*schudt vuist* Damn you, ex-collega Bart! Damn you to hell!

Heel het weekend naar de kloten wegens World of Warcraft, dedju. Akkoord, ik ben wat levels naar boven geraakt en ik heb veel peetjes doodgeklopt, maar toch: wat doet een mens met zijn leven?

En ‘t is niet alsof ik het niet weet: ik heb het jaren geleden ook al meegemaakt. Gah!

Het enige verschil is dat ik nu meer dan één monitor heb, en dat ik dus tegelijkertijd naar Netflix kan kijken én mindless Kittens Game klikken én WoW doen. Ik weet dat ik alleen mijzelf voor de zot houd, maar hey, zo voelt het nog een béétje productief aan.

En dat allemaal met boeken die moeten gelezen worden en dingen die moeten gedaan worden. Trr. Nog een geluk dat het maandag weer werkenweek is.

Zo. Nu zit dat ook in mijn Youtubegeschiedenis. Ik ben ik benieuwd wat het effect zal zijn op mijn Up Next en Recommended en dingen.

(Hoera voor Latrice Royale, trouwens. Mijn favoriet op seizoen vier.)

Het is een constante in mijn leven, tegenwoordig: hoe rap het allemaal gaat.

Ik herinner mij als was het letterlijk eergisteren, dat ik dacht “hoe raar is dat, dat het zaterdag is en dat ik uitkijk naar maandag?” En kijk, het is bijna weer zaterdag.

In totally unrelated news: RuPaul’s Drag show wordt echt wel gelijk beter met het seizoen. Het is zó een rare mix van bitch fights en helemaal ernstige onderwerpen en totaal over the top sex en gayness. Als ge een Netflix in huis hebt: zeker kijken!

Het enige is, met die tijd die zo vliegt, dat er nog meer tijd te weinig is. Ik dacht dat ik allerlei dingen ging kunnen doen op de trein, maar dat lukt gelijk niet zo hard. Het is namelijk opstappen, een halve poging doen om in een boek te lezen, en dan in slaap vallen.

Hrm. Ik ga toch eens moeten proberen vroeger te gaan slapen of zo. Maar dan is er nóg minder tijd!! ::aaaa::

Voor wie het zich nog zou afvragen wat ik doe overdag.

Deze is ook relevant, trouwens.

Zo spannend! Ik kreeg een brief van De Lijn, dat mijn gehandicaptenabonnement tegenwoordig op een MOBIB-kaart staat.

Dat als ik vijf euro overschrijf, ze mij zo’n kaart doorsturen en dat alles in orde is voor de volgende zeker vijf jaar.

Maar ik héb al zo’n kaart, voor het openbaar vervoer in Brussel en de trein van en naar Brussel. Ge zien van hier dat ik met twee van die dingen ga rondlopen. Ik peis dat ik morgen eens een kwartier vroeger vertrek en kijk of ze dat in het station kunnen regelen.

Wel spannend, één voor één alle puzzelstukken van uw leven in databases zien verdwijnen.

Fijne ex-collega Bart had een meesterplan: hij ging een gamingcomputer kopen, en dan zijn madam ook een computer geven, en dan regelmatig op het gemak wat spelletjes spelen on-line met een groepje mensen.

En of ik het niet zag zitten om dat ook te doen.

Welbaja, zei ik.

Het. Was. Al. Van. 2011. Geleden.

Dat ik nog eens World of Warcraft gespeeld had.

En daarvoor was het geleden van eind 2004, begin 2005 dat ik een jaar of twee bijna onafgebroken had gespeeld. In de tijd dat het allemaal nog zeer moeilijk was. Allemaal solo, wegens niet zo voor sociaal doen en alles.

Maar dus nu vanavond eens geprobeerd met drie.

Eerst gefrutsel met een peetje zoeken dat een beetje de moeite waard is — ik had allemaal level 85 peetjes staan, maar die waren Alliance. Mijn hoogste Horde was level denk ik 67, maar het was dus geleden van zeer lang geleden dat ik daar nog mee gespeeld had, en ik was het helemaal vergeten.

Niet getreurd, gewoon een randon dungeon gepakt, en Leroy Jenkinsgewijs op de vijand afgestormd. Wat ik ook deed, er gebeurde helemaal niets. Alle mogelijke toestsen mashen, maar de vijand bewoog geen millimeter.

En toen keek ik naar mijn chatvenster, als het gevecht afgelopen was:

&锑&锑&锑&锑&é”(&锧§§§&锑&锑&锑&é”
‘((((((&é””&锑&é””””é&”‘&锑&锑”‘&é”&é”&é”
é&”&é”&é”&é”&é””’&(“é'(&”(&”‘(

Ayep, ik was in de aanval gegaan met de focus op mijn chatvenster.

Ik dacht dat ik er in ging blijven van slappe lach.

Ik moest WordPress updaten. Om de één of de andere duistere reden kan dat bijna overal automatisch, maar op blog.zog.org, dat bij MediaTemple staat, niet.

[Which reminds me, ik moet ooit eens rationaliseren en opkuisen in het servergebruik. Ik sta ondertussen al jaren en jaren bij vier verschillende providers — MediaTemple, Openminds Combell, Exabytes en Dreamhost — en dat kost mij ongetwijfeld meer dan als ik bij één degelijke zou staan. Alle tips welkom, trouwens.]

