Ik had er nog nooit van gehoord, maar hey, wat een eigenlijk interessant Youtubekanaal heeft Lance Armstrong. Ik kwam het –of all places– op Het Nieuwsblad tegen, omdat Mia Khalifa op het programma was.

Twee fijne mensen, die alletwee fouten gemaakt hebben in hun leven. Maar die goed overeen komen en een fijn gesprek hebben.

How we fuck up in life, and how we figure out a way to move forward. Ik ben een fan.

We hebben een nieuwe auto! Hij is toegekomen! Ik ben al vergeten wat voor auto het is! Al wat ik mij nog herinner is dat het een Citroën is en dat hij blauw is!

En dat we er allemaal in passen, maar dat er niet echt veel koffer overschiet — gelijk, een halve koffer als we er met zes in zitten.

Ja, geen automens hier, vrees ik. En het gaat ook niet veel veranderen voor mij, ik kan mij eigenlijk maar een keer of drie vier herinneren dat ik dit jaar in onze auto gezeten heb.

Maar we hebben dus een nieuwe auto. Hoera. Hij komt één dezer dagen toe. En dan rijden we misschien samen ergens naartoe. Of zo.

Ik had een lijst uit een database en ik wou die lijst wat beprutsen en daar dan een klein grafiekje van maken, en ik had geen zin om hard na te denken en dus deed ik dit:

<script>
var gradient = ['#C91818', '#D44B17', '#DF7E17', '#EBB217', '#EDC718', '#EFDC19', '#F2F21B', '#AFDD29', '#6CC837', '#29B345', '#23A98C', '#1EA0D4', '#206ED2', '#223CD1', '#6B30D8', '#B424E0'];
var cnt = 0;
{% for item in thisweekefforts|dictsort:'projectcode' %}
{% ifchanged item.projectcode %}
var {{ item.projectcode }} = document.getElementsByClassName('{{ item.projectcode }}');
for (i=0; i<{{ item.projectcode }}.length; i++) { {{ item.projectcode }}[i].style.backgroundColor=gradient[cnt]; } cnt+=1; {% endifchanged %} {% endfor %} </script>

Ik ben er tegelijk een beetje beschaamd en een beetje trots over. Het is een mengeling van Django-templatecodes en javascript, en het doet precies wat ik wou dat het deed, namelijk kleurtjes geven aan een stuk html dat anders geen kleurtjes zou hebben:

(Er staat al een reeks dingen die een breedte en een class hebben (de naam van een project), en hier pak ik een lijst van 16 op het oog geselecteerde kleuren (ja, met een HSV-wiel en daarin rondkoteren zou properder zijn maar ain’t nobody got time for that), en dan loop ik alfabetisch over de unieke projectnamen en geef ik alles met de juiste class dezelfde achtergrondkleur uit de lijst.)

Het leven is schoon als ge een heel klein beetje kunt programmeerderen. Dat geeft u zó een gevoel van macht over uw omgeving, ge kunt u dat niet inbeelden.

Ik dacht, ik maak eens een korte presentatie over web application frameworks en MVC en dingen.

En toen was het plots een dag later en had ik een beetje overdreven en allerlei geprogrammeerd dat eigenlijk helemaal niet nodig was.

Ahem ja. Data is verslavend, zullen we maar zeggen zeker?

Ik heb een pen, en die weigert sinds gisteren op mysterieuze nog open te gaan. Ze zit muurvast, wat dus wil zeggen dat ik geen inkt meer kan toevoegen.

‘t Is niet dat ik ze geforceerd heb of zo — ik heb een hele reeks pennen, en ik forceer die dingen nooit. Ik vermoed dat de laatste keer dat ik ze open en weer dicht gedaan heb, dat het dan zeer koud of weer warm was. En dat er nu iets vast zit.

Ik hoop in alle geval dat de winkel weet wat ermee gedaan. En als ik daar toch ben, denk ik dat ik nog eens een nieuwe kleur inktpot koop. En zo’n slurp-vulling om inkt mee op te zuigen, ter vervanging van de wegsmijtbuizen in mijn rode inktpen. De meeste van mijn pennen hebben geen wegmijtbuizen meer, dit zal dan de laatste geweest zijn.

