Ik ging vandaag naar Brussel. Ik was er te vroeg, en ik ben dus maar een tijdje blijven zitten in de metro van het Zuidstation.
Als ge daar zo zit te kijken naar een koppel gezellige dikke zwarte madams die één en al code-switching zijn, vraagt ge u toch zwaar af in hoeverre dat hele Brussel Vlaams! nog leeft bij de Vlamingen. En of die Vlamingen van de opiniepolls eigenlijk in recente decennia nog in Brussel zijn geweest.
En dat er eigenlijk ook wel veel veranderd is, in Brussel. Te beginnen met de metro: dat ziet er tegenwoordig verdorie allemaal zo modern uit!
Vanavond moest ik nog een verslag maken van de wijkvergadering van vorige week. Een mens of veertig aanwezig, een ongelooflijke locatie (onze buren van een paar huizen verder, echt een machtig huis), een al met al aangename discussie over dingen die echt wel belangrijk zijn: zeer voor herhaling vatbaar.
Onze (zeer kleine) wijk is redelijk zwaar in verbouwing: er kwamen al een paar woonblokken bij, er is het circulatieplan en een bijkomende eenrichting op één van de twee manieren om de wijk te verlaten, er komt een woonerf erbij, het park zal helemaal heraangelegd worden — ruim genoeg redenen om nog eens met alle geïnteresseerde bewoners samen te zitten, en te kijken hoe het nu net zat met die informatie en inspraak.
Ik vond er nooit iets aan, The Punisher, in de jaren 1980. In mijn hoofd hangt hij samen met het moment dat Bill Sienkewicz X-Men overnam, met al zijn gekriebelkrabbel gedomme: niet aangenaam. Geen superheld; geen speciale krachten, gewoon zeer veel geweld.
Niet dat ik mij kan inbeelden dat er ook maar één van die reeksen uit de jaren 1980 echt overeind blijven, maar hey, misschien was ik er gewoon te jong voor.
2017 is geen 1985, en de Marvel-dingen op Netflix zijn in de regel niet ongenietbaar, dus dacht ik eens een snelle sessie binge-watching te doen vandaag. In afwachting van andere dingen die eigenlijk veel dringender moesten gedaan zijn, hoe gaan dergelijke zaken, nietwaar?
Wellllll… nee, ‘t is geen enorm happy reeks. En ‘t is helemaal niet voor kinderen. Veeeeel geweld, en al.
Ik had er geen problemen mee. Niet dat het traag op gang kwam, niet dat de personages tijd krijgen om uitgewerkt te worden, niet dat de slechte slechterik karikaturaal slecht is. Ook niet dat er twee climaxen in de reeks zijn, een grote in de voorlaatste aflevering en dan een minder grote in de laatste.
Ik werd er ook niet voortdurend zeer hard wil enthousiast van. Vaak wel — acteerprestaties galore! — maar het had denk ik in 9 afleveringen ook gekund, in plaats van 13,
7,5 à 8/10, maar niet voor wie eens warm vanbinnen wil worden.
Iedereens favoriete vriend als de nuclaire catastrofe / alien invasie / zombie apocalyps alle technologie uitgewist zal hebben, heeft een nieuwe locatie gekocht.
In het oerwoud deze keer, met een stroom in de buurt, en helaas blijkbaar ook veel muggen. Vergeet de ondertitels niet aan te zetten.
Ik vond Man on the Moon een zeer goede film. Jim Carrey als Andy Kaufman in Man on the Moon was beter dan de film: griezelig echt, namelijk, en een zoveelste rol-van-zijn-leven, na Ace Ventura: Pet Detective en The Mask en Dumb and Dumber en The Truman Show.
De documentaire werd mij aangeraden door Netflix, en om de zoveel tijd bekijk ik eens wat Netflix mij voorschotelt.
Terwijl Man on the Moon gefilmd werd, werd Carrey gevolgd door documentairemaakster Lynne Margulies en door Bob Zmuda. Oh ja: Margulies was de partner van Andy Kaufman, en Zmuda was Kaufman’s partner-in-crime, waar hij zowat alles mee maakte en schreef.
