Tales of Drudgery & Boredom.
Weinig zo geestig aan een nieuwen hof als zien wat voor nieuwe beesten er in komen.
Ik was mijn dagelijkse ronde ondkruid wieden aan het doen, toen ik ineens iets zag bewegen rond één van de kruipthymplantjes:
Het zou mij niet verbazen als dat een Oxidus gracilis zou zijn.
⁂
Ik heb voor het eerst in zeer lang een impulsaankoop gedaan. Schaam op mij.
Er was geld voorzien in het budget, dus ik voel mij niet helemaal slecht, maar toch.
Vroeger, toen we nog geen budget hadden en mijn idee van geld uitgeven was “als het per aankoop minder dan 100 euro is, dan telt het niet”, kwam ik op het einde van de maand altijd op een schandalig hoge kredietkaartfactuur. Ik voelde mij dan even heel slecht van de afrekening (die ik nooit zelf bekeek, maar alleen voelde in de bankrekening), hield mij een paar dagen in, en kocht dan toch weer dingen, later op de maand.
Nu dus niet meer: ik geef door de band geen geld meer uit, eigenlijk. Mijn maaltijdchecques worden gebruikt om eten te kopen, soms ga ik eens naar de lokale Okay, en dat is het dan. Uitstekend voor de financiën, ik moet het u niet vertellen.
Maar het steekt.Ik zit regelmatig op websites waar ik boodschappenmanden vol dingen steek die ik echt wil hebben, waarvan ik de eigenschappen en de prijs uitgebreid vergelijk, om dan uiteindelijk niets te kopen.
Het moeilijkste van alles zijn toetsenborden en muizen. Als ik mezelf niet in de hand hield, kocht ik er elke week nieuwe.
En daar ben ik dus gisteren gestruikeld. Dat is in twee stappen gegaan.
Eén: mijn degelijke werkmuis was na een paar jaar kapot. Ik ben naar collega Pieter van ITgegaan, en gevraagd of het mogelijk zou zijn om een nieuwe muis te krijgen op kosten van het werk. Dat bleek te kunnen, en in mijn hoofd betekende dat dat ik 100 euro uitgespaard had.
Twee: ik had mijn HDMI-kabel met HDMI-naar-USB-C-ding uitgeleend aan collega Johan.Hij heeft mij die teruggegeven, maar toen ik een uur of twee later keek, bleek mijn HDMI-naar-USB-C-ding er niet meer op te zitten. Was het er af gevallen op de weg van mijn bureau op het eerste verdiep in vleugel van het gebouw naar de vergaderzaal op het gelijkvloers in de andere vleugel? Geen idee.
En dus moést ik gisteren wel naar Coolblue gaan om een nieuw HDMI-naar-USB-C-ding te kopen.
Die dingen zijn eigenlijk wel nog duur, zeker als het gewoon een zo eenvoudig mogelijke dongle is. En zo kwam het dat ik na veel zoeken en doen besloot dat ik het wel zou doen zonder nieuw HDMI-naar-USB-C-ding (ik heb er nog twee andere in mijn rugzak zitten), en dat ik dus ondertussen in totaal bijna 150 euro uitgespaard had, die ik anders zeker had moeten uitgeven.
En dat ik mezelf daar wel voor mocht belonen. Ik heb een klein Bluetooth-klaviertje gekocht. Eentje van Logitech, in het blauw. Assorti met mijn nieuwe muis die ik zal hebben volgende week. En bruikbaar op mijn telefoon, waar ik dit allemaal net op getypt heb.
Een groot gemak.
⁂
Maar zo wijs!
Ik was naar oude Bollywoodfimpjes aan het kijken op de Youtubes — ja ik vind dat wijs, stop met judgen — en ik was op deze klassieker terechtgekomen:
De volgende aangeraden video was begot deze, door Les Fanfoireux, mensen uit zomaar even de Hoofdstad Van Ons Vlaanderenland!
Heerlijk.
⁂
We waren op vakantie vorige maand, en in de vestingsmuur van Saint-Malo zaten hier en daar plekken van een plantje. Soms grote vlakken, soms kleine stukjes:
Dat zijn juist dezelfde plantjes die al jaren in de tegels tegen onze gevel en die van onze buren groeien:
Ik had geen idee wat het was, maar één vraag op het internet was genoeg om te weten dat het muurleeuwenbek is, vroeger van rond de Middellandse Zee maar al eeuwen ingeburgerd in West-Europa.
Normaal gezien zou het zich enorm eenvoudig vanzelf moeten planten, maar dat lukt niet echt, met dat we helemaal duur hoge muren ingesloten zijn. Ik ben vast van plan te proberen het in de ruwe muur aan de ene kant van onzen hof te krijgen. Plantjes verplanten lukt niet, ik ga eens proberen met zaad.