(En dat kan allemaal wegens alsdat ik morgen in Gent werk. ‘s Morgens een fijne fietstocht over en weer naar de Blue Towers bij de Ghelamco-arena en vergaderen, ‘s middags tijd voor voodschappen, ‘s namiddags thuiswerken aan één, twee of drie van drie projecten: iets tekenen voor iets sociaal secretariaatachtig, of iets schrijven voor iets in de energiesector, of een design systeem voor een ingewikkelde app — hoera!)

Zelie is terug van het verre buitenland, en dus kunnen we gewoon weer goede tradities oppikken. Zoals daar zijn:

Yay! America's Next top Model! Cycle 24! Met (awoert) opnieuw Tyra aan de presentatie — al valt dat uiteindelijk nog min of meer mee, ze is niet zo irritant als ze in 22 was.

De deelnemers zijn deze keer niet alleen van alle kleuren en maten en gewichten en achtergronden, maar ook van alle leeftijden. Allez, 't is te zeggen: er zit een grootmoeder van 42 jaar is en nog wat dertigers. 

Verder natuurlijk de traditionele drama queens, de veredelde Instagrammodellen, de verplichte Dramatische Verhalen (ik kom uit Siberië en ik ben verkracht toen ik 11 was! ik had een tumor zo groot als een duivenei in mijn hoofd en ik was bijna dood! ik slaap in mijn auto! ik heb vijf kinderen en die kleinkinderen en ik heb met man die kanker had laten zitten en toen is hij doodgegaan!) en dit jaar gelijk ook twee zeer expliciet als trailer trash neergezette dames: Brendi K, spokeswoman voor fetal alcohol syndrome, en Shanice, spokeswoman for Skank Hos United. 

Ah, the fun. We zijn zeven episodes ver. Da's ongeveer de helft. 

En we gaan ook moeten beginnen kijken naar RuPaul's Drag Race, trouwens. Dat ziet er namelijk immens goed uit. 

Hoe zot is dit? Ik was ziek, twee weken geleden. Iets griepachtigs, compleet met ergens een donderdag- en een vrijdagnamiddag doodziek in bed, een hele zaterdag en een hele zondag in bed, een maandag redelijk tot zeer mottig naar het werk gegaan, en een week kortademig rondlopen.

De koorts was na een paar dagen gedaan — ik schat dat het dinsdag over was — maar ik ben nu eigenlijk nog altijd niet helemaal 100%. Vooral moe, van het genre “gisteren om halftien in mijn bed gekropen en vandaag zal het van hetzelfde zijn, en ja, ik weet dat ik eigenlijk dingen zou moeten doen en dat ik er niet aan geraak maar hey, ik ben écht moe”.

Alla. Moeilijk gaat ook en ‘t is niet gelijk dat ik builenpest heb of zo, we gaan daar niet kleinzerig over doen.

Wat ik wél heb, is een uurwerk dan 24/24 mijn hartslag meet, en dat mij onder meeer een gemiddelde hartslag bij rust geeft elke dag. En dit is wat mijn uurwerk mij vertelt:

Yup, recht naar boven, en dan weer even recht naar beneden. Dat is dus géén grafiek binnen één dag, dat is een puntje per dag. En elke dag van 7 februari tot en met 13 is mijn gemiddelde dagelijkse hartslag gestegen, om vanaf dan weer naar beneden te gaan.

Ik zou nooit verwacht hebben dat het zó duidelijk zou zijn, dat patroon.

Het was staking vandaag in Brussel bij de MIVB. Ik weet niet direkt waar precies voor of tegen, maar hey, ‘t is hun goed recht en alles.

