Ik zag een link naar Youtube voor iets dat gebeurde in aflevering 10 van het 10de seizoen van Masterchef for Professionals.

En dan dacht ik, hey, er staan afleveringen van Masterchef op Youtube die ik nog niet gezien heb — waarom zou ik niet eens beginnen bij aflevering 1?

En zo is de hele zaterdagnamiddag opgevreten door Youtube kijken op de Chromecast. En ‘t zal zondag niet anders zijn, wegens dat er vijftien afleveringen van een uur te bekijken zijn.

Zie nu!

Elke dag opnieuw denkt ge dat het bereikt is, het absolute dieptepunt van het politieke discours, maar elke dag opnieuw bewijst Twitter het tegengestelde.

Allez, ge houdt dat toch niet voor mogelijk? We gaan er aan voorbij dat het stukje op het einde, “-salem” niet alleen te herkennen valt in “shalom” maar ook in pakweg “salaam aleikum” dat, euh, namelijk ook een semitische taal is gelijk het Hebreeuws, want natuurlijk dat Trump daar geen moment van wakker ligt.

Maar denk daar eens over na — dit is de president van de Verenigde Staten van Amerika, die lagereschoolniveau bezig is op de twitters.

Urgh.

Hoe goed is dit, jong?

Creeping like snail, unwillingly to the future.

BEN WEYTS IS EEN DIEF!

En de Faculty of Bioscience Engineering Ghent University ook! En de viezeriken van Full service web agency Code d’Or ook!* En nog allemaal mensen, maar deze drie zouden verdomme beter moeten weten!

Mijn foto dedju.

Serieus, gasten. We zijn ondertussen toch al een beetje meer op de hoogte van gebruik van beelden? Ik sta het (bijna) altijd toe, maar toch.

* de sympathieke mensen van Code d’Or hadden zich vergist, wat ironisch is omdat zij juist wel bezig zijn met copyright en copyleft en al. Hoezee! ‘t Is helemaal rechtgezet en er komy attributie en het is allemaal peis en vree en no hard feelings.

Voor de duidelijkheid: ‘t is dus echt niet dat ik daar heel erg lastig van loop. Een beetje wel, maar niet dodelijk ernstig. 🙂

In Our Time is door de band uitstekend, in die zin dat ik meestal wel iets weet van het onderwerp maar dat ik altijd bijleer. En dat het fijn is om drie experten aan het woord te horen, en nog fijner als ze het niet met elkaar eens zijn.

Ik zat door de meest recente afleveringen (Carl Friedrich Gauss, Thebes, Madame de Staël, The Picts, Picasso’s Guernica, Feathered Dinosaurs, om u een idee te geven van de breedte van de onderwerpen) en dus was ik at random dingen aan het beluisteren uit het enorm uitgebreide archief.

Om de zoveel tijd kom ik dan dingen tegen waar ik nog nooit van gehoord had, en die mij instant interesseren.

De aflevering van 8 december 2016 was er zo een, over Harriet Martineau. Negentiende-eeuws, ik vermoed zeker aan deze kant van het Kanaal quasi helemaal onbekend, maar in haar tijd wél enorm bekend en populair en gelezen.

De podcast geeft minder concrete informatie dan het droge artikel op Wikipedia, maar slaagt er wel in om Harriet weer tot leven te brengen.

Ik heb helemaal goesting om er meer van af te weten, om bijvoorbeeld haar brieven te lezen.

Heel erg iets voor Zelie, denk ik.

Thuisgekomen en in mijn bed gaan liggen, met de gedachte “ik zal even een half uurtje een oog dichtnijpen om te recupereren van drie nachten met tussen 3 en 5 uur slaap” — en dan de hele namiddag blijven liggen.

Blijven liggen, ‘t is te zeggen: meteen als een blok in slaap gevallen en meteen Afgrijselijke Nachtmerries. Van het type “ik moet ergens naartoe en hoe dichterbij ik kom, hoe moeilijker het wordt, en op het einde is het zo moeilijk dat ik over de vloer kruip en centimeter per centimeter mij probeer een steile trap op te heisen maar het lukt niet”.

Het was al een tijd geleden, zo’n nachtmerries. Ik ben er mij meestal redelijk bewust van dat ik aan het dromen ben, maar dat wil niet zeggen dat ik er altijd iets aan kan doen: in dat soort dromen zit ik meestal vast. Bewust dat ik een nachtmerrie aan het hebben ben, maar niet bij machte om te bewegen of wakker te worden. Deze keer lukte het nog juist: proberen wakker worden, “wakker worden” maar eigenlijk niet wegens nog altijd in een droom maar gewoon een niveau hoger (niet meer op de trap van een kerk op een stoffig dorsplein maar verlamd in een bed), en dan zeer hard met mijn hoofd proberen schudden in dié droom om dan uiteindelijk echt wakker te worden, rond te kijken, te zien dat ik wel degelijk in mijn kamer lig, en dan meteen weer in slaap te vallen en weer in de eerste droom terecht te komen.

En dan uiteindelijk een uur of vier later helemaal wakker geworden, met het gevoel dat ik uren aan een stuk een muur beklommen had, zó spierpijnig en stijf dat ik was.

‘t Zijn dingen.

Afijn, vanavond quiz, dus. 🙂

Zo enorm veel reden tot ongerustheid was er dus niet. ‘t Was allemaal redelijk relax — rondgelummeld, gesproken, gegeten in Durbuy (Le Fou du Roy, aangeraden) en van zelfgemaakte chili con carne, geslapen, kerstmarkt gedaan, in een piratenbar gezeten (Tortuga, ook aangeraden) — niet noodzakelijk in die volgorde.

