Ik was in ons achterhuis om Zelie te gaan halen vanmorgen, en mijn oog viel op een stapeltje papieren dat er ook al een eeuwigheid ligt: inhoudsopgaves van cassetjes van lang geleden.

Lang geleden, toen internet alleen maar op bepaalde locaties in Gent te krijgen was, luisterde ik ‘s nachts veel naar de radio. Ik had een CD-casseteradioding, en daar name ik dingen van de radio mee op. Naast de honderden cassettes van platen die ik van de bibliotheek uitgeleend en opgenomen had ik hele stapels cassettes met allemaal van de radio opgenomen dingen. Niets geen speciale setup, geen dubbel cassettedeck, gewoon play+record duwen en hopen dat er niet teveel intro verloren ging of oversproken werd, en dat de outro er min of meer ook op stond.

Elke cassette kreeg een naam, en daar hoorde dan telkens een papiertje bij met wat er op de cassette stond.

De cassettes zelf zijn weg: ooit eens in een opkuiskramp allemaal in een paar vuilbakzakken gestoken en wegggevoerd. De overgrote meerderheid van de inhoudsopgaves is ook weg – ah the vicissitudes of time — maar hier en daar blijven er soms opduiken. Een groot deel was uitgeprint op cassetteformaat en zat er als inlay in, maar ik heb er ook een aantal teruggevonden die ik bijhield terwijl ik ze aan het vullen was. Uit 1992, als ik me niet vergis.

Dat is papier natuurlijk, maar het gemak van In De Toekomst Te Leven, is dat de overgrote meerderheid van die nummers ondertussen ook op Spotify te vinden zijn:

…of, en, en/of op Youtube:

Zo één cassette, dat was meestal het resultaat van een paar dagen luisteren en hier en daar eens opnemen als ik er op tijd bij was. Wat mij opvalt, 25 of zo jaar later, is dat de radio gelijk toch wel redelijk eclectisch was. Dat tegelijkertijd You Suck (een nummer uit 1992 over cunnilingus) als Goodbye Cruel World (uit 1961, over iemand wiens hart zo gebroken is dat hij clown wil worden in het circus) gespeeld werden, ik weet niet of dat nu nog het geval zou zijn.

Alhoewel natuurlijk: in 1992 iets uit 1961 spelen, da’s hetzelfde als dit jaar Walk Like an Egyptian van The Bangles of I Want Your Sex van George Michael of Luka van Suzanne Vega. Wegens dat er tussen 1992 en 1961 even veel jaar zit als tussen 2018 en 1987.

Maar alla.

Kijk, nog een lijstje uit 1992!

…in Spotify:

en op Youtube:

En euh ja, de namen van de cassettes waren redelijk random en sloegen meer op wat ik op dat moment aan het lezen was dan op iets anders:

Mijn oudste dochter zit al een maand met haar hoofd in de K-pop. Het is hier allemaal BTS wat de klok slaat tegenwoord — ‘t zijn dingen, een internationaal leven.

Ziet kijk, een Maleisische Chinees die zingt over Japanees Engels. Ook internationaal.

Maar waar ik eigenlijk moest aan denken toen ik dit hierboven beluisterde: dat koorte in het eerste refrein, da’s helemaal gelijk in een nummer dat ik grijs gedraaid heb toen ik zo oud was als Zelie nu is: You Do Me van op Ryuichi Sakamoto’s Beauty.

Dat was trouwens van begin tot einde een fantastische plaat, met denk ik als allerbeste nummer Chinsagu no hana, een kinderliedje uit Okinawa. Omdat het kan, een versie van iemand anders:

https://www.youtube.com/watch?v=Bcx9hX5XsO8

(en ik ga mij ook in 2018 blijven verbazen over de toekomst waar wij in leven, dat dat allemaal aan de andere kant van een netwerkkabel zomaar voor iedereen te grabbel ligt, tegenwoordig)

 

Om de zoveel tijd trek ik nog eens een tweetdeckvenster open. Ik wil op de hoogte zijn van wat er in de gazetten zal staan, dus staat er ook een kolom @realdonaldtrump in.

Elke keer dat ik ga kijken, denk ik dat het nadir nu toch wel bereikt is. En elke keer ben ik verkeerd. Dit stond er zonet op [een, twee], en ik heb niet genoeg handpalmen om mijn hoofd in te begraven.

