We hebben eigenlijk al sinds 2016 een offerte lopen voor een nieuwe voordeur. De laatste troepenbeweging daar was dat alles doorgegeven was aan de schrijnwerker, maar dat die niets meer van zich heeft laten horen.
(Dezelfde schrijnwerker die ons vorige keer ook drie jaar had laten wachten, en dan uiteindelijk wel goed werk geleverd heeft, maar toch: drie jaar is een beetje lang.)
Dusja, een voordeur. Het zal er één dezer van moeten komen, want met de voordeur die we nu hebben, zijn er een paar problemen:
Ze is lelijk, ze rammelt, ze isoleert niet, ze heeft een klink aan de buitenkant en ik haat het dat mensen zomaar binnen kunnen komen zonder bellen als de deur niet op slot is.
De nieuwe deur, hadden we drie jaar geleden afgesproken, wordt een dubbele deur met een 3-puntssluiting en een aanslag onderaan. Er zullen twee ramen in zitten (dubbel glas, vermoed ik, en dooschijnend in plaats van doorzichtig?) die naar binnen open kunnen zodat ze gekuist kunnen worden aan de buitenkant. Vóór het glas komt er smeedwerk. Aan de binnenkant komt een klink, aan de buitenkant een trekker in het smeedwerk verwerkt. Ah, en een brievenbus aan de buitenkant ook.
En we zijn vrijdag naar een smid gegaan! Dit is de leuning die hij aan een trap had in zijn voorplaats, en dat is al direkt gelijk wij het smeedwerk zouden willen zien:
Dat zou niet verkeerd zijn, denken we. Een blauwe deur in een lichte gevel met iets art nouveau-achtig geïnspireerd van traliewerk erin. Misschien iets gelijk dit, bijvoorbeeld:
Hoera! Ik ben zo content dat ik een internationale man ben!
Ik heb dat gevierd door om 6u op te staan, met een kapotte velo naar het station te fietsen, de trein te nemen om 6u38, de (onverwarmde, ijsbijtend koude) bus in Brussel te nemen om 7u30, op het werk toe te komen om 8u15, te werken tot 16u15, de bus te nemen om 16u30, de trein te nemen om 17u30, met de kapotte velo naar huis te rijden, thuis te komen om 18u30, eten klaar te maken, en op Youtube te kijken naar Charlotte Banner en hoe ze een 19de-eeuws corset maakt.
Hoezee! Wedden dat geen enkel van mijn familieleden mij een gelukkige feestdag wenst?
Ik dacht, ik spendeer eens een zondagnamiddag aan The Crown kijken: seizoen drie was uit, en Netflix sloeg er mij al een tijd mee om de oren, dus hey.
Tien afleveringen later: ha ja. Een zeer zeer zéér disfunctionele familie hé. En och here Prins Charles.
En goede acteerprestaties (leve Olivia Colman en zeker leve Tobias Menzies!), en decors, en verhalen, en hoe dichter het bij mijn eigen leven komt, hoe meer benieuwd ik eigenlijk ben. Ik las dat de Prinses Diana al gecast hebben en alles.
Het vierde seizoen van The Man in the High Castle (via Amazon) zit er op!
Acteerprestaties en alles, en spannend, ook. En ik heb op een bepaald moment zelfs enorm hard luidop moeten lachen, wel een halve minuut lang, wegens zó onverwachte plot twist.
Het is wel degelijk het einde van het verhaal, en ik ben zeer content dat het niet de Iron Skies-versie geworden is: seizoen 4 was meer een reeks karakterstudies dan iets anders.
Ik ga niet spoilen — of misschien dit: het eindigde niet zoals ik verwacht had dat het zou eindigen, een big budgetserie anno 2019. Ik werd er niet ongelukkig van. Degelijk einde van een degelijke reeks.
Eerst was er Watchmen op papier. Ik heb het gelezen eind jaren 1980, begin jaren 1990, en ik was ervan omvergeblazen.
En dan was er een meh film.
En dan hoorde het internet van Damon Lindelof dat hij een pilot voor een serie zou maken. Op deze manier hoorde het internet dat, in een lange brief van vijf pagina’s op Instagram:
Een Watchmen-serie die niét het origineel verfilmt maar iets nieuws doet:
We have no desire to “adapt” the twelve issues Mr. Moore and Mr. Gibbons created thirty years ago. Those issues are sacred ground and they will not be retread nor recreated nor reproduced nor rebooted.
Door iemand die een echte fan is. Ik keek er zeer hard naar uit.
We zitten ondertussen aan aflevering vier. Ik vind het een uitstekende serie. Al dat gebeurd is in het boek, is gebeurd, en het verhaal speelt zich af in 2019. Met thema’s voor 2019 en niet voor de jaren 1980. Met zeer, zéér veel verwijzingen naar het boek, zowel naar inhoud als naar vorm. Maar iets helemaal nieuw.
Ik weet niet of het bekijkbaar is voor mensen die niéts afweten van Watchmen (ik vermoed van wel), maar mensen die het boek gelezen hebben, gaan hard van de serie genieten, denk ik.
Ik hoop dat het goed blijft. Ik hoop dat zeer hard.
Mobile first? Neen gij, bij De Standaard is het anno 2019 nog niet eens digital first.
