Ik heb begin augustus zaad gekocht op tinternet, en het is nu pas toegekomen. Op de zak staat dat zaaien zou moeten gebeuren van maart tot juli.
Begin augustus is dicht genoeg bij juli dat ik zou doen, maar nu is het bijna midden september. Ik ben er lastig van: zou ik het toch proberen? Zien wat het geeft?
Ik dénk het wel.
Morgen zoek ik een paar potten, doe ik er aarde in, smijt ik mijn zaad erin, bedek ik het met een heel klein beetje aarde, zet ik de potten in de keuken en doe ik er een deksel op (het zaad is geen lichtkiemer, zegt de zak mij). Als er iets uitkomt, probeer ik het in de gaten in de muur te steken en onderaan de muur te planten.
En als het niet lukt, dan geef ik gewoon ergens rond januari nog eens 4.79 euro uit voor 4000 nieuwe zaden.
Want ik ben vast van plan om muurleeuwenbek in den hof te hebben.
’t Is nu al twee avonden dat ik van begin tot einde het debat in het House of Commons aan het volgen ben.
Hallucinant.
Het enige argument van de Brexiteers is “de mensen hebben in 2016 besloten dat we eruit moeten stappen en dus moeten we daar naar luisteren”.
Ik begrijp niet dat niemand zegt dat in 2016 een nipte meerderheid om allerlei verschillende redenen zo gestemd heeft: omdat ze de regering-Cameron een hak wilden zetten, omdat ze bang waren van vreemdelingen, omdat hen beloofd was dat het meer geld zou opbrengen als ze uit de EU zouden stappen, en ongetwijfeld ook een aantal omdat ze na zich geïnformeerd te hebben over de gevolgen, en na verzekerd te zijn dat de breuk ordentelijk zou verlopen en dat het allemaal een fantastische deal zou worden, in eer en geweten die beslissing genomen hebben.
Maar iedereen gaat er aan die kant van uit dat 100% van de mensen die voor de Brexit gestemd hebben, dat opnieuw zouden doen. Of beter: dat het ondemocratisch zou zijn om de vraag opnieuw te stellen. Weird, weird, weird.
[Nu, aan de andere kant: in België hebben we al sinds, euh, december vorig jaar? geen regering meer, en geen kat die er gelijk van wakker ligt. Sense of urgency: zero. Ik las onlangs dat we misschien, wie weet, ergens binnenkort wel een Vlaamse regering zouden hebben. Maar ook daar geen mens die er van wakker ligt. Zucht.]
Hoho, dát waren tijden! Iedereen ging een zijn media consumeren op een iPad! In speciale apps en alles!
Ik heb een abonnement genomen op De Morgen, niet zo lang geleden, omdat het me meer overkwam dan ik aangenaam vond dat ik een link vond naar een artikel dat ik wel interessant vond, maar dan tegen de betaalmuur botste en geen izn had om twee dagen te wachten tot ik het op GoPress kon lezen.
En zie, dit weekend zag ik dit op mijn digitale krant verschijnen:
Hey, een onderwerp dat mij interesseert, en “Lees nu”, dat nodigt uit tot klikken, dus ik duw met mijn vinger op dat beeldje en hop, een pagina met hetgene ik verwachtte te zien, maar nu iets groter:
Het blijkt een serieus lange pagina te zijn, met twee advertenties voor MuleSoft erop en ergens in het midden, net boven reclame voor een nieuwsbrief een tekstje:
“Hoe ernstig staat de kwaliteit van het Vlaamse onderwijs onder druk?” Ja, dat zou ik graag willen weten, De Morgen! “En waar vinden we voldoende nieuwe leerkrachten?” Wat een boeiende vraag! Vertel het mij, waar? “Het onderwijs staat al een tijdje centraal in het debat.” Tegen wie zegt g’het! “Terecht. De keuze voor de juiste opleiding en de meest geschikte school is één van de belangrijkste die ouders en kinderen samen maken.” Jajaja, komaan, geef mij die speciale editie waar ik er alles over zal kunnen lezen!! “Daarom biedt De Morgen u vandaag een Extra Digitale Editie aan, helemaal gewijd aan onderwijs.” Hoera! Waar staat ze? Zeg het mij! “Lees en herlees onze meest relevante verhalen zodat u uw kroost morgen goed geïnformeerd en met een gerust hart terug naar school kunt sturen.” Ja, maar hoe? Hoe? HOE? En waar? En op welke manier?
