• Het regent nooit maar het giet

    ZIEKTE HEEFT TOEGESLAAN.

    Mijn hersenen zijn appelmoes.

    Mijn rug heeft een ingebouwd mes gekregen. Mijn spieren doen allemaal individueel pijn. Zo ver, zo normaal. Grieperig.

    Maar ook: mijn neus is verstopt en dan niet meer. Ik kan niet meer spreken van de keelpijn en dan weer wel. Ik heb gedurende stukken van een half uur drie kwartier gelijk een oorontsteking, en dan weer niet.

    Ge ziet, dat komt ervan, met vreemde mensen omgaan. Ge doet allemaal vreemde ziektes op.

  • Een beetje onder het weer

    Ik dacht: het wordt geen goeie dag vandaag. Opgestaan met pijn in mijn rug en hoofdpijn.

    Naar het werk geraakt — de trein van 6u30 gehaald in plaats van die van 6u38, dus een beetje vroeger dan anders — maar ’t was dus niet in orde. Het ging nog ’s ochtends, maar tegen helf-voormiddag werd het lastig. En in de namiddag was het nog wat minder.

    Overal spierpijn (naast mijn rugpijn, die denk ik gewoon rugpijn zonder verwantschap met iets anders was), koppijn, misselijk. De tweede helft van de namiddag was euh niet aangenaam. De reis naar huis was kak.

    Anna heeft al een tijdje min of meer hetzelfde: een virus of zoiets, dat ambetant doet zonder echt door te breken in totale breakdown-ziekte.

    Eens kijken wat het morgen geeft.

  • Quiz

    Normaal gezien zitten we ergens in het midden: poule twee van de drie, en net niet goed genoeg om die te winnen. We beginnen dan met een goede ronde (of twee), en dan zakt het ergens in en is er één ronde waar het echt slecht is.

    Om de zoveel tijd zakken we dan naar poule drie, waar we (als er tenminste geen valse slechte ploegen in poule drie zitten) kans hebben om soms eens te winnen.

    Gisteren ging het onverwacht goed, en hebben we niet alleen poule drie gewonnen maar de hele quiz!

    Het begon onverwacht met een meevaller: ronde één was gebouwd rond een akrostichon, de slogan op het bordje van Greta Thunberg. Ik had die ondertussen genoeg gezien om te weten dat het SKOLSTREJK FÖR KLIMATET was, en dan was het eigenlijk alleen maar meer invullen. We hadden één ding niet, een reeks van Annie M.G. Schmidt. Het klonk als Minoes, maar het moest beginnen met een I. Het bleek Ibbeltje te zijn:

    Annie Schmidt beschouwde Minoes een tijdlang als een soort vergeten ‘zelfplagiaat’ van haar eerdere serie verhaaltjes Ibbeltje uit de jaren 60, waarin inderdaad een groot aantal overeenkomsten is te vinden met Minoes. Uiteindelijk gaf ze toch toestemming om Ibbeltje opnieuw uit te brengen.

    Na de eerste ronde stonden we op een (heel erg) gedeelde tweede plaats.

    De fotoronde die we kregen na de eerste ronde vonden we zó gemakkelijk (Ocasio-Cortez en Trevor Noah en Jane Goodall en zo herkennen) dat we ze op denk ik een minuut ingevuld hadden.

    De tweede ronde was allemaal antwoorden met “berg” ergens in, en op een gemeente en een Klara-programma na wisten we alles.

    In de derde ronde hebben we echt wel geluk gehad: twee antwoorden die eigenlijk feitelijk misschien door een zeer strenge verbeteraar fout hadden kunnen gerekend worden, zijn juist gerekend, en zo hadden we na drie ronden en een fotoronde maar drie antwoorden fout en stonden we op een gedeelde tweede plaats.

    We waren helemaal klaar voor de inzinking in de laatste ronde, en de schiftingsvraag hadden we helemaal in de verkeerde richting geantwoord. Maar neen dus: tien op tien in de laatste ronde. En de quiz gewonnen.

    Dat wordt volgende week vechten in poule twee dus, maar hey: ze pakken het ons niet meer af!

  • Kapotch

    Kunt ge ziek worden van teveel menselijk contact en van introvertigheid? Drie dagen in Budapest gezeten, verjaardagsfeest vrijdag, trouw zaterdag: zondag was het helemaal op.

    Ik heb enorm mijn best gedaan om de laatste zes afleveringen van het laatste seizoen van Jane the Virgin te bekijken (fantastisch!), maar daarna ben ik gecrasht en in bed gekropen tot ’s avonds.

    Afsluiting van Dok gemist daarmee, maar ik denk dat het toch niet zou gelukt zijn: te veel mensen bij elkaar. En maandag weer werk.

