Morgen komen er gelijk een stuk of zes zeven mensen uit allemaal verschillende landen logeren. Tot ergens eind volgende week.

Allemaal mensen van 18 jaar, die Zelie heeft leren kennen toen ze in Oxford studeerde. Spannend, denk ik.

Het is eens wat anders: ik heb al voor veel grote bedrijven gewerkt, maar ik heb nog nooit in een echt groot team gewerkt.

Maar kijk, vandaag was het na een workshop twee weken geleden de eerste echte dag van een project waar echt zeer veel mensen aan gaan werken. Gelijk echt zeer veel. Zó veel dat iets als SAFe echt nodig is.

En dus heb ik mij daar de afgelopen tijd met veel plezier in ingewerkt. ‘t Is wel grappig als het eigenlijk vooral knikken is van “haja, makes sense“, en als ge in al die honderden pagina’s uitleg vooral dingen terugvindt die ge in andere contexten al jaren tegenkomt, maar die hier allemaal in één groot framework samengeplakt zijn.

Had ik al eens gezegd dat nieuwe dingen bijleren zeer wijs is?

Hoera! Het was vandaag weer van spreken met Potentiële Belgen, wegens alsdat Refu-Interim een intake deed voor nieuwe mensen.

Refu-Interim? Refu-Interim:

Ik heb allemaal mensen geïnterviewd. ‘t Was een fijne namiddag.

Ik was een hele tijd ziek, en dan was ik een hele tijd zeer ziek, en dan ben ik uiteindelijk naar de dokter gegaan, en de dokter zei me dat ik me geen dingen inbeeldde, want dat ik niet gewoon ziek was, maar levensecht en niet om te lachen terminaal ziek.

Gelijk, als ik er een jaar of drie geleden niets aan had gedaan, was ik nu al een paar jaar overleden.

Maar hey, er zijn allerlei Chirurgische en Andere Ingrepen geweest, en ik neem alle dagen mijn pillen, en kijk: een paar jaar na datum ben ik (voorlopig) (even) (voor de tijd dat het duurt) buiten onmiddellijk levensgevaar.

Komt daar nog bij dat mijn bloeddruk normaal is, en mijn cholesterol en de rest van mijn bloed (op de te voorziene gevolgen van net-niet-meer-terminaal nierfalen na natuurlijk) allemaal ook normaal is.

We zitten op smalband. Een paar keer teveel een paar grote games geïnstalleerd op een paar computers teveel, schat ik.

Allemaal goed en wel, dat gebeurt wel eens meer naar het einde/begin van de maand, maar nu is het vervelender. Want er is iets kapot bij Telenet, waardoor we de “pas op ge gaat naar smalband gaan”-boodschap niet kunnen wegkrijgen.

Wegens op het moment dat die boodschap er zou moeten komen, er dit komt:

Zeer sympathiek. Want die boodschap komt niet alleen bij het webbrowsen, maar ook van tijd tot tijd bij het gamen. Waardoor het gamen dan gewoon ook kapot op zijn gat valt.

Telenet “zijn op de hoogte van dit probleem en proberen hier zo snel mogelijk naar een oplossing te zoeken”. Damned.

Ik keek er zó hard naar uit, maar ‘t is mislukt bij gebrek aan slachtoffers: de beste 1 april ooit wegens Pasen en 1 april in één!

Ingrediënten: chocolade en eieren. Men neme een rauw ei, men dope het in chocolade, men geve het aan de buurkinderen.

De buurkinderen waren op vakantie. Ik stond er met mijn chocolade-eieren. Bah.

Ik keek serieus uit naar het weekend, wegens echt zeer moe.

Elke dag te laat gaan slapen en weten dat ik vroeg moet opstaan: een serieus slaapdeficit, alhier.

Takkoord, ik heb twee keer 35 minuten extra slaap op de trein elke dag, en die doen wel iéts. Maar toch niet alles: tegen vrijdag is het redelijk hard om zeep.

En dan is het zaterdag en kan ik uitslapen, maar wat graadt gij? Wakker om halftien. Gah.

Mijn telefoon is drie jaar oud. En staat al een paar maand eigenlijk bijna vol. En is een model waar ik geen extra geheugen kan in steken.

En dus is het al een paar maand schipperen en hier en daar een file verwijderen. Maar er stonden dus nog foto’s op van begin 2016 die wel gebackuped waren maar er ook nog op stonden.

En zodus: na veel te lang uitstellen, heb ik de telefoon met een kabel aan een computer gehangen en er folder na folder van gehaald. Een kleine drie gigabyte, en dat was teleurstellend weinig.

Als ik alles optel dat ik er van had kúnnen halen, kwam ik op minder dan vier gigabyte uit. De telefoon zelf zei mij dat ik 31 komma iets van de 32 gigabyte gebruikt had, en dat de grootste plaatsinnemer 8 gigabyte apps was.

Aargh! Er staat praktisch niets van apps op! En ik wis gelijk al mijn cache en andere brol om de zoveel uur! Het is zó bedriegtenboel die telefoons, bah.

Zo spannend! Het is weer bijna Gentse Feesten! En dat wil zeggen dat er weer Vanalles Gemaakt Kan Worden. 🙂

Het onmogelijke mogelijk maken, en niet te veel stil staan bij de gedachte dat het eigenlijk onmogelijk is: joechei!

We zijn bij, met Blind Getrouwd. Zo spannend dat het allemaal is!

Ik was er trouwens wonderwel in geslaagd om spoilers te vermijden, en kijken in blokken van twee weken is een uitstekende manier om te kijken.

Verder ben ik ook door seizoen 5 van RuPaul’s Drag Race geraakt. En ben ik door mijn boek over de Slag aan de Somme. En ben ik ongeveer 60% door mijn boek over de geschiedenis van de Sovjetunie. Maar ben ik ook net begonnen aan een boek over SAFe voor het werk, waar vrees ik redelijk wat tijd in gaat kruipen.

You win soms, you lose soms.

‘t Is altijd licht deprimerend om over politiek te spreken.

Nee, scratch that. ‘t Is altijd zwaar deprimerend om over politiek te spreken.

Ik ben voor de reality check nog eens gepasseerd langs een paar Facebookgroepen en twitterfeeds.

En nu ben ik helemaal depressief.

In een wereld in een beweging is het fijn dat er nog constantes zijn, hoe recent die constantes ook mogen zijn: wat een enorm plezier is het toch om telkens de release notes van Visual Studio Code te lezen!

Deze release notes zijn van februari, en ik kreeg ze te zien omdat er een 1.21.1-versie was, met een paar kleine wijzigingen.

Ik kan mij geen ander softwarepakket herinneren dat op zó korte tijd zó goed is geworden. En dat zó enorm veel mensen kon overtuigen.