Ho, wacht: er staat een link in de tekst: “Extra Digitale Editie”, da’s een link die ik kan volgen! Ik ben zo gelukkig!
Euh… tiens. Ik kom dit terecht in de Android-winkel van Google:
Ik had het al staan, dus? Wat fijn! Ik duw op “Open”, en…
Wat de fuk? Ik ben gewoon op de homepagina van De Morgen in de De Morgen app? Waar weer — twee keer! — reclame gemaakt wordt voor de Terug Naar School special?
Ja hoor. Straatje zonder einde. Ik heb nog altijd geen idee waar die speciale editie te vinden is. Want op de computer staat die reclame er ook, maar leidt die gewoon naar een downloadpagina voor een app.
Ik dénk dat het een iPad-exclusief, of althans een tablet-exclusief iets is. Denk ik.
Ik heb een telefoon die meer resolutie heeft dan een tablet, en ik heb een computer waar ik het klavier van kan afnemen en die dan een tablet wordt. Maar toch slaag ik er niet in om de “Extra Digitale Editie”, waar ik –vermoed ik dan toch– ook geld voor betaal, te zien.
…eeeeennnn ik ben erdoor, door Star Trek, de originele serie:
We gaan daar niet flauw over doen: er zaten serieus slechte afleveringen tussen, voorla in seizoen drie (Elaan Of Troy, ack, space-hippies en slechte muzikale nummers, bah!). Maar sommige afleveringen die unaniem slecht gevonden worden, vond ik eigenlijk niet zo slecht. Zoals de allerlaatste, Turnabout Intruder, waar Dr. Janice Lester en kapitein Kirk van lichaam wisselen.
De nichterigheid en het pruilmondje waarmee William Shatner een vrouwelijke Kirk speelt, is echt slecht acteerwerk, geen enkele twijfel daarover. Maar de manier waarop Sandra Smith Kirk-in-een-vrouwenlichaam speelt is echt heel goed. Ik zou het fantastisch gevonden hebben als de verwisseling niet ongedaan had kunnen gemaakt worden, en als we haar als nieuwe Kirk zouden gekregen hebben: ze zou dat veel beter gedaan hebben dan Kate Mulgrew’s Janeway.
En het einde van de aflevering is vintage Star Trek, en bij de allermenselijkste en mooiste eindes van een aflevering ooit. Ik lees op de Wikipediats
Cultural theorist Cassandra Amesley states that this episode is “agreed to be one of the worst Star Trek episodes ever shown” by Star Trek fans. Brenton J. Malin sees the episode as a reactionary response to the radical feminism of the late 1960s. Dr. Lester is a “caricature and condemnation of the feminism of the late ’60s, evoking a fear of powerful, power-hungry women…. The message seems clear: women want to kill men and take their jobs, but ultimately they can’t handle them.”
Maar dat is moedwillig verkeerd begrip, vind ik. Janice Lester is een kapotte mens, niet omdat ze een vrouw is, maar omdat sommige mensen soms kapot zijn of kapot gaan. Ze haat zichzelf, en ziet niet eens dat haar voornaamste handlanger haar doodraag ziet — zelfs als hij geen hoop heeft om haar op de één of andere wijze seksueel te hebben. Schoon. Het had met een betere acteur dan William Shatner een mooie film kunnen zijn.
Ook uniek in de hele Star Trek-reeks –en dat heeft deze aflevering gemeenschappellijk met die afgriebelijk hippie-aflevering– het geeft ons een zeldzame blik op de minder verkwikkelijke kant van de wereld in die Roddenberry-utopia. Redshirts als niet-nadenkende, zuiver uitvoerende, bijna fascistoïde onmenselijke soldaten. Brr.
Content dat ik alles nog eens gezien heb. En dan vooral Droxine uit The Cloud Minders en haar interessante kostuum.
LOS ANGELES – FEBRUARY 28: Diana Ewing as Droxine in the STAR TREK: THE ORIGINAL SERIES episode, “The Cloud Minders.” Season 3, episode 21. Original air date, February 28, 1969. Image is a frame grab. (Photo by CBS via Getty Images)
Maar bon, ’t is gedaan. Next up: iZombie, denk ik. Of toch nog proberen verder kijken naar Dark Crystal — ik ben gestopt ergens aan twee derde van de eerste aflevering, het was te moeilijk te bekijken op de achtergrond.
En behalve dat, natuurlijk: gewoon verder met The Next Generation, tot ik die ook allemaal gezien heb.
