Vrijdag komen ze toe, twee nieuwe matrassen voor ons bed. Spannend!
Het enige is: ik ben vrijdag wel thuis maar ik heb geen enkele goesting om mensen te zien.
Mijn voet doet pijn en ik loop er helemaal lastig van want het blijft nu al een een week in een doort voorstadium zitten in plaats van door te breken. Niet dat ik wil dat het doorbreekt (A veteran visiting a Hospital in Birmingham, AL, said: “I’ve been shot, beat up, stabbed, and thrown out of a helicopter, but none of that compared to the gout.”) maar de onzekerheid is lastig.
Zelie zei ineens dat ze naar Keulen vertrekt. Morgen is ze weg, een dag of drie of zo. Treinticket, AirBNB, en hopla.
Meer plannen dan dat is niet nodig.
Op zo’n momenten denk ik zeer hard aan mijn pensioen, wanneer dat in theorie ook mogelijk zou zijn, zo op gelijk welk moment.
Tot ik bedenk dat ik eigenlijk gewoon maar thuis zou blijven zitten, omdat thuis zitten ook wijs is. Ik zou zo een goede thuiszitter zijn, als dat een beroep was.
En niet zo iemand die thuis zit en actief is in verenigingsleven en alles hé, nee, gewoon thuis zitten en naar series kijken en in mijn zetel blijven zitten en lezen en alles.
Het vierde kwartaal is nog niet begonnen, maar ik heb toch al de indruk dat het bijna gedaan is met het jaar.
Misschien is dat omdat ik mijn overblijvende vakantiedagen een beetje over de laatste maanden heb uitgesmeierd en dat ik nu meer vierdagenweken heb dan normaal. Misschien is het omdat de dagen merkbaar aan het korten zijn.
Als ik ‘s morgens naar het station rijd, is het weer pikkedonker. Dat is gewoon worden, vooral met een licht op mijn fiets dat eigenlijk meer naar de wolken dan naar de grond wijst.
Jane wordt per ongeluk zwanger nadat haar gynecologe, helemaal verward omdat haar lief (die tegelijkertijd ook haar stiefmoeder is, dacht ik?) het juist heeft uitgemaakt. Het sperma komt van de schatrijke broer van de gynecologe, die vijf jaar geleden ooit Jane gekust had, maar die ondertussen in een huwelijk gevangen zit met een vrouw die er een relatie op nahoudt en alleen lang genoeg bij hem blijft om veel geld te kunnen krijgen bij de scheiding. De vader van Jane is out of the picture, maar blijkt dan een enorm bekende televisiester te zijn en in het leven van zijn dochter te willen komen.
Er is verraad! Liefde! Verwarring! Ruzie! Moord! Tweelingen!
Heerlijk! Verstand op nul en gewoon op u af laten komen, op Netflix:
‘t Zal zo ongeveer gedaan zijn met groeien in den hof, denk ik. Het gras achteraan links heeft nooit veel gedaan en de echinacea heeft anderhalve bloem gegeven en vooral veel opgerolde bladeren (ik vermoed de één of andere bacterie, grr) — maar behalve dat ben ik redelijk content met de stand van zaken:
De kruiptijm kruipt, dat is het belangrijkste. Volgend jaar zie ik het goed komen. De kuiden links, dat komt ook wel goed. De dingen aan de rechterkant in het algemeen, daar heb ik geen idee van. Het is allemaal wel uitgegroeid, maar zeer benieuwd wat het zal geven. Rechtsachteraan ziet het er allemaal zeer eenjarig uit, maar bon, we zien wel.
Het onkruid, dat zal een strijd blijven, vrees ik. Van al de vuiligheid die er stond vóór de nieuwe grond gestort werd, zijn er maar twee blaadjes winde en een blaadje zevenblad bovengekomen (alledrie afgenepen van zodra ik ze zag, dus niet meer dan één dag boven de grond geweest). Hopelijk blijft het daarbij.
