We hebben met het grootste deel van het gezin gisteren nog naar House of the Dragon gekeken, en dan ben ik in mijn bed gekropen en is het grootste deel van het gezin naar de Gentse Feesten gegaan, en dan zijn ze teruggekomen en vanmorgen zei Sandra dat de afstandsbediening kapot was.

De afstandsbediening was niet kapot want het lichtje was nog zichtbaar op een telefooncamera. De televisie: not so much. Ze stond af en was niet aan te krijgen met de afstandsbediening. Ze was ook niet manueel aan te krijgen.

Ik op het internet zoeken: een gekend probleem, blijkbaar. Televisiemodel dat soms gewoon uitvalt en niet meer opstart. Een paar minuten uit het stopcontact halen en dan weer insteken en hopen dat het goedkomt, zegt het internet. Ik geprobeerd: neen dus.

Naar de Samsungtelevisiereparatiewebsite! Ingelogd met mijn Samsunaccount, serienummer ingegeven, meteen te zien gekregen dat het toestel nog in garantie is (oef!), en verdere troubleshootinginstructies gekregen. Het enige nuttige dat erbij stond, was de stekker uit stopcontact trekken en een uur zo laten staan, dan weer insteken en zien of het rode lampje brandt. Dat deed niets.

(Er waren, voor in het geval dat niet werkte, nog een aantal andere opties zoals “steek de stekker eens in een ander stopcontact”, maar dat was dus het eerste dat ik probeerde, kijken of het stopcontact niet kapot was, of de draad, en uiteraard was het dat niet.

En dat was het dan. In de online wizard naar de volgende stappen: adres ingeven, zeggen wanneer ze mogen langskomen, yada yada. Ik op het einde van de wizard gekomen, submit: 500. Oh no. Nog eens submit: “sorry het formulier is kapot”. Nog eens submit: “we zijn ermee bezig”. Nog eens submit: 500.

Ik dus maar getelefoneerd naar de supportafdeling. Na een doolhof aan opties (“druk 1 voor Nederlands”, tuut, tuut, doorschakelgeluid, nog eens “druk 1 voor Nederlands”) uiteindelijk bij iemand terechtgekomen die wel degelijk Nederlands sprak, maar zo snel en met zo een hard aziatischachtig accent dat het moeilijk te volgen was. Mijn probleem uitgelegd, dat ik niet zeker was of mijn reparatieaanvraag wel degelijk opgenomen was of niet. Zij verzekert mij van wel, zegt dat ik binnen de twee à vijf werkdagen een mail zal ontvangen voor verdere afspraak, en zegt dan ook dat ik binnen een uur een mail zal krijgen voor een evaluatie van deze interactie.

Die tweede mail is ondertussen binnengekomen, met een vriendelijke uitnodiging om op een knop de duwen en daar een enquête in te vullen. De knop bracht mij naar een pagina die mij dit zei:

Tja. Nog werk aan de webapplicatiewinkel, denk ik.

Ik had een nieuwe versie van mijn genealogiedata naar Familysearch geüpload, en grrr bleken mijn foto’s voor een groot stuk niet meer getagd te zijn.

Maar! Ik moet ze niet allemaal individueel meer taggen: er is sinds een tijd een phototagger die met gezichtsherkenning foto’s groepeert, en ik sta er altijd verbaasd van hoe goed dat soort ding werkt. Zeg nu zelf, dat die hier dezelfde persoon in herkent (Madeleine Kesteloodt):

Of hier (mijn grootvader):

Ik was ongetwijfeld niet de enige die met bijna dichtgeknepen ogen en door mijn vingers naar het presidentiële debat van de vorige verkiezingen keek, heel de tijd bibberend dat het verkeerd zou aflopen, dat Biden een onherstelbare flater zou slaan, dat het over zou zijn.

Dit jaar heb ik zelfs niet gekeken. Ik heb die hele nacht wakker gelegen en andere dingen bekeken dan de kanalen waar ik normaal gezien zou over en weet tussen gezapt hebben. Omdat ik het zag aankomen, dat het niet goed ging aflopen.

En dan is het nog rampologischer afgelopen dan ik ooit had kunnen vrezen. En alhoewel Biden bleef aandringen “beoordeel mij niet op die ene afgrijselijke negentig minuten”, was hij aangeschoten wild, en was er niets dat eigenlijk nog kon tegenhouden wat er nu net gebeurd is.

De man had dit vorig jaar moeten doen. Dan was hij wellicht behoorlijk positief de geschiedenis ingegaan. Nu vrees ik ervoor. Hij blijft een indrukwekkende reeks verdiensten hebben, maar zijn laattijdig opzijstappen en zijn houding ten opzichte van Israël (toegegeven, die van quasi de hele zeker Westerse wereld) zullen voor altijd een smet op het blazoen blijven.

