is oud worden, denk ik.
We hebben de afgelopen weken een redelijk aantal grote luchtvaartmaatschappijen bezocht — charter, general purpose, cargo, low cost — en morgen komt er nog een type bij: privéjets.
Ik ben bijzonder benieuwd hoe het daar in zijn werk gaat. Hoe maken ze flight plans? Wat drijft daar beslissingen in? Hoe worden flight plans gefiled? Moet er aan flow management gedaan worden? Hoe gaan ze om met, ik zeg maar iets, EAUP/UUP? Welke mapping-oplossingen gebruiken ze? Wat voor post-ops wordt er gedaan?
Ik had geen goesting om naar Brussel te vertrekken. Ik had twee dagen recup genomen maandag en dinsdag, en het viel mij zeer zwaar om dinsdagavond naar Brussel te trekken met de trein om naar het optreden van Laiback in de Botanique te gaan.
Maar aan de andere kant: Laibach! Waar ik al naar luister van toen ik ze in de middelbare school ontdekte in de plaatototheek! Dat is gedomme al meer dan dertig jaar geleden! Helden!
Ik ben dan toch maar aangezet, met lange tanden. Ruim op tijd, wegens geen zin om een slechte plaats te hebben wegens geen genummerde plaatsen en moeten staan en dat ik een slechte rug heb en alles.
Bij de eerste binnengegaan, en postgevat op de eerste rij — ik zat zowat aan de voeten van Milan Fras, zo bleek.
Ik had soms de indruk dat ik de enige was die (op Arirang na) alles aan het meezingen was — de deelverzameling fans van Laibach en fans van musicals bleek gelijk kleiner dan verwacht.
En dan was het tijd voor bisnummers. En dan maakten ze er alsnog een feestje van. Sympathy for the Devil natuurlijk, misschien wel hun meest bekende nummer (of het zou het redelijk atypische Across the Universe moeten zijn, dat in 1989 niet van MTV weg te branden was, maar dat ik niet denk dat er veel mensen dat meteen met Laibach associëren). Volgde The Coming Race, het titelmuziekje van de derde Iron Sky-film. Ongetwijfeld zeer slechte film, maar hey, Iron Sky is Iron Sky.
En dan het laatste nummer, waarvoor Milan Fras zowaar een witte cowboyhoed opzette, Surfing Through the Galaxy.
Als er nog één persoon is die denkt dat ze zichzelf niet kunnen relativeren bij Laibach: bij dezen dus. 🙂
Ik ben zeer content dat ik ze eens live heb meegemaakt. ‘t Was leutig. Oh, en Marina Mårtensson zong ook zeer schoon. En de projectiebeelden waren ook on point (die The Pit and the Pendulum-beelden bij Sixteen Going on Seventeen!).
Het gaat vooruit, de plannen voor den hof! We hebben een voorstel voor beplanting, en er is een aannemer gevonden die zegt dat het in principe in april zou moeten klaar kunnen zijn.
Even herhalen hoe het in het algemeen er zal uitzien van uit onze keuken slash veranda zonder planten:
Lang niet alles krijgt evenveel zon en schaduw; als ik het een beetje samenvat, is dit ongeveer de situatie, met geel (links) relatief veel zon, rechts (blauw) ongeveer nooit zon, en daartussen (groen), euh, daartussen. Het witte vlak onderaan en de halve cirkel bovenaan zijn vlakken met klinkers, de slangachtige dingen zijn muurtjes in tufsteen, de iets donkerdere rechthoekjes in het midden zijn stapstenen in blauwe hardsteen zoals in onze keuken.
En daarin dus de planten. Een overzicht, en dan stuk voor stuk:
Het algemene idee is dat het van lage planten vooraan naar hogere planten achteraan gaat. Achteraan rechts staat [1] de roos die we nu al hebben (Guirlande d’amour), en dan [2] een vlak Geranium phaeum en tegen de muur [3] Campanula latifolia ‘Alba’.
Guirlande d’amour
Geranium phaeum ‘Album’
Campanula latifolia ‘Alba’
Achteraan links staat [8] Miscanthus sinensis ‘Ferner osten’, van dat hoog pluimgras maar met een lichte paarse tint, met daarvoor [9] Echinacea purpurea ‘Alaska’, die in principe paars is, maar dit is de witte variant.
Miscanthus sinensis ‘Ferner osten’
Echinacea purpurea ‘Alaska’
Aan de linkerkant van de tuin, de kant die het meeste zon krijgt, was een [10] Hosta sieboldiana ‘Elegans’ voorzien, maar ik ben niet zeker dat die tegen (a) volle zon en (b) de miljarden slakken in onze hof zal kunnen. Misschien vervangen door Lavandula angustifolia ‘Silver Mist’? Wél zeker in de volle zon: een paar kruiden die normaal gezien zouden moeten blijven doorleven: [11] salie, [12] rozemarijn, [13] tijm en [14] oregano.