Of misschien eerst eens proberen een stuk te verpotten? Hm.
⁂
Wat een fantastische serie. Zowaar een Garth Ennis-aanpassing die helemaal in de geest van Garth Ennis is.
Acht afleveringen van een uur en helemaal binge-waardig.
⁂
Het is ongelooflijk hoe enorm veel fantastische inhoud er op Youtube staat. Ik ben geabonneerd op een hele reeks dingen die met film te maken hebben, en toevallig kwam ik deze in mijn recommendations voor de dag tegen. Ik had het al gezien, maar ik heb de twee delen gewoon opnieuw bekeken. Zo enorm goed.
(bekijk het met de ondertitels aan, dan ziet ge ook de bronvermelding er telkens bij)
En, natuurlijk: wat een fantastische film.
⁂
Wat een vreemde serie, op Netflix:
Het waar gebeurde verhaal van een encyclopedieverkoper die in porno begint.
De toon van de serie gaat enorm op en neer, op manieren dat ge’t soms niet verwacht: het gaat van sex in pure slapstickstijl naar een vernietigd leven op dertig seconden.
Maar wel leutig om zien. En veel blote Japanse borsten, dat ook. Aangeraden.
⁂
Er waren nieuwe schoenen en die zaten wel goed, maar aan mijn linkervoet was er een plaats waar een plooi in de bovenkant wreef tegen de bovenkant van mijn voet, juist achter mijn grote teen.
Gevolg na een dag rondlopen: open wonde, strompelen op straat.
Ik heb dat een paar dagen volgehouden (maandag tot woensdag), en dan ging het min of meer over, maar kreeg ik pijn aan mijn linkervoet, een beetje gelijk dat ik mijn voet had omgeslaan.
Dat werd serieus erger in de loop van donderdag, en tegen dat ik thuis kwam, kon ik niet meer stappen. Ik dacht aan vanalles: toch verstuikt? Of misschien iets met een ontsteking die raar deed? Vleesetende bacterie, dat mijn voet zou moeten geamputeerd worden?
Ik heb bijna de hele nacht wakker gelegen van de pijn, en dan iets vóór vier uur Sandra gevraagd om mij toch wat zware pijnstillers te gaan halen. Zelf lukt edat niet, omdat ik nauwelijks kon bewegen, laat staan rechtstaan, laat staan stappen.
En dan werd het duidelijk, vanmorgen, als ik keek naar mijn enkel: ‘t is gewoon jicht. Kak. Drat. Fuck.
En dat doet dus serieus pijn. Serieus pijn. Ik hoop van ganser harte dat het tegen maandag over is. Ik ben bang van niet, maar ik hoop het echt.
⁂
Heerlijk.
⁂
Moeilijk is het niet: er moeten regelmatig CV’s van collega’s doorgestuurd worden voor offertes. Die CV’s zijn niet one size fits all, dat zou een beetje raar zijn (zie, dit schreef ik er veertien jaar geleden over, en het is gelijk nog altijd relevant). Als het een project is waar er service design gedaan wordt, dan stellen we een aantal mensen voor, en in het CV van die mensen staan dan pakweg drie relevante recente cases rond service design, met specifiek wat die persoon gedaan heeft in het project. (Niets zo vervelend als “Ons bedrijf heet XYZ gedaan voor klant ABC” — als ge mij een of twee mensen voorstelt in een offerte, dan wil ik wil weten wat die mensen gedaan hebben, niet wat “het bedrijf” gedaan heeft.)
Maar bon, de structuur can zo’n CV is dus snel opgesteld:
Met de bedoeling dat dat op maximaal anderhalve A4 staat.
Het lastige is: pak dat er 20 mensen zijn, en een stuk of vijf grote types werk met telkens tot een stuk of drie cases, dan zou het wel eens kunnen dat er door de tweehonderd omschrijvingen zijn van “ik heb dit gedaan in dat project”, en dat er vele vele tientallen projecten zijn, die gedeeld zijn over allerlei verschillende CV’s.
Komt daar nog bij dat die teksten geschreven en voortdurend aangepast worden door de mensen zelf, maar dat ze best allemaal een zekere consistente uitstraling hebben en dat ze zeker moeten correct zijn qua taal en dus dat er eindredactie aan te pas komt, en het begint al leutig te worden — met mogelijk versies en dat het mogelijk moet zijn om te zien wat er veranderd is en wat er eventueel nog niet nagelezen is, en alles.
