Tales of Drudgery & Boredom.
Morgen naar Boedapest, en dat dat eigenlijk allemaal vreselijk gemakkelijk is tegenwoordig: op het interweb wat vliegtuigtiketten kopen, op het internet een hotelkamer boeken, en hopla gedaan.
En dan vraagt een mens zich nog af waarom Thomas Cook failliet gaat.
⁂
Ik dacht, ik wil wel eens meer weten over de acteur de Rogelio de la Vega speelt op Jane the Virgin (ik zit aan hoofdstuk 80, aflevering 16 van seizoen 4, en gedomme wat een goede aflevering was mij dat jong).
Ik dus naar de wikipediats kijken wat ze over Jaime Camil te zeggen hebben. Is de man wel degelijk een legit telenovela-ster, onder veel meer. Ik las:
The role which finally brought Jaime Camil universal renown was in the romantic comedy telenovela La fea más bella (2006–2007). His interpretation of “Don Fernando Mendiola” earned him a nomination for a Best Actor award in the Premios TVyNovelas.
…en dus vroeg ik me af hoe dat er wel zou kunnen uitgezien hebben in het echt, en of ik er iets van zou kunnen zien op de youtubes. En jazeker, natuurlijk, wat hadt ge gedacht, de hele reeks staat er (voor zover ik kan zien) gewoon integraal op.
Ik ben bang dat ik er naar beginnen kijken ben. ‘t Is ver-schrik-ke-lijk verslavend. Serieus. Griezelig. En het is ook meteen duidelijk hoe griezelig dicht op telenovelas Jane the Virgin zit. Sla even de begingeneriek over en ga naar iets verder in het filmpje om een idee te krijgen:
300 afleveringen. Grmbl.
⁂
Ze komen naar hier en ze doen niets! Maar tegelijk ook: ze komen naar hier en ze pakken ons werk af!
En nu komen ze ons vrijwilligerswerk ook al afpakken! (De nieuwe facebookbanner van Refu interim, tee hee.)
⁂
Mensen met een betoog waar ge het niet mee eens zijt, en daarmee discussiëren: meestal een steriele bedoening.
Maar blijven gelijk geven, en dan vragen “ja, takkoord met de diagnose, maar hoe stelt ge voor het op te lossen?”, dat werkt wel.
Het antwoord was dan “ja, als ik zeg wat er moet gebeuren, dan noemen ze mij een racist”, maar volhouden van “neenee, geen probleem, zég maar wat de mogelijke oplossing is”, en dan op rare dingen stoten.
Zoals “alle bruine buiten”. “Ook derde en vierde generatie?” “Jawel!” “Okay, maar waar moeten we die dan naartoe sturen?” “Ja dat weet ik ook niet.”
Aaargh.
⁂
Maar zo wijs:
⁂
Maar jongens toch.
Dus, ik heb een routine: opstaan om 6 uur, naar het station fietsen, naar perron 10 gaan, de trein naar Brussel Centraal nemen, stappen naar de bushalte van de shuttlebus, op de shuttlebus gaan zitten (achteraan links, op mijn vaste plaats), tegen dat we de NAVO voorbijrijden mijn badge uit mijn rechterbinnenzak halen en rond mijn nek doen, toekomen aan het werk, badge in de lucht houden tot de security hem ziet, uit de bus stappen, het werk binnen gaan, met mijn badge voorbij de ingang, een croissant gaan halen in de cafetaria in de kelder, terug naar boven met mijn badge voorbij de high security-star trek-sasdeuren, en dan werken.
‘s Avonds omgekeerde volgorde, min of meer: voorbij het sas, voorbij de ingang, wachten op de bus, opstappen, achteraan links op mijn vaste plaats gaan zitten, afstappen aan Centraal, mijn badge afdoen en in mijn linkerbinnenzak steken, naar perron 2 gaan, de trein nemen, afsptappen aan Sint-Pieters, naar huis fietsen, klaar.
Vandaag was het een beetje anders, het tweede stuk: ik ben afgestapt aan Centraal maar ik had mijn badge niet afgedaan. Naar Gent gegaan met de trein, naar huis gefietst, eten opgehaald, eten naar elders gefietst, eten afgezet, naar huis gefietst, naar de winkel om drank gegaan, naar huis gegaan, mijn koptelefoon op de keukentafel gelegd, naar boven gegaan om mijn peignoir aan te doen… aaargh! Geen badge meer rond mijn nek! Neeee!!!! ‘t Is een heel belangrijke badge!
Het staat mij bij dat ik die badge nog rond mijn nek had toen ik de winkel binnenstapte. Geen paniek. Geen paniek. Ver kan dat kreng niet zijn.
Ik dus weer op mijn fiets gesprongen, de hele weg naar de winkel de vloer afgespeurd, terug naar de winkel gegaan, de hele winkel afgelopen, gevraagd of iemand een badge gevonden had: niets. Aaargh!
Okay, okay. Geen paniek. Ik stuur dan wel een mail naar de security, ik laat ze weten dat ze een badge mogen schrappen en dat ik een nieuwe nodig zal hebben. Lastig, vervelend, maar bon. Misschien zijn ze niet al te kwaad op mij?
*
* *
Ik dus weer naar huis, met hangende poten.
Waar mijn badge op de keukentafel lag, naast mijn koptelefoon.
De leeftijd, jong. De leeftijd.
⁂
Castro zevenentwintig jaar geleden op de Conferentie van Rio. Niet verkeerd.
⁂
De badkamerman kwam langs vandaag!
We zijn het hele huis van boven tot onder doorgelopen!
