Tales of Drudgery & Boredom.
Het is het eerste jaar sinds misschien zestien jaar dat we geen halloween hebben gedaan bij ons thuis.
Vroeger, toen de kinderen kleiner waren, kwamen er stapels vrienden en vriendinnen af, en brachten die ook hun ouders mee, en hadden we allemaal samen een fijne avond.
Niet meer.
Anna is naar vriendinnen gegaan, Jan is naar vriendinnen gegaan, Zelie kwam thuis van de scouts, Louis zat in zijn kamer.
Een rustige avond. Niets gedaan.
Snif.
⁂
Wat een mooie en hartverwarmende film.
En hoe goed om Eddie Murphy nog eens in een degelijke film te zien.
⁂
“When in this essay I declare war upon Wagner,” Nietzsche wrote in “The Case of Wagner,” “the last thing I want to do is start a celebration for any other musicians. Other musicians don’t count compared to Wagner.”
I could say the same thing about other steakhouses — compared to Peter Luger, they don’t count. Luger is not the city’s oldest, but it’s the one in which age, tradition, superb beef, blistering heat, an instinctive avoidance of anything fancy and an immensely attractive self-assurance came together to produce something that felt less like a restaurant than an affirmation of life, or at least life as it is lived in New York City. This sounds ridiculously grand. Years ago I thought it was true, though, and so did other people.
Pete Wells, Peter Luger Used to Sizzle. Now It Sputters.
Hierboven: een stukje restaurantreview. Nul sterren voor Peter Luger.
De review eindigt zo:
The restaurant will always have its loyalists. They will laugh away the prices, the $16.95 sliced tomatoes that taste like 1979, the $229.80 porterhouse for four. They will say that nobody goes to Luger for the sole, nobody goes to Luger for the wine, nobody goes to Luger for the salad, nobody goes to Luger for the service. The list goes on, and gets harder to swallow, until you start to wonder who really needs to go to Peter Luger, and start to think the answer is nobody.
Pete Wells, Peter Luger Used to Sizzle. Now It Sputters.
Heerlijk.
Ik voel mij een mens van de wereld, nu ik een abonnement op The Failing New York Times heb.
Het kost mij de eerste maand niets, en daarna 4 euro per maand. Ik vind dat geen geld, voor zo’n fantastisch instituut.
⁂
We hebben een slechte quiz gehad, en dan een uitstekende en twee al met al toch nog degelijke. Dat zorgde ervoor dat we in poule één bleven zitten, wat geen goede zaak is omdat daar geen prijzen te rapen zijn — buiten die ene keer dat we de hele quiz wonnen natuurlijk.
’t Zal niet meer zijn, denk ik. We hebben in de laatste quiz de prijs van de meest gemiddelde ploeg gehaald. ’t Was dus niet goed, nee. Gewoon veel vragen die we hadden moeten weten maar waar we niet op kwamen, en andere vragen die we gewoon niet wisten. So it goes. Volgende keer poule 2. En dan ons best doen.
⁂
Het is ’t schijnt vakantie. Ik merk daar dus niets van. Hrm.
⁂
Het is toch eigenlijk redelijk godgeklaagd hoe lelijk De Standaard is in vergelijking met De Morgen.
En kijk, lelijkheid kan mij misschien wel schelen, maar het is geen doorslaggevend argument als de inhoud tenminste in orde is.
Tot de inhoud van de pagina gewoon onleesbaar wordt omdat (denk ik) de tekst voor de printversie gewoon losweg gedumpt is op de webversie. Als het niet leesbaar zou zijn, klik dan vooral op het beeld hierboven, en geniet mee van fotolegendes zonder foto’s erbij. Of kijk in het artikel zelf online en tel hoeveel keer er zonder context “Koen Aerts” of “Nico Wouters” in het midden van de tekst staat (viér keer), en geniet mee van de verwarring die ontstaat door interviewvragen niet in het vet te zetten of bijvoorbeeld met een “DS:” of “De Standaard:” of zo af te scheiden van de antwoorden.
Godgeklaagd.
De Morgen daarentegen, die doen hun best.
⁂
Ik ben de eerste om te zeggen dat als het kan, het best is om dingen te gebruiken die al bestaan.
Als ge Excel hebt, doe uw ding in Excel in plaats van iets duurs te kopen, bedoel ik. Of als ge al iets gemaakt hebt in watdanook, moet er een bijzonder goede reden zijn om iets anders te maken of te laten maken of te kopen, in plaats van wat ge hebt te verbeteren.
Jazeker, eigenlijk zou het ongetwijfeld allemaal beter kunnen maar hey: stel dat ge uw huidig ding gewoon vervangt door iets nieuws omdat het nu eenmaal beter zou kunnen gemaakt zijn dat het nu gemaakt is, dan hebt ge in het beste geval iets dat precies doet wat ge al nodig hadt, behalve dat er tijd en geld in gestoken is.