Het meesterplan is dat ik nog eens alle Star Trek-afleveringen ga bekijken, van begin tot einde. Okay, minus The Animated Series.
Dan denk je: ha, daar is ie dan Oeoeoeoeh Dit wordt minstens een zomer van een eeuw Oeoeoeoeh Maar lieve mensen, oh wat gaat ’t vlug Oeoeoeoeh ’t Is weer voorbij die mooie zomer
Of zoals ik het kende:
Of zoals ik later ontdekte dat het oorspronkelijk was en dat het ook fantastisch mooi is maar op een andere manier dan Joe Dassin:
DOCH DIT GEHEEL TERZIJDE.
Het is voorbij, de grote vakantie. Zelie heeft dinsdag nog twee examens Duits en dan heeft zij nog wat vakantie, maar voor de andere drie is het gedaan: terug naar school.
Vroeger was het een heel ding, terug naar school keren. Met boodschappen doen om al het materiaal bij elkaar te vinden (plakkaatverf! ecoline! chinese inkt!een geodriehoek! een nieuwe passer!) en dan boeken kopen in de Standaard Boekhandel en dan alles kaften en dink.
Niets daarvan hier: de boeken zijn toegekomen, maar ik denk dat ze er zelfs niet echt door gebladerd hebben. En het materiaal is er allemaal nog, of zal er dan wel komen, en niemand ligt er echt wakker van.
Ik hoop dat ze het volgend jaar allemaal goed doen, en dat ze niet ongelukkig zijn. Veel meer dan dat wens ik eigenlijk niet. Dat ze er door zijn misschien ook wel, ja. Maar toch vooral dat ze zich goed voelen op school. En dat ze een beetje goede en gemotiveerde leraars krijgen.
Het zit zo: ik had oude, oude schoenen. Die nog wel gemakkelijk zaten, daar niet van, maar toch. Oud.
En dan kwam de eerste dag van de Gentse Feesten. Ik heb de hele dag rondgelopen, en de binnenzool van mijn schoenen was helemaal gerimpeld. En ik had kousen aan die actief afzakten, waardoor het leek alsof ik in mijn schoenen een stuk of twee drie potloden had liggen waar ik dan op liep.
Ik ben thuisgekomen die eerste nacht, en ik kon niet meer rechtstaan wegens zo dood als iets. Mijn voeten voelden aan als twee blokken dood vlees. Geen slapende voet met tintelingen, gewoon: géén gevoel. Pijn, ja, maar algemene pijn, en voor de rest leken mijn voeten helemaal verdoofd.
De volgende dagen veel minder rondgelopen, maar nog altijd: dode voeten.
Na de Gentse Feesten heb ik nieuwe schoenen gekocht.
Ergens midden augustus begon het gevoel terug te komen, te beginnen met mijn hielen. We zijn nu eind augustus, en ik denk dat ik bijna al mijn tenen weer voel. Nog een beetje voos aan de voor- en buitenkant van mijn grote tenen, maar er is hoop dat het in orde komt.
ZIET GE WEL DAT GE NAAR DE DOKTER GAAN NERGENS GOED VOOR IS.
Ere wie ere toekomt: ik had zoals wel meer gebeurt in Nederland verwacht dat er rond 12u30 een pak Bolletje beschuiten en een kan lauwe karnemelk op tafel zou geplonkt worden, maar we hebben van onze sympathieke gastheren van Luchtverkeersleiding Nederland een degelijk middagmaal aangeboden gekregen.
En onze gastheer van KLM in de namiddag heeft ons zelfs in zijn persoonlijke auto naar het treinstation gevoerd — geen slecht woord over de Hollanders vandaag!
En ja, weer veel bijgeleerd. LVNL zit in het lagere luchtruim (as opposed to Reims, dat hoger zit), en bij KLM doen ze flow-achtige dingen binnen hun eigen vloot — zeer verschillende situaties, maar toch ook redelijk wat gelijklopends gezien.
Veldstudies zijn wijs.
We waren vroeger klaar dan voorzien, maar de Thalys zat stampvol en dus hebben we nog twee uur moeten rondhangen in Schiphol Plaza voor we naar huis konden geraken. En zie: na wat souvenir-inkopen (hagelslag, pindaboter, drop) hadden we na pakweg anderhalf uur tekenen aan een tafelje gedimme al een paar concepten die we volgende week kunnen toetsen. Score!
