Ik heb dinsdagavond een reeks uitgekeken, Living With Yourself, en ik weet van ver noch van dicht nog waar het over ging.
En woensdag heb ik Wounds gezien, een film, en ik weet ook al niet meer waar het over ging. Ik denk ik mij herinner dat ik het niet goed vond.
Eens kijken op het internet…. AH JUIST. Living With Yourself was een eigenlijk wel degelijke serie met Paul Rudd en Paul Rudd in de hoofdrol. Waar ik eigenlijk wel naar een vervolg uitkijk. Paul Rudd is een fijne mens en een fijne acteur. En Wounds? “Disturbing and mysterious things begin to happen to a bartender in New Orleans after he brings home a phone that was left behind at his bar“, lees ik op de Googles. Inderdaad, nu dat ge’t zegt: dat was het. En het was echt niet goed. Anderhalve ster op vijf, krijgt het van mij.
Het moet zijn dat ik teveel informatie in mijn hoofd steek. Sommige dingen, echt: ‘t één oor in, ‘t ander oor uit.
Ik ben meegegaan met Zelie naar een lezing aan de universiteit. Ik denk niet dat het de bedoeling was dat buitenstaanders daar aanwezig waren en ik was gelijk wat ongerust dat het ging opvallen wegens dat er gelijl maar een mens of tien was waarvan twee profeen van Zelie, maar hey.
Het was wel interessant, daar niet van: de evolutie van de notie van “persoon” (personhood) in de 17de eeuw. Hoe Hobbes een persoon ziet als een rol, een actor, die gedefinieerd wordt door zijn interactie met de rest van de wereld, en hoe Locke vindt dat alleen een intelligent agent een persoon kan zijn.
Ik heb geïnteresseerd geluisterd, ik heb genoteerd alsof ik aan de universiteit zat, en ik denk dat ik een tijdje zou kunnen discussiëren met de prof over wat hij zei.
Zo was er op een bepaald moment, in de discussie achteraf, een pleidooi voor meer aanvaarding van emotie in het debat: dat het al te gemakkelijk is om voor dingen waar mensen emotioneel van kunnen worden (milieu en mensenrechten bijvoorbeeld) te zeggen “ja maar, stop eens met dat emitioneel gedoe, bekijk het eens rationeel”. Maar ik vind dat een beetje een tweesnijdend waard. Want als we aan de ene kant zeggen dat we best wel emotioneel mogen worden over het milieu (onderverstaan dat ratio daar niet zo nodig is?), waarom zouden we dan dezelfde redenering niet mogen voeren voor pakweg nationalisme? “Ik voél mij Vlaming en ik voél dat die Turken geen Vlamingen zijn en dus…” — moet dat dan ook mogen? Truthiness voor iedereen?
Of dat het een beetje een verwarrend verhaal wordt als we allerlei dingen “personhood” gaan geven zodat ze ook rechten krijgen: een berg, een rivier, de vissen in de zee. Het wordt een semantische discussie natuurlijk, maar ik heb gelijk de indruk dat een persoon (rechtspersoon of natuurlijke persoon) die alleen rechten heeft maar geen plichten, een vreemd soort persoon is. Dan lost ons Burgerlijk Wetboek dat mutatis mutandis beter op als het over aansprakelijkheid gaat: er zijn mensen die aansprakelijk kunnen zijn, er zijn er die niet aansprakelijk kunnen zijn, en dan zijn er twijfelgevallen zoals geestesgestoorden en zo, waar de rechter uitspraak doet naar billijkheid, rekening houdende met de omstandigheden en met de toestand van de partijen. We moeten niet iedereen een persoon maken, we moeten gewoon naar billijkheid handelen.
Of dat ik het niet noodzakelijk een goed idee vind om rechtspersonen alleen op een abstracte manier rechten en plichten te geven; dat een rechtspersoon in de Hobbesiaanse zin op de één of andere manier altijd via “echte” mensen interageert met de rest van de wereld (in beslissing en/of uitvoering), en dat we misschien wat meer moeten nadenken over de persoonlijke verantwoordelijkheid van de natuurlijke personen binnen de rechtspersonen. (Wir haben es nicht gewußt en Befehl ist Befehl zijn al een tijdje geen verdediging meer en al). Oh, en cue natuurlijk ook meteen heelder discussies over wat er gebeurt als we dat in handen van een computer geven.
Hele dagen discussiëren over dingen, dat moet ook een geestig leven zijn, denk ik dan.
En behalve dat had ik ook wat binnenpret over de bij momenten echt wel zeer academische toon, en over de manier waarop zelfs niet eens subtiel niet op de vraag geantwoord werd, maar bon, that sort of comes with the territory, vermoed ik?