Carrey beslist tijdens de film Kaufman te worden, en ook Kaufman’s alter ego Tony Clifton. Of de camera’s nu draaien of niet.
Wat een redelijk pijnlijke zaak wordt, want die twee zijn niet echt aangenaam in hun rechtlijnige over-de-schreef-gaan. En het wordt ook creepy, als Carrey-als-Kaufman (of Carrey-als-Kaufman-als-Clifton) ook in de rol blijft als de regisseur probeert te regisseren, en als de mede-acteurs proberen een scène af te krijgen, of als bijvoorbeeld de dochter of de zus van de échte Andy Kaufman op de set komt.
Het werd zo erg en zo schaamtelijk en Carrey kwam als zó een klootzak over, dat de filmstudie verbood om de behind the scenes-documentaire uit te brengen.
Tot bijna twintig jaar later dus, met commentaar van Carrey nu. Carrey, die in een bijzonder donkere plaats zit, met beschuldigingen van verantwoordelijkheid voor de zelfmoord van zijn vriendin en zo.
Het is niet 100% onmogelijk dat het allemaal uitgedokterd is tussen Zmuda en Carrey (zoals vroeger tussen Zmuda en Kaufman), maar ik dénk het niet. Ik denk dat het allemaal echt was. Carrey is een verontrustend vreemde man.
Een zeer, zeer perturberende film. Ik ben er nog niet uit wat ik er precies van vind.
Het was vergadering vanmorgen, met mensen lijfelijk aanwezig en ook virtueel aanwezig.
Dat is altijd een avontuur, dat virtueel aanwezig zijn: eens er een routine is, is het allemaal redelijk vanzelfsprekend — wij hebben dagelijks meetings via de Hangouts van Google en dat werkt helemaal naar behoren.
Het wordt lastig als het met dingen moet gebeuren die niet dagelijks gebruikt worden. Vanmorgen was het Lifesize, en is er aan de twee kanten geprobeerd om tegelijkertijd beeld en klank te krijgen — na 24 minuten hebben de twee partijen het opgegeven, en is het inbellen met de telefoon geworden en de Powerpoint per mail doorsturen om zo te volgen.
Ik heb zelf ook al meer dan een paar slechte ervaringen met die Lifesize achter de kiezen, en mijn “oplossing” is uiteindelijk: niét via de web client gaan, het programma voor Windows downloaden en installeren, de vergadering houden, en dan dat programma weer ontinstalleren.
Vanavond was het met GoToMeeting te doen, en zat ik zelf aan de knoppen. Geen te downloaden client, wel een web-ding. Eerst beeld en geen klant van de overkant, en niets van mijn kant. Daarna allerlei andere combinatie van wel en geen klant en/of beeld van mijn en de andere kant.
Het kan aan een reeks dingen liggen: ik heb een headset en mijn computer heeft twee camera’s, ik moet dus kunnen kiezen welke de video- en audiobron zal zijn, er zit een browser tussen die toestemming moet krijgen om die bronnen aan te kunnen spreken, er mag niets op mute staan, elk onderdeel van de keten moet zich aan de afspraken houden.
Uiteindelijk is het na wat frunniken met knoppen min of meer gelukt, al zat er blijkbaar van mijn kant delay op de audio en was die ook van lage kwaliteit, wat mij doet denken dat het ding in weerwil van mijn persoonlijk voorkeur niet de microfoon van de headset maar wel eentje van de computer zelf heeft gebruikt.
Zucht.
Waarom kan niet iedereen ofwel Skype ofwel Hangouts gebruiken? Grr.
Hoe wijs is dit niet? Pedro Medeiros maakt pixel art, van dat monnikenwerk waar het op elk individueel beeldpuntje aankomt. En Pedro Medeiros doet dat bijzonder zeer goed.
Er staan al tientallen en tientallen tutorials op zijn Patreon-pagina, en ze zijn voor het grootste deel lang niet alleen voor pixel art van toepassing. Kijkt! Dingen over animatie!
