Het langetermijnplan is nog altijd dat ik alle Star Treks nog eens herbekijk. De oorspronkelijke drie seizoenen zitter er op, ‘t is de beurt aan The Next Generation.
Raar te denken dat er tussen het eerste (echt wel slechte) seizoen van The Next Generation en de laatste aflevering van de originele serie maar zeventien jaar zitten, terwijl er tussen dat eerste seizoen en nu meer dan 30jaar zitten. Oud worden, ‘t is wat.
Ik herinner het mij als de dag van gisteren, dat we ontdekten dat er een nieuwe Star Trek-reeks was. Het internet bestond nog niet, natuurlijk. Ik dénk dat ik er vaag over gehoord had omdat het in een computertijdschrift stond of zo, maar de eerste keer dat we het echt wisten, was toen er in de videotheek cassettes verschenen met telkens twee afleveringen erop.
En dat ik het ook niet echt goed vond, dat weet ik ook nog. ‘t Is inderdaad twijfelachtig van kwaliteit, dat eerste seizoen. Een zure appel waar een mens moet door bijten, en alles.
Het was van workshop vandaag. Een man of 25 uit allemaal landen van over heel Europa, interessant project, interessante mensen, en denk ik wel het grootste gemiddelde aantal jaren serieuze ervaring in een complexe materie die ik samen in een kamer gezien heb.
Ik ben blij met de dag: onze ideeën werden niet afgeschoten, helemaal integendeel zelfs. We zijn er blijkbaar met onze relatief weinig ervaring in hun vakgebied (meer wel serieus wat ervaring in ons vakgebied, ha!) in geslaagd om oplossingen te vinden waar een redelijke consensus van grote tevredenheid over was.
En zo zit de week er bijna op. Ziet ge wel dat het rap voorbij zou vliegen.
Het wordt één van die weken, volgende week. Maandag vergaderingen en ‘s avonds quiz, dinsdag heel de dag workshop, woensdag verslag en laat ‘s avonds avondvergadering op het werk, donderdag online vergadering, en vrijdag ofwel verslag en design ofwel een dag recup.
De meneer zei dat ik kwaad zou zijn om mijn moderne toastmachine, en hij heeft gelijk gekregen:
Een toaster uit 1948, die niet alleen het brood automatisch zachtjes naar beneden en naar boven doet komen, maar die u ook nog eens de mogelijkheid geeft om de kleur van uw toast te kiezen.
Jawel: niet de tijd dat een toast in de toaster zit, en dat het dan bij gewoon brood nauwelijks verkleurd is maar bij melkbrood donkerbruin, maar de kleur van de toast.
En dat allemaal met niets van electronica. Het werkt enkel en alleen op de eigenschappen van metaal, dat uitzet als het warmer wordt en krimpt als het kouder wordt. Zowel voor het op- en neer-mechanisme als voor de kleur van de toast.
Zot.
En ik ben kwaad op mijn toaster en ik wil er zo een hebben, nu.
Ik was met een toegegeven half oog aan het kijken naar The Politician, en toen deed iemand een zang op een begrafenis en plots deed mijn hele hoofd van EVAN. HANSEN.
Volgende week is er een belangrijke workshop en ook een belangrijke vergadering. Maar ik ben ziek en ik kan mij moeilijk concentreren. Ondertussen al anderhalve dag in het water op een druk moment, bah.
Het is wachten tot de wolken wat optrekken in de namiddag en avond, en dan laat doorwerken. En aangezien er ongetwijfeld weekendwerk aan te pas komt, kom ik ongetwijfeld aan mijn normale aantal gewerkte werkweek-uren, of misschien zelfs wat meer.
Mijn rug heeft een ingebouwd mes gekregen. Mijn spieren doen allemaal individueel pijn. Zo ver, zo normaal. Grieperig.
Maar ook: mijn neus is verstopt en dan niet meer. Ik kan niet meer spreken van de keelpijn en dan weer wel. Ik heb gedurende stukken van een half uur drie kwartier gelijk een oorontsteking, en dan weer niet.
Ge ziet, dat komt ervan, met vreemde mensen omgaan. Ge doet allemaal vreemde ziektes op.
Ik dacht: het wordt geen goeie dag vandaag. Opgestaan met pijn in mijn rug en hoofdpijn.
Naar het werk geraakt — de trein van 6u30 gehaald in plaats van die van 6u38, dus een beetje vroeger dan anders — maar ‘t was dus niet in orde. Het ging nog ‘s ochtends, maar tegen helf-voormiddag werd het lastig. En in de namiddag was het nog wat minder.
Overal spierpijn (naast mijn rugpijn, die denk ik gewoon rugpijn zonder verwantschap met iets anders was), koppijn, misselijk. De tweede helft van de namiddag was euh niet aangenaam. De reis naar huis was kak.
Anna heeft al een tijdje min of meer hetzelfde: een virus of zoiets, dat ambetant doet zonder echt door te breken in totale breakdown-ziekte.
Normaal gezien zitten we ergens in het midden: poule twee van de drie, en net niet goed genoeg om die te winnen. We beginnen dan met een goede ronde (of twee), en dan zakt het ergens in en is er één ronde waar het echt slecht is.
