Ik moet dringend mijn keffiyeh recupereren van bij mijn maat waar het ding al een tijd ligt: tijd om duidelijk te maken wat mijn gedacht is, als ik naar het werk ga. (Okay dat ik al sinds 1989 zo’n ding rond mijn nek heb, maar nu is het vind ik meer dan ooit nodig.)

Ik heb een abonnement op de New York Times en als er twee dingen zijn die alsmaar meer opvallen, is het wel (a) de voortdurende aanvallen op Biden en (b) de meer dan kritiekloze overname van het Israëlische discours in zowat alles dat met de gebeurtenissen rond Gaza te maken heeft.

Het was dan ook opvallend dat er plots wél een artikel stond over wat iedereen met een socialemedia-account al een tijd wist: dat de zogenaamde tegenprotesten onder meer aan de UCLA straffeloos geweld konden plegen (stampen, slaan, vuurwerk in een mensenmassa gooien, traangas, dat soort dingen) terwijl de campuspolitie en later de echte politie er uren aan een stuk bij stond en niets uitvoerde.

Om dan de ochtend erna met groot machtsvertoon de geweldloze studenten op te ruimen en in de boeien te slaan.

Ik vraag mij oprecht af hoelang het nog zal duren voor er een brede consensus zal zijn over wat er de afgelopen maanden in Palestina is uitgevoerd. Hoelang het zal duren voor het soort zionisme dat we nu zien, op de schroothoop van de geschiedenis zal terechtkomen, naast zijn broertjes kolonialisme en apartheid. En wat er daar allemaal nog voor zal moeten gebeuren.

Neen, het gaat niet goed. Een paar maand vakantie, graag. Of pensioen, als dat mogelijk zou zijn. Niet dat het met het werk te maken heeft, maar ik zou graag gewoon in mijn trekzetel en/of bed willen kunnen blijven liggen.

Ik ga gedomme nog professionele hulp moeten inroepen als het zo voort gaat.

Teleurstelling. Een ging vannamiddag een meeting zijn waar ik eigenlijk al een tijd naar uitkeek, maar een belangrijke protagonist in de meeting was ziek en dus is het uitgesteld.

Het moest onder meer gaan over iets dat niet 100% dringend was vorig jaar, maar dat nu eigenlijk wélel begint te nijpen. In de zin dat het volgend jaar deze tijd écht wél al in de buurt van te laat begint te zijn.

Afijn. Uitstel, geen afstel, gelukkig.

Het begint weer warm weer te worden. Ik ben daar hard tegen. Ik onderscheid drie fases:

1. Het is te warm om overal met een mantel en een muts op te lopen.
2. Het wordt te warm op het werk. (Geen airconditioning en grote venstes, het zijn dingen.)
3. Ik moet thuis mijn ventilator aanzetten.

Het was vandaag in de buurt van fase 2. Bah.

Ik had beloofd een stukje te schrijven en natuurlijk was ik dat al maanden uit het oog verloren tot ik plots een herinnering kreeg.

En dan was ik beginnen schrijven maar kwam er werk en leven tussen en dreigde het weer naar ‘morgen of zo’ te verhuizen. En kreeg ik een mail of het vanavond niet kon klaar zijn en heb ik het dan maar geschreven.

Raar wel, over een onderwerp waar ik niet echt een gegronde opinie over heb. Ik voelde me meer dan op mijn ongemak.

(Maar het is nu wel achter de rug en ik heb minstens één brokje schuldgevoel dat ik niet meer moet torsen.)

We zijn naar een afscheidsplechtiging geweest vanmorgen.

Het was iemand die enorm geliefd was, maar op het einde niet meer écht dezelfde persoon was. Alzheimer: ik weet niet hoe ik ermee zou omgaan. Zeer slecht, denk ik.

Mezelf verliezen, en weten dat ik mezelf aan het verliezen ben, weten dat ik week na week verder uitgekleed word: nee. Echt nee. Ik heb het er nu al moeilijk genoeg genoeg mee dat ik zo weinig kan doen zonder pijn en last.

Mijn allergrootste schrik daarbij is dat ik het zou meemaken dat ik inééns een heel stuk van mezelf zou kwijtraken. Ik heb dat van dicht meegemaakt: de ene dag oud en niet ideaal, de volgende dag wég en nooit meer teruggekomen. Te laat voor welke beslissing dan ook.

Urgh. Neen, geen vrolijke gedachten dit weekend.

Het is weer het einde van de week en ik ben helemaal op.

Niet dat ik mij overwerkt heb of zo, maar wel dat er een zekere lassitude ingezet is. Dingen die niet zo vlot gaan als een mens zou verwachten.

Misschien toch eens denken aan wat vakantie. Misschien toch.

Ik geraak ook voor geen meter vooruit in de boeken die ik aan het lezen ben. Niet in het vorige dat ik uiteindelijk uitgekregen heb, niet in het boek dat ik nu heb.

Pff.

Ha, het was nog eens lang geleden: vandaag een korte workshop gedaan.

As it turned out heb ik niet verschrikkelijk veel bijgeleerd, maar dat is dan ook niet altijd de enige bedoeling. Wél dat we met een groep mensen in de gewoonte raken om met elkaar te communiceren en samen na te denken over oplossingen.

Dat ze niet op het einde van een project plots iets voorgeschoteld krijgen waar ze zichzelf niet in herkennen. Dat er stakeholder buy-in ingebouwd zit in het project zelf, gelijk ze zeggen.