Meta alert! Bob Odenkirk (van Better Call Saul en als ge daar de hele serie nog niet van gezien hebt: schaam op u, rep u naar uw meest dichtbijzijnde Netflix en bingekijk u een verstuikte elleboog) doet Charles Manson doet Lassie.
Cargo cults zijn wijs. Beeld u in, ge woont ergens in de Stille Zuidzee, ge hadt tot nog toe nooit meer gezien dan eilanden en eilandgenoten en het meest technologisch geavanceerde ding in uw wereld is een kano. Ineens is het de Tweede Wereldoorlog, komen er mensen die er helemaal anders uitzien dan u toe, ze kappen een lange strook bos af, zetten er wat lichten rond, en vanaf dan komen er elke week stapels onbevattelijk grote vogels aangevlogen, die enorme pakketten vol eten, tenten, kledij en ander materiaal droppen.
Ge ziet dat een paar jaar gebeuren, en dan wordt alles afgebroken, en gaan alle roze mensen weg. Waarop ge met het hele eiland beslist om ook zo’n lange rechthoek te maken, want als ge die maakt, komen er voor u misschien ook grote vogels met gratis eten. Of misschien maakt ge een lap stof met rode en witte strepen en sterren erop, want dan komen de roze mensen misschien terug.
Dat is allemaal antropologisch en grappig, maar het leutige is dus dat dat in alle mogelijks omstandigheden ook gebeurt. Post hoc ergo propter hoc, gelijk ze zeggen: als X gebeurt en dan gebeurt Y, dan is X wellicht de reden voor Y.
Cargo cult science is al sinds de jaren 1970 een begrip (merci Richard Feynman), er is ook cargo cult programming (c2 wiki is nog steeds een ding) en er zijn nog zeer veel andere cargo cult dingen. Ik moest onlangs denken aan één van de meest flagrante gevallen die ik al tegengekomen ben in de afgelopen jaren.
In zowat alles dat met design of user interfaces of brainstorming of wat dan ook te amken heeft en dat uit de Verenigde Staten komt, spreken mensen over Sharpies:
Ik was een tijdje geleden ergens om iets brainstormachtigs te doen (een service blueprint, meer bepaald). Er werd met Post-it’s gewerkt en met echte Sharpies. Heel de vergaderzaal lag vol Sharpies! Die mensen wisten meer dan goed waar ze mee bezig waren, cargo cultisme is zo ongeveer het laatste waar ik ze van zou beschuldigen, maar het deed me wel denken aan een heel aantal jaar geleden, in een volledig andere context, bij een bedrijfje van een man of vier vijf dat mij gevraagd had om tussen de soep en de patatten eens een dag langs te komen voor ‘t een of ‘t ander.
Het ging toen over iets veel schimmigers, een soort halve uitleg, halve opleiding, halve brainstorm (uiteraard concurrentievervalsend gratis, zo ben ik dan wel weer). Het bedrijf zat in een gewoon woonhuis huis dat helemaal gebruikt werd als bureau. De vergaderzaal was de living met de rolluiken naar beneden om te projecteren, en de rolluiken naar boven om te kunnen zien wat er op een whiteboard dat rechtopstaand tegen de muur geplant stond, geschreven stond.
Zeer veel Post-it’s, een pakje (ongebruikte) field notes-boekjes, maar vooral: Sharpies! Stapels en stapels Sharpies! Ze waren er enorm trots op, op hun Sharpies. Wél allemaal van één dikte (terwijl het juist gemakkelijk is om iets zeer dik, gemiddeld en minder dik te hebben), en ook de helft leeg of bijna leeg, maar toch: ze hadden échte Sharpies. ‘t Was eigenlijk om medelijden mee te hebben.
Soms voel ik mij echt zeer, zeer oud. Als ik nog gewoon weblogs lees via een feedreader, bijvoorbeeld.
Ik doe dat met Feedly omdat Google verdomme Google Reader heeft doodgemaakt in 2013, maar voor de rest is het eigenlijk nog altijd precies zoals het meer dan tien jaar geleden was.
De indeling van wat ik lees, is nog altijd zoals ze was, te beginnen bij 0–Mensen die ik ken tot aan 9–Voedsel. Er zijn wel veel dingen bijgekomen, en hier en daar ook dingen weggesmeten.