Aan de rechterkant, komt er vóór de witte hoge planten een lagere groen-paarse plant, [16] Bergenia cordifolia. Wat verder aan de rechterkant en ondertussen ook helemaal in de schaduw, komt er [4] Dryopteris filix-mas, een standaardmannetjesvaren die zichzelf in de tijd de tuin ook al had gezaaid, misschien daar dan toch die [5] Hosta sieboldiana ‘elegans’, en dan nog een gras, [6] Carex morrowii ‘goldband’ en vooraan [7] Heucherella ‘Kimono’, dat vooral een mooi blad heeft maar ook eventjes mooie kleine bloemetjes.
Bergenia cordifolia
Dryopteris filix-mas
Hosta sieboldiana ‘Elegans’
Carex morrowii ‘goldband’
Heucherella ‘Kimono’
En dan blijft nog het grote vlak in het midden over. Daar komen op de vloer bodembedekkers, misschien [15] Ajuga reptans ‘Atropupurea’ rond de stenen in het midden en [19] Sagina subulata vooraan, en in het midden daarvan dan een [18] Acer palmatum. Maar misschien worden het nog andere bodembedekkers, wie weet Corsicaanse munt (Mentha requienii) of Mazus reptans.
Formally Specifying UIs • Hillel Wayne Good UI is necessary to making correct software. If people have trouble using the product, they’re more likely to do the wrong thing. Personally, though, I can’t stand UI work. I don’t think it’s “beneath me” or anything, it just doesn’t quite mesh with my brain. Visuals and interfaces give me anxiety. Mad respect for the people who can handle it. I love formal methods. Recently my friend Kevin Lynagh released Sketch.systems, a new tool to bring formal specification to UI designers.1 Can my love of formal methods beat my fear of UI? Let’s find out.
Sketch.systems Sketch.systems helps software designers think about complex product behavior. Sketch out states, add prototypes, and clarify questions quickly.
The secret lives of Facebook moderators in America – The Verge It’s a place where, in stark contrast to the perks lavished on Facebook employees, team leaders micromanage content moderators’ every bathroom and prayer break; where employees, desperate for a dopamine rush amid the misery, have been found having sex inside stairwells and a room reserved for lactating mothers; where people develop severe anxiety while still in training, and continue to struggle with trauma symptoms long after they leave; and where the counseling that Cognizant offers them ends the moment they quit — or are simply let go.
Knak: A Case Study – Vehikl News – Medium Working closely with the Knak team throughout this project helped give insight into the customers and their perspectives while using the product. The research I gathered provided knowledge that drove the interface updates, enabled me to consider their context while building interactions, and highlighted the problems they had that the product was designed to solve.
Er stond op mijn automatisch antwoordapparaat een bericht van de fietsenwinkel: dat mijn fiets niet te repareren was, omdat mijn voorvork kapot is. En dat dat al rap een paar honderd euro zou kosten om te vervangen, en met een fiets die zó oud en versleten is, dat het niet de moeite waard is.
Ik dus vandaag gebeld. Effektief, voorvork is om zeep. Vervangen 300 euro of meer. De moeite niet waard.
Het symptoom van een kapotte voorvork, in mijn geval, is dat ik nog maar naar mijn stuur moet kijken of het staat scheef. Nu, tijdens het rijden blijft het wel staan, het stuur, dus ik kan er mee leven.
Wat ik dus ook zeg aan de mens aan de lijn, dat ik er mee kan leven, waarop hij dat ik toch voorzichtig moet zijn, waarop ik dat ik dat zeker zal zijn, waarop hij dat in dat geval de fiets helemaal in orde is: nieuwe tandwielen vanvoor en vanachter, nieuwe ketting.
Waarop ik “en de batterij? is dat in orde geraakt?”
Waarop hij “euh wat betterij? was daar iets mee?”
Gnnnn. Dat was dus de oorspronkelijke reden waarom ik naar de velomaker gegaan was, dat mijn batterij weigerde op te laden.
Ah, dat hij het waarschijnlijk vergeten opschrijven was. Maar dat hij hem eens aan de computer ging hangen. Waarop ik dat de eerste keer dat ik langsging de fiets aan de computer gehangen had en had dat hij gezegd had dat het in orde zou zijn, maar dat bleek niet het geval te zijn. Waarop hij: ah, maar dan ligt het verzeker aan uw fietscomputer. Waarop ik (interne diepe zucht) nog maar eens gezegd heb dat nee, het niet aan mijn fietscomputer ligt, want als ik de batterij uit de fiets haal, heb ik hetzelfde probleem: rechtstreeks opladen aan de kabel geeft een snel knipperend licht, ook als de fietscomputer er voor niets tussen zit. En dat het dus ofwel een kapotte batterij is, ofwel een kapotte lader.
Waarop hij dat hij het allemaal nog eens ging nakijken en mij dan zou bellen.
Pfff. En ondertussen moet ik proberen de ketting op mijn vervangfiets te krijgen. Die is er namelijk afgevallen, en er zit een dichtgetimmerde cassette rond die ketting. Om nog niet te spreken van het kleine probleem dat ik een elektrische vervangfiets gekregen heb zonder oplader.