Voor de rest is het grootste gevaar deze kerel:
Klaverzuring. Ziet er onschuldig uit, en op het eerste zicht lijkt het op gewone klaver, maar helaas. Kijk, zo ziet klaver er in mijn hof uit — een simpel dingetje dat op een stengeltje naar boven groeit met een klein beetje wortels eraan:
…de klaverzuring is een heel andere klasse, met een enorm diepe wortel en van zodra ge er verkeerd naar kijkt: uitlopers die hun eigen wortels krijgen, en die dan op den duur een enorme mat vormen die ge zonder vlammenwerper en Roundup niet wegkrijgt.
Met de rest van het onkruid lukt het voorlopig wel. Een paar weken geleden was ik met elk klein beetje groen dat boven de grond kwam bezig, maar tegenwoordig laat ik het staan tot het groot genoeg is om zonder prutsen uit de grond te krijgen, en met een vork lukt dat altijd perfect:
Wel een paar dingen.
Ten eerste: vandaag voor het eerst een pijltje kattenstaart gezien. Niet logisch, want dat groeit normaal gezien alleen op arme grond, en als er één ding is dat onze grond niét is, dan is het wel arm. Het was maar een klein stukje, en ik dénk dat ik het helemaal uitgegraven heb, maar toch: in ‘t oog te houden.
Ten tweede: mos. Mos. Serieus: mos.
Kijk, dit is de grond van zéér dichtbij gezien aan de ene kant van den hof die in de zon komt (links) en de grond van even hard dichtbij gezien aan de andere kant, die nooit zon ziet:
O-ve-ral mos. En waar er geen mos is, is er levermos. Het was begonnen met een paar kleine stukjes op de begonia, maar nu staat het overal.
Ik ben in dubio: ik vind het mos enorm mooi, maar ik ben bang dat vooral dat levermos dingen zou kunnen riskeren overgroeien. In het oog te houden dus.
Het zaad planten had wat voeten in de aarde. Of eigenlijk: handen. De muurleeuwenbakzaden die ik wou planten moesten in vochtige aarde — géén natte aarde, zei het pakje expliciet.
En de enige aarde die ik had was wel degelijk nat: ze zat in een zak die ooit in de regen had gestaan en dan toegedaan was en binnen gezet, en die meer dan een jaar na datum nog altijd zeiknat was.
Ik heb nul geduld als ik besloten heb om iets te doen, geen sprake van dat ik mij zou aangekleed hebben om naar de winkel te gaan om nieuwe aarde of zo. Eerst heb ik alle natte aarde in een grote doos gedaan en in de zon gezet, maar er was niet genoeg zon en mijn geduld was écht op.
Dus heb ik de aarde gewoon drooggeperst in mijn handen, handvol na handvol. Ik denk dat het redelijk gelukt is, zelfs.
Bakken om in te zaaien? Ja, idealiter zou ik er gaan halen zijn, maar hey, geduld en het gebrek er aan: ik heb alle cache-pots die ik vond bij elkaar gezocht en een bodempje aarde in gedaan (meer was niet nodig). Zaadjes in gedaan, klein beetje aarde op, licht aangeduwd, binnen gezet in de relatieve warmte, en bedekt (zaad kiemt in het donker).
En nu is het waiting game. Morgen kijk ik nog niet, ik wacht tot zondag. Spannend!
Ik heb begin augustus zaad gekocht op tinternet, en het is nu pas toegekomen. Op de zak staat dat zaaien zou moeten gebeuren van maart tot juli.
Begin augustus is dicht genoeg bij juli dat ik zou doen, maar nu is het bijna midden september. Ik ben er lastig van: zou ik het toch proberen? Zien wat het geeft?
Ik dénk het wel.
Morgen zoek ik een paar potten, doe ik er aarde in, smijt ik mijn zaad erin, bedek ik het met een heel klein beetje aarde, zet ik de potten in de keuken en doe ik er een deksel op (het zaad is geen lichtkiemer, zegt de zak mij). Als er iets uitkomt, probeer ik het in de gaten in de muur te steken en onderaan de muur te planten.
En als het niet lukt, dan geef ik gewoon ergens rond januari nog eens 4.79 euro uit voor 4000 nieuwe zaden.
Want ik ben vast van plan om muurleeuwenbek in den hof te hebben.