Kan iemand bij De Standaard in ‘s hemelsnaam iéts doen aan die áltijd verkeerd geplaatste pull quotes? Op web is het totaal onleesbaar wegens in hetzelfde lettertype als broodtekst, maar ook in de app is het enorm irritant:
Er was een tijd geleden een workshop, die we serieus hadden voorbereid. Omdat we die workshop hadden en omdat we die serieus moesten voorbereiden, hadden we weinig tijd voor een ander deel van het werk bij dezelfde klant. Dus hebben we ná de workshop meer gewerkt voor dat ander deel van het werk, en zijn we eigenlijk pas nu weer herbegonnen met het deel werk van de workshop.
En wat nu zeer raar is: het lijkt alsof de weken voorbijvliegen en dat die workshop ondertussen al maanden geleden is, maar eigenlijk is het nog maar vier weken geleden.
Ik kan daar niet goed bij met mijn hoofd. Want deze week is ook alweer bijna voorbij.
Het helpt er niet bij, denk ik, dat we tegenwoordig grote maandelijkse conference calls hebben met de helft van de wereld: daardoor lijkt het elke periode van vier weken alsof we één week aan het bekomen zijn van de call en anderhalve week naar een nieuwe call toeleven, en een dikke twee weken ertussenin om het echte werk te doen.
En binnenkort gaan we twee van die werkschema’s hebben, met elk hun maandelijkse call, over onderwerpen die dicht bij elkaar aanleunen maar toch ook niet echt helemaaal. Dat wordt interessant.
Er is, zoals meermaals op het internet gezegd wordt, geen verschil meer tussen “echt” nieuws en satire. (Niet dat Carlson er hier niet mee aan het lachen is, maar er zijn dus mensen die dat wél serieus nemen. Ick.)
Star Trek: The Next Generation blijft tussen onderhoudend en goed in seizoen vier.
The Drumhead is een aflevering die ik graag twee keer zo lang had gezien, en lichtjes anders.
Het verhaal begint met een Klingon op een uitwisselingsprogramma, waarvan vermoed wordt dat hij spioneert voor de Romulans (subplot dat al een tijdje aan de gang is, dat een deel van de Klingons de Romulans genegen zijn), en dat hij ook verantwoordelijk is voor een ontploffing aan boord,.
Komt een admiraal Satie aan boord, met een Betazoid aan haar zij. Die ze direkt gebruikt om de Klingon te ondervragen, waaruit blijkt dat hij jawel een spion is maar neen hij heeft geen sabotage gepleegd. Satie’s conclusie, meteen: dan moet er iets veel groter aan de hand zijn! En dus begint ze iedereen te ondervragen met haar creepy tamme Betazoid.
Tot ze aan een zekere Simon Tarses komen. (“Simon Tarses”, trouwens? Ik moest meteen denken aan Robert Price’s redelijk overtuigende case dat Simon Magus en Paulus van Tarsus dezelfde persoon zouden kunnen geweest zijn — zie alhier voor meer over Simon.)
Simon Tarses dus, waar de Betazoid meteen van merkt dat hij een Geheim heeft. En dat Satie meteen tot de conclusie komt dat hij in het complot zit.
En dan wwordt het helemaal McCarthyaans: ondervragingen in publiek, iedereen verdacht, show trial en alles.
Het was lang geleden dat ik mij zo ongemakkelijk voelde bij een aflevering van Star Trek. Tegen dat we aan pakweg 4/5 van de aflevering zaten, voelde het echt aan alsof het allemaal om zeer zou gaan — als het een serie van 2019 was in plaats van een aflevering uit 1991, had dit een heel seizoen kunnen zijn.
Want op dat moment is het inderdaad, op een andere manier bekeken, allemaal zeer ambigu aan boord van de Enterprise: Picard, kapitein, heeft niet zo lang geleden 39 schepen met meer dan 11.000 mensen aan boord vernietigd, toen hij Locutus of Borg was. Worf veroordeeld door de Klingons als zoon van een spion en saboteur voor de Romulans, verantwoordelijk voor talloze doden. De Enterpreise heeft dingen meegemaakt die geen enkel ander schip op honderd jaar meemaakt — en is dat allemaal wel toevallig? Ze hebben de afgelopen drie jaar niet één keer maar negen keer de Prime Directive, de allerheiligste wet van de Federation, geschonden!
Helaas, en dat is wat ik zou veranderen, weten we al bij het begin van het showproces dat er geen sabotage was: de ontploffing was het gevolg van een slecht onderdeel bij het vorige onderhoud. Waardoor het allemaal veel minder moreel ambigu is dan het had kunnen zijn. Dat, en ze hebben maar 40 minuten om het hele verhaal tot een volledig einde te brengen. Admiraal Satie stort volledig in nadat Picard het aandurft! om haar vader te citeren: “With the first link, the chain is forged. The first speech censured, the first thought forbidden, the first freedom denied, chains us all irrevocably.”
Het had een film kunnen zijn van anderhalf uur, met een climax zoals “You can’t handle the truth” in A Few Good Men (van 1992, een jaar ná The Drumhead). Het liep allemaal te snel af.
Maar het was wel zeer beklemmend. En meer relevant in 2019 dan in 1991. Alhoewel. Een paar maanden na de val de Muur hadden we eventjes hoop, in die tijd. The Drumhead werd uitgezonden in april 1991. Toen was de oorlog in Joegoslavië juist begonnen, en wisten we dat het allemaal om zeep was.