“Mensen die ik ken” is nog het minst veranderd: het is daar vooral een kerkhof van tientallen en tientallen blogs die al geen jaren en jaren meer aangeraakt zijn, of die gewoon spoorloos van het internet verdwenen zijn, met hier en daar eens eentje dat om de zoveel weken, maanden of jaren een tekentje van leven geeft.
Praktisch iedereen die ik de afgelopen denk ik tien jaar heb leren kennen, die zouden wel gek zijn om nog zoiets antediluviaans als een weblog te beginnen. Twitter, ja. Hier en daar af en toe eens een post op Medium of gelijkaardige. En dinges, TheFacebook, natuurlijk. Veel TheFacebook.
Wat een idee ook, om zomaar in de leegte te blijven schrijven, elke dag.
Het zou nog iets anders zijn als ik mijn gedacht zou zeggen over de dingen die er voor mij écht toe doen, of als ik zou schrijven over hoe ik me écht voel. Niet dat het dan veel interessanter zou worden, daar niet van. Misschien zou het wel onderhoudender zijn.
Helaas: dáár lezen dan weer net iets te veel mensen wat ik schrijf. (Waarbij “net iets te veel” gedefinieerd kan worden als “minstens één persoon die niet mezelf is”, zó enorm veel illusies maak ik me niet in tijden van clickbait-kneejerk-reacties.)
Ik heb ook niet veel zin om me aan de handboeken voor goede blogs te houden (een niche kiezen en ervoor gaan, iets dat u definieert en uniek maakt, naar events gaan, giveaways doen, altijd eindigen op een vraag die commentaren lokt genre “En jij? wat vind jij van [vul iets in]? Denk je dat het [optie a] of [optie b] moet zijn? Laat iets weten in de comments!“), en ik heb vooralsnog wel veel inspiratie maar geen zin om een boek schrijven — dus blijft het vrees ik meer van dit, de volgende vijftien jaar.
En jullie? Wat denken jullie? Zijn er nog goede blogs die ik zou moeten lezen? Of zijn het alleen nog vrouwen* die blogs doen, tegenwoordig? Laat iets weten in de comments!
* Waarmee ik geenszins wil insinueren dat vrouwen geen goede blogs zouden kunnen hebben, maar een beetje controverse in zo’n vraag-naar-het-publiek is goed, ‘t schijnt.
[ik ben zó oud dat ik bovenstaande paragraaf in <small> wou zetten, maar dat werkt niet meer tegenwoordig, het moest <p style=”font-size: 0.8em”> zijn. bugger]
We hebben daarjuist naar een paar afleveringen van GBBO gekeken (de reeks van Chetna, ha!), en het was iets met kaas, en nu heb ik ongelooflijk goesting in goede kaas.
Het is al jaren dat de kaasboer waar we met de familie al generaties naartoe gingen ermee gestopt is. Het is ook al een tijd dat ik eigenlijk bijna geen kaas meer kan eten (damn you kidneys!), maar ik mag het wel nog eens af en toe.
En nu wil ik dus dringend goede kaas. Iets om uit te lepelen — een Epoisses, bijvoorbeeld. Of een Affidélice au Chablis.
Of echt goeie stinkkaas. Munster. Gris de Lille. Degelijke Herve. Of gewoon een perfect geaffineerde Brie de Meaux of Camembert.
Helemaal vroeger was het eenvoudig in WordPress: er waren pagina’s en er waren posts. Een post had een datum, een titel, een inhoud en een categorie, een pagina had een titel, een inhoud en een plaats ergens in een hiërarchie.
Een post is een blogpost, dat wordt automatisch in een archief gestopt op basis van de datum en de categorie, een pagina is iets zoals ‘about me’, dat staat ergens in de navigatie.
Maar in de loop der jaren is WordPress alsmaar groter en groter geworden, en waar er eerst alleen maar hier en daar eens wat extra velden toegevoegd werden om speciale dingen mee te doen (op mijn boekenspel doe ik daar bijvoorbeeld de sterrenquoteringen mee, en de auteur en uitgever, en ook een link naar Amazon ergens in de rechterbalk).