Ik was bij mijn moeder een nieuwe printer aan het installeren.
De inkt, dat was met flessen die in een reservoir moesten gegoten worden. Dan moest de printer een minuut of tien aan staan — tot de inkt in het hele systeem doorgepercoleerd was, vermoed ik.
En dan was het installeren geblazen. Ge gaat naar epson.sn, geeft de naam van uw printer in, dat downloadt een programma, en dan is het gewoon de stappen doorlopen.
Tot ik aan de connectie met de interwebs was. Eerst probeert dat ding allerlei zaken automatisch aan de praat te krijgen. Dat lukt niet, natuurlijk, en dus zegt het mij om het via WPS te doen: duwen op de knop van het Telenetbakske en hoplaklaar.
Ik naar het Telenetbakske, zo’n nieuw wit ding. Geen WPS-knop te zien. Helemaal rondomrond gevoeld, niets. Hrm. Terug naar de computer, zoeken naar “wps telenet witte modem”… ah tiens, geen internet meer?
Alles geprobeerd. Wifi afzetten, heraanzetten: niets. Netwerk in de lijst vergeten, aanmelden: niets. Hij vraagt mij zelfs niet om een code. Hrm. Weird.
Uiteindelijk toch maar naar de support gebeld. Een zeer vriendelijke meneer aan de lijn gehad, en ja, ik had alles al geprobeerd dat hij zei te proberen. En nee, hij begreep het ook allemaal niet.
Zeer lang verhaal zeer kort: er zit in die ene exacte versie van het Telenetbakske een bug die ervoor zorgt dat het ding tilt slaat als er van die dingen gelijk een (poging tot) automatische configuratie van wifi gebeurt.
Voorlopig beter geen printer op wifi gebruiken, tot er een nieuwe versie uit is.
Ik heb enorm veel raar levendige dromen tegenwoordig.
En anders dan anders, zijn het geen dingen van jaren en jaren geleden of overleden familieleden die de hoofdrol spelen in mijn dromen, maar remixen van zeer recente ervaringen.
Een terrarium met pissebedden, zou dat niet iets zijn?
En in het algemeen: ecosystemen op het internet zetten, is dat niet is? Zoals deze hollandse medemens bijvoorbeeld die ik al een tijd volg, die recent ook met pissebedden begonnen is:
(Maar bekijk vooral zijn andere filmpjes ook, ‘t is echt zeer wijs.)
Het leek geen jaar geleden, maar was wel degelijk zo: het was tijd voor de oogmeester. Ik loop het risico blind te worden, en dus is er een jaarlijkse controle van mijn ogen en de druk en en de mogelijke aantasting van oogzenuws en alles.
Het was goed nieuws vandaag: om van ver te lezen mijn linkeroog is wat verslechterd, maar niet zeer veel, en is mijn rechteroog gelijk gebleven, min of meer. Om van dicht te lezen is het allemaal nog in orde, in de zin van: geen leesbril nodig of niets.
Ik ben elke maand meer een oude mens, maar nog niet zo oud dat ik een leesbril nodig heb. ‘t Is altijd dat.
Ik denk dat ik dat eigenlijk niet graag doe, thuis werken.
Pas op, ik lig graag tot na acht uur in mijn bed (as opposed to opstaan om 6u), maar ik weet niet of ik het zo graag heb dat werk en thuis in elkaar overvloeien.
Het heeft wel iets, dat ik kan beslissen om een aflevering vna Star Trek te kijken en dan gewoon de tijd in te halen, maar toch: bleh. Ik heb graag een werk waar ik de deur kan open doen en beginnen, en de deur kan dichtdoen en er niet meer aan denken tot de volgende keer dat de ik deur open doe.
Het was totale chaos in Brussel: de computersystemen waren kapot! Geen enkel scherm in de stations werkte nog!
Ik ben gewoon naar perron 2 gegaan in Brussel-Centraal en daar op de eerste trein opgestapt die toekwam, gevraagd aan een passagied of de trein naar Gent reed, en toen die ja zei, gewoon gaan zitten.
Een half uur later of zo zijn we vertrokken uit Centraal. En dan hebben we nog eens een kwartier of zo stil gestaan in Zuid. De trein zat stamp- en stampvol.
De rauwe paniek in de ogen van al die mensen op de perrons: zot, gewoon.
Chicago Meigs, in DOS op een PC: een wireframe toren met allemaal X-en erop en dan een verticale lijn bovenaan. Pt pt pt pt pt ptptptptptptptpt en glorieuze CGA-graphics in cyaan, magenta, wit en zwart.