Afijn. Een stapel postits uit te typen.

Ik dacht, ik doe nog eens een stemtest. Niet dat ik mij door zo’n stemtesten laat beïnvloeden, want ik stem toch mijn eigen goesting (na onderzoek van de kiesprogramma’s en met in het achterhoofd wat mensen vorige keren beloofd hebben en uiteindelijk gedaan hebben, en ook met mijn eigen buikgevoel van hoeveel ik de mensen op de lijsten vertrouw), maar toch.

De Standaard heeft een reeks testen op verschillende niveaus. Te beginnen met Federaal:

Uh huh. Ik denk dat ik economisch links en ethisch progressief ben, dus tja. Geen grote verrassingen. Blijkbaar wel nog meer Ecolo dan Groen. Raar. En dat Vooruit redelijk ver naar benede staat, is ook geen verrassing.

Vlaams is ongeveer hetzelfde:

Voor Europa is het beeld wat anders:

Uiteraard nog altijd N-VA en Vlaams Belang helemaal onderaan, maar Vooruit voorbij Groen gesprongen. Wellicht omdat ik niet principieel tegen kernenergie ben (maar dan wel de juiste) en ook niet GGO’s (mits controle en al).

Voor de leute heb ik ook eens gedaan alsof ik in Brussel woon (ik heb er lang gewerkt, dus ik heb een beetje recht van spreken) (en het is GEDOMME OOK ONZE VLAAMSE HOOFDSTAD dedju!):

Ook daar usual suspects bovenaan en onderaan.

Jaja. ’t Zal wellicht wel een bloedbad worden zeker, die verkiezingen?

Toch zeer vervelend, jicht. Maar ik heb de indruk dat het niet erger aan het worden is, dus dat wil zeggen dat ik kan verwachten dat het binnen een paar dagen gedaan zal zijn.

Het alternatief is dat het nog erger wordt, en dan hang ik er gemakkelijk meer dan een week aan.

Eergisteren een beetje last aan mijn voet, gelijk dat ik ergens tegengelopen was.

Gisteren opgestaan met mijn voet gelijk dat ik er een specifieke turnoefening mee gedaan had die ik nog nooit gedaan had en nu helemaal stijf was.

Vannacht wakker geworden van de pijn. Jazeker: jicht!

Maar op een plaats waar ik het nog nooit gehad heb: de linkerkant van mijn linkervoet. Normaal gezien (maar het was al een tijdje geleden) is het in het gewricht van mijn rechter grote teen.

Lastig. Bah. Vervelend.

Ik ben in het algemeen –wegens redenen– kwaad op Nederlanders en Antwerpenaars, maar dat wil niet zeggen dat ik kwaad ben op alle individuele Nederlanders.

Zo is de mens achter Life in Jars? één van de zeer weinig mensen waarvan ik Engels met een Nederlands accent verdraag. Ik ben al eeuwen een onvoorwaardelijke fan van zijn potten met beesten en dingen in (boogie worms!), maar wie schetst mijn contentement als hij daarnet deze dropte!

Proberen vrienden worden met kraaiachtigen. Heerlijk. Ik weet alweer waar ik naar uit kan kijken.

Ik heb van die oortjes om naar dingen mee te luisteren via bluetooth. Die zitten in een doos om op te laden, waarvan het enige ambetante is dat de oortjes eruitspringen als de doos op de grond durft te vallen.

Het was daarjuist van dat: ik bots tegen iets op mijn bureau, dat tegen iets anders botst, en klets doos van oortjes op de vloer. Doos van oortje opgeraapt, doos van oortjes leeg. Grr.

Oortjes zelf: on-vind-baar.

Normaal gezien, als ze uit de doos gevallen zijn, kan ik met mijn telefoon van locate doen en beginnen die dingen lawaai te maken — maar nu slaagde de telefoon niet te verbinden met de oortjes, om een mij onbekende reden.

/insert meme van it was at that moment he knew he was fucked

Ik, met mijn slechte rug, op de vloer gaan liggen: niets te vinden. En zo moeilijk zou het niet kunnen zijn, want tegen de muur staan alleen ingemaakte kasten — oh hang on, nu ik op de vloer lig met een zaklamp, zie ik dat de kasten gewoon niet tot op de vloer komen. Dat er een kastdiepte ver allemaal knikkers en stof en andere zever ligt, zo ver als het oog kan zien.

Naar beneden om een implement waarmee ik kan koteren in die rotzooi (een lange houten lepel, bleek), en een minuut of zes zeven stof liggen oprakelen.

Twee oortjes gevonden, uiteindelijk. Oef.

Euh maar wacht: de oortjes passen niet in de doos?

Heb ik dan misschien de doos teruggevonden van de vorige oortjes, die in mijn nachtkastje liggen wegens dat ik de vorige doos kwijt was geraakt? Ik was ervan overtuigd dat ik de doos op de bagagedrager van de velo had laten liggen, maar misschien was dat toch niet zo?

Ik naar de nachtkast, waar nu blijkbaar gedomme maar één oortje in ligt: past ook niet in de doos.

⁂

En dan daagde het mij: de doos is van ersatz-oortjes van een tijd geleden, de oortjes die ik gevonden heb zijn van ik-weet-begot-niet-waar, en natuurlijk lagen mijn eigenlijke echte oortjes gewoon bovenop mijn nachtkast. Vandaar dat de telefoon er niet mee kon koppelen, omdat ze gewoon nog in de doos zaten.

Pff.

Niet goed voor de adrenaline.