We beginnen op het werk aan iets nieuws: software voor FMP’s. FMP staat voor Flow Management Prosition, dat zijn ruwgesproken de mensen die in luchtverkeersituaties ervoor zorgen dat de vraag en het aanbod op elkaar afgestemd zijn.
Het luchtruim in ingedeeld in sectoren die elk een bepaald aantal vliegtuigen aan kunnen — als er te veel vliegtuigen zijn, dan kan de luchtverkeersleiding het niet meer bolwerken. Als er dreigen meer vliegtuigen te zijn dan ze aan kunnen, moet daar iets aan gedaan worden; het idee is om met een zo klein mogelijke ingreep zo veel mogelijk effect te hebben. Soms is het voldoende om één vlucht om te leiden, soms moeten een paar vluchten aangepakt worden, soms wordt een sector opgedeeld, soms worden er stukken luchtruim afgesloten — er is vanalles mogelijk.
De FMP’s hebben een lokaal zicht op de zaken, binnen hun stuk luchtruim, maar er is natuurlijk ook het grotere beeld: het kan zijn dat een aanpassing ergens een domino-effect heeft waardoor er over heel Europa allerlei dingen gebeuren. En daar komt EUROCONTROL dan in het beeld: die kijken na of voorgestelde wijzigingen ook voor het hele netwerk goed zijn. Het klinkt eenvoudig, maar in de praktijk is het dat niet echt: er zijn naast de FMP’s en EUROCONTROL ook de luchtvaartmaatschappijen, en dan moet er telkens op zeer korte termijn nagedacht worden maar ook op middellange en langere termijn, en het is geen tweedimensionaal gegeven maar vierdimensionaal (hoogte en tijd erbij), en er komt ook nog militair verkeer bij, en honderd andere dingen. In allemaal verschillende stukken software. Die allemaal met elkaar spreekt. En enorm veel communicatie per telefoon en in persoon. En alles, en alles.
Met andere woorden: een fantastische situatie om in te werken, wegens zeer complex en dus zeer boeiend. 🙂
Wat mij altijd verbaast bij dergelijke bezoeken, zijn de mensen waar we naartoe gaan: enorm competent, zeer gedreven, een plezier om mee samen te werken. Het was nu niet anders, bij het CNRA in Reims.
Heerlijke dag gehad. Veel gezien, veel geleerd. Vragen zijn beantwoord, en een aantal dingen die op één manier in mijn hoofd zaten, zitten er nu met nieuwe inzichten op een heel andere manier in. Al een aantal praktische ideeën voor conceptuele ontwerpen ook, en meer kan een mens niet vragen.
Morgen wordt het een dag van rapporteren.
Overmorgen gaan we naar Schiphol, naar LVNL. Heel erg benieuwd wat we daar anders gaan zien dan in Reims. En dezelfde dag gaan we ook naar KLM, gaan kijken hoe ze daan flow-zaken doen in binnen één luchtvaartmaatschappij.
We zijn afgesproken dinsdag om 10u ’s morgens in Reims. De collega’s van EUROCONTROL zeiden dat ze ’s morgens in Brussel zouden vertrekken met de auto.
Fuck that, zeiden collega Johan en mezelf: wij vertrekken de avond ervóór, we nemen een El Cheapo hotel, en dan zijn we de dinsdag proper uitgeslapen, no hassles, no worries.
Een hotel kost enorm weinig: het was gedomme iets meer dan 40 euro voor een nacht in deze kamer:
Een meer dan correcte prijs: uitstekend bed, airconditioning, aangename douche, vriendelijke mensen in het hotel. USB-aansluiting, en begot zelfs een HDMI-gat om de computer op de televisie te zetten. Het enige: een nogal kleine tv met alleen posten uit Frankrijk (niet dat ik er naar gekeken heb) en trage wifi. Maar dat zijn details.
En wat een uitstekend idee om de dag ervóór te vertrekken: het is het verschil tussen uitgeput toekomen en helemaal uitgeslapen. Het hotel is trouwens op 800 meter van waar we moeten zijn, ’t is nog dat bijkomend gemak.
We zijn ’s avonds iets gaan eten in Reims, en wat een kathedraal staat daar jong!
We hebben ze nu alleen maar aan de buitenkant gezien, maar dat wordt volgend jaar bezoeken. ’t Schijnt is er een wandeling op het dak ook!
Ik heb het geluk gehad (vooral vroeger dan) redelijk wat uitstekende concerten meegemaakt te hebben, in allerlei verschillende genres. Gemiddelde optredens ook, en soms wel wat slechte ook.
