Er was een recept, en dat hebben we dan verdubbeld. En hetzelfde met een ander recept. En nog een. En nog een. En nog een.

En zo zitten we nu met eten voor de volgende paar dagen in de frigo. 🙂

Er is een eerste keer voor alles: ik ben teleurgesteld in Coolblue.

Ik kwam terug van het werk en ik dacht, ik zet mijn koptelefoon op. Mijn koptelefoon zat in de rechterbinnenzak van mijn vest, samen met mijn badge van het werk en een plastiekzakje met vervangknopen voor de vest.

En toen bleek dat mijn koptelefoon niet in mijn rechterbinnenzak zat. Ook niet in mijn linkerbinnenzak, rechter- of linkerbuitenzak, en ook niet in mijn boekentas.

Meer dan dat had ik niet: het weer had er voor gezorgd dat ik mijn palto niet meehad, namelijk, want anders zou mijn koptelefoon veilig in de linkerbinnenzak van mijn palto gezeten hebben en niet samen met die badge, waar hij ongetwijfeld in het lietsken van verstrengeld is geraakt, en dus samen met mijn badge bij het verlaten van het werk uit de zak ik getrokken en ongemerkt ergens gevallen.

Lang verhaal: ik had geen kopfoon meer.

Consument van geluid onderweg dat ik ben, kan ik niet zonder, dus: meteen naar Coolblue gegaan op de telefoon, precies dezelfde die ik al had weer opgezocht, gemerkt dat hij verdorie een paar euro duurder geworden is (hij komt denk ik van 19.99), maar toch maar op “in mijn winkelmandje” geklikt.

Het was deze, met name:

Zeer aangeraden: degelijke kwaliteit, en vooral: de platte kabel geraakt bijna nooit in de war.

Gekocht, naar de betaaldinges, oei, ze zeggen mij dat ik zal betalen in België en dat het kan dat het product daar niet beschikbaar is en dat het dan uit mijn boodschappenmand zal verdwijnen… ah nee, toch geen klachten, meteen op de betaalsite, klik op de betaalknop en dat is d…

Hang on!

Bij de betaalbevestiging, waar ik zonet op geduwd heb, staat niet dat hij 34 euro kost, maar wel dat hij 54.99 euro gekost heeft!

Voor de duidelijkheid: ik kan niet zweren dat ik niet nét voor het betalen de “aangepaste” prijs gezien heb. Maar de waarschuwing die ik kreeg van Coolblue zei me dat het product mogelijk niet beschikbaar zou zijn, niét dat de prijs zou kunnen veranderen.

En al helemaal niet dat de prijs gewoon meer dan 20 euro hoger zou zijn.

Ik ben zeer, zeer ontevreden.

En ik ga vanaf nu meer dan twee keer nadenken voor ik iets koop bij Coolblue. Bah. We leven in Europe gedomme, hoe belachelijk is het dat als ik 20 kilometer meer naar het noorden had gewoond, mijn koptelefoon zoveel goedkoper was geweest?

Ik gaf vandaag les, en daardoor kon ik mijn normale trein niet halen. Ik had een minuut of twintig te overbruggen in Brussel-Noord, en het was al later op de avond en ik had eigenlijk wel honger en goesting, dus deed ik wat ik al sinds een hele tijd niet meer gedaan had: naar de Quick gaan en milkshake en een Giant kopen.

De milkshake was nog net zoals hij in mijn geheugen zat. Maar de Giantsaus smaakte zuurder dan ik mij herinnerde, het brood was tegelijkertijd droger en wakker dan ik mij herinnerde, de sla zag er verlepter uit dan ik mij herinnerde.

Toen ik ongeveer vier vijfden door mijn Giant was, draaide ik hem om wegens dat er vanalles uit aan het vallen was.

Er plakte een muizenstront aan de onderkant van mijn Giant.

Dankuwel, Quick. Bah. Bleh.

Nu het vrijwel zeker is dat The Winds of Winter één dezer dagen / weken uitkomt (zeker deze week, misschien volgende week? of anders volgende maand? volgend jaar? enfin, zeer binnenkort): ik ben herbegonnen aan de hele A Song of Ice and Fire.