En dan een paar jaar later een quantum leap op Atari ST.
En dan nog wat jaar later, dat Microsoft stopte met Flight Simulator.
Tot nu, tien jaar later. Ze zijn terug. En hoboy, hoé zijn ze terug:
Breaking Bad was een fantastisch goede serie. Ademloos van begin tot einde gekeken.
En een uitstekend einde, ook.
Niet alles werd 100% afgesloten, in de laatste afleveringen van Breaking Bad. El Camino, de Breaking Bad film die vroeger deze week uitkwam op Netflix, vertelt het einde van Jesse Pinkman.
Zoveel respect voor de filmmakers: ze gaan er gewoon van uit dat we vorige week de finale van Breaking Bad gezien hebben, dat we nog precies weten wie wat wanneer en waar deed, en slagen er gewoon in om een prachtige kleine film te maken rond Jesse die probeert te vluchten.
Ik weet niet goed of het aanvoelt als een film of als een lange aflevering. De twee, denk ik. Nu, de afleveringen van de serie waren hoedanook serieus filmisch, dus ja. Er was materiaal voor een korte film, en de tijd wordt opgevuld met een aantal flashbacks, die het personage invullen.
En miljaar wat een acteerprestatie van Aaron Paul.
En wat een goed einde, ook. Een epiloog, niet meer dan dat. Geen uitmelking, geen vuurwerk. Een einde.
De mensen van de loodgieterij zijn twee dingen komen doen: (1) de leidingen ontstoppen en (2) de douche beginnen maken op het tweede verdiep.
De waterleiding beneden geraakt om de zoveel tijd verstopt. We dachten dat het er mee te maken had dat de bocht tussen de keukenwasbak en de hoofdafvoer te scherp was, en daarom is dan ook een paar jaar geleden de vloer van de keuken opengesmeten om dat stuk leiding te herleggen — maar neen. ‘t Ligt waarschijnlijk gewoon aan de helling die te flauw is. Waardoor er om de zoveel tijd ophopingen komen die dan onvermijdelijk dichtslibben en hopla prijs.
Deze keer was het serieus prijs: niet alleen verstopte leiding waardoor het water te traag wegstroomde; het water bleef gewoon staan. Gevolg: stinkende boel en vuiligheid, en we hebben zelfs een overstroming gehad in de keuken.
Maar goed, ‘t is dus opgelost. Instructies om het te vermijden: om de zes maand eens een agressief ontstoppingsmiddel door de leidingen jagen. Niet van het gezondste, maar bon, met wat geluk blijft het daarmee min of meer in orde.
En als ze hier toch waren, zijn ze begonnen aan de verbouwingen. Op het tweede verdiep wordt een douche geïnstalleerd, en eens die douche er is, kan er aan de ruwbouw voor de bad- en slaapkamer begonnen worden: vloeren weg, muren weg, leidingen controleren en eventueel vernieuwen of leidingen verleggen waar nodig, nieuwe vloeren, nieuwe muren, nieuw bad, nieuwe wc, nieuwe wasbak, nieuwe douche in de badkamer, nieuwe kast in de gang en in de slaapkamer.
Veel werk dus.
Maar eerst die douche. In een aantal stappen, zo blijkt. Eerst een hyperdeluxe douchebak in gezet, en dan moeten de muren waterdicht gemaakt worden. Maar er zit een balk in één muur van de ruimte, en die moet ook nog behandeld worden. Dat zal voor een volgende keer zijn.
Het langetermijnplan is nog altijd dat ik alle Star Treks nog eens herbekijk. De oorspronkelijke drie seizoenen zitter er op, ‘t is de beurt aan The Next Generation.
Raar te denken dat er tussen het eerste (echt wel slechte) seizoen van The Next Generation en de laatste aflevering van de originele serie maar zeventien jaar zitten, terwijl er tussen dat eerste seizoen en nu meer dan 30jaar zitten. Oud worden, ‘t is wat.
Ik herinner het mij als de dag van gisteren, dat we ontdekten dat er een nieuwe Star Trek-reeks was. Het internet bestond nog niet, natuurlijk. Ik dénk dat ik er vaag over gehoord had omdat het in een computertijdschrift stond of zo, maar de eerste keer dat we het echt wisten, was toen er in de videotheek cassettes verschenen met telkens twee afleveringen erop.
En dat ik het ook niet echt goed vond, dat weet ik ook nog. ‘t Is inderdaad twijfelachtig van kwaliteit, dat eerste seizoen. Een zure appel waar een mens moet door bijten, en alles.
