Ik denk dat ik dat eigenlijk niet graag doe, thuis werken.
Pas op, ik lig graag tot na acht uur in mijn bed (as opposed to opstaan om 6u), maar ik weet niet of ik het zo graag heb dat werk en thuis in elkaar overvloeien.
Het heeft wel iets, dat ik kan beslissen om een aflevering vna Star Trek te kijken en dan gewoon de tijd in te halen, maar toch: bleh. Ik heb graag een werk waar ik de deur kan open doen en beginnen, en de deur kan dichtdoen en er niet meer aan denken tot de volgende keer dat de ik deur open doe.
Het was totale chaos in Brussel: de computersystemen waren kapot! Geen enkel scherm in de stations werkte nog!
Ik ben gewoon naar perron 2 gegaan in Brussel-Centraal en daar op de eerste trein opgestapt die toekwam, gevraagd aan een passagied of de trein naar Gent reed, en toen die ja zei, gewoon gaan zitten.
Een half uur later of zo zijn we vertrokken uit Centraal. En dan hebben we nog eens een kwartier of zo stil gestaan in Zuid. De trein zat stamp- en stampvol.
De rauwe paniek in de ogen van al die mensen op de perrons: zot, gewoon.
Chicago Meigs, in DOS op een PC: een wireframe toren met allemaal X-en erop en dan een verticale lijn bovenaan. Pt pt pt pt pt ptptptptptptptpt en glorieuze CGA-graphics in cyaan, magenta, wit en zwart.
En dan een paar jaar later een quantum leap op Atari ST.
En dan nog wat jaar later, dat Microsoft stopte met Flight Simulator.
Tot nu, tien jaar later. Ze zijn terug. En hoboy, hoé zijn ze terug:
Breaking Bad was een fantastisch goede serie. Ademloos van begin tot einde gekeken.
En een uitstekend einde, ook.
Niet alles werd 100% afgesloten, in de laatste afleveringen van Breaking Bad. El Camino, de Breaking Bad film die vroeger deze week uitkwam op Netflix, vertelt het einde van Jesse Pinkman.
Zoveel respect voor de filmmakers: ze gaan er gewoon van uit dat we vorige week de finale van Breaking Bad gezien hebben, dat we nog precies weten wie wat wanneer en waar deed, en slagen er gewoon in om een prachtige kleine film te maken rond Jesse die probeert te vluchten.
Ik weet niet goed of het aanvoelt als een film of als een lange aflevering. De twee, denk ik. Nu, de afleveringen van de serie waren hoedanook serieus filmisch, dus ja. Er was materiaal voor een korte film, en de tijd wordt opgevuld met een aantal flashbacks, die het personage invullen.
En miljaar wat een acteerprestatie van Aaron Paul.
En wat een goed einde, ook. Een epiloog, niet meer dan dat. Geen uitmelking, geen vuurwerk. Een einde.
De mensen van de loodgieterij zijn twee dingen komen doen: (1) de leidingen ontstoppen en (2) de douche beginnen maken op het tweede verdiep.
De waterleiding beneden geraakt om de zoveel tijd verstopt. We dachten dat het er mee te maken had dat de bocht tussen de keukenwasbak en de hoofdafvoer te scherp was, en daarom is dan ook een paar jaar geleden de vloer van de keuken opengesmeten om dat stuk leiding te herleggen — maar neen. ’t Ligt waarschijnlijk gewoon aan de helling die te flauw is. Waardoor er om de zoveel tijd ophopingen komen die dan onvermijdelijk dichtslibben en hopla prijs.
Deze keer was het serieus prijs: niet alleen verstopte leiding waardoor het water te traag wegstroomde; het water bleef gewoon staan. Gevolg: stinkende boel en vuiligheid, en we hebben zelfs een overstroming gehad in de keuken.
Maar goed, ’t is dus opgelost. Instructies om het te vermijden: om de zes maand eens een agressief ontstoppingsmiddel door de leidingen jagen. Niet van het gezondste, maar bon, met wat geluk blijft het daarmee min of meer in orde.
En als ze hier toch waren, zijn ze begonnen aan de verbouwingen. Op het tweede verdiep wordt een douche geïnstalleerd, en eens die douche er is, kan er aan de ruwbouw voor de bad- en slaapkamer begonnen worden: vloeren weg, muren weg, leidingen controleren en eventueel vernieuwen of leidingen verleggen waar nodig, nieuwe vloeren, nieuwe muren, nieuw bad, nieuwe wc, nieuwe wasbak, nieuwe douche in de badkamer, nieuwe kast in de gang en in de slaapkamer.