Confession time: ik heb alle boeken een keer of drie gelezen, en ik denk wel dat ik redelijk zeer goed mee ben met alles, van de boeken over Dunk & Egg over de tv-serie over de honderden theorieën over World of Ice and Fire tot de verzamelde So Spake Martin‘s, maar het lezen van de boeken zelf ging altijd veel te snel.

Ik kan mezelf gewoon niet tegenhouden: pagina’s vliegen voorbij, en als ik niet zeer hard oplet, lees ik gewoon méér dan diagonaal. Wat geen goed idee is bij dat soort boeken, waar vanalles op een half woord kan draaien.

EN DUS heb ik besloten om de vijf boeken in audioboek te beluisteren. Dat is in totaal 201 uur en 38 minuten. Stel dat ik elke dag een half uur kan luisteren, ergens tussen de podcasts die ik moet volgen en het slapen op de trein, dan heb ik nog meer dan een jaar te gaan.

En tegen dan ik Winds of Winter zéker uit. Toch?

[De vijf boeken hebben mij trouwens vijf jetons gekocht bij Audible. Ik krijg met mijn abonnement van 10 dollar per maand één jeton per maand, dus dat heeft me 50 dollar gekost. De papieren boeken zouden mij nu 33.60 dollars kosten in Kindle-formaat bij Amazon, maar als ik ze aan volle prijs zou kopen bij Audible, zou het mij –afhankelijk van waar ik kijk– iets tussen 121 en 295 dollars teruggezet hebben.]

[Oh en ook: Roy Dotrice takes some serious getting used to. De inconsistentie waarmee hij namen uitspreekt, zijn soms bijzonder vreemde keuzes van accenten voor sommige personage, zijn on note tone of voice bij verhalende stukken: ahem ja. Het is vooral lastig omdat er wegens de tv-serie al een hele reeks stemmen in mijn hoofd zitten, en ik vergeef het hem omdat hij een legende is, en ook omdat hij al dood is , maar toch. Caveat emptor!]

Ik heb het niet graag als het warmer wordt. Dan loop ik rond met een hemd en een vest en dan ook nog een lange mantel en een muts, maar blijkt het te warm geworden te zijn voor een muts en zet ik die dus niet op mijn hoofd maar steek ik ze in mijn mantelzak en riskeert ze er uit te vallen.

Het was maandag van dat: uit mijn mantel gevallen op de tram, en gelukkig dat fijne collega Johan het gezien had, of ik was gezien.

En dan kom ik op mijn werk van bij de klant en ga ik ‘s avonds naar huis en besef ik bij het buiten gaan dat ik mijn muts niet op heb, ah ja, ‘t is te warm voor een muts.

Maar dan kom ik dinsdag terug op het werk en dan is mijn muts onvindbaar en aargh!

Ik zat al een paar uur ergens tussen low-grade paniek-modus en berustend binnensmonds vloeken — toen er impromptu vergadering aan de pianotafel was op het werk en wat graadt gij? mijn muts lag daar gewoon naast de koffiemachine.

Dat ik zeer content ben dat niemand dat luizig ding in de vuilbak gesmeten heeft, want ik ben er zeer aan gehecht.

‘t Was vandaag de eerste échte dag op een nieuw project. Na een paar dagen als speciale bezoeker, heb ik nu mijn eigen echte contractor-badge.

Het is verre van fulltime, het werk, maar het zal toch wel raar doen, denk ik: ‘t is redelijk lang van termijn, het is redelijk complex, en het is wel degelijk de bedoeling om helemaal embedded te zijn. Dus geen sprake van Team Bedrijf aan de ene kant en Team Consultants aan de andere, maar wel allemaal samen Team Project.

Ik kijk er serieus naar uit.

Dát was gedomme al eens heel heel heel lang geleden: worstelen met vreemde dingen in css, tegen de rand van de standaard aan.

Het probleem: ik wil een tabel maken waarvan de cellen een achtergrondkleur hebben en de randen halfdoorschijnend zijn. En dat lukt niet als de tabelcellen position: relative hebben.