Om de zoveel tijd zakken we dan naar poule drie, waar we (als er tenminste geen valse slechte ploegen in poule drie zitten) kans hebben om soms eens te winnen.
Gisteren ging het onverwacht goed, en hebben we niet alleen poule drie gewonnen maar de hele quiz!
Het begon onverwacht met een meevaller: ronde één was gebouwd rond een akrostichon, de slogan op het bordje van Greta Thunberg. Ik had die ondertussen genoeg gezien om te weten dat het SKOLSTREJK FÖR KLIMATET was, en dan was het eigenlijk alleen maar meer invullen. We hadden één ding niet, een reeks van Annie M.G. Schmidt. Het klonk als Minoes, maar het moest beginnen met een I. Het bleek Ibbeltje te zijn:
Annie Schmidt beschouwde Minoes een tijdlang als een soort vergeten ‘zelfplagiaat’ van haar eerdere serie verhaaltjes Ibbeltje uit de jaren 60, waarin inderdaad een groot aantal overeenkomsten is te vinden met Minoes. Uiteindelijk gaf ze toch toestemming om Ibbeltje opnieuw uit te brengen.
Na de eerste ronde stonden we op een (heel erg) gedeelde tweede plaats.
De fotoronde die we kregen na de eerste ronde vonden we zó gemakkelijk (Ocasio-Cortez en Trevor Noah en Jane Goodall en zo herkennen) dat we ze op denk ik een minuut ingevuld hadden.
De tweede ronde was allemaal antwoorden met “berg” ergens in, en op een gemeente en een Klara-programma na wisten we alles.
In de derde ronde hebben we echt wel geluk gehad: twee antwoorden die eigenlijk feitelijk misschien door een zeer strenge verbeteraar fout hadden kunnen gerekend worden, zijn juist gerekend, en zo hadden we na drie ronden en een fotoronde maar drie antwoorden fout en stonden we op een gedeelde tweede plaats.
We waren helemaal klaar voor de inzinking in de laatste ronde, en de schiftingsvraag hadden we helemaal in de verkeerde richting geantwoord. Maar neen dus: tien op tien in de laatste ronde. En de quiz gewonnen.
Dat wordt volgende week vechten in poule twee dus, maar hey: ze pakken het ons niet meer af!
Kunt ge ziek worden van teveel menselijk contact en van introvertigheid? Drie dagen in Budapest gezeten, verjaardagsfeest vrijdag, trouw zaterdag: zondag was het helemaal op.
Ik heb enorm mijn best gedaan om de laatste zes afleveringen van het laatste seizoen van Jane the Virgin te bekijken (fantastisch!), maar daarna ben ik gecrasht en in bed gekropen tot ‘s avonds.
Afsluiting van Dok gemist daarmee, maar ik denk dat het toch niet zou gelukt zijn: te veel mensen bij elkaar. En maandag weer werk.
Ik zou er denk ik redelijk van genieten om gewoon nooit meer buiten mijn eigen huis te moeten komen.
Ik nam vanmorgen de taxi in centrum Boedapest. Iets verder op straat stond een duidelijk vermomde huurmoordenaar. Twee meter boomlang, ijs in zijn staalblauwe ogen, knullige “ik heb ooit The Exorcist gezien”-priester-outfit aan.
Ik neem mijn taxi, kom toe aan de luchthaven, blijkt de huurmoordenaar er ook te staan. Ik ga neerzitten, huurmoordenaar gaat neerzitten. Ik verhuis naar een andere plaats om te zitten, tien minuten later komt de moordmachine drie zetels verder zitten.
Ik stap het vliegtuig op, blijkt de kerel op hetzelfde vliegtuig te stappen. Drie stoelen vóór mij. Kaarsrecht in grijze kledij met clergyman-kraag, stijf vóór zich uit kijkend.
Ik stap uit het vliegtuig, haast mij naar de trein, zie dat er één klaar staat om weg te rijden, kijk zelfs maar half waar hij naartoe gaat, stap in, ga neerzitten — inderdaad: de kerel komt recht tegenover mij zitten. En kijkt mij aan met zijn beste moordenaarsblik.
Blijft zitten tot Brussel Noord. Brussel Centraal. Brussel Zuid? Daar stapt hij eindelijk af, met een laatste misprijzende blik in mijn richting.
Zijn plaats werd ingenomen door een Tsjetsjeense extremist met een bom in zijn rugzak rechttegenover mij en een gifmenger naast mij. Serieus.
Ik heb daar dus allemaal fotografisch bewijs van hé. ‘t Is dat ik weet dat het niet mag, foto’s van mensen posten.
Ik heb eigenlijk weinig of niets toeristisch gedaan op drie dagen: toegekomen, iets gaan eten, rap naar huis, vroeg op, naar Hungarocontrol, werken, naar de luchthaven, wachten, naar de stad, even in bed gelegen. Het meest toeristische was vanavond, dat we iets gaan drinken zijn alhier:
Het café van het Astoria-hotel, compleet met een vioolspeler en een cimbalomspeler.
Daarna zijn we naar een toeristisch dink gegaan waar het eten wel degelijk was, maar waar een koppel Spanjaarden veel te luid muziek aan het spelen waren.
En dat was het dan. Geen sightseeing behalve wat ik tussen werk en eten en hotel zag. Ik ben een slechte toerist.