It’s not only Pakistan that we pay billions of dollars to for nothing, but also many other countries, and others. As an example, we pay the Palestinians HUNDRED OF MILLIONS OF DOLLARS a year and get no appreciation or respect. They don’t even want to negotiate a long overdue peace treaty with Israel. We have taken Jerusalem, the toughest part of the negotiation, off the table, but Israel, for that, would have had to pay more. But with the Palestinians no longer willing to talk peace, why should we make any of these massive future payments to them?

Aargh. “We have taken Jerusalem, the toughest part of the negotiation, off the table”. Aaargh. Aaargh. The stupid, it hurts.

Onze jongste zoon wou een spelletjesconsole kopen. Dat is zijn goed recht, hij heeft spaargeld en hij mag ermee doen wat hij wil.

Hij heeft helemaal zelf besloten dat het een Xbox One S zou worden.

Gekocht in de winkel, geïnstalleerd in de living, en dan kwam het: het spel dat er bij zat — iets met auto’s — moest op de machine geraken en geïnstalleerd worden. Het was niet met een DVD of zo, maar met een code voor de online winkel.

Geen probleem om in de winkel te geraken en de code in te geven, maar het was begot 60 gigabyte! En hij had voor nieuwjaar ook al FIFA 2018 voor PC gekregen (te downloaden) en Anna wou absoluut The Sims (te downloaden).

‘t Zal voor ergens diep in de nacht zijn, vrees ik. Serieus, gasten.

We doen dit jaar budgettering, en daarvoor bekijk ik voor het eerst in, euh, ooit, mijn VISA-afrekeningen.

Schets mijn verbazing als ik daar de afgelopen maanden telkens iets van AWS zie tussen staan:

Dertig euri per maand voor ik ben er redelijk zeker van niets. Ik terug in mijn mails gaan kijken, en inderdaad, op 11 september 2017:

Een Free Tier-account, die ik een paar weken lang gebruikt heb om een paar dingen te doen met Pig en gedoe. Maar waar ik zeker nooit kosten heb gedaan, en die ik vast van plan was om echt niet verder te gebruiken.

Zoek ik wat verder in mijn mail, kom ik toch wel deze tegen zeker, in de spam:

 

…en dan verder elke maand. Whut?

Ik naar de AWS console, en wat blijkt? Voor deze maand (januari) voorzien ze zelfs 178 euro te factureren! Gebaseerd op niéts, want volgens de console heb ik geen enkele instance draaien, geen enkele service, niets. En komt er elke maand toch een kost bij, voor “support”.

Die ik geen enkele keer gecontacteerd heb.

Ik heb meteen mijn account stopgezet, tzalwelzijn. En ook meteen een support request gestuurd om te vragen what was up with that verdomme.

Ziet! Het budgetteren brengt al op!

Maar zo erg, dat ik dit nog niet gezien had. En er nog nooit van gehoord had.

 

[via]

Zeven jaar geleden stond ik voor een keuze: blijven werken in een bedrijf waar ik enorm graag werkte, of gaan werken voor een ander bedrijf.

Deze maand stond ik voor dezelfde keuze, maar dan in omgekeerde richting. Letterlijk omgekeerde richting: blijven bij het bedrijf waar ik zeven jaar geleden naartoe ging, of terugkeren naar waar ik zeven jaar geleden werkte.

Het is het tweede geworden.

De beslissing was vorige keer zeer nipt: Namahn is namelijk, en dat kan iedereen beamen die er ooit gewerkt heeft en mee samengewerkt heeft, een bijzonder fijne groep mensen.

Ik had toen drie hoofdredenen die de schaal deden overhellen:

• het werk bij Adhese zelf, dat “een product bouwen” was (waar het bij Namahn consultancy was en er per definitie minder inspraak kan zijn)
• de kans om te kunnen werken aan iets van begin tot einde (waar het bij Namahn per definitie maar een onderdeel van het hele proces kan zijn)
• werken op een paar minuten van mijn deur (waar Namahn elke dag minstens twee uur vervoer was)

De situatie is op zeven jaar tijd veranderd. Het blijft twee of meer uur vervoer (ai!), maar maar de grootste verandering is natuurlijk dat in 2010 de kinderen 11, 9, 6 en 4 waren, en dat ze allemaal in de lagere school of kleuterschool zaten. Nu zijn ze 18, 16, 13 en 11, en zitten ze allemaal in humaniora of universiteit. En dat verandert de zaken nogal.