‘t Is nu al twee avonden dat ik van begin tot einde het debat in het House of Commons aan het volgen ben.
Hallucinant.
Het enige argument van de Brexiteers is “de mensen hebben in 2016 besloten dat we eruit moeten stappen en dus moeten we daar naar luisteren”.
Ik begrijp niet dat niemand zegt dat in 2016 een nipte meerderheid om allerlei verschillende redenen zo gestemd heeft: omdat ze de regering-Cameron een hak wilden zetten, omdat ze bang waren van vreemdelingen, omdat hen beloofd was dat het meer geld zou opbrengen als ze uit de EU zouden stappen, en ongetwijfeld ook een aantal omdat ze na zich geïnformeerd te hebben over de gevolgen, en na verzekerd te zijn dat de breuk ordentelijk zou verlopen en dat het allemaal een fantastische deal zou worden, in eer en geweten die beslissing genomen hebben.
Maar iedereen gaat er aan die kant van uit dat 100% van de mensen die voor de Brexit gestemd hebben, dat opnieuw zouden doen. Of beter: dat het ondemocratisch zou zijn om de vraag opnieuw te stellen. Weird, weird, weird.
[Nu, aan de andere kant: in België hebben we al sinds, euh, december vorig jaar? geen regering meer, en geen kat die er gelijk van wakker ligt. Sense of urgency: zero. Ik las onlangs dat we misschien, wie weet, ergens binnenkort wel een Vlaamse regering zouden hebben. Maar ook daar geen mens die er van wakker ligt. Zucht.]
Hoho, dát waren tijden! Iedereen ging een zijn media consumeren op een iPad! In speciale apps en alles!
Ik heb een abonnement genomen op De Morgen, niet zo lang geleden, omdat het me meer overkwam dan ik aangenaam vond dat ik een link vond naar een artikel dat ik wel interessant vond, maar dan tegen de betaalmuur botste en geen izn had om twee dagen te wachten tot ik het op GoPress kon lezen.
En zie, dit weekend zag ik dit op mijn digitale krant verschijnen:
Hey, een onderwerp dat mij interesseert, en “Lees nu”, dat nodigt uit tot klikken, dus ik duw met mijn vinger op dat beeldje en hop, een pagina met hetgene ik verwachtte te zien, maar nu iets groter:
Het blijkt een serieus lange pagina te zijn, met twee advertenties voor MuleSoft erop en ergens in het midden, net boven reclame voor een nieuwsbrief een tekstje:
“Hoe ernstig staat de kwaliteit van het Vlaamse onderwijs onder druk?” Ja, dat zou ik graag willen weten, De Morgen! “En waar vinden we voldoende nieuwe leerkrachten?” Wat een boeiende vraag! Vertel het mij, waar? “Het onderwijs staat al een tijdje centraal in het debat.” Tegen wie zegt g’het! “Terecht. De keuze voor de juiste opleiding en de meest geschikte school is één van de belangrijkste die ouders en kinderen samen maken.” Jajaja, komaan, geef mij die speciale editie waar ik er alles over zal kunnen lezen!! “Daarom biedt De Morgen u vandaag een Extra Digitale Editie aan, helemaal gewijd aan onderwijs.” Hoera! Waar staat ze? Zeg het mij! “Lees en herlees onze meest relevante verhalen zodat u uw kroost morgen goed geïnformeerd en met een gerust hart terug naar school kunt sturen.” Ja, maar hoe? Hoe? HOE? En waar? En op welke manier?
Ho, wacht: er staat een link in de tekst: “Extra Digitale Editie”, da’s een link die ik kan volgen! Ik ben zo gelukkig!
Euh… tiens. Ik kom dit terecht in de Android-winkel van Google:
Ik had het al staan, dus? Wat fijn! Ik duw op “Open”, en…
Wat de fuk? Ik ben gewoon op de homepagina van De Morgen in de De Morgen app? Waar weer — twee keer! — reclame gemaakt wordt voor de Terug Naar School special?
Ja hoor. Straatje zonder einde. Ik heb nog altijd geen idee waar die speciale editie te vinden is. Want op de computer staat die reclame er ook, maar leidt die gewoon naar een downloadpagina voor een app.