Vandaag kwam ik dit tegen:
Dat doet me terugdenken aan die keer dat John Zorn op Gent Jazz was. Ik dénk dat het 2006 was, met Acoustic Masada. Het kan ook 2003 geweest zijn met Electric Masada.
Masada, op plaat, vond ik echt wel goed. John Zorn: ontegensprekelijk grote meneer. Maar live: wat een absoluut complete rotzooi, die avond.
Het kan gelegen hebben aan de akoestiek, het kan gelegen hebben aan het schijtpubliek (godenverering voor De Grote John Zorn, en het dat het vulgus pecum niets anders mocht doen dan in beweegloze vervoering luisteren naar het gekrijs en gepiep van de Meester): ik herinner het mij als zo ongeveer het slechtste dat ik ooit meegemaakt heb.
En ik was het allemaal al vergeten tot ik het filmpje hierboven zag. Brrr.
Update oh en check it out: het voordeel van een web blog te hebben — dit is wat ik er van vond de avond zelf. Het was Acoustic en slecht. En het was toen nog Blue Note Records Festival.
Ik heb er net 12 afleveringen van Лучше, чем люди / Better Than Us op zitten, en: zeer onderhoudend. Ik kijk uit naar het vervolg, als dat er ooit zou komen.
Maar daarna ben ik begonnen aan GLOW, en hela: wat een fan-tas-tische serie. Ik ben begonnen aan de pilot om kwart voor twaalf, en ik zit nu aan aflevering zeven en ik wil niet stoppen. Uitstekend geschreven, uitstekend geacteerd, decor en muziek en kostuums on point.
En er zijn drie seizoenen! Heerlijk!
Serieus, ik moest juist veel te hard luidop lachen met “Looks like the blacks have the upper hand. Helter Skelter, here we come”, het zit vól van dat. Waarom wist ik niet dat dit bestond? En al die verwijzingen naar de échte wrestlers uit de jaren 1980! Heerlijk!
Vreemde dagen: de bedoeling was dat ik iets begreep, om er volgende week intelligente vragen over te kunnen stellen. Wanneer begrijpt ge eigenlijk iets? Ik heb er een idee van hoe het allemaal in mekaar zit, maar het is zó ingewikkeld en er komt zó veel ervaring aan te pas dat ik hoop dat ik er genoeg van snap om te weten wat ik nog moet weten.
Zoals ik deze middag mijn collega schreef die hetzelfde werk aan het doen is:
Ik mis de concrete workflow op het terrein – geen idee bijvoorbeeld of die mensen naar een dashboard zitten kijken tot er iets gebeurt, dan wel of ze een procedure hebben van dingen die ze elk kwartier / elk uur / elke dag / elke week doen, dan wel of het gedreven is door alerts en communicatie.
Ik vermoed een combinatie van allerlei, met heel veel over en weer gecheck in verschillende schermen in verschillende interfaces in verschillende toepassingen, maar wat dan de beste manier is om het in één UI te smijten, weet ik ook nog niet. De individuele schermen kunnen denk ik relatief gemakkelijk verbeterd worden, maar de grootste toegevoegde waarde zou zijn om het allemaal mooi te integreren…
…maar dat is het magische van ons werk:= met wat geluk kristalliseert dat allemaal in de loop van volgende week en kunnen we echt schone dingen maken daarna.
Behalve dat, was het werken met om de zoveel tijd eens pauze, want er kan maar zó veel tegelijkertijd in mijn hoofd. En om de zoveel tijd naar den hof gaan kijken, dus.
Waar het mij blijft verbazen hoe wijs mijn telefoon is. Kijk, dit is een hommel die op de lavendel zat — in extreme slow motion:
Dat was 0.8 seconden aan 480 frames per seconde, en als ik wil kan ik naar 960 frames per seconde gaan gedurende 0.4 seconden. Dat geeft dan dit bijvoorbeeld, van een aantal mieren die elkaar tegenkomen en minder dan een halve seconde blijven staan aan elkaar snuffelen (al is het niet zo spectaculair, want mieren vertraagd zijn gewoon traag bewegende mieren natuurlijk):
En verder houd ik in het oog hoe de kruiptijm zichzelf aan het uitzaaien is. Secuur werk, het onkruid uittrekken en de tijm laten staan — alles in een witte cirkel is nieuwe tijm, ziet!
En hier word ik ook blij van — sporen van regenwormen! (Ik had er geen meer gezien sinds de nieuwe tuin, namelijk.)