    Ik zou er denk ik redelijk van genieten om gewoon nooit meer buiten mijn eigen huis te moeten komen.

  • Trouw

    Vanavond: een trouw waar ik zeer erg letterlijk niémand ken behalve Sandra.

    Ik zal mijn best doen hé, daar niet van, maar ik ben er tegelijkertijd zó bang voor, brr.

  • Een avontuurlijke terugkomst

    Ik nam vanmorgen de taxi in centrum Boedapest. Iets verder op straat stond een duidelijk vermomde huurmoordenaar. Twee meter boomlang, ijs in zijn staalblauwe ogen, knullige “ik heb ooit The Exorcist gezien”-priester-outfit aan.

    Ik neem mijn taxi, kom toe aan de luchthaven, blijkt de huurmoordenaar er ook te staan. Ik ga neerzitten, huurmoordenaar gaat neerzitten. Ik verhuis naar een andere plaats om te zitten, tien minuten later komt de moordmachine drie zetels verder zitten.

    Ik stap het vliegtuig op, blijkt de kerel op hetzelfde vliegtuig te stappen. Drie stoelen vóór mij. Kaarsrecht in grijze kledij met clergyman-kraag, stijf vóór zich uit kijkend.

    Ik stap uit het vliegtuig, haast mij naar de trein, zie dat er één klaar staat om weg te rijden, kijk zelfs maar half waar hij naartoe gaat, stap in, ga neerzitten — inderdaad: de kerel komt recht tegenover mij zitten. En kijkt mij aan met zijn beste moordenaarsblik.

    Blijft zitten tot Brussel Noord. Brussel Centraal. Brussel Zuid? Daar stapt hij eindelijk af, met een laatste misprijzende blik in mijn richting.

    Zijn plaats werd ingenomen door een Tsjetsjeense extremist met een bom in zijn rugzak rechttegenover mij en een gifmenger naast mij. Serieus.

    Ik heb daar dus allemaal fotografisch bewijs van hé. ’t Is dat ik weet dat het niet mag, foto’s van mensen posten.

  • Boedapest is een fijne stad

    Ik heb eigenlijk weinig of niets toeristisch gedaan op drie dagen: toegekomen, iets gaan eten, rap naar huis, vroeg op, naar Hungarocontrol, werken, naar de luchthaven, wachten, naar de stad, even in bed gelegen. Het meest toeristische was vanavond, dat we iets gaan drinken zijn alhier:

    Het café van het Astoria-hotel, compleet met een vioolspeler en een cimbalomspeler.

    Daarna zijn we naar een toeristisch dink gegaan waar het eten wel degelijk was, maar waar een koppel Spanjaarden veel te luid muziek aan het spelen waren.

    En dat was het dan. Geen sightseeing behalve wat ik tussen werk en eten en hotel zag. Ik ben een slechte toerist.

  • Goedkoop

    De prijzen in Hongarije zijn om achterover te vallen: DUZENDEN EN DUZENDEN forints! Tot het doordringt dat 1000 forint nog geen 3 euro is.

    Echt wel raar: ik ging er eigenlijk onbewust ergens van uit dat alles min of meer hetzelfde kost in heel Europa, maar neen dus: Hongarije is in vergelijking met België echt serieus goedkoop. Gaan eten in een degelijk restaurant met twee voor 40 euro, voorgerecht en drank en alles inbegrepen, bijvoorbeeld.

    En hoboy, hebben ze dat gelijk door in Boedapest. Zó toeristisch dat het daar geworden is!

    Net uitgaansbuurten en street food en alles en gedoe! (Mijn ijkpunt is hoe het daar was 27 jaar geleden, dus niet verwonderlijk natuurlijk, maar toch.)

  • Op reis op reis

    Morgen naar Boedapest, en dat dat eigenlijk allemaal vreselijk gemakkelijk is tegenwoordig: op het interweb wat vliegtuigtiketten kopen, op het internet een hotelkamer boeken, en hopla gedaan.

    En dan vraagt een mens zich nog af waarom Thomas Cook failliet gaat.

  • La fea más bella

    Ik dacht, ik wil wel eens meer weten over de acteur de Rogelio de la Vega speelt op Jane the Virgin (ik zit aan hoofdstuk 80, aflevering 16 van seizoen 4, en gedomme wat een goede aflevering was mij dat jong).

    Ik dus naar de wikipediats kijken wat ze over Jaime Camil te zeggen hebben. Is de man wel degelijk een legit telenovela-ster, onder veel meer. Ik las:

    The role which finally brought Jaime Camil universal renown was in the romantic comedy telenovela La fea más bella (2006–2007). His interpretation of “Don Fernando Mendiola” earned him a nomination for a Best Actor award in the Premios TVyNovelas.