Behalve als er echt zorgen zijn. Als het huidige ding in uw weg staat, dingen zou moeten doen die er zonder veel moeite niet in te steken zijn, of als de omstandigheden dermate veranderd zijn dat het bestaande ding een tang op een varken wordt.
En laat het nu net zijn dat ik iets dergelijk meemaak, in drie organisaties, met telkens zeer verschillende oplossing: één keer wordt wellicht besloten om min of meer van nul te herbeginnen, één keer om iets nieuws te maken op basis van een bestaand iets, bij de derde situatie is het nog niet duidelijk.
Iets off the shelf kopen? In het eerste geval is dat onder geen enkel beding aan de orde, in het tweede geval wellicht ook niet, in het derde geval weet ik het niet.
Iets zelf maken? In het eerste geval zeer zeker ja, in het tweede geval liever niet, in het derde geval weet ik het niet.
Vragen aan een kleine firma om te ontwikkelen? In het eerste geval is het zelfs niet aan de orde, in het tweede geval wellicht wel, en in het derde geval weet ik het niet, maar waarschijnlijk niet.
Een hip nieuw ding van de één of andere startup gebruiken? Eerste geval: zijt ge zot? Tweede geval: zijt ge op uw hoofd gevallen? Derde geval: over mijn dood lijk.
Ah zucht. Beslissingen, beslissingen.
⁂
Ahem.
Ik heb dinsdagavond een reeks uitgekeken, Living With Yourself, en ik weet van ver noch van dicht nog waar het over ging.
En woensdag heb ik Wounds gezien, een film, en ik weet ook al niet meer waar het over ging. Ik denk ik mij herinner dat ik het niet goed vond.
Eens kijken op het internet…. AH JUIST. Living With Yourself was een eigenlijk wel degelijke serie met Paul Rudd en Paul Rudd in de hoofdrol. Waar ik eigenlijk wel naar een vervolg uitkijk. Paul Rudd is een fijne mens en een fijne acteur. En Wounds? “Disturbing and mysterious things begin to happen to a bartender in New Orleans after he brings home a phone that was left behind at his bar“, lees ik op de Googles. Inderdaad, nu dat ge’t zegt: dat was het. En het was echt niet goed. Anderhalve ster op vijf, krijgt het van mij.
Het moet zijn dat ik teveel informatie in mijn hoofd steek. Sommige dingen, echt: ’t één oor in, ’t ander oor uit.
⁂
Ik ben meegegaan met Zelie naar een lezing aan de universiteit. Ik denk niet dat het de bedoeling was dat buitenstaanders daar aanwezig waren en ik was gelijk wat ongerust dat het ging opvallen wegens dat er gelijl maar een mens of tien was waarvan twee profeen van Zelie, maar hey.
Het was wel interessant, daar niet van: de evolutie van de notie van “persoon” (personhood) in de 17de eeuw. Hoe Hobbes een persoon ziet als een rol, een actor, die gedefinieerd wordt door zijn interactie met de rest van de wereld, en hoe Locke vindt dat alleen een intelligent agent een persoon kan zijn.
Ik heb geïnteresseerd geluisterd, ik heb genoteerd alsof ik aan de universiteit zat, en ik denk dat ik een tijdje zou kunnen discussiëren met de prof over wat hij zei.
Zo was er op een bepaald moment, in de discussie achteraf, een pleidooi voor meer aanvaarding van emotie in het debat: dat het al te gemakkelijk is om voor dingen waar mensen emotioneel van kunnen worden (milieu en mensenrechten bijvoorbeeld) te zeggen “ja maar, stop eens met dat emitioneel gedoe, bekijk het eens rationeel”. Maar ik vind dat een beetje een tweesnijdend waard. Want als we aan de ene kant zeggen dat we best wel emotioneel mogen worden over het milieu (onderverstaan dat ratio daar niet zo nodig is?), waarom zouden we dan dezelfde redenering niet mogen voeren voor pakweg nationalisme? “Ik voél mij Vlaming en ik voél dat die Turken geen Vlamingen zijn en dus…” — moet dat dan ook mogen? Truthiness voor iedereen?
Of dat het een beetje een verwarrend verhaal wordt als we allerlei dingen “personhood” gaan geven zodat ze ook rechten krijgen: een berg, een rivier, de vissen in de zee. Het wordt een semantische discussie natuurlijk, maar ik heb gelijk de indruk dat een persoon (rechtspersoon of natuurlijke persoon) die alleen rechten heeft maar geen plichten, een vreemd soort persoon is. Dan lost ons Burgerlijk Wetboek dat mutatis mutandis beter op als het over aansprakelijkheid gaat: er zijn mensen die aansprakelijk kunnen zijn, er zijn er die niet aansprakelijk kunnen zijn, en dan zijn er twijfelgevallen zoals geestesgestoorden en zo, waar de rechter uitspraak doet naar billijkheid, rekening houdende met de omstandigheden en met de toestand van de partijen. We moeten niet iedereen een persoon maken, we moeten gewoon naar billijkheid handelen.