We hebben afgesproken dat we eerst de douche op het tweede gaan doen!
En dat we direkt daarna aan de rest beginnen!
De rest, voor de duidelijkheid, is: (1) de muur tussen de badkamer en de gang uitsmijten (2) de muur tussen de badkamer en de slaapkamer uitsmijten (3) de vloer uitbreken (4) de leidingen en de electriciteit nakijken en indien nodig vernieuwen (5) een nieuwe, verstevigde plankenvloer leggen in de badkamer (6) een nieuwe plankenvloer leggen in de slaapkamer (7) een nieuwe muur zetten tussen de badkamer en de slaapkamer (8) een nieuwe muur tussen de gang en de badkamer zetten.
En dan de badkamer in orde krijgen: de bestaande muur recht trekken, een douche, een bad en een wasbak, een spiegel tegen de muur.
Ah, en ook, natuurlijk: een badkamergeriefkast in de gang bouwen en een kleerkast van de vloer tot het plafond in de slaapkamer.
En, dat spreekt, voor de tijd dat er gewerkt wordt in de slaapkamer: het bed verhuizen naar de living en in de living slapen. Camping Living, als het ware. 😀
Maar de voorlopige planning is dat de werken zouden kunnen beginnen in de buurt van oktober, en dat ze zowaar zouden gedaan! kunnen! zijn! in november!!
⁂
Ik heb de afgelopen dagen veel Norm Macdonald bekeken. Ik houd van Norm Macdonald.
⁂
Wat AvE zegt, onverkort:
⁂
De kat wordt een jaartje ouder. Het heeft daar misschien mee te maken, en het heeft er ongetwijfeld ook mee te maken dat er werken in huis waren en dat ze haar oude kattenbak hof niet meer heeft: de laatste tijd besluit ze de chauffage in de living en het hoofdkussen van Sandra als kattenbak te gebruiken voor haat number ones.
Grrr. Straffen helpt niet, het is wellicht iets met onzekerheid, maar het is wel ambetant.
Aan de andere kant: de kat ruikt tegenwoordig ongelooflijk goed. Ik dacht dat het was omdat ze in Sandra’s kleren ging slapen of in de juist gewassen was of zoiets. Sinds daarjuist weet ik wat er aan de hand is. Ik strompelde naar beneden (kakvoet doet pijn) en tot in den hof, en ziet:
De kat draait heel den tijd rond van contentement, en is het niet naast de lavendel, dan is het in de kruiptijm. Mysterie opgelost!
Over de kruiptijm gesproken trouwens: die groeit en groeit. Ziet, in het geel de oorspronkelijke plantjes (alhoewel, ze zijn serieus gegroeid sinds ze in de grond staan), en in het wit al wat er bij uitgezaaid is. Niet uitgegroeid, maar bijgekomen dus:
En wat de gezaaide muurleeuwenbek betreft: die groeit ook.
Zo zag het er eergisteren uit:
En dit is hoe het er vandaag uitziet:
⁂
Een liedje speciaal voor Dimash geschreven. Ik denk dat er maar één persoon is die dit op zijn eentje kan zingen.
⁂
Het was vergadering met allemaal mensen van over heel de wereld.
Ah, webex, skype e tutti quanti: altijd een plezier om mee te werken. Ik begrijp niet goed hoe het altijd mis loopt, maar het loopt altijd mis. De ene of de andere kant heeft geen geluid of geen beeld, het screensharen lukt niet: altijd, altijd iets.
En dus hadden we het vandaag voor de zekerheid allemaal getest. Een doorloop van begin tot einde, voor de zekerheid beslist om het allemaal vanop één computer te doen in plaats twee computers — het was met een powerpoint en een webtoepassing, en niet iedereen was er zeker van dat het zou lukken om van presentatietoestel te switchen.
En dan was het de presentatie, en wat geraadt ge? Jawel: het liep in het honderd. Iedereen zag een grijs scherm waarop iets stond dat op geen enkel open scherm van de presentatiecomputer stond. Die dingen komen onvermijdelijk wel in orde, ik maak mij dan ook niet echt zorgen, maar het was bij sommigen toch een beetje ahem nerveuzigheid.
Uiteindelijk is het opgelost geraakt door vanop één computer een andere computer in de kamer de presentator te maken, een Powerpoint en een link met token door te mailen en dan van computer te ruilen.
De geruilde computer was niet aangesloten op het tweede scherm in de vergaderzaal, dus de interface van de teleconferentiesoftware stond in de weg; het tweede toestel had geen muis dus ik heb tijdens de presentatie nog een USB-dongle moeten opduiken uit mijn rugzak om de bluetoothmuis op aan te sluiten en het scherm had een te lage resolutie waardoor de interface van de toepassing er niet helemaal degelijk op stond — maar uiteindelijk is ook dat allemaal in orde gekomen.
En was het alsnog allemaal gelukt. Maar serieus: die software jong, wat een zever.
⁂
Het zijn dingen. Soms.
⁂
Vrijdag komen ze toe, twee nieuwe matrassen voor ons bed. Spannend!
Het enige is: ik ben vrijdag wel thuis maar ik heb geen enkele goesting om mensen te zien.
Mijn voet doet pijn en ik loop er helemaal lastig van want het blijft nu al een een week in een doort voorstadium zitten in plaats van door te breken. Niet dat ik wil dat het doorbreekt (A veteran visiting a Hospital in Birmingham, AL, said: “I’ve been shot, beat up, stabbed, and thrown out of a helicopter, but none of that compared to the gout.”) maar de onzekerheid is lastig.
⁂