    …en dus vroeg ik me af hoe dat er wel zou kunnen uitgezien hebben in het echt, en of ik er iets van zou kunnen zien op de youtubes. En jazeker, natuurlijk, wat hadt ge gedacht, de hele reeks staat er (voor zover ik kan zien) gewoon integraal op.

    Ik ben bang dat ik er naar beginnen kijken ben. ’t Is ver-schrik-ke-lijk verslavend. Serieus. Griezelig. En het is ook meteen duidelijk hoe griezelig dicht op telenovelas Jane the Virgin zit. Sla even de begingeneriek over en ga naar iets verder in het filmpje om een idee te krijgen:

    https://youtu.be/ge5EzU_Qj70

    300 afleveringen. Grmbl.

  • Schrödinger’s Nieuwe Belg

    Ze komen naar hier en ze doen niets! Maar tegelijk ook: ze komen naar hier en ze pakken ons werk af!

    En nu komen ze ons vrijwilligerswerk ook al afpakken! (De nieuwe facebookbanner van Refu interim, tee hee.)

  • Discussies

    Mensen met een betoog waar ge het niet mee eens zijt, en daarmee discussiëren: meestal een steriele bedoening.

    Maar blijven gelijk geven, en dan vragen “ja, takkoord met de diagnose, maar hoe stelt ge voor het op te lossen?”, dat werkt wel.

    Het antwoord was dan “ja, als ik zeg wat er moet gebeuren, dan noemen ze mij een racist”, maar volhouden van “neenee, geen probleem, zég maar wat de mogelijke oplossing is”, en dan op rare dingen stoten.

    Zoals “alle bruine buiten”. “Ook derde en vierde generatie?” “Jawel!” “Okay, maar waar moeten we die dan naartoe sturen?” “Ja dat weet ik ook niet.”

    Aaargh.

  • Untitled Goose Game

    Maar zo wijs:

  • A senior moment

    Maar jongens toch.

    Dus, ik heb een routine: opstaan om 6 uur, naar het station fietsen, naar perron 10 gaan, de trein naar Brussel Centraal nemen, stappen naar de bushalte van de shuttlebus, op de shuttlebus gaan zitten (achteraan links, op mijn vaste plaats), tegen dat we de NAVO voorbijrijden mijn badge uit mijn rechterbinnenzak halen en rond mijn nek doen, toekomen aan het werk, badge in de lucht houden tot de security hem ziet, uit de bus stappen, het werk binnen gaan, met mijn badge voorbij de ingang, een croissant gaan halen in de cafetaria in de kelder, terug naar boven met mijn badge voorbij de high security-star trek-sasdeuren, en dan werken.

    ’s Avonds omgekeerde volgorde, min of meer: voorbij het sas, voorbij de ingang, wachten op de bus, opstappen, achteraan links op mijn vaste plaats gaan zitten, afstappen aan Centraal, mijn badge afdoen en in mijn linkerbinnenzak steken, naar perron 2 gaan, de trein nemen, afsptappen aan Sint-Pieters, naar huis fietsen, klaar.

    Vandaag was het een beetje anders, het tweede stuk: ik ben afgestapt aan Centraal maar ik had mijn badge niet afgedaan. Naar Gent gegaan met de trein, naar huis gefietst, eten opgehaald, eten naar elders gefietst, eten afgezet, naar huis gefietst, naar de winkel om drank gegaan, naar huis gegaan, mijn koptelefoon op de keukentafel gelegd, naar boven gegaan om mijn peignoir aan te doen… aaargh! Geen badge meer rond mijn nek! Neeee!!!! ’t Is een heel belangrijke badge!

    Het staat mij bij dat ik die badge nog rond mijn nek had toen ik de winkel binnenstapte. Geen paniek. Geen paniek. Ver kan dat kreng niet zijn.

    Ik dus weer op mijn fiets gesprongen, de hele weg naar de winkel de vloer afgespeurd, terug naar de winkel gegaan, de hele winkel afgelopen, gevraagd of iemand een badge gevonden had: niets. Aaargh!

    Okay, okay. Geen paniek. Ik stuur dan wel een mail naar de security, ik laat ze weten dat ze een badge mogen schrappen en dat ik een nieuwe nodig zal hebben. Lastig, vervelend, maar bon. Misschien zijn ze niet al te kwaad op mij?

    *
    *       *

    Ik dus weer naar huis, met hangende poten.

    Waar mijn badge op de keukentafel lag, naast mijn koptelefoon.

    De leeftijd, jong. De leeftijd.

  • ¡Fidel!

    Castro zevenentwintig jaar geleden op de Conferentie van Rio. Niet verkeerd.