Of dat ik het niet noodzakelijk een goed idee vind om rechtspersonen alleen op een abstracte manier rechten en plichten te geven; dat een rechtspersoon in de Hobbesiaanse zin op de één of andere manier altijd via “echte” mensen interageert met de rest van de wereld (in beslissing en/of uitvoering), en dat we misschien wat meer moeten nadenken over de persoonlijke verantwoordelijkheid van de natuurlijke personen binnen de rechtspersonen. (Wir haben es nicht gewußt en Befehl ist Befehl zijn al een tijdje geen verdediging meer en al). Oh, en cue natuurlijk ook meteen heelder discussies over wat er gebeurt als we dat in handen van een computer geven.
Hele dagen discussiëren over dingen, dat moet ook een geestig leven zijn, denk ik dan.
En behalve dat had ik ook wat binnenpret over de bij momenten echt wel zeer academische toon, en over de manier waarop zelfs niet eens subtiel niet op de vraag geantwoord werd, maar bon, that sort of comes with the territory, vermoed ik?
⁂
Ik was bij mijn moeder een nieuwe printer aan het installeren.
De inkt, dat was met flessen die in een reservoir moesten gegoten worden. Dan moest de printer een minuut of tien aan staan — tot de inkt in het hele systeem doorgepercoleerd was, vermoed ik.
En dan was het installeren geblazen. Ge gaat naar epson.sn, geeft de naam van uw printer in, dat downloadt een programma, en dan is het gewoon de stappen doorlopen.
Tot ik aan de connectie met de interwebs was. Eerst probeert dat ding allerlei zaken automatisch aan de praat te krijgen. Dat lukt niet, natuurlijk, en dus zegt het mij om het via WPS te doen: duwen op de knop van het Telenetbakske en hoplaklaar.
Ik naar het Telenetbakske, zo’n nieuw wit ding. Geen WPS-knop te zien. Helemaal rondomrond gevoeld, niets. Hrm. Terug naar de computer, zoeken naar “wps telenet witte modem”… ah tiens, geen internet meer?
Alles geprobeerd. Wifi afzetten, heraanzetten: niets. Netwerk in de lijst vergeten, aanmelden: niets. Hij vraagt mij zelfs niet om een code. Hrm. Weird.
Uiteindelijk toch maar naar de support gebeld. Een zeer vriendelijke meneer aan de lijn gehad, en ja, ik had alles al geprobeerd dat hij zei te proberen. En nee, hij begreep het ook allemaal niet.
Zeer lang verhaal zeer kort: er zit in die ene exacte versie van het Telenetbakske een bug die ervoor zorgt dat het ding tilt slaat als er van die dingen gelijk een (poging tot) automatische configuratie van wifi gebeurt.
Voorlopig beter geen printer op wifi gebruiken, tot er een nieuwe versie uit is.
Zucht.
⁂
Maar zo goed. Echt wel goed.
Ik hoop dat er geen derde seizoen van komt, eigenlijk.
⁂
Ik heb enorm veel raar levendige dromen tegenwoordig.
En anders dan anders, zijn het geen dingen van jaren en jaren geleden of overleden familieleden die de hoofdrol spelen in mijn dromen, maar remixen van zeer recente ervaringen.
Weird.
⁂
Een terrarium met pissebedden, zou dat niet iets zijn?
En in het algemeen: ecosystemen op het internet zetten, is dat niet is? Zoals deze hollandse medemens bijvoorbeeld die ik al een tijd volg, die recent ook met pissebedden begonnen is:
(Maar bekijk vooral zijn andere filmpjes ook, ’t is echt zeer wijs.)
⁂
Het leek geen jaar geleden, maar was wel degelijk zo: het was tijd voor de oogmeester. Ik loop het risico blind te worden, en dus is er een jaarlijkse controle van mijn ogen en de druk en en de mogelijke aantasting van oogzenuws en alles.
Het was goed nieuws vandaag: om van ver te lezen mijn linkeroog is wat verslechterd, maar niet zeer veel, en is mijn rechteroog gelijk gebleven, min of meer. Om van dicht te lezen is het allemaal nog in orde, in de zin van: geen leesbril nodig of niets.
Ik ben elke maand meer een oude mens, maar nog niet zo oud dat ik een leesbril nodig heb. ’t Is altijd dat.
⁂
HA! We zijn met het hele gezin gaan kijken naar Xander De Rycke Houdt Het Voor Bekeken!
Het was wel goed, maar ik had gelijk de indruk dat ik de oudste mens in de zaal was. En dat onze kinderen de jongste mensen in de zaal waren. Weird.
⁂