Ik dénk dat het een iPad-exclusief, of althans een tablet-exclusief iets is. Denk ik.
Ik heb een telefoon die meer resolutie heeft dan een tablet, en ik heb een computer waar ik het klavier van kan afnemen en die dan een tablet wordt. Maar toch slaag ik er niet in om de “Extra Digitale Editie”, waar ik –vermoed ik dan toch– ook geld voor betaal, te zien.
…eeeeennnn ik ben erdoor, door Star Trek, de originele serie:
We gaan daar niet flauw over doen: er zaten serieus slechte afleveringen tussen, voorla in seizoen drie (Elaan Of Troy, ack, space-hippies en slechte muzikale nummers, bah!). Maar sommige afleveringen die unaniem slecht gevonden worden, vond ik eigenlijk niet zo slecht. Zoals de allerlaatste, Turnabout Intruder, waar Dr. Janice Lester en kapitein Kirk van lichaam wisselen.
De nichterigheid en het pruilmondje waarmee William Shatner een vrouwelijke Kirk speelt, is echt slecht acteerwerk, geen enkele twijfel daarover. Maar de manier waarop Sandra Smith Kirk-in-een-vrouwenlichaam speelt is echt heel goed. Ik zou het fantastisch gevonden hebben als de verwisseling niet ongedaan had kunnen gemaakt worden, en als we haar als nieuwe Kirk zouden gekregen hebben: ze zou dat veel beter gedaan hebben dan Kate Mulgrew’s Janeway.
En het einde van de aflevering is vintage Star Trek, en bij de allermenselijkste en mooiste eindes van een aflevering ooit. Ik lees op de Wikipediats
Cultural theorist Cassandra Amesley states that this episode is “agreed to be one of the worst Star Trek episodes ever shown” by Star Trek fans. Brenton J. Malin sees the episode as a reactionary response to the radical feminism of the late 1960s. Dr. Lester is a “caricature and condemnation of the feminism of the late ’60s, evoking a fear of powerful, power-hungry women…. The message seems clear: women want to kill men and take their jobs, but ultimately they can’t handle them.”
Maar dat is moedwillig verkeerd begrip, vind ik. Janice Lester is een kapotte mens, niet omdat ze een vrouw is, maar omdat sommige mensen soms kapot zijn of kapot gaan. Ze haat zichzelf, en ziet niet eens dat haar voornaamste handlanger haar doodraag ziet — zelfs als hij geen hoop heeft om haar op de één of andere wijze seksueel te hebben. Schoon. Het had met een betere acteur dan William Shatner een mooie film kunnen zijn.
Ook uniek in de hele Star Trek-reeks –en dat heeft deze aflevering gemeenschappellijk met die afgriebelijk hippie-aflevering– het geeft ons een zeldzame blik op de minder verkwikkelijke kant van de wereld in die Roddenberry-utopia. Redshirts als niet-nadenkende, zuiver uitvoerende, bijna fascistoïde onmenselijke soldaten. Brr.
Content dat ik alles nog eens gezien heb. En dan vooral Droxine uit The Cloud Minders en haar interessante kostuum.
LOS ANGELES – FEBRUARY 28: Diana Ewing as Droxine in the STAR TREK: THE ORIGINAL SERIES episode, “The Cloud Minders.” Season 3, episode 21. Original air date, February 28, 1969. Image is a frame grab. (Photo by CBS via Getty Images)
Maar bon, ‘t is gedaan. Next up: iZombie, denk ik. Of toch nog proberen verder kijken naar Dark Crystal — ik ben gestopt ergens aan twee derde van de eerste aflevering, het was te moeilijk te bekijken op de achtergrond.
En behalve dat, natuurlijk: gewoon verder met The Next Generation, tot ik die ook allemaal gezien heb.
Het meesterplan is dat ik nog eens alle Star Trek-afleveringen ga bekijken, van begin tot einde. Okay, minus The Animated Series.