Daarnaast: op zeven jaar tijd zijn niet alleen de kinderen maar ook de markt meer matuur geworden. Wat wil zeggen dat het risico om ergens binnen te komen als een soort UX-pleister op een al verdronken kalf veel kleiner is. En Namahn zelf is ook mee geëvolueerd is, van bijna uitsluitend user experience/interface en informatie-architectuur naar ook service design en systemic design.

Wat mij brengt tot het aspect dat op dit moment het meest van alles doorweegt bij mij. Ik zei het vorige keer ook al: elke maand bij Namahn leerde ik bij alsof het zes maand was. Natuurlijk dat ik bij Adhese ook enorm veel bijgeleerd heb, maar het was toch van een andere orde.

Er is weinig dat mij zo gelukkig maakt als ergens in het midden van iets zitten dat ik niet helemaal begrijp, vragen stellen, luisteren, en dan plots ping! het licht voelen aan gaan in mijn hoofd, dat alle puzzelstukken op hun plaats vallen en dat alles plots zin en structuur krijgt.

Er is maar één ding dat mij nog contenter maakt, denk ik, en dat is als ik dat licht kan doen aanfloepen bij iemand anders, op welke manier dan ook.

Ik ben helemaal nerveus en alles. Het onbekende lonkt.

Het is het moment voor dingen die ik al lang bijhoud en waarvan ik niet meer weet waar ik ze vandaag heb. Gisteren was het een boodschappenlijst op de achterkant van een denk ik korte inhoud van iets, vandaag iets nog veel mysterieuzer.

En ik heb er waarlijk geen flauw idee van waar ik dit vandaan heb.

Aan mijn liefste _____,

Hier ben ik weer lieveke het is nu juist 7 uur. Wat zou jij nu doen? Den eersten dag is nu al voorbij het is een zeer langen dag geweest, het is hopen dat de volgende vlugger voorbij gaan. Ik mag er feitelijk niet aan denken liefste dat ge zoolang weg gaat zijn. Het is hier allesbehalve plezierig, pa is nu gaan werken en ma is naar haar bed, maar gans den dag geen vriendelijk woord. Heel lang ga ik ook nietmeer uit mijn bed zijn, dat ik goed uitgerust ben voor de volgende dagen. Goeden nacht liefste. Vele, vele nachtzoentjes.

Wat kunnen we reconstrueren? Het is een meisje dat schrijft naar haar liefste. Het is al een tijd geleden (zeer langen dag, zoolang weg). Het meisje leeft nog bij haar ouders. Haar vader werkt nachten, haar moeder gaat al vóór 19u slapen. Er is een haar in de boter thuis?

Op naar de volgende dag!

Goeden morgen liefste, het is nu 10 uur, ik heb geslapen tot 8 uur. Jouw lief briefje is om 9 uur aangekomen, ik hoop dat je ook nieuws zult gekregen hebben dezen morgen. Sch[at] waarom niet gezegd dat je honger had ik had achter iets kunnen zien om te eten, en ik ben zoo stom daar [niet] aan te denken.  Ja liefste ons afscheid was niet zeer aangenaam zondag, ten eerste we waren niet alleen en ten tweede het was niet tot toekomende week maar wel wat langer. Ik hoop ook net als jij dat de dagen vlug mogen voorbij gaan maar helaas ze kunnen zoo eindeloos lang duren…

The plot thickens! Het is een koppeltje dat elkaar normaal gezien elke weekend ziet, maar deze keer gaat het langer duren. En de jongen heeft honger — weird.

De bovenkant van de volgende bladzijde is opgegeten door muizen. Er is maar één woord leesbaar, maar het wis meteen duidelijk dat het plots een heel andere toer opgaat.

[…] tweeling […]
meisje want de pijn van één kindje is dikwijls onmenselijk, en dan twee, en het is dan nog dubbel erg als men alleen is zoo denk ik toch tenminste. Er zijn zoo van die vaders die hun kind is geboren ze zijn er vanonder drinken zich “een stuk in hun voeten” zijn uitgelaten enz. wijl hun vrouw ziek en moe in haar bed ligt. Neen lieveke de meeste mensen begrijpen niet wat een vrouw lijdt, ik vroeger ook niet, maar als men het dikwijls meemaakt ja dan weet men wat het is. En toch liefste heb ik geen schrik, ik verlang naar dat uur naar dien dag, ik weet dat ik niet alleen zal zijn, jouw liefde zal mij een steun zijn lieve schat. Lieveling er zijn maar 64 dagen meer maar ik durf niet meer aftellen, hoe meer ik eraan denk hoe langer het mij schijnt, en toch komt dat einde.