Zodoende. Dát was wijs. Eerst onze dingen afgezet in het hotel (geen schermen, wel vanalles geprojecteerd op de muur en het plafond, vernieuwend!):
En dan in de plensende regen met een Uber naar de plaats des oords, voorbij de security aan de ingang waar we een tijdelijke plakbadge kregen, daarna te voet een minuut of tien of zo van de security naar het eigenlijk gebouw. Dan bellen naar onze contactpersoon, die persoonlijk (van een kwartier of zo diep in het gebouw) moest afkomen om voor ons te vouchen, dan bijna al onze kleren uitdoen om door de tweede, strengere security te gaan, dan een kwartier diep in het gebouw naar het bureau van onze contactpersoon waar we de Webex gedaan hebben.
De Webex was nuttig maar (waar ik wat bang voor was) een beetje verwarrend wegens dat het niet altijd duidelijk was wie wat aan het zeggen was en alles.
Maar daarna gingen we nóg tien minuten verder het gebouww in (het terrein en het gebouw zijn immens, voor de duidelijkheid), en de mensen waar we de observatie ter plaatse gedaan hebben waren zó sympathiek! Ik zat op een bepaald moment naast Mohamed, die met veel Franse flair en joviale humor letterlijk honderden en honderden miljoen aan materiaal aan het controleren was, van over de hele wereld.
Echt zeer aangenaam.
We gingen eigenlijk rond middernacht vertrekken, maar omdat het zo wijs was (en ook omdat we één ding wilden zin gebeuren dat normaal gezien op een bepaald uur zou gebeuren maar dat dan een paar keer uitgesteld was), was het uiteindelijk na twee uur ‘s nachts.
De voorbije weken hebben we dingen gezien waar we het bestaan van afwistten, maar waar maar zeer mensen van dichtbij mee te maken krijgen. En vannacht was het datzelfde maar in overtreffende trap. Gelijk die keer dat ik op veldstudie was bij Bpost in allerlei kantoren, is het ook deze keer een paradigmaschiftende ervaring geworden: er zijn heelder sectoren in het leven waar ik voor altijd anders naar ga kijken.
Vandaag is het voorlopig de laatste keer dat we op reis gaan om veldstudies te doen.
Veldstudies is gelijk rosbief: ge ontziet u altijd om er aan te beginnen, maar nekeer dat ge bezig zijt, is het wreed leutig.
Ik moet toegeven dat ik voor vanavond een beetje nerveus ben: één deel zal via Webex verlopen, en dat is natuurlijk redelijk de antithese van het begrip ‘veldstudie’, alwaar we de mensen in hun normale werkcontext gaan bekijken.
Maar bon. TGV vandaag, en dan hotel, en dan veldstudie, en dan om middernacht of zo terug naar het hotel (het zijn mensen die vooral ‘s nachts werken, namelijk.)
Ik ben het vliegen een beetje beu. Een dag thuis, morgen, en dan een dag naar Parijs met den TGV, een hotel, en terug met den TGV.
Morgen een halve dag thuis en een halve dag in Brussel. Overmorgen een hele werkdag in Brussel, en dan een nacht werk in Parijs. En tegen dan zijn we vrijdag en denk ik dat ik een bijzonder lang weekend neem.
Dat doet dus echt zeer zeer raar, vertrekken naar het werk op zondag.
Het wordt mijn tweede nacht op hotel, en ik heb dus de indruk dat het al ergens tegen de helft van de week aan begint te schurken, maar dat is het dus niet.
Het heeft er ook geen goed aan gedaan dat we veldstudies aan het doen zijn bij mensen die eigenlijk een uur achter leven. Vorige week was het letterlijk een uur achter wegens Verenigd Koningkrijk, deze week is het Duitsland maar met alle klokken van alle computers wel op zulu time (oftewel UTC).
En dat wil dus zeggen dat de mens waar we zaten al goesting had om te gaan eten om halftwaalf (maar het was halféén en ik had het niet door) en dat de mens die gezegd had rond 16u nog eens langs te komen, langskwam om 15u30 (maar eigenlijk dus 16u30 en ik had het nóg niet door).
Afijn. Morgen nog een halve dag Hannover, en dan vliegtuig naar Amsterdam en van daar vliegtuig naar Brussel en dan thuis slapen hoezee.
Ja ik weet het, twee keer vliegtuig, dat had even goed één keer trein kunnen zijn of tenminste een keer trein en een keer vliegtuig. Het is zelfs nog erger: in het komen hebben we ook twee keer vliegtuig gedaan, van Brussel naar Frankfurt en van daar naar Hannover. We hadden de tijd niet om het met de trein te doen. En normaal gezien zou het een rechtstreekse vlucht geweest zijn, maar onze vliegtuigmaatschappij had helaas de geest gegeven:
Vreemd genoeg wisten we eerst dat onze terugvlucht afgeschaft was, en wisten we dat van onze heenvlucht maar net voor we vertrokken.
Maar alla. Alles in orde. Goed toegekomen, goede douche, goed geslapen, goed ontbeten, goed gewerkt, goed gegeten, goed verder gewerkt, nog eens goed gegeten, nog eens goede douche, en nu ongetwijfeld nog eens goed slapen, nog eens goed ontbijten en nog eens goed verderwerken.