Enfin bon, lang verhaal kort: ik heb op geen tijd iets in elkaar gestoken in WordPress (degelijk versiebeheer, gebruiksvriendelijk te editeren), en dan in Access (iedereen heeft het staan, degelijke input en wijziging, eenvoudig om te zoeken en rapporten te maken), en vanavond nog eens in Django (degelijke database en alles zelf gemaakt dus alles is mogelijk), maar de nadelen wegens telkens niet op tegen de voordelen: WordPress moet gehosted worden en onderhouden, en elke functie moet erbij gemaakt worden, Access is lastig met een Mac en de rapporten zijn niet zo evident proper in Word te krijgen, Django is weer een hosting-ding en moet onderhouden worden.
Ik heb ook gekeken naar een reeks “as a service” en andere online zooi (Airtable onder meer, en Caspio en zo), maar ik heb negatief twaalf goesting om mijn lot te verbinden aan nog maar eens een extern bedrijf dat in het beste geval volgend jaar overgkocht wordt door Google of Microsoft of Amazon, en in het slechtste geval binnenkort failliet gaat, en waar ge geen moment 100% zeker zijt dat ge de data er ooit nog uitkrijgt. Om nog niet te spreken van de miserie dat bedrijfsgegevens op den duur versnipperd geraken over vijftig plaatsen en dat niemand meer weet waar wat precies staat.
En dus wordt het, jawel: één grote Word-file voor alle case-informatie. Een file die gewoon centraal op SharePoint staat en waar iedereen met track changes in zal editeren. Ge zijt er voor of ge zijt er tegen, maar het werkt wel.
Wat meer manueel copypastewerk om individuele CV’s te maken, maar hey. Kosten versus baten, en alles.
⁂
Ik kan er blijven naar kijken.
⁂
Ik dacht dat ik er van af was, maar neen: sinds vandaag mag ik weer met Confluence werken!
Zijn dat diepe zuchten die ik tot hier hoor? Ha, ik dacht het wel. Maar wacht, het wordt nog beter: het is Confluence én Jira én HP-ALM. 🙂
En toch ben ik er content mee: alles dat helpt om beter te communiceren met de mensen die de ontwikkeling doen, is meegenomen. Dit zal vele keren beter zijn dan documenten produceren die dan naar PDF omgezet worden en ergens op een SharePoint of een BitBucket gedumpt worden om zeer zelden nog eens naar te kijken.
En het heeft wel iets, een document waar mensen van analyse over product over design tot ontwikkeling en testers op samen werken. 🙂
⁂
Ik heb mijn rugzak teruggevonden. Hij stond in de gang, waar ik hem gezet had toen ik van mijn werk thuiskwam. Ik heb hem nog niet open gedaan, maar ik ga ervan uit dat mijn werklaptops er nog in zitten.
Ik heb wat hemden in de was gesmeten, een verse onderbroek uitgepakt, en ongetwijfeld is er ergens nog wel een vers paar kousen te vinden.
Ik heb een nieuw paar schoenen.
Straks nog mijn bank-, identiteits- en andere kaarten terugvinden, en dan kan ik er weer tegen.
Benieuwd wat ik allemaal tegen zal komen morgen op het werk. 🙂
⁂
Ik zat er al mee in: hoe ga ik in godsnaam weer een degelijk slaappatroon ontwikkelen?
Tijdens de vakantie schuift dat op naar later en later en later, en dan houd ik mezelf voor dat ik het in de laatste dagen van de vakantie wel recht zal trekken, maar meestal komt dat er niet van, waardoor ik de eerste week van het werk zo voos als een raap rondloop.
Maar kijk: gisteren was ik rond een uur of tien zeer moe, ben ik mijn bed gaan liggen, en tot bijna negen vanmorgen blijven liggen. Mijn uurwerk meet dat nauwkeurig, en het zegt mij dat ik van 21u44 tot 8u56 heb geslapen, waarvan 1u31 wakker, 1u34 REM-slaap, 6u11 lichte slaap en 1u56 diepe slaap.
Hoera! Ik ben redelijk uitgeslapen wakker geworden, en het ziet er naar uit dat ik dus vanavond ook redelijk vroeg in mijn bed zal liggen en dus zondag ook en dus maandag redelijk wakker zal zijn.
Hoera!
⁂
Maandag ga ik weer werken. Het is zal dan al meer dan twee weken geleden zijn, en meteen ook (in combinatie met een paar dagen Frankrijk van net ervoor) het langst in zeer lang dat ik vakantie genomen heb.
Meer dan dat: het is het langst in ik kan mij niet herinneren hoe lang dat ik mij niets, maar dan ook niets van het werk aangetrokken heb tijdens de vakantie.
Ik weet begot mijn werkcomputer niet eens liggen, zo erg is het. Hij zit in een rugzak, dat weet ik, maar waar die rugzak precies ligt: geen flauw idee.
Zo moet het, denk ik. 🙂
⁂