Veel werk dus.
Maar eerst die douche. In een aantal stappen, zo blijkt. Eerst een hyperdeluxe douchebak in gezet, en dan moeten de muren waterdicht gemaakt worden. Maar er zit een balk in één muur van de ruimte, en die moet ook nog behandeld worden. Dat zal voor een volgende keer zijn.
Het langetermijnplan is nog altijd dat ik alle Star Treks nog eens herbekijk. De oorspronkelijke drie seizoenen zitter er op, ’t is de beurt aan The Next Generation.
Raar te denken dat er tussen het eerste (echt wel slechte) seizoen van The Next Generation en de laatste aflevering van de originele serie maar zeventien jaar zitten, terwijl er tussen dat eerste seizoen en nu meer dan 30jaar zitten. Oud worden, ’t is wat.
Ik herinner het mij als de dag van gisteren, dat we ontdekten dat er een nieuwe Star Trek-reeks was. Het internet bestond nog niet, natuurlijk. Ik dénk dat ik er vaag over gehoord had omdat het in een computertijdschrift stond of zo, maar de eerste keer dat we het echt wisten, was toen er in de videotheek cassettes verschenen met telkens twee afleveringen erop.
En dat ik het ook niet echt goed vond, dat weet ik ook nog. ’t Is inderdaad twijfelachtig van kwaliteit, dat eerste seizoen. Een zure appel waar een mens moet door bijten, en alles.
Het was van workshop vandaag. Een man of 25 uit allemaal landen van over heel Europa, interessant project, interessante mensen, en denk ik wel het grootste gemiddelde aantal jaren serieuze ervaring in een complexe materie die ik samen in een kamer gezien heb.
Ik ben blij met de dag: onze ideeën werden niet afgeschoten, helemaal integendeel zelfs. We zijn er blijkbaar met onze relatief weinig ervaring in hun vakgebied (meer wel serieus wat ervaring in ons vakgebied, ha!) in geslaagd om oplossingen te vinden waar een redelijke consensus van grote tevredenheid over was.
En zo zit de week er bijna op. Ziet ge wel dat het rap voorbij zou vliegen.
Het wordt één van die weken, volgende week. Maandag vergaderingen en ’s avonds quiz, dinsdag heel de dag workshop, woensdag verslag en laat ’s avonds avondvergadering op het werk, donderdag online vergadering, en vrijdag ofwel verslag en design ofwel een dag recup.
De meneer zei dat ik kwaad zou zijn om mijn moderne toastmachine, en hij heeft gelijk gekregen:
Een toaster uit 1948, die niet alleen het brood automatisch zachtjes naar beneden en naar boven doet komen, maar die u ook nog eens de mogelijkheid geeft om de kleur van uw toast te kiezen.
Jawel: niet de tijd dat een toast in de toaster zit, en dat het dan bij gewoon brood nauwelijks verkleurd is maar bij melkbrood donkerbruin, maar de kleur van de toast.
En dat allemaal met niets van electronica. Het werkt enkel en alleen op de eigenschappen van metaal, dat uitzet als het warmer wordt en krimpt als het kouder wordt. Zowel voor het op- en neer-mechanisme als voor de kleur van de toast.
Zot.
En ik ben kwaad op mijn toaster en ik wil er zo een hebben, nu.
Ik was met een toegegeven half oog aan het kijken naar The Politician, en toen deed iemand een zang op een begrafenis en plots deed mijn hele hoofd van EVAN. HANSEN.
Volgende week is er een belangrijke workshop en ook een belangrijke vergadering. Maar ik ben ziek en ik kan mij moeilijk concentreren. Ondertussen al anderhalve dag in het water op een druk moment, bah.
Het is wachten tot de wolken wat optrekken in de namiddag en avond, en dan laat doorwerken. En aangezien er ongetwijfeld weekendwerk aan te pas komt, kom ik ongetwijfeld aan mijn normale aantal gewerkte werkweek-uren, of misschien zelfs wat meer.
Mijn rug heeft een ingebouwd mes gekregen. Mijn spieren doen allemaal individueel pijn. Zo ver, zo normaal. Grieperig.
Maar ook: mijn neus is verstopt en dan niet meer. Ik kan niet meer spreken van de keelpijn en dan weer wel. Ik heb gedurende stukken van een half uur drie kwartier gelijk een oorontsteking, en dan weer niet.
Ge ziet, dat komt ervan, met vreemde mensen omgaan. Ge doet allemaal vreemde ziektes op.