Dat zijn veldjes die ik apart gedefinieerd heb, waar ik iets kan in steken, en die dan door een template in de juist vorm gemasseerd worden. Op een detailpagina ziet het er uit zoals hierboven, op een overzicht geeft het iets als dit:
Met de jaren kwam er alsmaar meer bij in WordPress: post formats (aside, gallery, link, image, quote, …) zoals door Tumblr populair gemaakt, en uiteindelijk ook gewoon ook echte zelf te definiëren content types en heelder taxonomieën zoals die bij Drupal en andere veel prominenter zijn.
Da’s allemaal goed en wel voor de mens die weet waar hij mee bezig is, maar de mens die gewoon WordPress wil gebruiken om een website te maken zonde ral te veel te moeten nadenken, die in de snelte wat tekst wil zetten, daar een propere quote tussen plakken, een beeldje, eventueel een slide show-achtig iets, die is er redelijk aan voor de moeite.
Want jazeker: alles is mogelijk — ‘t is uiteindelijk niet veel meer dan hier en daaar wat inputvelden die herschikt worden, en waar een mens als het moet zelfs html kan in poten — maar dan moet ge natuurlijk wel weten hoe html in mekaar zit.
Enter block editors. Principe is zeer eenvoudig: in plaats van een opeenvolging van velden met elk een eigen inputveld die dan ergens in een template een layout krijgen of één lang veld waar alle layout in html gedaan wordt, bestaat een pagina of post uit een opeenvolging van blocks.
Er zijn al jaren block editors voor WordPress, maar vanaf 5.0 (één dezer maanden dus) zal Gutenberg, de block editor, de standaard-editor van WordPress vervangen.
Ze hebben vanalles in de pijplijn en wie wil kan nu al Gutenberg downloaden en als plugin installeren. Dat vervangt uw editeerscherm en geeft u een reeks voorgebouwde blokken:
Elke paragraaf is een blok, elk beeld is een blok, blokken kunnen overal toegevoegd worden, en naar boven en onder verschoven worden. Er staat ook een “classic text”-blok tussen, dat gewoon de oude editor weer geeft, voor wie nostalgie heeft.
Wil ik toevoegen waar ik nu naar aan het luisteren ben, dan klik ik op ‘insert block’, kies ik het Spotify-block en hopla:
Er schort natuurlijk nog altijd vanalles aan. Daarom is het ook beta, en niet aangeraden voor productie. Ik leef praktisch on the edge, en ik heb geen problemen met dergelijke dingen, maar ik kan mij inbeelden dat mensen er horendol van zouden kunnen worden.
Voorbeeld van iets dat niet voor de hand liggend is nu: als ik een tekst aan de ene kant wil, en een beeldje aan de andere kant, dan lijkt dat niet meteen te gaan. Een paragraafblok kan geen beeld bevatten en een beeldblok heeft wel een caption maar geen andere tekst.
Ik dacht even dat ik het gevonden had toen ik die collage-screenshot hierboven plakte van alle standaardblokken: ik dacht dat het met de layout-blok kon. Twee kolommen maken, en daar dan aan de ene kant tekst en aan de andere kant beeld?
Helaas nee. Het heet niet voor niets "text columns". Ik kan aan de ene kant een tekst schrijven, en aan de andere kant, euh, ook.
Minder dan interessant, dus: het is gewoon een wrapper rond wat css-gestuurde kolommen. Ziet:
En dus is het verder zoeken naar een manier om beelden in een tekstblok te krijgen. Niet dat ik het veel gebruik, maar één van de redenen dat mensen block editors maken voor WordPress, is om dingen zoals dit te kunnen doen:
Na wat zoeken op het internet en wat logisch nadenken — of nee, scratch that, na wat nadenken zoals een ontwikkelaar zou nadenken, heb ik het uiteindelijk gevonden. Denk ik.