Ah, en het risico lopend dat ooggerol ons deel zal zijn: ook een quiz gespeeld. We hadden de reis naar Durbuy gewonnen met de quizploeg, en dan hebben we zaterdag met drie ploegen van twee een quiz tegen mekaar gespeeld.

En ‘t is allemaal voor herhaling vatbaar ook. 😀

‘t Is nog eens van nostalgie vandaag.

Doctorin’ the Tardis van the Timelords, die eigenlijk gewoon de gasten van The KLF zijn:

https://www.youtube.com/watch?v=Adk1ujjmguo

Ziet, tekst en uitleg:

They’re taking the piss the whole time, ayep ayup.

https://www.youtube.com/watch?v=frIUgilfsWA

En die keer dat Tammy Wynette niet wist wat er aan het gebeuren was, maar het al met al wel redelijk wijs zal gevonden hebben hoe allemaal nieuwe mensen haar hebben leren kennen:

https://www.youtube.com/watch?v=2WsCf2xWvCE

En als we toch in de periode zijn, waarom geen leksken EMF?

En waarom niet afsluiten met het begin van de dubbelCD The Orb’s Adventures Beyond the Ultraworld?

Het is een periode van ongemakkelijke keuzes en buiten de comfortzone treden. Ik heb geen eeuwigheid meer op aarde, ik neem al heel mijn leven zo weinig mogelijk risico’s, en dat heeft ook zijn limieten.

En dus forceer ik mezelf om dingen te doen waar ik mij ongemakkelijk bij voel. Wat is het slechtste dat er kan gebeuren? Dat het tegenvalt. En in het omgekeerde geval? Dat ik heel de tijd achteraf zit te denken van “had ik maar”.

Ik heb dat vroeger al genoeg gedaan in mijn leven, “had ik maar” gedacht. Ondertussen ben ik daar min of meer van af — de leeftijd, zeker? berusting? ataraxia? — maar de tweede kant van die medaille, dat ligt nog een beetje moeilijk.

Niet alleen meer stoppen met achteruit kijken, maar ook vooruit in het ongewisse springen, ‘t is nog een beetje een werkpunt.

Om maar te zeggen: morgen vertrek ik op weekend naar Dardennen. Mannen onder mekaar. In een bungalowpark in Durbuy — on aura tout vu.

Ich bin ganz gespannt, en al. En al.

Ik ging iets gaan drinken/eten vanavond. (Ja, ik weet dat de Ridders Van De Nederlandse Taalpurismen zeggen dat niet mag schrijven, maar ik vind dat er een wezenlijk verschil is tussen “ik ga eten” en ik “ik ga gaan eten”, so sue me.)

De afspraak was in de lobby van het hotel aan het stadhuis — en natuurlijk gaat ge zien dat ik in de lobby van het verkeerde hotel zat: nH in plaats van Novotel.

Het gaf mij wel een half uurtje observatie van Grote Mensen, en da’s ook eens wijs. Geen flauw idee waar ze voor in town waren, maar het zagen er wel echt Professionele Grote Mensen uit.

Een mevrouw die in een mantelpak, dure juwelen en een kleurspoeling gehesen zat, en een half uur aan een stuk de ene na de andere Belangrijke Telefoon deed.

Een meneer die het gesprek met een andere meneer afsloot met “bon salut, on se voit au Japon, à la semaine prochaine”.

Een meneer die zich geen houding wist te geven omdat er geen zitplaatsen meer waren, en die dan maar heel de tijd ijsbeerde met een telefoon aan het oor waar denk ik niemand in aan het spreken was aan de andere kant.

Ik zelf was vermomd met een zwart kostuum en een das en een dure Kindle en een hemd met manchetknopen (lang verhaal, of eigenlijk nee, kort verhaal: ik heb twee hemden gekocht in de Crap&Awful die er goed uitzagen maar die bleken geen knopen aan de mouwen te hebben dedju), ik zat er als één van de eerste, ik denk dat ik er slaagde om relatief gecamoufleerd te blijven.

En dan plots een verdwaald koppel toeristen, een oudere meneer en een oudere mevrouw, helemaal in vrijetijdskledij met een knalgele plastieken valies. Ik kan mij vergissen, maar ik had de indruk dat de hele lobby, die ondertussen vol gelopen was met Belangrijke Mensen, collectief even zijn adem inhield.

Ik kreeg van collega Bart tijdens de schaft een link naar een tweet door.

Nog efkes en Groen verandert de status van SAMEN naar 't IS INGEWIKKELD

— Katastroof (@Katastroof) November 27, 2017

Haha, humor, haha: Opeens heeft ook de Antwerpse oppositie een immoprobleem.

Ik kan daar met mijn hoofd niet rond. Zonder het zelfs maar over de grond van het probleem te hebben: hoe ingewikkeld kan het zijn om als Tom Meeuws iets te zeggen als:

Ja, ik ben consultant, en ja ik heb wegens mijn werk contacten met onder meer LandInvest. Vandaar dat ik met kennis van zaken kan zeggen dat wat het Stadsbestuur van Antwerpen en N-VA doen, vér over de schreef gaat. Ik ben op dit ogenblik een privé-burger en ik houd me aan de deontologische regels. Van zodra ik in het stadhuis zit, zal ik mij in alle transparantie vér houden van deze materie.

Of iets dergelijks? Ik bedoel, er moet daar toch iémand zijn die iets van communicatie weet en die begrijpt dat een soort half-schuldig wishy-washy op de borst kloppen niets anders doet dan allerlei dingen bevestigen die niet hoeven bevestigd te worden?

En idemdito bij Groen, trouwens: in plaats van de dingen eerst onder elkaar uit te werken en dan eensgezind naar buiten te stappen met “deze beschuldiging is compleet naast ge kwestie”, doen ze het gelijk voor het oog van de camera.

Urgh.