Dan denk je: ha, daar is ie dan Oeoeoeoeh Dit wordt minstens een zomer van een eeuw Oeoeoeoeh Maar lieve mensen, oh wat gaat ‘t vlug Oeoeoeoeh ‘t Is weer voorbij die mooie zomer
Of zoals ik het kende:
Of zoals ik later ontdekte dat het oorspronkelijk was en dat het ook fantastisch mooi is maar op een andere manier dan Joe Dassin:
DOCH DIT GEHEEL TERZIJDE.
Het is voorbij, de grote vakantie. Zelie heeft dinsdag nog twee examens Duits en dan heeft zij nog wat vakantie, maar voor de andere drie is het gedaan: terug naar school.
Vroeger was het een heel ding, terug naar school keren. Met boodschappen doen om al het materiaal bij elkaar te vinden (plakkaatverf! ecoline! chinese inkt!een geodriehoek! een nieuwe passer!) en dan boeken kopen in de Standaard Boekhandel en dan alles kaften en dink.
Niets daarvan hier: de boeken zijn toegekomen, maar ik denk dat ze er zelfs niet echt door gebladerd hebben. En het materiaal is er allemaal nog, of zal er dan wel komen, en niemand ligt er echt wakker van.
Ik hoop dat ze het volgend jaar allemaal goed doen, en dat ze niet ongelukkig zijn. Veel meer dan dat wens ik eigenlijk niet. Dat ze er door zijn misschien ook wel, ja. Maar toch vooral dat ze zich goed voelen op school. En dat ze een beetje goede en gemotiveerde leraars krijgen.
Het zit zo: ik had oude, oude schoenen. Die nog wel gemakkelijk zaten, daar niet van, maar toch. Oud.
En dan kwam de eerste dag van de Gentse Feesten. Ik heb de hele dag rondgelopen, en de binnenzool van mijn schoenen was helemaal gerimpeld. En ik had kousen aan die actief afzakten, waardoor het leek alsof ik in mijn schoenen een stuk of twee drie potloden had liggen waar ik dan op liep.
Ik ben thuisgekomen die eerste nacht, en ik kon niet meer rechtstaan wegens zo dood als iets. Mijn voeten voelden aan als twee blokken dood vlees. Geen slapende voet met tintelingen, gewoon: géén gevoel. Pijn, ja, maar algemene pijn, en voor de rest leken mijn voeten helemaal verdoofd.
De volgende dagen veel minder rondgelopen, maar nog altijd: dode voeten.
Na de Gentse Feesten heb ik nieuwe schoenen gekocht.
Ergens midden augustus begon het gevoel terug te komen, te beginnen met mijn hielen. We zijn nu eind augustus, en ik denk dat ik bijna al mijn tenen weer voel. Nog een beetje voos aan de voor- en buitenkant van mijn grote tenen, maar er is hoop dat het in orde komt.
ZIET GE WEL DAT GE NAAR DE DOKTER GAAN NERGENS GOED VOOR IS.
Ere wie ere toekomt: ik had zoals wel meer gebeurt in Nederland verwacht dat er rond 12u30 een pak Bolletje beschuiten en een kan lauwe karnemelk op tafel zou geplonkt worden, maar we hebben van onze sympathieke gastheren van Luchtverkeersleiding Nederland een degelijk middagmaal aangeboden gekregen.
En onze gastheer van KLM in de namiddag heeft ons zelfs in zijn persoonlijke auto naar het treinstation gevoerd — geen slecht woord over de Hollanders vandaag!
En ja, weer veel bijgeleerd. LVNL zit in het lagere luchtruim (as opposed to Reims, dat hoger zit), en bij KLM doen ze flow-achtige dingen binnen hun eigen vloot — zeer verschillende situaties, maar toch ook redelijk wat gelijklopends gezien.
Veldstudies zijn wijs.
We waren vroeger klaar dan voorzien, maar de Thalys zat stampvol en dus hebben we nog twee uur moeten rondhangen in Schiphol Plaza voor we naar huis konden geraken. En zie: na wat souvenir-inkopen (hagelslag, pindaboter, drop) hadden we na pakweg anderhalf uur tekenen aan een tafelje gedimme al een paar concepten die we volgende week kunnen toetsen. Score!