De enige manier die ik nu gevonden heb om een beeld naast een paragraaf te krijgen, is vreemd genoeg de paragraaf een aligment te geven. Als ik een paragraaf links uitlijn, verandert dat niets aan de uitlijning van de tekst, maar maakt het de paragraaf half zo breed, geeft het hem een float: left, en hopla! als er een beeld-blok onder staat, floept dat naar boven:
…en als ik dan in het Settings Menu ga kijken, krijg ik dit veelbelovend ding te zien:
Ik weet niet of het definitief zo blijft, maar ik denk dat ik het met slepen zou doen, of met een plusje aan de zijkant. Nu hebben blokken al plustekentjes tussenin en onderaan, om toe te voegen:
Met een plusje aan de zijkant zou een blok kunnen ingevoegd worden links en/of rechts, en dan zou dat meteen ook kunnen vergroot of verkleind worden:
‘t Wordt dan wel een balanceeroefening van “hoever gaan we daarmee?”, want voor ge het weet moeten drie vier vijf blokken naast mekaar kunnen, en moeten blokken ook in de hoogte versteld kunnen worden en links en rechts verschoven worden, en aargh, zouden we niet gewoon heel grid herimplementeren? 🙂
Afijn. Het is nog zeer hard een work in progress, en de kritiek is absoluut niet mals (nee serieus: mensen zijn irrationeel boos), maar ik kijk er wel naar uit om te zien hoe ze de dingen gaan oplossen.
(Update: een Gutenberg-post editeren in iets anders dan Gutenberg, zelfs in WordPress’ eigen externe editor, is geen goed idee. Het maakt alles kapot op vreemde en interessante manieren. Voorlopig zal het dus ofwel het ene ofwel het andere zijn.)
(Update update: ik heb het gevonden, van de afbeeldingen en de paragrafen en hoe die naast elkaar moeten staan. ‘t Is eigenlijk gemakkelijker dan gedacht, en ook redelijk wat stommer van interface dan verwacht. Dit is een paragraaf die gewoon staat waar hij moet staan, en als ik een beeldblok toevoeg, staat dat er normaal gezien gewoon onder.
En als ik op de paragraaf sta, kan ik de paragraaf zoals ik hierboven zei links of rechts laten uitlijnen, waardoor het beeld onder de paragraaf in de paragraaf kan komen te staan. Blijkt dat de afbeeldingen hun eigen uitlijning hebben, maar dat die niet op dezelfde plaats staan rechts, maar wel bovenaan het scherm — zie onderstaand youtubefilmpje:
Gemakkelijk is anders, ja. En ik weet ook niet hoe het zit met de afbeeldingen zelf, want er is tegelijkertijd een mogelijkheid om ze met de muis te vergroten en verkleinen, én er is een menu om ze ook een bepaalde grootte te geven. Ik dénk dat het door elkaar loopt, en dat het nog moet proper gekregen worden.
Software: het kan enorm steken als er ergens een pixel verkeerd zit of als er iemand een verkeerd woord op de verkeerde plaats gebruikt, maar aan de andere kant: het kan zó wijs zijn als er iets aangenaam in zit dat ge eigenlijk niet hadt verwacht.
Een beetje gelijk het leven, dus eigenlijk.
Dit bijvoorbeeld, dat ik juist in Excel gemaakt heb:
Ziet ge’t?
Kijk, dit is hoe het er “normaal” uitziet:
De manier waarop de cijfers verschijnen? Vroeger was dat hap klaar ze staan er, zo snel als de computer het aankan. Maar sinds denk ik Excel 97 — da’s dus al twintig jaar — is het mogelijk om “provide feedback with animation” aan te klikken, om een beetje leven in Excel te steken.
Ik weet niet precies wanneer ze het de default gemaakt hebben. Ik dénk sinds Excel 2013, want daar zijn de meeste klachten over online. Ik snap helemaal dat sommige mensen het niet aangenaam vinden, maar ik vind het dus wél fijn. Ik kan er blijven naar kijken, soms.
De cijfers zelf trouwens, zijn net promoter score-berekeningen, voor wie er in geïnteresseerd zou zijn. En bij het bekijken zie ik net dat ik het fout berekend heb, maar ik heb geen goesting om de filmpjes aan te passen dus ha! 🙂