Illustratie! Dit is de situatie, met twee tabelcellen die naast elkaar staan (de vakjes zijn pixels, voor de duidelijkheid):

De rand van een tabelcel, dat is soms iets raars. Het kan op deze manier:

maar het kan ook, met border-collapse: collapse op de tabel, op deze manier:

Of, als ge in plaats van #a4a4a4 zoals hierboven, dat gewoon grijs is, in de plaats een halfdoorschijnend zwart als rgba(0,0,0,0.25) neemt, dan wordt het iets in deze zin:

Ah. Hm. Raar, juist. Eigenlijk zou een mens die lijn in het midden het liefst van al op deze manier zien gebeuren:

…al gaat dat natuurlijk niet, wegens dat er niet echt geen halve pixels bestaan.

Maar goed, we hebben dus een halfdoorzichtige lijn, met

table { border-collapse: collapse; }
td { border: 1px solid rgba(0,0,0,0.25: }

…en dan komt de kat op de koord. Ik wil een tooltip laten verschijnen als ik over een tabelcel ga. Dat kan op veel verschillende manieren, de gemakkelijkste is om de inhoud van de tooltip in de tabelcel in een verborgen element te steken, en dat element bij :hover zichtbaar te maken in iets dat relatief ten opzichte van zijn parent is gepositioneerd.

En om dat mogelijk te maken, moet de tooltip position: absolute krijgen, en het parent-element position: relative. Zo gezegd, zo gedaan, en de tooltip werk helemaal zoals hij zou moeten werken, maar wat doet in dat geval die border? Dit:

Gah! Mijn border-collapse: collapse is weg, en ik krijg een halfdoorschijnende grijze lijn op een achtergrond van wit! Even een intensieve Dokter Google-bepotelingssessie gehouden, en jawel: ‘t is iets dat al lang zowal overal fout gaat, en ‘t heeft voor zover ik begrijp iets te maken met ambiguïteiten in de definitie van hoe borders zich gedragen.

De theorie is dat een stippellijn-border zich bijvoorbeeld zou zou moeten gedragen:

…maar dat dat niet echt het geval is. En dat het fout loopt met die position: relative en die border-collapse, maar dat er geen consensus is om het degelijk op te lossen.

Ik dus op zoek naar een workaround. Men zegt dat het zou werken met background-clip: padding-box; men doolt. Het werkt niét met background-clip: padding-box.

Een beetje hoofdscharten later is het dit geworden:

box-shadow: inset 1px 1px 0 0 rgba(0, 0, 0, 0.25);

Read ’em and weep, boys and girls. 🙂

Een schaduw aan de td gegeven, maar aan de binnenkant. Een pixel naar rechts en een pixel naar onder verschoven, zonder blur, en 75% doorschijnend zwart. Dat doet dan dit:

…en als er een reeks cellen onder elkaar staan, geeft dat iets in deze zin (de lijnen zijn deze keer de randen van de tabelcellen, 4 keer uitvergroot):

Good enough for me.

Behalve dat ik bij het nemen van de screenshot merkte dat er hier en daar cellen zijn die geen 20 pixels maar wel 21 pixels breed waren. En andere die geen 20 maar 21 pixels hoog waren. En natuurlijk ook een paar cellen die 21 op 21 pixels waren.

Grr!

De schuldige is die zwarte rand, die ik stomgaweg met een border: 2px solid #000 gedaan heb, maar die wegens die niet-meer-werkende border-collapse blijkbaar de cel breder maakt in plaats van naar binnen te groeien.

Ziet, de rode pijltjes geven aan waar het te breed of te hoog is:

En ja, ik lig daar dus wakker van. Als het op de pixel juist kan zijn, dan moet het van mij op de pixel juist zijn.

Poging gedaan om het allemaal met box-shadow: inset te doen, en jawel, dat is enorm veel beter:

Behalve dat er exact twee keer vier pixels te weinig op staan: onderaan in de rechterbenedenhoek van april 2017, en bovenaan in de linkerbovenhoek van augustus 1971, daar waar de hoek van juli naar augustus 1970 zit:

Ja, ook daar lig ik wakker van. Maar ‘t zal toch voor na een nacht slapen zijn.

Wie geïnteresseerd is: het staat allemaal hier op github.

En ja, ik hoor u roepen, daar in de achtergrond, dat ik het allemaal niet met tabellen had mogen maken, en dat het allemaal met SVG had gekund. Jaja.

Jajaja.

Ik drink normaal geen koffie, maar we hebben op het werk een machine die vanalles kan maken, en ik dacht hey waarom niet?