Het maakte wel dat ik meer dan gewoonlijk heb mogen stappen vandaag, grr:

• 15 minuten steil naar boven van Brussel-Noord naar het werk
• 13 minuten van het werk naar Kunst-Wet
• 10 minuten van Schumann naar een klant
• 10 minuten weer terug van de klant naar Schumann
• de lange trek van het metrostation van Brussel-Centraal naar spoor 2
• de lange trek van spoor 11 in Sint-Pieters naar spoor 3

Met overstappen en rondzoeken was dat dus alles in totaal pakweg een uur verloren aan rondstappen. Mleh.

 

Zelie is terug uit Engeland hoera!

(Ze is er maar even, want ze moet nog terug voor een week examens, maar toch: ze is terug!)

‘t Is bijna niet te geloven, maar morgen is Zelie terug uit Engeland.

Het heeft bloed, zweet, tranen en veel uitstel gekost, maar ik ben er eindelingen in geslaagd om de rest van het gezin naar Kimi no Na wa te doen kijken.

‘t Was de moeite.

25 euro om de batterij te testen
45 euro om de foutcode op te zoeken en het electrisch systeem na te kijken
20 euro voor nieuwe remblokken
3 euroots voor een derailleurkabel
4 euro voor een remkabel
4.5 euro voor nog een soort derailleurkabel
5 euro voor nog een remkabel
40 euro voor een nieuw dink om mijn computer in te steken
bij de 60 euro voor een nieuw wielslot
en meer dan 600 euro voor een nieuw pile

Totaal: meer dan 800 euro reparatie.

Zucht. Zucht. Zucht.

Ik vermoed dat het tegenwoordig helemaal niet meer mag, The Mikado fantastisch vinden, wegens yellowface en racisme en dingen en al, maar fuck that. Gilbert & Sullivan zijn fantastisch, en The Mikado is zeer fantastisch.

Ik leerde Gilbert & Sullivan kennen via een autobiografie van Groucho Marx, die er blijkbaar zot van was. En omdat ik zot was van Marx Brothers, wou ik meer weten van Gilbert & Sullivan (ook omdat ik al van mijn geboorte denk ik meezong met Gilbert O’Sullivan, en dat toen pas de frank viel dat die zijn naam ergens gehaald had), en hopsa: fan voor het leven!

En ja, ‘t ziet er op het eerste zicht soms allemaal zeer cringy en amateuristisch uit, maar dat maakt niet uit:

https://www.youtube.com/watch?v=-pS6e5NI1H0

Het blijft machtig.

Het filmpje hierboven komt trouwens uit de uitstekende film over Gilbert & Sullivan, Topsy-Turvy. Meer dan hard aangeraden! Met Gollum als dansmeester!

Ik ben misschien miskweekt, maar mijn favoriete versies blijven die van D’Oyly Carte, wegens ergens in de jaren 1980 het volledige werk gekocht, en dat die mensen Gilbert & Sullivan getrouw hebben uitgevoerd sinds de jaren 1870:

…maar er is gelijk geen beeldmateriaal van te vinden. Er zijn natuurlijk wel hertalingen naar minder “gekleurde” versies, zoals deze van 2015-2016, maar ik vind dat absoluut overbodig. En jammer, zelfs.

Niet dat het moét, slaafs gehoorzamen aan het origineel — zie bijvoorbeeld ettelijk vele moderne versies van I’ve Got aLittle List:

…of, op een andere manier, wat Groucho zelf deed met There is beauty in the bellow of the blast:

Kijk daar één keer naar en constateer dat het de Marx Brothers zelf hadden kunnen zijn, en niet negentiende-eeuwse Engelsmans:

Ko-Ko:
There is beauty in extreme old age —
Do you fancy you are elderly enough?
Information I’m requesting
On a subject interesting:
Is a maiden all the better when she’s tough?

Katisha:
Throughout this wide dominion
It’s the general opinion
That she’ll last a good deal longer when she’s tough.

Ko-Ko:
Are you old enough to marry, do you think?
Won’t you wait till you are eighty in the shade?
There’s a fascination frantic
In a ruin that’s romantic;
Do you think you are sufficiently decayed?

Katisha:
To the matter that you mention
I have given some attention,
And I think I am sufficiently decayed.