Hu wat? Is het geen meisje maar een zwangere vrouw? Die binnen 64 dagen moet bevallen van een tweeling?

Dezen m[aanda]g moet ik op dienst van 2-10 en, morgen 6-2 maar [liefje] maak je maak niet ongerust, ik zal me niet nutteloos vermoeiën hoor, en als je dit briefje zult ontvangen zal [over]morgen bijna om zijn, en dan zijn we toch al reeds woensdag. Lieveke verzorg je ook goed hé, niet vergeten er mercure aan te doen. Ik hoop dat het volkomen genezen is binnen korten tijd.

Euh okay. Zeven maand zwanger en vreemde werkuren ergens — ik veronderstel 14u-22u en dan 6u-14u? En haar vriendje (man?) heeft een wonde waar mercurochrome op moet — maar zeer erg kan het niet zijn, want ze gaat meteen verder met

Schat ik heb daar zooeven een goede grap gelezen. Een man noodigt zijn vriend uit om te kopen soeperen, doch den vriend is al thuis als den heer des huizes belt, de vrouw
[…] haar man […]
zegt, jouw vriend heeft opgebeld dat hij onmogelijk kan komen waarop den man antw. Dat is den eerste verstandige daad die hij al ooit heeft gedaan.

Ik snap de grap niet. Het helpt niet dat de bovenkant van de pagina weer opgevreten is. 😐

Ineens gaat het over beesten en huisdieren:

En schat, den olifant is een beest met een slurf en de slang een slurf zonder beest. Onze Malf (?) die treurt hoor schat en gedurig gaat hij op zoek, ik denk toch dat hij het vlug zal vergeten. Ik geloof dat Hat[…] je beste vriend is hé lieveke ginder in de kaserne, nou je bent beter met zoo’n vriend dan een mens, spijtig hé schat dat je hem niet kunt medebrengen, maar misschien voelt hij zich gelukkiger tussen de soldaten.

Okay, de jongen is soldaat. Legerdienst misschien?

Schat ik stuur je ook 2 varia’s op ik weet dat je dat gaarne leest, ik zal ze voortaan uitsnijden is het goed lieveke? Schatje ik zal aan eindigen moeten denken daar ik moet gaan werken hé. Vele, vele innige zoentjes en ik omhels je liefdevol zacht en teder veel moed mijn allerliefste. Je meisje heeft je boven alles lief.

Goeden nacht lieveke, droom heerlijk.

Alleen jouw meisje

Germana

…en dat was het. De naam is dezelfde naam als mijn grootmoeder, maar het is niet haar handschrift. Nederland in de jaren 1930, aan de taal te zien? Of toch later?

Zeer zeer weird. Als iemand hier iemand in herkent, roep gerust. 🙂

Het zit al sinds maart in mijn linker vestzak: een (kwart blad van een) verhaal van een lafhartige aanval, en dan mensen in het bureau van de burgemeester die naar iemand kijken en vragen of ze naar de herdenkingsdienst willen gaan, waarop David helemaal aangedaan is en er iets is met al dan niet gearresteerd kunnen worden voor geweld en teruggaan naar het dorp, mischien voor een beetje peis en vree? En dan komen er kinderen en is er iets met de dokter en een ondervraging en dan had Lewis boodschappen gedaan en vroeg hij of het OK was dat hij iets deed en dan was er misschien iets met eten klaarmaken, en dan waren mensen samengekomen voor misschien die herdenkingsdienst, en dan was de burgemeester en een aantal andere

Nee, geen idee. De achterkant maakt mij ook niet veel wijzer: citroen, look, 350 gram mozzarella, 1.5 cup rozemarijn?, kerstomaten, keukenpapier en keukenpapierhouder, zure room, roomkaas, crackers, misschien drank?, pijpajuinen, vuilzakken en een tandenborstel.

Ik ga ervan uit dat iemand hapjes maakt voor een feestje, misschien een Engelstalige student die hier al een tijdje is (anders zou hij nooit “vuilzakken” schrijven)? Maar verder: your guess is as good as mine.

De kat was al heel de tijd lastig aan het doen: gebiologeerd naar de koer kijken, buiten lopen, daar zitten staren naar hier en daar, weer naar binnen spurten, en herhalen.