Hij moest het wel vandaag of morgen doen, om iets te proberen doen aan de post-RNC-bump, en de druk werd de laatste tijd echt wel behoorlijk onhoudbaar, dus écht een enorme verrassing is het niet.

Boeiende tijden. Volledige overdracht aan Kamala Harris (maar wie dan als vice?), of alsnog een open conventie (maar wie wil/kan op zo korte tijd een organisatie uit de grond stampen?) — het wordt boeiend om te volgen. Ik zou Harris / Buttigieg grappig vinden: zij als jonge, vrouwelijke, Jamaicaans/Indische ex-openbaar aanklager tegen Trump, en Buttigieg die een generatiegenoot van J.D. Vance is en hem redelijk genadeloos kan afmaken:

Ooh spannend allemaal. Voor Biden zelf wordt het trouwens Harris, zegt hij op de Twitters:

Ik doe dagelijks een rit. Dit is heen, en dan terug:

(Andere route wegens bergaf in het terugkeren, en maar een klein stukje berg in het gaan.)

Maar nu zijn het Feesten en is er geen doorkomen aan (alles in het rood is zo stampvol volk dat er niets doorgeraakt op de fiets), dus ben ik aan het zoeken naar een betere route. Het is dit geworden in het gaan en het terugkeren:

Nee, ik heb ook geen idee waarom ik twee verschillende routes neem als ze alletwee de berg in het midden vermijden. En in theorie zou de terugweg korter kunnen, maar in de praktijk denk ik niet wegens dat de feestenzone wat ruimer is dan het officiële kaartje.

Enfin bon. Ik zal dus wel degelijk elke dag eens buitenkomen. Tegen mijn goesting, want ik zou het liefst van al in mijn bed blijven liggen gedurende tien dagen.

Vanavond beginnen de Gentse Feesten, en daarom heeft het werk een week verplichte vakantie, en dus: morgen is ’t vakantie!

Ik denk dat ik een zwaar programma van niets doen ga volgen, terwijl de rest van het gezin naar de Feesten gaat.

Ik ben dan maar eens naar Dokter Arts geweest, om mij te laten vertellen wat ik eigenlijk wel al wist: arthritis in mijn hand.

Er zijn een aantal gewrichten die pijn doen, soms doffe pijn, soms stekend, soms stijf, en als ik met mijn vinger ergens tegen bots gelijk een blauwe plek.

Iets van NSAID zou kunnen helpen bij een officiële diagnose, ’t schijnt, maar wegens alsdat mijn nieren niet werken, mag ik dat niet nemen. En dus is het naar pijnstillers gaan als het veel pijn zou doen.

Niets dat ik nog niet wist, maar bon, ’t is dus officieel.

Ik heb de indruk dat er gelijk om de zoveel maand een piercing bijkomt in het gezin, en allemaal in de oren van mijn vrouw en dochters.

Nog geen tattoos, maar ik denk dat dat ook niet lang meer gaat duren.

Het is weer die tijd van het jaar: eigenlijk nog geen vakantie, maar wel quasi-spookstad op het werk, en ontelbaar veel mensen op straat, en klaarmakingen voor de Gentse Feesten.

De temperatuur doet raar. Het weer doet raar in het algemeen: soms warm, soms niet, veel regen, veel grijs. Nog even en ’t is verplichte vakantie, en dan nog een paar dagen werk en dan is het weer vakantie van zelf gekozen, en dan augustus waar ik geen vakantie opgenomen heb maar dat misschien toch best wel zou doen.

Het voelt allemaal raar aan, allemaal.

Maar hoe heerlijk is deze mens niet?

Ik had de film al gezien, maar nog geen enkele musical.

Vanavond naar de Sam Mendesversie gekeken, met onder meer Alan Cumming en de wonderlijke Jane Horrocks.

Heel het stuk zitten bleiten, ge ziet dat van hier. Griezelig goed.

Het was al geleden van vorige week vrijdag dat we nog eens sole meunière hadden gegeten, dus hebben we dat dan maar nog eens gedaan. En meteen ook vriend Peter uitgenodigd, die al letterlijk jaren zegt dat hij dan eens zou komen tongskes eten bij ons.

Ik vind dat we daar een gewoonte van moeten maken. Tong is zó onmetelijk goed jong.

Heerlijk stuk. Niets verrassend voor wie er al een beetje van afwist, maar toch.

Alvast één zinnetje dat niemand zal kunnen uiten als de volledige omvang van wat Israël uitspookt naar boven zal komen.

Het wordt dag na dag meer een spookstad op het werk: de ene na de andere vertrekt op vakantie. Dit is hoe het er voor één team waar ik in zit uitziet:

Er is sinds vorige donderdag geen enkele dag tot eind augustus dat iedereen aanwezig is.

Zo gaat het wel rap, natuurlijk.