Maar alla. Omdat ik WordPress moest update, kwam ik voorbij het dashboard, waar ik normaal gezien nooit moet zijn. En wat begroet mij daar? Een lijst van de meest populaire posts van vandaag (buiten de homepagina).

Populaire berichten

• Katrien Schotte naakt!
• Naam in japanse tekens (voor tattoo)
• Fuck de wereld
• Britney Spears Naakt!
• Santorini
• Rat-drawn shoes and a Stetson hat
• Morantisch!

Serieus. Maar echt: serieus. Een doordeweekse zondag in maart 2018. Nog altijd Katrien Schotte naakt, en nog altijd naam in japanse tekens voor tattoo.

Een zeer uitstekende Best of the Worst. Meer dan de moeite waard. Kijk vooral voorbij het eerste half uur.

Hrm. Quiz gedaan en we zijn tweede of derde geworden (één puntje verschil, wij redelijk overtuigd dat het een of twee punten meer zou moeten geweest zijn bij ons, maar we gaan niet klagen).

Maar punten laten liggen op een ronde met allemaal culturele dingen in Gent.

Gelijk: hoeveel kost een Uitpas voor volwassenen zonder reductie? (Vijf euro, zo bleek.) Of wat is nu ook alweer de naam van de kunstenares die dat ding met die ringen en alles gemaakt had? (Ayşe Erkmen, tjaha). Of wat is de bijnaam van het walvisskelet dat in Sint-Baafs hangt? (Leo, ‘t schijnt.)

Grmbl.

Morgen is er een workshop op het werk. Er worden dingen getoond van de vorige keer, er wordt nagedacht, gerangschikt, geprioritiseerd, gediscussieerd wellicht ook, gegeten, en dan ‘s namiddags nagedacht, gerangschikt, getekend, gepresenteerd.

Ik blijf dat fascinerend vinden: er moet ergens over gedacht worden, en in plaats van rond een tafel te zitten en zich samen af te zitten vragen “hoe zouden we dat kunnen doen?”, printen we posters op A0-formaat af om in te vullen, delen we post-its en zelfklevende bolletjes uit, delen we groepen in kleinere groepen in, en daar komt dan wonderwel (meestal) iets meer dan degelijk uit.

En dan denkt ge in het begin dat ge een dag nooit gevuld gaat krijgen, maar komt ge na wat schikken en schuiven aan een programma dat afhankelijk van de deelnemers misschien zelfs wat krap is voor één dag.

Magisch.

Ik had vandaag een spreekbeurt op het werk. De bedoeling was om in vogelvlucht een overzicht te geven van hoe websites tegenwoordig gemaakt worden, zowel aan de voorkant als aan de achterkant, met wat context om mensen een beetje een idee te geven wat nu juist de verhouding is tussen jQuery en Angular en Bootstrap en Vue en Foundation en Rails en React en Material Design en allerlei gelijkaardige dingen.

En dan een brugje naar de server-side kant van de zaak, met Django als voorbeeld.

Heb ik meer tijd dan strikt gezien noodzakelijk waren gespendeerd aan een tussenslide die alleen maar moest dienen om te zeggen dat we het eerst over de jaren 1990 zouden hebben? Umm… misschien.

Heb ik een Windows 95 geïnstalleerd, en daarop een NCSA Mosaic uit 1993? En een Mosaic uit 1994? En een Netscape 0.91? En een Internet Explorer 2? En 3? En 5? Alleen maar om waarheidsgetrouwe screenshots te kunnen nemen? Ik zeg niet neen en ik zeg niet ja. 

We zaten aan tafel deze middag met allemaal oude oude mensen en allemaal jonge mensen tegelijk. Ik weet al niet meer hoe we er op kwamen, maar plots ging het over vroeger.

Vroeger toen er nog diskettes waren. Geen 3.5 inch, geen 5.25 inch, maar 8 inch. Toen er nog impositiegeprint moest worden. De tijd van trommelscanners en van websites maken zonder tabellen, met alleen heel soms een script in /cgi-bin om een formulier te verwerken.

Het is wat, als de helft van de collega’s gelijk twintig jaar jonger zijn. 🙂

Elke maand is er algemene vergadering op het werk, en dan is het ‘s middags ook eten.

Vroeger lang geleden was dat op het werk klaargemaakt warm eten, tegenwoordig is het besteld eten. Er waren blijkbaar klachten dat het altijd hetzelfde was (of dat er altijd koriander in zat, ik was er toen nog niet bij), en dus was er beslist om naar een andere dan de gewone vaste traiteur te gaan.

Vorige maand was het wat minder meegevallen: het was om te beginnen allemaal vegetarisch alhoewel er alleen gevraagd was om ook rekening te houden met vergetariërs, er was niet bijzonder veel variatie, en de ster van de show was een wel zeer vreemde combinatie van zachtgekookte koude eieren in een massief grote kom guacamole.

Hm.

Deze maand was het wél in orde: L’Oriento Jourdan, hedendaagse Syrisch-Libanese gastronomie.

Vooral het gerecht linksonderaan, iets met rundsvlees en dacht ik citroen of limoen was serieus uitstekend. Yum.