Die vijf op vijf meter overwoekerde koer is haar enige ervaring met natuur, den duts. En normaal gezien is ze de grootste lamzak ter wereld, maar vandaag was het heel de tijd van dit:

Ze heeft al minstens één keer een vogel opgevreten en ze is ook eens met een vleermuis binnengekomen, dus we weten dat het in principe wel kan, maar meestal is het klappen van het kattenluik genoeg om elk mogelijk slachtoffer weg te doen vliegen.

En dan kwam ze ineens binnen met iets in haar mond. En spurtte ze weer naar buiten. En dan weer naar binnen. En dan weer naar buiten.

>zucht<

Ik mee naar buiten, en katten katten zijnde, duurde het niet lang voor ze haar mond open deed om er nog eens op te kunnen jagen. Tot dan had ik geen idee wat het was en of het al dood was. Voor hetzelfde geld was het weer een vleermuis, of een tak, of een washandje, of een muis, maar ‘t bleek een pimpelmees.

Het beest gecornered tegen de waterleiding die nog altijd bovengronds in het midden van de koer loopt (grrr), naar binnen gebracht, en Louis een schoendoos doen gaan halen.

Ja, geen degelijke foto. Een pimpelmees, zo blijkt, dat kan (a) vervaarlijk nijpen met de klauwen op zijn poten en (b) smerig bijten met zijn snavel.

De doos halfvol met kleenex en keukenpapier, het ding in de doos gestoken, Sandra gebeld dat er een over-en-weer vogelasiel aan zat te komen, en dat was dat.

Groot drama bij het thuiskomen van Sandra! Louis had de verkeerde doos genomen! Het moest een andere doos zijn! Ik dus de verkeerde doos op een kiertje, voorzichtig mijn hand in de… fladder spartel fuck! het beest springt uit de doos, fladdert naar de kerstboom en weg pimpelmees.

Serieus, we hebben daar met ons allen een kwartier gezocht, maar niets gevonden. Met de dood in het hart dan maar besloten dat de natuur haar loop te laten gaan. Vrede genomen met de gedachte dat we ergens in de loop van morgen een hoop pluimen zouden vinden.

*
*       *

Anderhalf uur later kwam Sandra terug van nog boodschappen. Toen ze iets in de vuilbak wou smijten, zat daar in de hoek, aan de volledig andere kant van de keuken, een pimpelmees te zitten.

Ze is naar het vogelasiel gebracht, en mits een gespalkte linkervleugel, voorzien ze dat het allemaal in orde zal komen. Ahem.

 

Ik zou eigenlijk moeten boodschappen doen maar het lukt niet zo goed.

Er moeten hapjes gemaakt worden, en er moeten cadeaus gekocht worden, en er zou eigenlijk een familiefoto moeten gemaakt worden, maar het lukt ook allemaal niet zo goed.

Het is opstaan, leeg liggen doen in bed, en dan de rest van de dag leeg zitten doen, en dan ‘s avonds weer in bed kruipen. Vakanties zonder doel of reden, ‘t is ook wel iets.

Basically, a tardigrade is a disembodied arthropod head, walking around on its mouth parts:

Dát was raar. Plots vielen de twee monitors op mijn bureau uit. Geen zekeringen gesprongen, maar wel de stopcontacten op mijn bureau kapot. Bovenop mijn bureau, die onderaan werkten wel nog.

En een half uur later viel de wifi uit wegens de helft van de stopcontacten in de living kapot.

En dan viel plots mijn computer uit. En nog een kwartier later viel de TV uit. En vijf minuten later was alle electriciteit weg. In ons huis, en in de hele straat.

Het internet op de telefoon wist mij te vertellen dat er in Gent in onze straat en in de straat aan de overkant van de straat een panne was, en de overburen waren al op verkenning geweest en hadden mensen zien werken in een put — iets met fasen die gekruist waren of zoiets, ‘t klonk allemaal zeer onveilig.

We zijn dan maar wat vroeger naar de cinema vertrokken.

Coco is trouwens zeer hard aangeraden.

Ik was verdorie één ding vergeten dat we dit weekend gedaan hebben!

Zelie had voor ons drie uur gereserveerd bij Thirsty Meeples, board game café in Oxford. We hebben eerst When I Dream gespeeld en dan A Fake Artist Goes to New York. Alletwee dingen waar er op de één of andere manier moet gelogen worden, en ‘t was wijs om eens met zes te spelen. 🙂