(Dat was trouwens mijn tweede tas, wegens dat de eerste niet-doorschijnend was.)

Ik denk dat ik vanaf nu elke ochtend begin met zo’n tas van dat.

Kijk, ziet, het voorvaderlijk vliegtuig uit Black Panther:

De vertaler van dienst dacht om de één of andere reden dat het om een Ancestral Plane ging, en niet een Ancestral Plane.

Tsk.

Om de zoveel jaar deed ik eens een update van mijn levensverhaal-in-een-grafiekje:

Dat is niet moeilijk te maken, maar ‘t is wel een beetje, euh, bewerkelijk. In de zin van “het is eigenlijk manueel gemaakt in Excel en dan een beetje beprutst in Photoshop”. En ook in de zin van “het is eigenlijk prutswerk en na de denk ik vijfde keer dat ik die Excel kwijtgeraakt ben, was ik het beu om het met de hand opnieuw te maken”.

Dus heb ik in de snelte iets geschreven om het automatisch te maken.

De bron is een eenvoudig json-bestandje met daarin mijn geboortedatum en dan een reeks “periodes” (school of werk, in de veronderstelling voorlopig dat er niets echt overlapt):

Ik geef zo’n periode telkens een naam, een kleur, een start- en een einddatum, en een code. (De code is eigenlijk niet nodig, maar hey, voor het gemak.)

Dan is het gewoon die dingen inlezen, en loopen over de maanden van mijn leven, brutekracht kijken of een bepaalde maand in één van die periodes valt, en in voorkomend geval het vakje de juiste kleur geven.

Dat geeft voorlopig iets dat er toch al zwaar op begint te trekken:

Lachen met mijn belachelijk lelijke en inefficiënte code mag, ze staat op Github. 🙂

 

Een collectief fandom is een raar iets.

Pak bijvoorbeeld A Song of Ice and Fire: hints die George R.R. Martin o-zo-meticuleus weggestoken had, worden genadeloos gevonden en doodgeanaliseerd. Niets blijft overeind als vele vele duizenden zeer gemotiveerde mensen iets van zeer dichtbij bekijken.

Zo was R+L=J al jááááren lang zowat 250% bevestigd, lang voor het in de tv-serie ook écht bevestigd werd. En was zelfs Hodor’s naam plusminus verklaard jaren voor datum.

Westworld was ook zoiets: ik denk dat het vanaf de derde aflevering van seizoen 1 op r/westworld bijna zeker was hoe het seizoen in elkaar zat, wie wie was, en min of meer de richting die het uit zou gaan. En met elke aflevering werd het meer en meer bevestigd, zodat het einde niet echt écht meer een verrassing was.

Dit jaar dachten de makers sod it, we gaan gewoon het onvermijdelijke niet afwachten. En dus kwamen ze met een ingenieus plan op de proppen: voor wie wou — maar alleen voor wie écht heel het seizoen wil gespoilerd zien — zouden ze een video online zetten.

Vijfentwintig minuten, heel het seizoen uitgelegd van begin tot einde. Op die manier kunnen de moderatoren van de discussies op het internet een oofje in het zeil houden, en speculatie mogelijk maken, maar tegelijkertijd ook de pistes die teveel in de juiste richting gaan afhouden.

Geniaal plan. Ge moet er maar op komen.

En dus bij deze, without any further ado:

Zeer erg spoilerachtig, dat spreekt. Een paar reacties gesprokkeld:

A bold move, but probably foolish. It robs the story of both its impact and the satisfaction of solving the puzzles. There isn’t even the devilish fun that it came from a leak. It feels like some strange scorched earth policy meant to protect the story (and the IP) but it really just feels like self-sabotage.

All the more shame that the plot is so clever now it’s spoilt like this… Probably ruined the season for me to be honest. I hope we don’t have to wait 2 years again.

Of, in de andere richting:

For me knowing how this season is going to roll is kind of like watching the Harry Potter movies. I mean I had already read all of the books so it’s not like I thought Voldemort was going to turn out to be Harry’s long-lost uncle Rick. I still enjoyed the movies even though I knew exactly what was going to happen. That’s kind of how I’m feeling here. Some people are just way too sensitive about this kind of thing that they’re willing to just give up based on a 25-minute video – that’s not even half an episode in length!

Ge waart gewaarschuwd.